Viðar - 01.01.1939, Blaðsíða 85

Viðar]
GUÐMUNDUR HJALTASON
79
systur sinni, Halldóru, er lézt að Laugalandi í Eyjafirði þann
6. jan. 1894, hygg ég að hann hafi heitast unnað af ættingj-
um sínum. Mér er enn í minni, er Guðmundur fékk það
bréf frú Valgerðar Þorsteinsdóttur á Laugalandf, er færði
honum fregnina um lát þessarar systur hans, og hve mikil
áhrif atburður þessi hafði á hann. Ást hans á sumum nem-
endum hans var heit og trygg. Hann óskaði þeim ætíð alls
hins bezta, var jafnan reiðubúinn að leiðbeina þeim, fræða,
gleðja og verja fyrir hverskonar böli og skaðlegum áhrifum.
Og svo var um öll vináttu- og tryggðabönd, er hann batt
við aðra, að hann átti erfitt með að slíta þau. Kæmi það
fyrir, var því ávallt samfara þungur sársauki, en auðvitað
misþungur eftir því, sem ástæður voru til. En langmestum
sársauka ollu honum vonbrigði þau og tryggðarof, er hann
varð fyrir í ástamálum bæði hér heima og erlendis. Sú saga
verður eigi skráð hér, en henni lauk með giftingunni. En
þessar raunir munu að nokkru leyti hafa átt rót sína að
rekja til barnslegs hugarfars Guðmundar, og undarlegrar
fáfræði hans um sum algengustu fyrirbrigði mannlegs lífs,
enda þótti hann „ónýtur heimsmaður“, eins og hann sjálf-
ur drepur á í æfisögu sinni. En þess vil ég geta, af því að
mér er sérstaklega kunnugt um það, að lækning sáranna
var fólgin í lestri góðra bóka og umgengni við tryggustu
vinina. „Alúð og blíða . . bætti mest úr hörmum þessum
þar næst þýzka spekin, ensku trúar- og sálvísindin, svo
grasafræði og grasaleitir, svo vinnan. En Bakkus bætti
minnst. . . Hann er bágur læknir,“ segir hann í bréfi til
eins vinar síns rituðu stuttu eftir eitt áfallið. Þó var Guð-
mundur aldrei bindindismaður. En hann neytti víns ávallt
í hófi og sá mjög sjaldan, að hann yrði kendur.
V.
Hér að framan hefur verið minnzt á ýmislegt, er snerti
lyndiseinkenni Guðmundar en eigi verður komizt hjá því að
fara nokkru nánar inn á þetta svið.
Guðmundur var að mínu áliti einn sá allra fastlyndasti