Eimreiðin - 01.04.1942, Blaðsíða 73

ei'IRElÐIx
LÚ
153
»Ágætlega.“
»,Æ, vertu ekki svona stuttur í spuna. Láttu mig ekki þurfa
‘<ð toga orðin út úr þér. Leystu frá skjóðunni. Segðu mér allt.
hr hann enn þá að skrifa söguna sína?“
„Já. Og nú er hann búinn að finna nafnið á hana.“
„Og hvað á hún að heita?“ spyr Lú eftirvæntingarfull, því
að nafnið hefur alltaf verið niesta áhyggjuefni „skáldsins".
„Hringurinn," svaraði ég.
„Hringurinn?" endurtekur hún spyrjandi. „Hvers vegna
Hringurinn? Ég' skil það ekki.“
„Ekkert upphaf. Enginn endir.“
Hún skellihlær, og það er enginn efi á því, að nú er þetta
su sama Lú, sem ég hafði þekkt einu sinni og bar hlýjan
huga lil.
„Lað er ekki að spyrja að „skáldinu“, segir lnin. „Alltaf
er hann sjálfum sér likur. Drekkur hann eins mikið og hann
gerði i gauiia daga?“
„Hann laugar sálina, eins og hann kallar það, hvenær sem
taekifæriö gefst.“
„lilessaður drengurinn. En „liðþjálfinn“, hvað segir þú mér
‘h honum?“
„Hann selur kartöflur frá Rússlandi, milli þess sem hann
heiðrar betrunarhúsin með návist sinni. Hann segist ætla að
‘ua að gefa sig að stjórnmálum, næst þegar hann á fri, eða
^eikur lausum hala eins og „skáldið" kallar það. Hann ætlar
gefa út stjórnmálablað, kollvarpa úreltu skipulagi og skaþa
nXÍan og betri Noreg, „Skáldið" segir, að blað hans eigi að
herjast fyrir nýtízku fangelsum með öllum hugsanlegum
i>a?gindum.“
„ „Skáldinu" hefur lengst af verið uppsigað við „liðþjálf-
ann ' “» segir Lú. „lín Eiríkur?" spyr hún.
^'g setur hljóðan, og hún horfir spyrjandi á mig.
„Er nokkuð að Eiríki?“ heldur hún áfram.
„Eiríki,“ segi ég. „Hefurðu ekki heyrt um hann Eirík?“
„Nei“, segir hún, og það vottar fyrir kvíða i rödd hennar.
„Eirikur er dáinn."
htl*n fölnar.
„Hvað segirðu? Er hann Eiríkur dáinn?“