Eimreiðin - 01.04.1942, Qupperneq 78
158
EIMREIÐ'*
LÚ
„Elskar ísak þig ekki?“
„Jii, það heid ég. Líkamann. Ekki sálina. Hann er Gyð-
ingur, og hann elskar ekkert, sem hann getur ekki þreifað a-
Hún horfir á mig með augnaráði, sem vekur hjá mér löngu
kulnaðar tilfinningar. Ég gef dauðann og djöfulinn í Isak og
alla Gyðinga. Við höldum áfram að drekka, og ást okkai
verður ágengari. Klukkan er farin að ganga ellefu, og flask-
an er tóm. Lú rís á fætur, púðrar sig og fer í loðkápuna.
„Nú skrepp ég burt, en ég kem bráðum aftur. Ég býst ekki
við, að hann koini með kvöldlestinni, og þá eigum við nótt-
ina, þú og ég.“
Ósjálfrátt segi ég:
„Vertu ekki Iengi.“
Hún klappar mér á vangann, brosir og segir:
„Ég verð ekki lengi. Þeir, sem elska, eru ávallt fljótir."
Svo fer hún.
Ég ligg einn eftir í rúmi mínu, og mér liður óvenjulega vek
Það líður vist flestum vel, sem fá tækifæri til þess að lifa
sælustundir lifs sins upp aftur. Ég blessa andskotans „mynii"
höggvarann", því að honum á ég það að þakka, að ég hel
fengið að sjá Lú einu sinni enn. Ef ég hefði haft fötin nnm
hefði ég ábyggilega ekki verið heima, þegar hún kom. hn
loka augunum, og rúmið mitt er eins og hringekja. Þegur
ég fer að venjast hringrásinni, sé ég andlit Lú. Mér finnst
það fallegra en það hefur nokkurn tíma verið áður. Það ei
meiri fegurð í endurvakinni ást en þeirri, sem aldrei dvin-
Svo er þetta ást í leynum, og það gefur henni einnig sinn blse-
fagra lit. Ég vaki og bíð. Bíð og vaki, þar til tilveran fer a®
færast fjær mér. Ég heyri klukku slá tólf einhvers staðar
langt, langt i burtu. Tólf högg, löng og silalega, og svo ekkert
meira. Ég sofna eða hverf út úr tilverunni, og það er enginn’
sem vekur mig.
Helvítis Gyðingurinn hefur þá komið með kvöldlestinni.