Eimreiðin - 01.04.1942, Síða 76

156
LÚ
EIMnEIÐlN
„Hvernig er það annars, vinmir hann ekkert enn þá?
„Vinnur? Hvað ætla að hann vinni. Þegar hann er fullm,
þá dregur hann mann út að glugganum hjá Jakobsen & Stiom
og sýnir manni þessa tvo kertastjaka og blómsturvasann,
sem hann hefur hnoðað saman. Þar opnar hann flóðgáttn
tára sinna og segist hafa lagt sina ódauðlegu sál í þessi ódauð
legu listaverk. Það er honum alveg mátulegt að eiga sál sina
i formlausum blómsturvasa og tveimur ósamstæðum keitu
#
stjökum. Sál hans á ekki betra skilið.“
Lú verður eitthvað einkennileg á svipinn, og ég' kannast
ekki við svipbrigðin í andlit hennar. Hún spyr:
„Er langt síðan þú hefur séð listaverkin i glugganum hja
Jakobsen & Ström?“
„Ég man það ekki.“
„Þú sérð þau aldrei framar,“ segir Lú.
„Nú?“
„Ég keypti þau fyrir fáeinum dögum.“
„Þú? Þú keyptir þau?“
Eg horfði forviða á hana.
„Já, ég keypti þau. Alltaf þegar ég gekk framhjá g'lugga11'
um, staðnæmdist ég og horfði á þau. Horfði á þau og minnt-
ist. þeirra stunda, er „myndhöggvarinn“ teymdi mig 111
glugganum og grét. Svo stóðst ég ekki mátið lengur, en keypÞ
listaverkin. Nú standa þau á útskorinni vegghillu í ríkmann-
legri stofu Gyðingsins ísaks, og konan hans situr tíniunuin
saman fyrir framan þau og lætur sig dreyma liðna daga. Þau
eru minnismerkin ykkar, ykkar allra.“
Hún brosir einu af sínum fallegustu brosum.
„Skál fyrir minnismerkjunum,“ segir hún, og' við slcáluin-
„Er „eilífi læknaneminn“ búinn að Ijúka prófi?“
„Nei, honum liggur ekkert á. Hann segir, að það sé heinisku-
legt að ætla sér að verða læknir, fyrr en vangar manns sel1
farnir að grána og andlit manns sé rist rúnum, sem beri vott
um aldur og lífsreynslu. Þá fyrst sé hægt að heimta þnð •'*
sjúklingunum, að þeir heri nauðsynlegt traust til lækna sinna-
Annars er ég viss um, að liann lýkur einhvern tíma prófi. Elú'1
skortir hann hæfileika, þegar hans timi er kominn.“
„Mér var alltaf hlýtt til hans,“ segir Lú. „Hann lagði sV°