Morgunblaðið - 30.01.2008, Blaðsíða 30

30 MIÐVIKUDAGUR 30. JANÚAR 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ragnheiður I.Blöndal fæddist í
Kaldárholti í Holta-
hreppi í Rang-
árvallasýslu 2. júli
1913. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 13. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Ingveldur
Einarsdóttir hús-
freyja, f. 4. des.
1874, d. 24. júlí 1953
og Ingimundur
Benediktsson, bóndi,
stefnuvottur og organisti, f. 13.
ágúst 1871, d. 5. feb. 1949. Systkini
Ragnheiðar eru: Steinunn, f. 1903,
d. 1993, Kristín, f. 1904, d. 1973,
Benedikt, f. 1906, d. 1926, Guðrún,
f. 1907, d. 1935, Jórunn, f. 1911,
Helga, f. 1914, d. 2008, og Einar, f.
1917, d. 1996. Ragnheiður ólst upp
á heimili foreldra sinna fyrst í
Kaldárholti og síðar í Reykjavík,
lengst af á Smáragötu 10. Á heim-
ilinu bjó einnig fóstra þeirra systk-
ina, Þuríður Guðmundsdóttir og
var hún þeim sem önnur móðir.
Einnig ólst þar upp eftir lát móður
sinnar Benedikt Eiríksson, sonur
Guðrúnar systur Ragnheiðar.
Heimilið að Smáragötu var sam-
komustaður fjölskyldunnar í ára-
tugi. Þar hittust systkinin og fjöl-
skyldur þeirra og treystu
fjölskylduböndin.
Ragnheiður giftist 24. júní 1949
Hjálmari Blöndal, hagsýslustjóra
Reykjavíkurborgar, f. í Reykjavík
25. júlí 1915, d. 20. nóvember 1971.
Foreldrar hans voru
Óli Peter Blöndal,
póstritari í Reykjavík
og kona hans Hedvig
Bartels.Dóttir Ragn-
heiðar og Hjálmars
er Kristín Blöndal
hjúkrunarfræðingur,
f. 23. október 1954.
Eiginmaður hennar
er Pétur Björn Pét-
ursson hagfræð-
ingur, f. 31. janúar
1946. Synir Kristínar
og Guðjóns Bald-
urssonar eru: Hjálm-
ar Blöndal viðskiptalögfræðingur,
f. 1. apríl 1976, og Elías Blöndal
meistaranemi í lögfræði, f. 15. nóv-
ember 1983. Stjúpsynir Kristínar,
synir Péturs Björns eru: Pétur
Björn framkvæmdastjóri, f. 2. maí
1975, og Ólafur nemi, f. 15. mars
1979.
Ragnheiður útskrifaðist frá
Verslunarskóla Íslands 1935. Eftir
nám starfaði hún hjá Ölgerð Egils
Skallagrímssonar og síðar á Borg-
arskrifstofu Reykjavíkur. Þar
kynntist hún Hjálmari eiginmanni
sínum. Eftir að þau giftust var hún
heimavinnandi þar til eftir lát
Hjálmars en þá starfaði hún hjá
Iðnskólanum í Reykjavík. Þau
Hjálmar stofnuðu heimili að Löngu-
hlíð 25 en fluttu árið 1964 í Fells-
múla 8. Ragnheiður fluttist árið
1988 að Miðleiti 5 þar sem hún bjó
allt til ársins 2006 þegar hún flutti á
hjúkrunarheimilið Skógarbæ.
Útför Ragnheiðar var gerð 18.
janúar, í kyrrþey að hennar ósk.
Ég hitti þær systur, Rönku, þá til-
vonandi tengdamóður mína og Helgu
systur hennar í fyrsta sinni í Hag-
kaupum, þar sem þær, um áttrætt,
voru í sinni vikulegu innkaupaferð.
Þar fóru hefðarkonur, vel til hafðar
eins og þær væru að fara í veislu.
Teinréttar og fallegar. Og auðvitað
höfðu þær komið akandi þangað á
eigin bíl.
Heimili Rönku var fallegt og bar
góðum smekk gott vitni. Alltaf hreint
og fallegt. Þó var eitt sem stakk í stúf.
Á stofuborðinu var bók sem nánast
hékk í henglum. Þetta var íslensk
orðabók. Ranka notaði hana á hverj-
um degi og hafði greinilega gert í
mörg ár! Þessa bók notaði hún við
lausn krossgátna eða þegar hún las
eitthvert framandi orð. Og ekki síður
þegar í huga hennar komu orð úr for-
tíðinni, frá Kaldárholti, sem hún hélt
sig hafa heyrt en var ekki viss. Stund-
um sagði hún mér að orðin væru efa-
laust einhver vitleysa, en oftar en
ekki fann hún þau í bókinni.
Ranka hafði búið ein lengi eftir frá-
fall Hjálmars, eða allt frá því að Krist-
ín hóf búskap. En hún var ekki ein.
Helga systir hennar, sem einnig hafði
misst sinn mann mörgum árum áður
árum, bjó ætíð nálægt og samband
þeirra systra var einstakt. Síðustu ár-
in var húsasund á milli þeirra; þær
fluttu í Skógarbæ á sama degi og
bjuggu þar hlið við hlið til dauðadags
Rönku. Helga andaðist svo níu dög-
um síðar.
Systkinahópurinn frá Kaldárholti
var stór og hélt vel saman. Hópurinn
hittist oft, við hin ýmsu tækifæri og
var þá glatt á hjalla. Þar undi Ranka
sér vel og var hrókur alls fagnaðar.
Bæði var það frásagnargáfa hennar,
sem ungir sem aldnir nutu, sem og
minni hennar, en hún kunni sögur frá
í gamla daga þeirra systkina best. Svo
vel, að jafnvel ókunnugir leituðu til
hennar um upplýsingar.
Ranka var svolítill uppreisnarsegg-
ur. Henni þótti gaman að segja frá,
tæpitungulaust, svo að systrum henn-
ar þótti nóg um og sussuðu á hana.
Aðrir nutu! Við Ranka spjölluðum oft
um bridds, sem hún hafði spilað um
nokkra hríð. Hún hafði gaman af að
segja mér frá skemmtilegum spilum
og leitaði ráðlegginga. Þar kom gott
minni hennar vel fram því hún mundi
spil frá kvöldinu áður.
Ranka var pólitísk. Einhvern tíma
ræddum við um það við hana að hún
flytti í Garðabæ, en Ranka taldi sig
ekki geta það; nógu margir ættingjar
væru í Garðabæ en Sjálfstæðisflokk-
urinn í Reykjavík þyrfti á henni að
halda! Þegar þær systur, Jóa, Helga
og Ranka, sátu hér í stofunni okkar í
Garðabæ á níræðisafmæli Rönku
voru þær eins og þrjár drottningar.
Þá skildi ég betur áhuga Rönku á
dönsku konungsfjölskyldunni! Ranka
fór ekki í lyftu til að ná í Moggann án
þess að hafa sig til. Hún gæti hitt ein-
hvern sætan strák, sagði hún við mig.
Svona hagar sér bara tigið fólk.
Það voru forréttindi að kynnast
Rönku.
Blessuð sé minning hennar.
Pétur Björn.
Amma Ranka er dáin. Mér þótti
undurvænt um hana og mun sakna
hennar að eilífu. Hún fór í friði en lifði
lífinu eins og á að gera það, í fullri sátt
og samlyndi við alla þá sem urðu þess
heiðurs aðnjótandi að kynnast henni.
Ég mun aldrei gleyma kærleika
hennar og stuðningi. Hún vafði mig
örmum sínum og sýndi öllu því sem
ég tók mér fyrir hendur mikinn
áhuga og hvatti mig til náms. Hún var
skemmtileg, jákvæð og skipti aldrei
skapi. Hún fór nokkrum sinnum með
okkur fjölskyldunni í ferðalög og
deildum við oft herbergi. Betri og um-
hyggjusamari herbergisfélaga er vart
hægt að hugsa sér.
Hún hélt andlegri reisn fram undir
það síðasta. Amma var vinur minn og
allar okkar stundir saman byggðust á
trausti og einlægni.
Blessuð sé minning hennar.
Elías Blöndal Guðjónsson.
Elskuleg amma mín, Ragnheiður I.
Blöndal, lést á hjúkrunarheimilinu að
Skógarbæ 13. janúar sl. Ég kveð hana
með miklum söknuði en jafnframt
með þakklæti fyrir allt hið góða sem
liðið er.
Fyrstu minningar mínar um sam-
verustundir okkar ömmu Rönku, eins
og ég jafnan kallaði hana, voru þegar
ég dvaldi sumarlangt á heimili hennar
í Fellsmúla 8, þá 5 ára gamall. Fjöl-
skylda mín bjó í Svíþjóð og mér þótti
það góð hugmynd að fá að vera hjá
ömmu heilt sumar. Þetta sumar rifj-
ast nú svo sterkt upp og allar minn-
ingarnar og stundirnar sem við áttum
saman. Amma varð eftir sumarið
órjúfanlegur hluti af lífi mínu og milli
okkar ríkti ávallt sterk og mikil vin-
átta.
Amma studdi mig með öllum ráð-
um til hverra þeirra verkefna sem ég
tók mér fyrir hendur. Hún fylgdist af
miklum áhuga með mínum daglegu
störfum og hvatti mig til nýrra og
spennandi verkefna. Í amstri hvers-
dagsins gat ég alltaf leitað til ömmu
og þau voru ófá skiptin sem ég lagði
leið mína til hennar í leit að góðum
ráðum og samveru.
Amma var elskuleg kona í alla
staði. Hún var hjarthlý og góð við alla
þá sem leituðu til hennar. Hún var
skemmtileg og hafsjór af fróðleik.
Hún var vel að sér í ættfræði, ís-
lensku og vissi mikið um sögu lands
og þjóðar. Öllu þessum áhugamálum
sínum deildi hún með mér og það
voru ófáar stundirnar sem við sátum
og ræddum um allt og ekkert og
ávallt á hennar fallega heimili þangað
sem allir voru velkomnir.
Hún vissi alltaf að þegar hennar
tími myndi koma, myndi annað taka
við. Nú er hún komin á þann stað þar
sem hún dvelur sátt með sínum nán-
ustu.
Ég kveð ömmu mína með þakklæti
fyrir allt það sem hún kenndi mér og
gerði fyrir mig. Eftir situr minningin
um góða konu sem gleymist aldrei.
Hvíl í friði, elsku amma.
Hjálmar Blöndal Guðjónsson.
Ragnheiður I. Blöndal móðursystir
mín, Ranka, hefur ávallt skipað stór-
an sess í lífi mínu. Hún var ein átta
systkina frá Kaldárholti. Mjög kært
var með þeim systkinunum alla tíð.
Eftir að þau fluttu að heiman, hittust
þau á sunnudögum á heimili ömmu og
afa sem varð eins konar félagsmið-
stöð fjölskyldunnar. Að þeim látnum
hittust systkinin áfram með sínu fólki
í sunnudagskaffi í nær hálfa öld.
Eiginmaður Rönku, Hjálmar Blön-
dal, var mikill ljúflingur. Þegar einka-
dóttir þeirra Kristín fæddist fannst
mér sem ég hefði eignast systur.
Kristín var mikill gleðigjafi, falleg,
skýr og skemmtileg. Ég réð mig í vist
til Rönku og naut þess mjög að fá að
passa Kristínu. Hjálmar lést langt um
aldur fram. Söknuður Rönku var sár
eftir lát hans. Ranka var glaðvær og
kát og naut sín vel á mannamótum.
Öllum sem kynntust henni þótti vænt
um hana. Hún var hrókur alls fagn-
aðar þegar fjölskyldan hittist, hrein-
skiptin og opinská. Frásagnargleði
hennar var mikil og margar sögurnar
hennar óborganlegar.
Ranka hafði gaman af silungsveiði
og var hin mesta veiðikló. Ósjaldan
stóð hún úti í Þingvallavatni á klof-
stígvélum og mokaði upp bleikju
meðan aðrir urðu varla varir. Ranka
hélt veiðimennskunni áfram fram
undir áttrætt. Ranka hafði unun af
spilamennsku. Hún spilaði oft fé-
lagsvist og á efri árum lærði hún
bridds. Hún var órög við sagnir og
spilaði vel. Á síðasta ári fór hún að
spila bingó og ótrúlega oft fékk hún
vinning, fulloft að eigin sögn.
Ranka hafði gaman af utanlands-
ferðum. Síðustu tvær ferðirnar fór
hún til Flórída á árinu 2001 með nán-
um ættingjum. Naut hún þess að sitja
í sólinni, fara í sundlaugina og fá sér-
rístaup í heita pottinum og spila
bridds. Eitt sinn varð Rönku að orði
þegar hún tók upp spilin: „Nú er fátt
um fína drykki“ og vakti það mikla
kátínu.
Ranka hélt heimili á meðan hún
gat. Þær systur Ranka og Helga móð-
ir mín, sem var ári yngri, fluttu sama
daginn inn á hjúkrunarheimilið Skóg-
arbæ vorið 2006. Það var mikið lán. Í
Skógarbæ sátu þær saman alla daga
og oft hlýddi Helga á Rönku segja frá
kóngafólkinu í Danmörku, gleði þess
og sorgum. Þá sögu þekkti Ranka
flestum betur.
Ranka var mörgum góðum gáfum
gædd og átti auðvelt með að læra.
Hún hafði mjög gott minni alveg fram
á síðustu vikur. Hún lifði mjög heil-
brigðu lífi, hafði allt í röð og reglu og
var alltaf vel klædd og vel til höfð.
Hún var mjög ungleg og hélt sinni
silkimjúku húð alla tíð.
Í vetur fór heilsu Rönku að hraka
verulega. Það var mikill styrkur fyrir
Rönku hvað Kristín og fjölskylda
hennar hugsuðu vel um hana. Daginn
áður en hún lést fór heilsu Helgu
systur hennar einnig mjög að hraka
og lést hún rúmri viku á eftir Rönku.
Þannig lágu leiðir þeirra systra sam-
an frá upphafi til enda. Nú er Jórunn,
Jóa, systir þeirra og kær vinkona ein
eftirlifandi af systkinahópnum 97 ára
gömul.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
Rönku að og ekki síst fyrir það hve
kært var með þeim systrum. Blessuð
veri minning þeirra.
Guðrún Sveinsdóttir.
Ég minnist Ragnheiðar móður-
systur minnar og þakka henni fyrir
allt það góða sem hún gerði mér og
mínum. Hún lést í Skógarbæ 13. jan-
úar á 95. ári, elskuð af öllum til hins
síðasta.
Ragnheiður var kostakona, glæsi-
leg, hýr, skemmtileg, fjölfróð, orð-
heppin og hrókur hvers fagnaðar.
Kannski var hún eilítið stríðin í
glettni sinni, eins og sum systkin-
anna.
Þau voru sex systur og tveir bræð-
ur, öll fædd í Kaldárholti í Holtum,
nema Steinunn, sú elsta, sem fæddist
í Vestri-Garðsauka þar sem er Hvols-
völlur. Þar stofnuðu foreldrar hennar
fyrst bú. Í Kaldárholti bjuggu þau
uns fjölskyldan fluttist til Reykjavík-
ur. Skólaganga og nýtt lífsstarf tók
við. Systkinahópurinn frá Kaldárholti
var samhentur og fór aldrei misjafnt
orð á milli. Eftir lifir Jórunn, móðir
mín 97 ára.
Fjöldi fólks, sem bjó og starfaði í
Kaldárholti, tengdist þeim tryggðar-
böndum. Ingimundur var frá Breiða-
bólsstað í Fljótshlíð og Ingveldur frá
Hæli í Gnúpverjahreppi. Þau voru
hjúasæl í meira lagi og hjálpuðu sínu
fólki til manns og mennta.
Er Ingimundur flutti frá Kaldár-
holti gerðist hann trésmiður hjá Öl-
gerðinni Agli Skallagrímssyni. Bjó
fjölskyldan á Frakkastíg 14, alveg við
ölgerðina þar til Kristín, systir
Rönku, keypti húsið Smáragötu 10.
Þar bjó hún afa og ömmu heimili og
systkinunum, sem enn voru ógift. Og
sá góði frændi okkar, Benedikt Ei-
ríksson, systursonur Rönku, ólst þar
upp frá barnsaldri í skjóli frændfólks-
ins, einkum Rönku. Þar var líka fóstr-
an, Þura, sem hafði annast þennan
stóra og myndarlega hóp frá blautu
barnsbeini og verið þeim sem móðir.
Smáragata 10 varð miðpunktur
stækkandi fjölskyldu. Þangað sótti
samheldin fjölskyldan við öll tæki-
færi. Frændfólk okkar að austan bjó
þar margt um langan eða skamman
tíma. Tíminn leið og brátt var ég kom-
in með fjölskyldu í nágrenni Smára-
götu og stutt í sunnudagsheimsóknir
með barnavagna og kerrur upp og of-
an Njarðargötu. Þetta voru dýrðar-
tímar, ekki síst fyrir unga fólkið sem
kynntist þarna vel og býr enn að því.
Árið 1949 giftist Ranka Hjálmari
Blöndal, mannkostamanni, sem lést
árið 1971, 56 ára. Þau voru gestrisin
og jafnræði með þeim. Á ég ófáar
minningar frá þeirra menningar-
heimili þar sem glaðværðin ríkti.
Hjálmar var síðast hagsýslustjóri
Reykjavíkurborgar. Áður var hann
framkvæmdastjóri Heilsuverndar-
stöðvarinnar. Þangað réð hann mig til
starfa, þar sem hann stjórnaði af
reisn og mildi. Þar lágu mínir örlaga-
þræðir.
Ranka var vel heima í öllu, minnug,
vel menntaður íhaldsmaður í bestu
merkingu orðsins. Hún hafði gengið í
Verslunarskólann og starfaði í borga-
skrifstofum þar sem þau Hjálmar
kynntust. Fjölskyldan stækkaði er
hans góða fólk bættist í hópinn.
Seinna starfaði hún á bókasafni Iðn-
skólans.
Þau Hjálmar eignuðust dótturina
Kristínu sem var þeim lífið sjálft.
Kært var með Rönku og dótturson-
unum Hjálmari og Elíasi og hún
gladdist yfir gengi þeirra.
Ég kveð móðursystur mína með
söknuði. Þakka henni þann kærleika
og tryggð, sem hún sýndi fjölskyldu
minni.
Sigríður Dagbjartsdóttir
Ragnheiður I. Blöndal
Látin er um aldur
fram fjölskylduvinur
og nágranni til langs
tíma Gunnþórunn Jón-
asdóttir, Nesjum í Grafningi, en
Gunnþórunn var ætíð kennd við Nesj-
ar vegna dvalar þar hvenær sem færi
gafst.
Sótti í kært náttúrusvæði nöfnu
sinnar og fósturömmu Gunnþórunnar
Halldórsdóttur, leikkonu með meiru,
sem jafnframt var ein af fyrstu
stangaveiðikonum landsins þegar hún
lét vinnumenn sína á Nesjum róa með
sig um Nesjavíkurnar með stöng eina
mikla því hún vildi helst ekki landa
nema stórum og kraftmiklum fiskum.
Þær áttu því margt sameiginlegt
nöfnurnar og athafnakonurnar á
Nesjum.
Gunnþórunn Jónasdóttir var kona
húmors og léttleika, hafði gaman af
líflegum umræðum varðandi daglegt
líf og amstur, ekki hvað síst er sneri
Gunnþórunn Jónasdóttir
✝ GunnþórunnJónasdóttir
(Gunda) fæddist í
Reykjavík 14. októ-
ber 1946. Hún lést á
heimili sínu í
Reykjavík 18. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Langholts-
kirkju 29. janúar.
að umhverfi Þingvalla-
vatns og nágrenni.
Sá alltaf björtu hlið-
arnar á mannlífinu og
hafði gaman af almennt.
Ég minnist hennar
þegar hún og systir mín,
þá rétt fermdar, reiddu
fram glæsiveitingar, að
mestu heimabakað góð-
gæti, í gamla bænum á
Nesjum er smölun til
rúnings stóð þar yfir, en
þá um vorið hafði Gunn-
þórunn tekið að sér að
hugsa þar um heimilis-
hald vegna vinnufólks það sumarið.
Það var ekki auðvelt hlutskipti fyrir
unga stúlku að koma að því verki í
stað Ólafíu sem þar hafði ríkt til
margra ára við góðan orðstír.
Allt tókst þetta þó með miklum
ágætum að sjálfsögðu með aðstoð for-
eldra hennar sem bæði eru látin,
þeirra sómahjóna Jónasar og Ástu.
Það er ekki langt á milli fráfalls
þeirra þriggja kvenna sem unnu
Nesjum mjög, Ingu, Ástu og Gunn-
þórunnar, aðeins rúm 2 ár þótt aldurs-
munurinn væri nokkuð mikill.
Allar höfðu þær yndi af þeirri nátt-
úrufegurð sem umlykur Nesjar og
nutu þess mjög að horfa þar á sólarlag
og sólarupprás við bakka Þingvalla-
vatns á fögru sumri, sannkallaðir
náttúruunnendur af lífi og sál.
Gunnþórunn hafði yndi af fallegum
gróðri og mátti sjá það glöggt um-
hverfis sumarhús fjölskyldunnar í
Austurnesi.
Í síðasta spjalli okkar Gunnþórunn-
ar ræddi hún nokkuð um áform sín
um svæðið umhverfis bústaðinn og
víðar sem og um hugsanlega ná-
grannabyggð.
Mér þótti vænt um þetta spjall og
smáviðvik sem hún bað mig um og
vonaði að heilsu hennar myndi fara
fram eins og hún hafði þá góða von
um, enda hress í fasi eins og henni var
tamt á hverju sem gekk.
Það urðu mér því þungar fréttir að
heyra fyrir nokkru að heilsu hennar
hefði hrakað mjög á undanförnum
mánuðum.
Minning um glaðværa konu, allt frá
því að vera tápmikil stelpa í jeppanum
með pabba sínum og mömmu á Nesj-
um og víðar til konu með ábyrgð
hjúkrunarkonu, eiginkonu, móður,
ömmu, framkvæmda- og garðræktar-
konu mun lifa með okkur um ókomna
framtíð.
Fjölskyldan á Nesjavöllum þakkar
Gunnþórunni samfylgdina og biður
Guð að vernda hana.
Vottum eiginmanni, dóttur og allri
fjölskyldunni innilega samúð okkar og
megi Guð gefa ykkur ljós og styrk til
framtíðar.
Ómar G. Jónsson og
fjölskylda frá Nesjavöllum.