Morgunblaðið - 30.01.2008, Blaðsíða 29

allar góðu stundirnar, gjafmildi
hennar, góðmennsku og þolinmæði.
Megi hún hvíla í friði.
Ragnhildur.
Amma var falleg, róleg, góð og
með mikið jafnaðargeð. Amma gerði
aldrei flugu mein, bókstaflega! Hún
opnaði frekar glugga og með mikilli
þolinmæði kom hún flugunum aftur
lifandi út í náttúruna. Amma var
myndarleg og góð húsmóðir og allt
sem hún bauð upp á var gott og fal-
lega borið fram. Hún var einstak-
lega handlagin, saumaði og prjónaði
fegurstu flíkur og bjó til fallegt jóla-
skraut. Ég man líka eftir því að
matur sem mér fannst ekkert sér-
stakur í æsku var frábær ef amma
bjó hann til. Ég hef stundum sagt í
gamni að það væri gaman að skilja
eftir sig eitthvað, sem lifði áfram
með fjölskyldunni, jafnvel bara eina
uppskrift að góðum rétti. Fiskrönd-
in hennar ömmu er þannig réttur.
En hún amma skildi auðvitað svo
miklu meira eftir sig. Þær voru ófá-
ar stundirnar sem hún spilaði við
okkur systur á Miklubrautinni og
síðar í Efstaleitinu. Ég lærði líka
flesta þá kapla sem ég kann af
henni. Þó að amma væri rósemd-
armanneskja þá sá maður að það
var stutt í húmorinn hjá henni. Ég
man eftir ömmu í sumarbústað fjöl-
skyldunnar, Lambhaga við Þing-
vallavatn. Hún var dugleg að tína
berin og átti sína eigin berjalaut við
hólinn Einbúa.
Einhvern tímann sátum við
Sveinn frændi í eldhúsinu heima hjá
foreldrum mínum ásamt nokkrum
vinum og vorum að segja brandara
sem gengu fram af sumum í hópn-
um. Þá spurði vinkona mín hvaðan
við hefðum þetta skopskyn. Sveinn
svaraði um hæl „frá ömmu Helgu“.
Það var nú ekki alveg rétt, amma
hefði aldrei látið neitt óviðeigandi út
úr sér, en hún skellihló þegar henni
var sagt þetta.
Eftir að amma lenti í slysi hálfní-
ræð og lærbrotnaði illa missti hún
svolítið sjálfstæðið og varð háð fjöl-
skyldunni um ferðir út í búð og
fleira slíkt. Þegar ég fór með henni
vissi ég að hún myndi kaupa bláber,
skyr og rjóma.
Jafnvel hin allra síðustu ár, þegar
amma var orðin háöldruð og var
stundum ekki alveg viss við hvert
okkar hún var að tala þá átti hún
sínar stundir inn á milli þegar hún
var alveg skýr. Hún kynnti okkur
mömmu fyrir starfsstúlku á Skóg-
arbæ um daginn og sagði að hér
væru ekki bara dóttir og dótturdótt-
ir hennar komnar heldur líka vin-
konur sínar. Amma talaði um hvað
það væri mikilvægt að unna landinu
sínu og þekkja það vel og sagðist
vona að ég myndi fljótlega flytja
aftur heim frá Los Angeles. Sömu-
leiðis talaði hún um hvað henni
fyndist alltaf vænt um Þingvalla-
vatn og sumarbústaðinn okkar þar
og var mjög ánægð þegar ég sagði
henni að þar þætti mér fallegast í
heimi.
Ég hitti ömmu mína síðast rúm-
um tíu dögum áður en hún lést. Þá
staldraði ég við hjá henni á leiðinni
út á flugvöll. Hún var hress í bragði
og spjallaði við mig um daginn og
veginn. Spurði mig hvort ég kæmi
ekki fljótt aftur til Íslands, ég yrði
að minnsta kosti að koma í haust
því nýtínd bláberin við Þingvalla-
vatn væru þau bestu í heimi.
Alltaf var hún amma Helga best.
Anna Þorbjörg Jónsdóttir.
Tárin streyma en ljúfar minning-
ar hughreysta hjarta mitt.
Við amma náðum vel saman. Frá
því ég var barn gátum við setið tím-
unum saman við borðstofuborðið
hennar þar sem hún kenndi mér
ýmis spil og að leggja kapla. Ég
dáðist að henni leysa krossgátur af
mikilli list og færni hennar með
prjónana naut maður góðs af, fal-
legar peysur, hlýir sokkar og vett-
lingar auk ponsjós sem var lengi í
miklu uppáhaldi.
Alltaf tók amma vel á móti manni.
Hvort sem það var með pabba í
kvöldmat þegar mamma vann í
sjónvarpinu, pössun eða verið var
að flýja yngri bræður í próflestri.
Smákökurnar, pönnukökurnar,
ostastangirnar, rabarbaragrautur-
inn og fiskiröndin á matseðlinum ef
spurt var. Afmæliskaffi á Þorláks-
messu og hangikjöt og ís á jóladag
með stórfjölskyldunni heima hjá
ömmu voru alltaf tilhlökkunarefni.
Síðastliðin tólf ár hef ég búið er-
lendis. Þá tóku við símtöl okkar sem
gátu varað allt upp í klukkustund,
talandi um daginn og veginn, allt og
ekkert. Aðalatriðið var að eiga nota-
lega stund saman. Ömmu þótti
tæknin merkileg og alveg ótrúlegt
hvernig ég gat verið viðræðuhæf frá
NY um það sem hafði staðið í
Mogganum þann daginn, en henni
líkaði það vel.
Engri ferð til Íslands gat lokið án
þess að kíkja í kaffi til ömmu. Oft
mætti ég með eitthvað gómsætt
handa okkur úr bakaríinu og svo
fannst okkur svo gott að enda á
súkkulaðimola. Börnin gátu dundað
sér með gömlu leikföngin hennar.
Sjálfri fannst ömmu dótið sitt fá-
tæklegt en börnunum þótti það
skemmtileg tilbreyting.
Í sumar benti ég ömmu og Rönku
heitinni systur hennar á það að
börnin mín þrjú, Einar, Kristín og
Helga, bera öll nöfn úr systkinahópi
þeirra. Það þótti þeim skemmtileg
ábending.
Mikið þykir mér vænt um síðustu
stund mína og barnanna minna með
ömmu hinn 22. desember síðastlið-
inn. Við náðum að spjalla örlítið og
sungum svo jólalög henni til
ómældrar ánægju. Það þurfti ekki
mikið til að gleðja þessa rólyndu,
glæsilegu og hógværu konu.
Ég kveð ömmu með söknuði en
fæ huggun í að vita að hún var södd
lífdaga og hvíldinni fegin. Blessuð
sé minning ömmu Helgu.
Ásta S. Einarsdóttir.
Í dag kveð ég elskulega móður-
ömmu mína og nöfnu, Helgu. Við
amma vorum nánar, bárum sama
nafn og áttum sama afmælisdag.
Hún var hlý, góð og traust og gott
að heimsækja hana. Ég á margar
góðar æskuminningar frá heimili
Helgu ömmu og Sveins afa á Miklu-
brautinni, þar sem alltaf var tekið
vel á móti barnabörnunum. Þar
fékk ég að leika mér með slæðurnar
hennar og klæða mig í gömlu fötin í
skápunum hennar. Amma kenndi
mér að leggja kapla, spila á spil og
leyfði mér stundum að aðstoða sig
við bakstur.
Helga amma var einstaklega
myndarleg húsmóðir, hún var lista-
kokkur og mikil hannyrðakona. Hún
saumaði út og prjónaði peysur fram
á níræðisaldur. Amma var mjög
stolt af syni mínum þegar hann 11
ára gamall prjónaði lopapeysu á
litlu systur sína. Hún rifjaði það oft
upp og sagði að hann hefði listræna
hæfileika sem ég er sannfærð um að
komu frá henni.
Börnunum mínum þótti sérstak-
lega vænt um Helgu langömmu
sína. Við heimsóttum hana oft í
Efstaleitið og síðar á hjúkrunar-
heimilið Skógarbæ. Hún sagði þeim
sögur frá því þegar hún var ung
stúlka að alast upp í Kaldárholti og
hvernig lífið var á fyrri hluta síð-
ustu aldar. Bæði eldri börnin mín
leituðu til langömmu sinnar til þess
að fá heimildir um lífið í sveitinni og
jólahald í gamla daga, sem þau not-
uðu við ritgerðasmíð í skólanum.
Helga amma mín átti langa og
góða ævi. Síðustu æviárin var heils-
unni þó farið að hraka, en aldrei
kvartaði amma. Hún hafði mikið
jafnaðargeð og maður sá hana aldr-
ei skipta skapi. Amma var mjög
stolt af fjölskyldunni sinni, en af-
komendur hennar eru 30 talsins.
Hún og systkin hennar héldu ætíð
miklu og góðu sambandi og hittust
alltaf á sunnudögum meðan heilsan
leyfði. Sérstaklega voru þær amma
og Ranka systir hennar nánar. Þær
töluðu saman daglega og hittust
flesta daga. Vorið 2006 fluttu þær
saman á hjúkrunarheimilið Skóg-
arbæ, þar sem þær nutu samvista
hvor við aðra og góðrar umönnunar.
Þær systur kvöddu svo með 9 daga
millibili nú í janúar. Það var gott að
heimsækja þær systur á Skógarbæ,
segja þeim fréttir, fá þær til þess að
rifja upp gamla tíma og skoða með
þeim gamlar ljósmyndir.
Síðasta heimsókn Helgu ömmu til
mín var síðastliðið aðfangadags-
kvöld. Hún naut sín í faðmi fjöl-
skyldunnar, borðaði rjúpur og
spjallaði við okkur um liðna tíð. Það
var jafnframt í síðasta skiptið sem
hún fór út úr húsi. Ég og fjölskyld-
an mín erum sérstaklega þakklát
fyrir nærveru hennar á aðfanga-
dagskvöld. Hún var hress og ræðin
og nærvera hennar gerði jólahaldið
hátíðlegra.
Ég minnist Helgu ömmu minnar
með þakklæti og væntumþykju.
Blessuð veri minning hennar.
Helga Jónsdóttir.
Ég sá Helgu Ingimundardóttur
og Ragnheiði systur hennar síðast á
Þorláksmessu. Ég leit inn til að
óska henni til hamingju með daginn
og gleðilegra jóla. Með því vildi ég
sýna ofurlitla ræktarsemi og þakk-
læti fyrir gamla daga og umhyggju,
þegar ég var lítill og pattaralegur
en þóttist stór á Laugavegi 18 og í
Litlu-Sandvík. Á þessum árum lifð-
um við Benedikt og hrærðumst í
stórfjölskyldunni og hann átti mik-
inn fjölda síldarskipa úr pappír sem
við lékum okkur að uppi á lofti.
Helga var mesta aflaskipið.
Ég hef fundið það upp á síðkastið
að gamlar myndir og minningar
koma oftar upp í hugann en áður.
Kannski eru þetta ellimörk en þau
eru þá góðkynja. Og flestar eru
minningarnar mér kærar. Og þá
verður mér oft hugsað til Helgu og
Sveins. Auðvitað vegna þess að við
Benedikt erum jafnaldra og sam-
rýndir síðan við munum eftir okkur.
Heimilið var menningar- og rausn-
arheimili og bar svip af þeim hjón-
um báðum. Sveinn var umsvifamik-
ill í störfum sínum, ódeigur og lét til
sín taka í þjóðmálabaráttunni. En
heima átti hann kyrrðarstundir með
konu sinni og var mikið ástríki með
þeim. Í eitthvert síðasta skiptið sem
ég sá Ragnhildi, frænku mína á Há-
teigi, fór hún að rifja upp ýmislegt
úr fjölskyldunni. Og þá talaði hún
mikið um Helgu og hvílíkur gæfu-
maður Sveinn hefði verið að eignast
hana fyrir konu. Og ég hygg að það
sé sammæli og sannmæli allra, sem
þau hjón þekktu.
Eiríkur Einarsson frá Hæli orti
fallegt ljóð eftir ömmu sína og lang-
ömmu Helgu, Ragnheiði Pálsdóttur
Thorarensen. Þar segir á einum
stað:
… en hóglát, friðsöm fram á dauðastund
þú fáum kynntir þína skörungslund.
Þessi orð falla vel að skaphöfn
Helgu. Hún var fjölgáfuð, hógvær
og hlý eins og hennar fólk, mikil
húsmóðir, móðir og kona. Þeim, sem
henni kynntust, þótti vænt um
hana.
Það varð skammt á milli þeirra
systra Helgu og Ragnheiðar. Við
því hafði verið búist, svo náið sem
var á milli þeirra og fjörgamlar báð-
ar tvær. Og söknuðurinn sár, en
falls er von að fornu tré. En sjaldan
er ein báran stök og nú er þungur
harmur og djúpur kveðinn að fjöl-
skyldunni. Undir miðnætti á sunnu-
dag lést Unnur F. Vilhelmsdóttir,
eiginkona Sveins Benediktssonar,
langt fyrir aldur fram, mikil lista-
kona og mikil manneskja. Hún hafði
átt í langvinnu stríði við illvígan
sjúkdóm en verið hetja í sinni bar-
áttu og átti góða að. En hún gaf
mikið og það lýsir af minningu
hennar.
Halldór Blöndal.
Elskulegar föðursystur mínar,
Ragnheiður Ingimundardóttir Blön-
dal og Helga Ingimundardóttir,
hafa kvatt þennan heim.
Helga var fædd árið sem fyrri
heimsstyrjöld braust út, en Ranka,
eins og hún var ávallt kölluð, árinu
áður. Þær systur bjuggu síðustu
æviárin hlið við hlið á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ og lést Ranka
13. janúar sl., en Helga fáeinum
dögum síðar. Þannig má segja að
þær hafi fylgst að nær allt lífið, frá
vöggu til grafar og milli þeirra var
náið og kærleiksríkt samband.
Þær voru úr sveit, eins og flestir
af þeirra kynslóð, fæddar í Kald-
árholti í Holtum. Systkinin í Kald-
árholti voru átta og milli þeirra var
römm taug. Samheldni, traust og
hjálpsemi einkenndi öll þeirra sam-
skipti. Nú er aðeins ein systir eft-
irlifandi af þessum stóra systkina-
hópi, Jórunn.
Eftir að makar þeirra Einars,
föður míns, og Rönku féllu frá,
bjuggu þau um langt árabil að Mið-
leiti 7 og Helga systir þeirra í næsta
húsi. Veit ég að faðir minn naut
góðs af samfélaginu við systurnar,
umhyggju þeirra og elskusemi.
Ranka sagði mér stundum frá
bernsku sinni og uppvaxtarárum í
Kaldárholti og í sögum hennar frá
æsku sinni gætti þeirrar leiftrandi
gleði og kímni sem einkenndi
Rönku svo mjög. Hún sá jafnan það
spaugilega í lífinu og sagði frá á svo
skemmtilegan hátt að atvikin stóðu
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum
þeirra sem á hlýddu. Ég var hjá
þeim systrum rétt fyrir síðustu jól.
Þá rifjaði Ranka upp atvik frá upp-
vaxtarárunum. Henni hafði runnið í
skap við Helgu, litlu systur sína og
hótað henni flengingu fyrir. Helga,
93 ára í hjólastól, bætti stillilega við
þessa frásögn Rönku, að enn hefði
ekkert orðið úr þeirri flengingu og
yrði líklega ekki úr þessu.
Þau lífsviðhorf sem í hávegum
voru höfð á bernskuheimili systr-
anna mótuðu þær mjög. Þær voru
traustar og heiðarlegar og héldu í
heiðri gömul og góð gildi, en þær
voru einnig framsýnar og nútíma-
legar. Þær voru fluggreindar og
minnugar og fylgdust vel með öllum
sínum ættmennum. Ranka var hlát-
urmild með glampa í augum, Helga
æðrulaus og róleg, en kímdi oft með
sjálfri sér að spaugi systur sinnar
og átti til að lauma hnyttnum at-
hugasemdum inn í samtölin.
Og það er einmitt þannig sem ég
minnist þeirra helst. Rönku sem
kátu frænkunnar sem hafði gaman
af skemmtisögum, var hrókur alls
fagnaðar og var alltaf til í dálítið
sprell og Helgu sem hinnar rólegu,
mildu og yfirveguðu.
Jafnvel þótt ævi þeirra systra
hafi orðið löng og mörg stef hljómað
í þeirra lífssinfóníu, var viðmót
þeirra alltaf hið sama, hlýtt og
glettið. Þær voru þakklátar fyrir líf-
ið og fyrir þá gæfu að hafa eignast
góða fjölskyldu, börn og barnabörn,
sem veittu þeim ómælda gleði og
sýndu þeim mikla umhyggju.
Þakklæti er mér einnig efst í
huga er ég kveð mætar frænkur,
þær Rönku og Helgu.
Ingveldur Einarsdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 30. JANÚAR 2008 29
Elsku amma Dísa.
Við systurnar viljum
minnast þín með
nokkrum orðum. Við
eigum svo margar góðar minning-
ar um þig. Þú varst alltaf svo hlý
og góð og með mýkstu hendur sem
við höfum fengið að halda í. Ein af
fyrstu minningum okkar er frá
Austurbrautinni. Þar bjugguð þið
afi Jói í langan tíma og þú reyktir
pípu. Já, það voru ekki margir sem
áttu ömmu sem reykti pípu. Okkur
fannst það rosalega töff og svo
spilaðir þú líka á gítar og söngst í
kór. Þér fannst svo gaman að
syngja og spila á gítar og á hverj-
um jólum var sko dansað í kring-
um jólatréð og sungið. Þú varst
líka svo góð að elda. Það var alltaf
best að koma til þín og afa Jóa á
Ásdís Óskarsdóttir
✝ Ásdís Ósk-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 16.
febrúar 1931. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suð-
urnesja 19. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Keflavík-
urkirkju 29. janúar.
jóladag og fá lamba-
hrygg og brúna sósu.
Svo er okkur alltaf
minnisstæð fjöl-
skylduferðin í sum-
arbústaðinn ykkar afa
á Þingvöllum. Þar eld-
aðir þú ofan í allt
stóðið, þinn fræga
kjúkling. Já, við erum
mörg börnin, barna-
börnin og barna-
barnabörnin. Þið vor-
uð alltaf svo stolt af
barnahópnum. Alltaf
bættist í hópinn og
börnin urðu fleiri og fleiri. Barna-
börnin eru orðin 23 og barna-
barnabörnin 11. Þið afi voruð líka
alltaf svo ástfangin og náin. Þú
hugsaðir alltaf svo vel um afa og
þegar hann dó varst þú eins og
skugginn af sjálfri þér. Þú sakn-
aðir hans svo mikið. Núna ertu
vonandi hjá honum og þið tvö getið
fylgst með ungunum ykkar frá
himnum. Það er gott að vita til
þess að þið séuð loks saman á ný.
Guð blessi minningu þína.
Elsku amma, takk fyrir allt og
góða ferð.
Ásdís, Guðrún Sigríður og
Thelma Björk.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð
og vinarhug við andlát og útför mannsins míns
og föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ARNÞÓRS KRISTJÁNSSONAR.
Sérstakar þakkir viljum við senda starfsfólki
hjúkrunarheimilisins Sunnuhlíðar sem önnuðust
hann af einstakri alúð síðustu mánuði hans.
Bergljót Baldvinsdóttir,
Gylfi Þór, Sigríður Arna, Bryndís, Kristín, Kristján Freyr
og fjölskyldur.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát og útför
ástkærs föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÞÓRÐAR JÓNS PÁLSSONAR,
Aflagranda 40,
áður Melhaga 5,
Reykjavík.
Elín Þórðardóttir, Reinhold Kristjánsson,
Steinunn Þórðardóttir, Hrafn Bachmann,
Aðalsteinn Þórðarson, Guðrún Jóhannesdóttir,
Kjartan Þórðarson, Helga Kristín Einarsdóttir,
Gunnar Þórðarson, Hafdís Kjartansdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn og aðrir aðstandendur.