Morgunn - 01.07.1974, Blaðsíða 70

68
MORGUNN
Hún hafði orðið þeirrar náðar aðnjótandi, að geta orðið sjúkum
að liði, þegar læknavísindin höfðu gefizt upp.
En hún var svipuð starfsbróður sínum, Einari á Einarsstöð-
um að því leyti, að hún vildi sem allra minnst láta bera á
þeim góðverkum sem hún vann í kyrrþey.
Það væri henni því ekki að skapi, að farið væri að telja hér
upp afrek hennar í huglækningum, enda var hún óþreytandi
að benda á þá staðreynd, að það væri ekki hún sem lækninguna
veitti, heldur framliðið fólk. Hún væri einungis farvegurinn
sem hinn andlegi kraftur streymdi í gegnum frá öðrum heimi
til sjúklingsins.
Þetta er vafalaust alveg rétt. En ég hygg að óhætt sé að
bæta því við, að slíkt streymi heilsubætandi krafts er útilokað
nema gegnum hreinan farveg. Og það var einmitt aðalviðfangs-
efni þessarar fágætlega sálrænu konu, að hreinsa þennan far-
veg, sem hún sjálf var. Hún hélt honum hreinum með kær-
leiksríkum hugsunum sínum til allra þeirra sem þjáðust og til
hennar leituðu.
Margir sjúklingar hennar munu kannast við það, að þeim
fór strax að líða betur, þegar þeir komust í nánd við persónu
hennar. Þá komust þeir inn í blik hennar eða áru og fundu
vermandi geisla góðleikans streyma um sig.
Jónínu líður áreiðanlega vel nú, þótt ekki væri nema fyrir
ástríkar og þakklátar hugsanir allra þeirra mörgu, sem hún
gat hjálpað í nauð, þegar öll von virtist úti.
Jónína fékk sinn fulla mæli af örðugleikum og andstreymi
í þessu lífi, eins og flest okkar hinna. En hún lærði að stand-
ast þessar prófraunir og auka með því manndóm sinn og
þroska.
Jónína mun halda áfram starfi sínu í þágu þeirra sjúku.
Megi guðs blessun fylgja henni á þeim ljóssins vegum.
Þegar þörfin var mest var henni send sú stoðin sem dugði
henni til þess að geta sinnt hinu blessunarríka lækningastarfi.
En það var eiginmaður hennar, Jón G. Lúðvíksson, sem aldrei
vék frá hlið hennar til hinztu stuhdar. Hann var rétta stoðin:
þroskaður maður og góðgjarn.