Eimreiðin - 01.04.1942, Qupperneq 62
ElMREIBlN
í beitufjöru.
Eflir Hjört Björnsson frá Skálabrekku*
Þetta var fyrir meir en einum aldarf jórðungi. Þá reri eg a
vetrarvertíðinni suður í Garði við níunda mann á úttæringi-
Fiskað var í þorskanet vestur í svo nefndum Súluál. Það vai
löng leið og torsótt, væri nokkuð að sjó eða A'eðri. Frátök vorU
tíð og stundum löng, en tíðum volk nokkurt og vos áður en
landi væri náð. En nálega alltaf var siglt, báðar leiðir, því að
sjaldan var logn, og ekki man ég eftir, að það hafi verið nenia
einu sinni, sem við urðum að þreyta nokkurra klukkustúnda
barning. — Þá var stormur um hnífil og straumur svo óhag'
stæður, að ekki vannst á‘ seglum.
Þegar ieið að sumarmálum, tók fiskur að tregðast í net, og
voru þau því tekin upp, afsteinuð og látin í geymslu þar bl
tími ynnist til að bæta þau, er nýtandi væru, og búa til næstu
vertíðar. Er því var lokið, lá næst fyrir að sæta stórstrevnU
og góðu veðri til að afla beitu fvrir vorvertíðina, því þá vaI
róið með linu. Beitan var krækiingur og sóttur í Hvalfjörð-
tekinn annaðhvort í Laxvogi eða fvrir landi Sandsbæjanna
og Brekku -- innan og norðan fjarðarins.
H;og vestangola gáraði sjóinn, þegar lagt var af stað,
Út í skipið var borið það, sem hafa þurfti til ferðarinnar-
nestisskrínur, drykkjarkútur, körfur og kvíslar til beitutek.l'
unnar o. s. frv. Þar að auki kaffiketill og oliuvél.
Fyrir mér var ferðalagið sem ævintýri, nýstárlegt og óráðið,
en satt að segja ekki óblandið ugg. Hversu oft hafði ég ekki
lieyrt rætt um hrakninga og svaðilfarir í beitutúrum?
hversu rnargar voru þær ekki skipshafnirnar, sem þeirra vai
síðust ferð í beitufjöru? — Ekki áttum við vist, að sama blíð'
viðrið héidist i mörg dægur. Það var heldur ekkert heimatak
að fara á opnum báti yfir þveran Faxaflóa. Þetta hvarilaði
um hug minn, þegar við vorum að skinnklæðast og ýta U1
vör. En þess mátti ég ekki iáta nokkurn lifandi mann verða
áskynja. Hræddur! Drottinn minn! Er það nú sjómaður-