Eimreiðin - 01.04.1942, Síða 70

150
LÚ
eimkeiðiN
Það kvöldar, og ég leggst upp í rúmið mitt. Ég er fljétur
að hátta, því það er úr engu að i'ara. Einhvern tíma hef eg
heyrt þess getið, að það dragi úr sulti að vefja blautu hand-
klæði um magann á sér, og ég reyni það. Ég er ekki frá þVI’
að það hjálpi í svipinn, en hve lengi mun það að gagni koina-
Eg hef ekki mikla trú á því, að maður geti lifað á votum hand-
klæðum, þegar til lengdar lætur. Ég dotta út frá hugleiðingum
mínum, og inig dreymir hungursneyðina í Kina. Ég rumska v'^
það, að barið er að dyrum. Barið afar hægt og' gætilega. Ég
svara:
„Kom inn.“
\reik von vaknar í brjósti mínu um, að þetta sé einhvei
strálcanna, en er dyrnar opnast, stendur Lú í gættinni.
Lú!
Þeir, sem aldrei hafa orðið þeirrar hamingju aðnjótandi að
kynnast Lú, geta ekki gert sér í hugarlund, hvernig hún er-
Hún er fyrrverandi götustelpa, en hún er afar ólík ölluni þe,,n
konum, sem selt hafa blíðu sína á torgum og gatnamótun'-
Hún á það reyndar til að vera yfirborðskát, en við, sem þekkj-
um hana, vitum, að hún býr yfir sárum sorgum og þjáist al
fyrirlitningu á sjálfri sér og líferni sínu. Hún þráði heitt og
innilega að verða góð og siðprúð stúlka, en hörð örlög rák"
hana út á braut ógæfunnar. Ég hef aldrei þekkt jafn óspiUta
sál, í jafn syndugum líkama. Nú er Lú gift kona.
Það var til þess að reyna að forða sjálfri sér, að liún g'tt_
ist honum ísak gamla Ahrahamsen, bólugrafna Gyðingnui">
sem rekur skranvöruverzlun neðarlega á Drammensveginu"'-
Ég man, hvað við vinir hennar urðum forviða, þegar v*^
fréttum af giftingu liennar. Þessu liefðum við aldrei lniizt við
af henni. Þó var það ekki í fyrsta skipti, sem Lú gekk fra"'
af okkur, það var öðru nær.
Það var röskum hálfum mánuði eftir að hún gekk í hið heil*
aga hjónaband, að fundum okkar bar saman inni á Bloni. Lg
sat þar einn yfir drykkju, er Lú kom þangað inn ein síns H*5S-
Hún gekk rakleitt að borðinu til mín og settist hjá mér. Hu"
var kuldaleg í viðmóti, og ég sá strax, að þetta var ekki sú sam"
Lú, sem ég hafði einu sinni þekkt. Ósjálfrátt datt mér í hug>
að ég hefði ef til vill aldrei þekkt hina réttu Lú, hennar innsta