Eimreiðin - 01.04.1942, Qupperneq 43

^■'IBEIÐIN
VERNDUN ÞJÓÐERNISINS
123
LVeggja, frelsi hennar og þjóðerni, með öðrum orðum líf henn-
ar allt.
^ ér eigum öll vorn þátt í sundrunginni. Það er talið til
manndyggða hér á landi að vera góður flokksmaður, og allur
l^orri manna reynir að vera það, og menn reyna auk þess að
taka þátt í ýmiss konar annarri togstreitu, milli stétta og milli
héraða, hver í sinu liði. Allt stefnir það i sömu átt. Vér gætum
h'ert og eitt, ef vér vildum, gert vort til þess að koma i veg
fyrir, að sundrungin fái unnið oss það tjón, sem hún gerir, sé
^enni gefinn laus taumurinn. Vér getum tamið oss þá hugsun,
a® «1 eru málefni, sem ekki eru sérmál héraðsins eða bæjarins,
sem vér búum i, ekki sérmál flokksins eða stéttarinnar, sem
'er heyrum til, heldur inálefni þjóðarinnar, og að þjóðin er
l'etta allt, hún nær til allra stétta og allra flokka, hún byggir
aiia bæi og öll héruð þessa lands. Vér getum tamið oss þá
ilugsun, að málefni þjóðarinnar eru mestu velferðarmálin, og
því meiri líkur eru til, að þau fái góðar lyktir, sem vér
stöndum betur saman um þau. Því ríkari sem sá hugsunarhátt-
llr yrði hjá oss, þvi minna myndi sundrungarhneigðar vorrar
Sæta, og því síður myndi oss hætt við ósigri og óförum í bar-
affunni, sem framundan er. Það hefur verið sagt, að sérhvert
uþi, sem er sjálfu sér sundurþykkt, leggist i auðn, og að sér-
þ'er borg og heimili, sem er sjálfu sér sundurþykkt, fái ekki
Sulðizl. Þetta er lögmál lífsins, eilíft og óhaggandi.
^ ér eigum þjóðlega fjársjóði, andlega fjársjóði, og hið
lnnsta eðli vort er mótað af þeim. Hvers metum vér þessi auð-
1 'or, hvaða rækt sýnum vér þeim, hvaða ást leggjum vér
a þau? Hvaða helgi leggjum vér sjálf á helgidóma þjóðernis
'01 s • Eg nefndi áður tvo af þessum helgu dómum, móðurmálið
bóknienntirnar. Ef vér vildum gera oss það ómak að hlusta
llluð dálítilli athygli á það, sem vér sjálf tölum, eða lesa með
‘lálítiUi gaumgæfni það, sem vér sjálf ritum, hvort sem það
ei stór bók eða stutt sendibréf, þá myndum vér komast að
laun Um það, að vér misbjóðum máli voru oft stórlega bæði
1 læðu og riti. Mörg af oss myndu verða að játa það, að þau
aíl 'anið sig á þann ósið að sletta sí og æ erlendum orð-
Uln, sem ekkert erindi eiga á varir þeirra, sem íslenzku tala,
er þessi ósiður orðinn svo ríkur hjá sumum, að varla verð-