Viðar - 01.01.1939, Blaðsíða 139
Viðar]
PRANZ SCHUBERT
133
söngvara eöa tenor og drengurinn af sópran. — Faðirinn
er á þeysireið að næturlagi í stormi og reiðir son sinn. Svo
kemur álfakóngurinn til sögunnar. Hann reynir í fyrstu
að seiða drenginn til sín með gælum og blíðmælum. Dreng-
urinn sér hann og heyrir til hans án þess, að faðirinn verði
hans var. Drengurinn kveinar og vill ekki þýðast hann.
Ótti hans eykst eftir því meir sem álfakóngurinn reynir
lengur að lokka hann til sín með allskonar ginnandi lof-
orðum og fagurgala. Rödd föðurins er djúp, dimm og full.
Hann leitast við að sefa hræðslu drengsins og sýna honum
rólega fram á það, að þetta, sem hann sjái, sé ekki álfa-
kóngur heldur þokurák eða pílviður, sem djarfi fyrir í
rökkrinu.
Þótt faðirinn þeysi með drenginn allt hvað af tekur, þá
nær álfakóngurinn samt til hans, — þrífur til drengsins,
og það ríður honum að fullu. Kvæðinu lýkur þannig, þýðing
Valdimars Briem:
Þá geigur fór um hinn gamla hal,
og geist hann reið yfir mörk og dal.
Hann heim með naumindum náði þá,
en nár í faðmi hans barnið lá.
Schubert gefur hverju atriði, sem fyrir kemur í þessum
hildarleik, líf og gildi með glæsilegu tónskrúði og fylgir
hvarvetna eftir með eldheitu tónlistargeði. Hófatök hests-
ins, er hann þýtur áfram og skeifurnar glamra við hjarnið,
hvinurinn í storminum í undirröddum píanóleiksins, skelf-
ing drengsins í ómstríðum, skrækum tónbilum, lævísleg
rödd álfakóngsins, karlmannleg ró og styrkur föðurins, allt
þetta dregur Schubert upp í tónum sínum og leiftrandi
hugarflugi, svo að efnið þenst út í meðferð hans og verður
að ljóslifandi og sönnum viðburði, og listaverkið samræmd
heild þrungið skáldlegii snilld. — Álfakóngurinn hefur verið
gjörður hér sérstaklega að umræðuefni sökum þess, að
Schubert samdi hann innan við tvítugt, en þó verður þetta