Viðar - 01.01.1939, Blaðsíða 123
Viðar]
LAUGVETNINGADAGURINN
117
er vildu, gefinn kostur á að minnast á hugðarefni sín. Mark-
mið dagsins var rifjað upp að nýju, ýtarleg grein var gerð
fyrir væntanlegu skipulagi staðarins. Þá var og rætt um
áhrif alþýðuskólanna í ýmsum mikilsvarðandi málum,
t. d. viðhorf þeirra til atvinnumála, meðferð hins íslenzka
máls, bindindismálið o. s. frv. í sambandi við væntanlegt
skipulag staðarins, var á það minnzt, að slíkt risastarf væri
þar óunnið, að seint mundi sækjast, ef ekki rynnu þar
fleiri stoðir undir en aðeins fjármagn skólans.
En vinna fórnfúsra nemenda, sem kynnu að hafa tæki-
færi til þess að leggja fram nokkur handtök framtíðar-
fyrirkomulagi staðarins til styrktar, gæti þar miklu áorkað.
Ef nemendur væru atvinnulausir um stundarsakir, væri
vert að hafa það í huga. Einnig væri möguleiki til þess, að
slík vinna færi fram í sambandi við Laugvetningadaginn.
Hafið þessi atriði í huga, Laugvetningar góðir.
Allur var dagurinn hinn ánægjulegasti, þannig að við,
sem höfðum tækifæri til þess að njóta hans, munum áreið-
anlega hugsa til þess að eyða einum vordegi á Laugarvatni
sem oftast. Gamlar, góðar minningar rifjuðust upp, nýjar
bættust við. Dagurinn minnti okkur ósjálfrátt á, að ein-
mitt okkar er ábyrgðin, en jafnframt mátturinn til þess, að
þær vonir rætist, sem forystumenn héraðsskólanna — og
raunar þjóðin öll, á við þá bundnar.
Við lágnæturskeið kvöddumst við af alúð og einlægni að
venju. Friður vornæturinnar sameinaði hugina og hinn
blíði blær hennar færði ilm skógarins mjúklega að vitum
okkar. En augu heimamanna og árnaðaróskir fylgdu okkur
úr hlaði. Þannig var kveðjustundin að þessu sinni.
Laugvetningar góðir. Störfum jafnan heil og óskipt að
sameiginlegum áhugamálum.