Eimreiðin - 01.04.1942, Síða 39

EiMREIÐIX
VERNDUN ÞJÓÐERNISINS
119
eigi sek um neinn óleyfilegan þjóðargorgeir, þótt vér segjum,
íslendingum, sein í fámenni sínu geta talið sér til rétt-
l*tingar það, sem nú var nefnt og ýmislegt fleira, myndi vera
n°kkurn veginn óhætt að ganga til mannjafnaðar við jafnstór-
:Ul kóp manna af annarri þjóð, hvar sem er og hvenær sem er.
k v°na, að óhætt sé að segja, að þessi fámenna þjóð hafi sann-
‘'ð tilverurétt sinn með því, sem hún hefur gert hingað til, og
Si|nnað rétt sinn til að lifa eftirleiðis, meðan hún er sjálfri
sér trú.
kleðan hún er sjálfri sér trú, ég vil endurtaka þau orð, þvi
rétti fylgir skylda, og af skyldum Iítillar þjóðar er trúnaðar-
skylda hennar við sjálfa sig þyngst á metunum. Þjóð, sem
le§st þeirri skyldu, mun vissulega taka þess þung gjöld.
^11 er hin fámenna íslenzka þjóð stödd á vegamótum, og
su,nLun mönnum virðist svo, að hún hafi aldrei átt leið um
a‘ltulegri vegamót. Sumir kvíða því, að hún standist eigi þá
laun. Um ástæðurnar til þess kvíða er ekki hægt að ræða eins
skyldi, eins og nú er högum háttað hér á landi. En ég vil
Sekja þetta: Vér erum ekki lengur ein í landi voru, og svo
hetur farið, að vér verðum til langframa að sætta oss við það
tnia í sambýli við erlent fólk, sem ekki er bundið neinum
1<ektarhöndum við íslenzkt þjóðerni, er nógu margt til
'ess uð vera fjölmenni við hliðina á oss og hefur að bakhjarli
st(n bjóð í heimalandi sínu og menningu hennar. En þótt svo
ail> að vér fáum að búa áfram í einbýli, þá flæða nú erlend
ahii( yfir þjóðina í stríðari straumum en nokkuru sinni fyrr,
°k niun sá straumur þó fara vaxandi í framtiðinni. Hvort sem
ei fáum að vera ein í landi voru eða ekki, þá má ganga að
1 'ísu, að hér eftir muni reyna meira á viðnámsþrótt ís-
e,1zks þjóðernis en nokkru sinni fyrr. Hversu stenzt hann þá
1 aun ? Því getur ókomni tíminn einn svarað, en í þessu máli
le>nir fyrst og fremst á oss, sem nú erum uppi. Á engri kyn-
s °ð íslendinga hefur þyngri þjóðleg ábyrgð legið en oss, og
j>a® V3eri ófyrirgefanlegt kæruleysi af oss að loka augunum
' 111 hættunum, sem framundan eru. Það væri ófyrirgefanlegt
st'e> tingarleysi, ef vér eigi reyndum að gera oss ljóst, hvað vér
S,|a'f getum gert og þurfum að gera til þess að sporna við þess-
Urn hættum. Vér höfum ekki til annarra að leita en til sjálfra