Eimreiðin - 01.04.1942, Page 55

ElMnEIÐl.v
BYGGÐU HÚS ÞITT SJÁLFUR
135
kvenfólksvinna að byggja hús, sagði hún og setti hnykk á höf-
Uðið.
" Já, einmitt! Var það ég? Varst það ekki þú? Og svo fram-
ye§is og svo framvegis, sem kvæntir menn eflaust skilja og
úkvaentir hafa ekki gott af að vita. Því að hvers vegna ættu
|)eir að sleppa ódýrar en við. Þetta „og svo framvegis“ hélt
ufl'ani, unz strákarnir höfðu klifrað upp á hlaðann, svo að
hann hrundi.
fiað varð ískyggileg þögn.
íh’engirnir titrandi af ótta við afleiðingarnar. Konan vigbúin
U1 að leggja þeim lið, ef ég gerðist svo djarfur að ávíta þá og
luta )>á, sem rétt hefði verið, verða fyrir barðinu af þeirri reiði,
ei var árangurinn af viðræðu okkar.
k-n áður en ég hafði tekið saman eina setningu af skamma-
l<l“ðunni, sem drengjunum har, samkvæmt öllum rétti, fyrir
i'atnhleypni sína, og konunni, fyrir þvermóðsku sína og stifni,
jafnframt átti að fela i sér þá ásökun, að það væru þau, sem
hindruðu mig í að byggja húsið, hafði yngri drengurinn gert
,nt‘i'kilega uppgötv un.
Nei, sjáið þið! Það eru merki á plönkunum! Það standa
i'ákstafir á þeim!
klálinu var bjargað. Við urðum öll gripin af þessari merki-
leSu uppgötvun, sem lét okkur renna grun í lausnina á við-
fa»gsefninu.
Það var satt. Það stóðu rauðir bókstafir á plönkunum. Þar
'°lu bæði a og b og x og y.
Þarna geturðu séð, sagði konan, ef þú hefðir litið á plankana
1 siað þess að standa og pexa, þá værirðu kominn langt áleiðis
með húsið.
En veizt þú hvort það er a og b eða x og y, sem byrja
skal á? spurði ég.
Auðvitað a og b. Þeir eru fyrst i stafrófinu.
^ ið byrjuðum með a og b. Bárum þá vfir á grunninn og
reyndum að fá þá til að falla. Þeir féllu alls ekki.
~~ Þetta verður að rannsakast nákvæmlega, sagði ég. — Það
01 ekki eins og kvenfólkið heldur, áð það sé sama hvernig
^M'jað er. Nei, það þarf að vera eitthvert skipulag á hlutunum.
Uað skiljum við karlmennirnir.