Eimreiðin - 01.04.1942, Side 42

122
VERNDUN ÞJÓÐERNISINS
EIMRB10,n'
metakenndin er háskaleg þjóðerniskenndinni. Þjóð, sem van-
treystir sjálfri sér, hefur lík í lestinni, og það þykir ekki spa
góðu um ferðalagið. Hver maður getur reynt að vinna huS J
vanmetakenndinni, sem hann finnur hjá sjálfum sér, og Þa®
er vel ef honum tekst það að einhverju leyti, og það á að tak-
ast. Þegar allt kemur til alls, þegar allt er metið og vegið a
rétta vog, mun svo reynast, að vér Islendingar getum horist
í augu við aðrar þjóðir með fullri djörfung. Trúum því.
saga vor sýni, að hin fámenna þjóð, sem vér heyrum til, ha*’
átt erindi í þennan heim. Trúum því, að þessu erindi sé enu
hvergi nærri iokið, að hennar bíði enn mörg ólokin erindi
inni á víðlendi framtíðarinnar.
Vér íslendingar eigum, eins og aðrar þjóðir, ýmsar kvn-
fvlgjur, sumar góðar og aðrar illar. Vér höfum tekið þ;l>1
vöggugjöf, og vér fáum aldrei skilið þær við oss til fulls, °»
þó getum vér haft nokkurt vald á þeim. Vér getum eflt
styrkt hinar góðu og haldið hinum illu í nokkrum skefjunl-
Tvær kynfylgjur vil ég nefna, sem eru náskyldar og haðai
illar, sundrungina og tortryggnina, og ég býst við, að vér nnI1'
um öll einhvern vott af þeim hjá sjálfum oss, ef vér skvgS11'
umst í vorn eigin barm. Vér erum sundurlynd og oss er ákal-
lega gjarnt að eigna öðrum mönnum illar hvatir. Því þarl’ ekk|
að lýsa, hversu háskalegar þessar kynfylgjur eru fámenm1
þjóð, enda mættum vér minnast þess, að vegna sundrungaf
sinnar glataði þjóð vor frelsi sínu í (55G ár. Hversu búum vel
að þessum óheillafylgjum voruin? í þjóðmálunum leggj11111
vér alúðarrækt við þær og höfum þær í hávegum. Vér höfm11
gert sundrungina að grundvelli þjóðskipulagsins, höfm11
hyggt sjálfa stjórnarskipunina á baráttu fjandsamlegra, a111^
stæðra flokka í landinu, og ekkert er sparað til að gera Þessa
baráttu sem illvígasta, og er þá ósleililega reynt að snerta streng1
tortryggninnar í hugum fólksins. Reynslan mun sýna, liversU
traustur þessi grundvöllur stjórnarskipunarinnar er, og heiu1
að vísu þegar sýnt það, svo að nægir. Enn er Sturlungaöld ht1
á landi, þótt vopnaburðurinn sé nú breyttur og vér vegmnst
ekki lengur með járni og stáli. Þessi Sturlungaöld getur orðið
oss dýr, ekki siður en hin fyrri, jafnvel dýrari. Þá kostað1
sundrungin frelsi þjóðarinnar. Nú getur hún kostað hvoH