Eimreiðin - 01.04.1942, Side 93

l!I'nu:i
ÐIX
SKAMMDEGI
173
jj6111 hönd dauðans hafði snert fyrir meira en tólf árum siðan,
dfði 01‘ðið undir i baráttunni við þann jötunn, sem öllum
'eniur undir, fvrr eða siðar. Aðeins fyrir þennan fátæka
Wiann og konu hans var þetta viðburður, af því að hinn
verk,
lálni
Var einkasonur þeirra. Undir moldarhrúgunni i Foss-
'°ái hvíldi öll þeirra von. —
^etta er ákaflega gömul saga, — en þó alltaf ný. — Menn
^efa hlegið og skrafað um hégóma og hjóm, rnenn geta horl’t
1 þoku og vonlaust skammdegi, hugsunarlausir og bjána-
&a Siaðir eins og skepnur. Menn geta vakað í myrkri og
■ °lið í birtu, notið vetrar, en leiðst sumar og fegurð. Menn
^efa ^eett að vera menn, um stund og alið sjálfa sig upp eins
Salarlausa marglita froðusveppi. En hver verða launin?
1111 vakna og sjá, að þeir eru samt sem áður menn. Og hvað
h°la lnenn þá? Sumir setjast í sekk og ösku og leita að því,
0111 Slatað er. Aðrir hrökkva aðeins við, galopin augun stara
n°8gvast niður í há aröf eilífrar gleymsku, sem þeir höfðu
sJálfir
alltaf
vast niður í þá gröf eilífrar öi
l’ gi’afið sér. En þetta eru allt saman eldgamlar sögur og þó
nýjar.
góðu menn, sem lesið þessi orð! Ó, hversu sæl í allri
111111 eymd og ömurleika voru ekki þessi gömlu hjón, sem
j’dtu Þarna í bifreiðinni með ofurmagn minninganna um sinn
°*fna son á milli sín! Enginn vetur, enginn dauði gat framar
' t huga þeirra með ótta og kvíða. Þau höfðu eignast það,
til'11 cfárillætast er,
(Ur og tálvonir, tilgerð og gerfimensku
tapað því. Þau voru hafin hátt vfir
Þau unnu jafnt
sauui og vetri, sorg og gleði, degi og nóttu, lífi og dauða. —
'tisvélar mannanna og vöggur barnanna voru í þeirra aug-
1111 eitt og hið sama, engin skelfing gat bugað þau framar og
eilgil1 gleði né fegurð gat hrifið þau.
Skiljið þið mig? Ef til vill og ef til vill ekki. —
^agninn ók hægt heim að dyrum. í gluggakistunni, í stofu
1Uls látna, stóð krukka með deyjandi blómum. Blöðin löfðu
Ulðllr> gul og visin, en sjálf voru blómin lokuð og örmagna.
j ^nnað líf var ekki í því herbergi, — þótt gömlu hjónin væru
v°min þangað inn og sætu þar, hvert í sinum stóli, og horfðu
d ~~ ekkert.
^sýnilegur og þögull gestur hafði slökt ljósin.