Morgunn - 01.07.1974, Blaðsíða 40

38
MORGUNN
Auðvitað get ég ekki ábyrgst að saga þessi sé sönn, að öðru
en því, að forfaðir okkar bjargaði íslenzku stúlkunni og kvong-
aðist henni síðar. En sögulega sannur og mjög merkilegur eftir-
máli við þessa sögu er þó til, og er hann á þessa leið:
Þegar Exmouth lávarður skaut á Algeirsborg þ. 27. ágúst
1816, þá var afabróðir minn Thorstan Eyre sjóliðsforingi á
aðmírálsskipinu Queen Charlotte, sem búið var 110 fallbyssum.
Hann var þá tæpra 18 ára, hverjum manni hærri á vöxt, að
öllu leyti vel þroskaður eftir aldri og furðulega sterkur, enda
voru félagar hans mjög hreyknir af honum. Hann var og
mjög rómantískur unglingur, vel að sér í ættarsögu okkar og
trúði henni eins og nýju neti. Hann var allra manna hug-
djarfastur og fremstur sinna manna í öllum háskaförum. Þessu
hefur einn vina hans lýst i kvæði, þar sem hann vegsamar
hann og minnist þess hve hetjulega hann lét líf sitt, og er
þetta i kvæðinu:
Blá voru augun, bjart var hárið,
bar sig vel og karlmannlega.
Vottaði styrka víkingseðlið,
vitnaði bezt í þraut og trega.
Hann lagði sig fram af lifi og sál í svaðilför þessari og vildi
mynda landgönguflokk til þess að ráðast á Algeirsborg, en gat
vitanlega ekki fengið samþykki yfirmanna sinna til þess. Hann
lét það þó ekki á sig fá, og í orustunni gerðist hann svo ákafur,
að hann stökk útbyrðis, synti i land og réðist einn síns liðs á
algeirskan hermannahóp og varð tveim mönnum að bana, þótt
hann hefði ekki annað en rýting að vopni. Tókst honum þannig
að koma fram hefndum á ræningjum móður sinnar, áður en
hann var sjálfur veginn. Þegar hætt var að skjóta á borgina
fannst lik hans flakandi í sárum. Var því sökkt i sæ með allri
viðhöfn, enda hafði hann skörulega fært sig í ætt víkinga.
Því nær 100 árum síðar, eða þ. 23. júlí 1916, handtóku Þjóð-
verjar son minn við Ypres í Frakklandi. Atvik að því voru önn-
ur, en þó var blærinn yfir atburðumnn jafríhetjulegur. Allir
félagar hans höfðu fallið. Þetta var um nótt. Hann var sjálfur