Morgunblaðið - 11.08.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 2012
✝ Eiríkur Þor-steinsson fædd-
ist í Blikalóni á Mel-
rakkasléttu 11.
nóvember 1938.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun
Þingeyinga á Húsa-
vík 4. ágúst 2012.
Eiginkona Eiríks
var Þorbjörg Kar-
ólína Snorradóttir,
f. 2.10. 1940, d.
12.6. 1987. Dóttir Þorbjargar er
Anna Þorbjörg Toher, f. 14.3.
1960, maki: Pétur Steinn Guð-
mundsson. Sonur þeirra er Ró-
bert Orri Pétursson. Foreldrar
Eiríks voru hjónin Þorsteinn
Magnússon bóndi í Blikalóni, f.
22.9. 1897, d. 7.4. 1977, og Mar-
grét Eiríksdóttir frá Rifi, hús-
móðir í Blikalóni, f. 28.11. 1908,
d. 20.10. 1992. Systkini: Ester
Þorsteinsdóttir, samfeðra, f.
17.2. 1922, d. 15.3. 1996, maki
Þorgeir Jónsson, f. 24.3. 1916, d.
16.3. 2003. Magnús Þor-
steinsson, f. 26.4. 1933, d. 5.2.
2004. Sigmar Þor-
steinsson, f. 21.5.
1935, maki Þor-
björg Jónatans-
dóttir, f. 24.10.
1930. Ingibjörg
Þorsteinsdóttir, f.
10.11. 1937, maki
Jóhann Krist-
insson, f. 30.3. 1929.
Grétar Þor-
steinsson, f. 31.1.
1948. Þorbjörg Sig-
ríður Þorsteinsdóttir, f. 6.10.
1953, maki Árni Stefán Guðna-
son, f. 28.10. 1950. Eiríkur ólst
upp í Blikalóni og átti þar sitt
heimili til ársins 1974 er hann
flutti til Raufarhafnar ásamt
konu sinni. Hann starfaði lengst
af hjá Síldarverksmiðjum rík-
isins á Raufarhöfn (síðar SR
mjöl). Allt frá því að minkur
barst til Melrakkasléttu starfaði
hann við minkaveiðar og veiði-
skap af ýmsu tagi.
Útför Eiríks fer fram frá
Raufarhafnarkirkju í dag, laug-
ardaginn 11. ágúst 2012.
Eiríkur bróðir minn er nú far-
inn yfir móðuna miklu og kemur
aldrei aftur. Það er erfitt að trúa
því að sú sé staðreyndin en hann
var alltaf svo frískur og hress,
gekk marga klukkutíma á dag
með vötnum og í heiðinni, alltaf
að leita að tófu eða mink. Hann
var mikið náttúrubarn, þekkti
alla fugla og ef ný tegund birtist
vissi hann hvar hún settist að,
eins var það með gróðurinn.
Þær eru minnisstæðar rósirn-
ar sem hann ræktaði í stofu-
glugganum í Búðinni og kakt-
usarnir sem sliguðust undan
rauðum blómum á hverju vori. Á
vorin kom hann oft heim í Blika-
lón með fyrsta kvistinn af beiti-
lyngi sem hann fann og var orð-
inn grænn og byrjaður að
laufgast.
Veiðiskapurinn var honum í
blóð borinn. Hann var ekki stór
þegar hann byrjaði að veiða
hvort heldur sem var silung,
mink eða tófu en hann var mjög
næmur á ferðir þessara dýra.
Við systkinin sögðum hann hafa
einu skilningarviti meira en við
hin, hann vissi hvar tófan hafði
farið þó að engin spor sæjust.
Skólagangan var aðeins
barnaskólinn eins og þá var.
Hann fór snemma að vinna við
búskapinn enda fjárglöggur og
hafði gaman af að fylgjast með
fénu. Síðan lá leiðin á vertíð og á
síld, einnig á sjó frá Raufarhöfn.
Mörg ár vann hann hjá Síld-
arverksmiðjum ríkisins á Rauf-
arhöfn, mest á verkstæðinu.
Síðustu árin sá hann um
minkaveiðar á Melrakkasléttu
og vann að því á meðan heilsan
leyfði. Einnig sá hann um æð-
arvarpið í Blikalóni. Með þraut-
seigju og góðri aðstoð lauk hann
því verkefni í sumar og var eins
og það væri takmarkið hans áð-
ur en líkaminn gaf sig.
Eiríkur var ljúfur bróðir,
glaður og hress strákur og vinur
vina sinna. Hann var líka mjög
hjálpsamur. Ég sakna hans
óskaplega en veit að við hittumst
seinna á nýjum stað.
Þín systir,
Ingibjörg.
Það var haustið 1967 sem ég
kynntist Eiríki mági mínum
fyrst, hafði vitað af honum sem
Eika í Blikalóni frá barnæsku.
Þetta haust unnum við saman í
sláturhúsinu á Kópaskeri í kjöt-
frystinum, þar kynntist ég þeirri
þrautseigju, krafti og velvirkni
sem einkenndi hann.
Þegar við Sigga systir hans
tókum saman þá kynntist ég
honum enn betur og eins um
svipað leyti unnum við saman
hjá SR á Raufarhöfn, þar sem
Eiki vann á járnsmíðaverkstæð-
inu, var hann járnsmiður af guðs
náð og feikigóður suðumaður.
Barngóður var hann, fengu
börn okkar Siggu, Jón Tryggvi
og Gunnur að njóta þess og köll-
uðu þau hann aldrei annað en
„Féla“. Síðari ár var komið að
þeirra börnum Andra, Orra og
Ólivers að njóta vinskapar við
Féla og var mjög sérstakt sam-
band og vinskapur á milli Eiríks
og Andra og Orra.
Eiríkur var mikið náttúru-
barn og veiðimaður, vissi ekkert
betra en að vera einhvers staðar
uppi í heiði eða úti við sjó að
huga að vargi, mink eða ref, var
hann afkastamikill minkabani og
ófáa refi skaut hann í gegnum
tíðina. Segja má að hann hafi
hugsað um æðarvarpið í Blika-
lóni síðustu árin, var ólatur við
að halda vargi niðri hvort sem
var í lofti eða á láði.
Sigga var með honum í dún-
inum í mörg vor og mun hún
sakna þess að fara ekki í dúninn
með bróður framar.
Félagi var mikill matmaður þó
ekki bæri hann það utan á sér,
tágrannur alltaf. Sigga mun
sakna þess að engin mun koma í
dyragættina í eldhúsinu í Blika-
lóni og segja „Hvað verður í pott-
unum í kvöld Sigga“. Eins minn-
ist ég þess þegar við Eiki vorum
að setja upp þrýstikút fyrir
kaldavatnið í Blikalóni eldaði ég
einn poka af kótilettum ca. 25-30
stykki, gerði ráð fyrir afgangi til
næsta dags en þegar við Félagi
stóðum upp frá borðinu var allt
upp étið og við vel sælir og
ánægðir. Blessuð sé minning Fé-
laga.
Árni og Sigríður.
Þegar ég var lítil vildi ég ekki
alltaf borða matinn minn. Þá
voru mér sagðar sögur til að
plata ofan í mig matarbita. Sögu-
persónurnar voru alltaf þær
sömu þótt söguþráðurinn breytt-
ist. Þær fjölluðu oftast um veiði-
mann og spennandi ævintýri
hans í leitinni að tófu eða mink.
Veiðimaðurinn var Eiríkur
frændi minn, eða Féli eins og við
systkinin kölluðum hann. Féli er
stytting af orðinu félagi en það
kallaði Eiríkur eldri bróður
minn, Tryggva, þegar hann var
strákur í Blikalóni á Melrakka-
sléttu. Síðar festist þetta gælu-
nafn við frænda sjálfan: Féli.
Ekki voru sögurnar svo mikill
uppspuni því sannarlega var Féli
frækinn veiðimaður og vann öt-
ullega að því að losna við bæði
flugvarg sem og fjórfætlinga sem
gengu á varpland.
Frá því ég man eftir mér hef-
ur Eiríkur ætíð verið fastur
punktur í tilverunni á Melrakka-
sléttunni hvort sem það var með
ömmu í Blikalóni eða síðar þegar
ég kom á sumrin með mína eigin
fjölskyldu. Þótt Féli hafi ekki
verið málglaður maður komst
hann oft á flug þegar hann lýsti
veiðiskapnum. Þær sögur voru
oftast skemmtilegri en þær sem
ég hafði heyrt við matarborðið í
æsku. Sögur frá því þegar hann
lá á tófugrenjum, sögur af mink-
um og af rjúpnaveiðum. Með sög-
unum fylgdi alltaf fróðleikur.
Hann var hafsjór af fróðleik um
lifnaðarhætti og hegðun þessara
dýra sem hann veiddi og þeirra
sem hann sá til að fengju grið
fyrir óvinum sínum. Hann unni
náttúrunni og dýralífi Sléttunnar.
Þar sem hann var þessi fasti
punktur í tilverunni var það áfall
að frétta af veikindum Eiríks
sem greindist með krabbamein,
sem vó hann að lokum. En í
Blikalón kom hann í sumar og
tók þátt í æðardúnsverkunum
eins og þróttur hans leyfði. Það
var gott að spjalla við hann og
finna hvað hann var glaður yfir
að komast af spítalanum og í
sveitina sem hann unni.
Þessar sumarvikur voru góð-
ar. Dúnninn var mikill og góður
og veðrið eins og það gerist best
á Melrakkasléttunni, hæglátt og
endalaus sól. Þegar kom að
brottför var kveðjustundin með
Eiríki notaleg að vanda en að
þessu sinni kvaddi ég með orð-
unum „Sjáumst seinna“ en ekki
„Sjáumst næsta sumar“ eins og
ég hef svo oft kvatt hann und-
anfarin ár því miðað við hve
veikur og máttfarinn hann var
orðin var ég viðbúin því að
næsta sumar yrði enginn búinn
að setja kaffi á könnuna í Blika-
lóni þegar ég kæmi.
Um leið og ég kveð móður-
bróður minn, Eirík Þorsteins-
son, þakka ég fyrir allar okkar
stundir sem spanna svo mörg
tímabil lífs míns. Sem lítil stelpa
á verksmiðjuplaninu á Raufar-
höfn á spjalli við Féla, fá að
kíkja í skottið á bílnum hans og
skoða tófuna sem hann veiddi,
horfa á kríurnar brjálast út í
hjálminn sem hann var með á
höfðinu í dúntekjunni, hlusta á
veiðisögurnar við eldhúsborðið í
Blikalóni, kynna hann fyrir litlu
fjölskyldunni minni og svo ótal
fleiri stundir.
Ein jólin gaf hann mér bók.
Ekki var það höfundurinn sem
heillaði eða söguþráður bókar-
innar sem var til þess að hann
gaf mér hana heldur titill bók-
arinnar; Sjáumst þó síðar verði.
Og nú er það svo satt. Við
sjáumst þótt síðar verði.
Gunnur Árnadóttir.
Í örfáum orðum langar mig að
minnast míns góða og trausta
vinar og veiðifélaga, Eiríks Þor-
steinssonar frá Blikalóni á
Sléttu, sem andaðist á sjúkra-
húsinu á Húsavík hinn 4. ágúst
sl.
Á milli heimilanna okkar á
Brúnum og í Blikalóni var alltaf
mikill samgangur, þar í milli
ríkti bæði einlæg vinátta, traust
og hjálpsemi. Strax sem ung-
lingur fór Eiríkur að fást við
skotveiðar á ref, þeirri veiði-
mennsku kynntist hann hjá föð-
ur mínum, Brynjúlfi frá Brún-
um, og saman stunduðu þeir
þessa veiðimennsku í langan
tíma. Þegar ég hafði aldur til fór
ég að stunda þessa veiði-
mennsku með þeim, það var mitt
lán að þar myndaðist með okkur
Eiríki einlæg vinátta sem aldrei
bar skugga á. Það er mikill og
góður minningasjóður að eiga
frá þeim árum sem við lágum
saman á grenjum í Sléttuheiði,
óneitanlega kynnast menn vel
við slíkar aðstæður. Það kynnt-
ist ég vel hve traustur og góður
maður Eiríkur var. Fyrir ung-
ling á mótunarárum er það mik-
ið lán að njóta áhrifa og leið-
sagnar frá slíku fólki.
Þegar villtur minkur nam
land á Sléttu upp úr 1960 hóf Ei-
ríkur strax veiðar á honum og
baráttu gegn útbreiðslu hans.
Þessar veiðar stundaði hann
samfellt til síðastliðins vors þeg-
ar hann kenndi þess sjúkdóms
sem síðan lagði hann að velli eft-
ir snarpa og erfiða baráttu. En
þannig er nú gangur lífsins að
bestu veiðimenn þurfa sjálfir að
lúta í gras að endingu. Auk þess
að vera góð skytta var Eiríkur
snillingur við boga- og gildru-
veiðar á mink, það vita allir að
ekki er ofsögum sagt sem til
þekkja á því sviði, enda var ár-
angur hans við veiðarnar eftir
því.
Eiríkur var mikill náttúru-
unnandi. Hann fylgdist mjög
grannt með atferli og eðli fugla
og dýra og var hafsjór af fróð-
leik um íslenska náttúru þó að
hann væri ekki að flíka þekkingu
sinni mikið á því sviði. Hann bar
ótakmarkaða virðingu fyrir ís-
lenskri náttúru, fyrir lífríkinu og
veiðibráðinni. Þetta er öðru
fremur aðalsmerki hins góða
veiðimanns.
Í baráttunni við illvígan sjúk-
dóm dvaldi Eiríkur á sjúkrahús-
inu á Húsavík fyrri hluta sum-
ars. Þar hittumst við oft og
rifjuðum upp gamlar veiðisögur,
það voru góðar stundir. Síðan
veittust mér þau forréttindi að
aka Eiríki frá Húsavík til Rauf-
arhafnar um miðjan júní síðast-
liðinn. Að sjálfsögðu fórum við
fyrir Sléttu og stoppuðum í
Blikalóni, þar voru höfðinglegar
móttökur að vanda.
Ég veit það, kæri vinur, að
þeir dagar sem þú fékkst að
njóta á þínum heimaslóðum áður
en hinsta kallið kom voru þér
mikilvægir og þú naust þeirra
vel. Nú eigum við bara eftir að
fara saman eina ferð fyrir
Sléttu, hún verður farinn föstu-
daginn 10. ágúst og að sjálf-
sögðu verður komið við í Blika-
lóni.
Aðstandendum öllum votta ég
mína dýpstu samúð. Vertu kært
kvaddur.
Sigurður Brynjúlfsson.
Mig langar með nokkrum orð-
um að minnast frænda míns, Ei-
ríks Þorsteinssonar frá Blikalóni
á Melrakkasléttu sem lést 4.
ágúst 2012.
Líf og tilvera Eiríks var sam-
ofin náttúrunni og ég þekki eng-
an mann sem hefur eins sterk
tengsl við náttúruna og hann.
Melrakkasléttan var hans
heimavöllur. Hann þekkti þar
hvern stein og hverja þúfu og öll
örnefnin. Hann þekkti fuglalífið
og varpsvæðin, sérstök hreiður
og dvalarstaði sjaldgæfra fugla.
Í áratugi var hann óformlegur
umsjónarmaður og verndari
svæðisins og sá um að verja
varpið fyrir vargi. Eiríkur var
mikill veiðimaður, hann sá um
minkaveiðar og var áður grenja-
skytta.
Eiríkur bjó á Raufarhöfn en
var fæddur og uppalinn í Blika-
lóni. Blikalón var honum afar
kært og hann eyddi þar miklum
tíma við að lagfæra, smíða og
dytta að en nákvæmni og vand-
virkni voru sérstök einkenni
hans. Ófáum stundum eyddi
hann á Lónunum við silungs-
veiðar og á hverju ári var það
fyrsti vorboðinn að Eiríkur væri
búinn að veiða silung. Hann
sinnti varpinu í Blikalóni hin
seinni ár með systkinum sínum.
Þar passaði hann upp á að allt
væri til staðar; að nóg væri til af
merki spýtum sem hann tálgaði,
að búið væri að hólfa Eyjuna og
merkja svo ekki gleymdust
svæði, hann þurrkaði dúninn og
hreinsaði og sá um að halda
varginum frá.
Eiríkur var ekkjumaður frá
árinu 1987 þegar eiginkona hans
Þorbjörg Snorradóttir lést. Hon-
um fannst gott að vera einn úti í
náttúrunni en einnig naut hann
þess að vera með fjölskyldu og
vinum og sagði gjarnan
skemmtilegar veiðisögur. Í fjöl-
skyldunni var hann mikilvæg
fyrirmynd, hann var veiðimað-
urinn sem fáir geta borið sig
saman við.
Það var áfall að frétta að Ei-
ríkur væri kominn með þennan
banvæna sjúkdóm síðastliðið vor
og í upphafi sumars héldum við
öll að hann væri að kveðja. En
það var eins og honum væri
sendur kraftur og að hann hefði
ákveðið að hann ætlaði að upp-
lifa eitt sumar enn; sinna varp-
inu, ganga Eyjuna, hreinsa dún-
inn og það gerði hann með
miklum sóma, eins og allt annað
sem hann tók sér fyrir hendur.
Kærar kveðjur.
Margrét, Pálmi,
Ingibjörg og
Jón Helgi.
Eiríkur
Þorsteinsson
✝
Ástkær bróðir okkar, mágur og frændi,
MAGNÚS JAKOB MAGNÚSSON,
til heimilis að Kötlufelli 11,
er látinn.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu
föstudaginn 17. ágúst kl. 15.00.
Guðmundur Magnússon, Jóhanna Helgadóttir,
Halldóra Magnúsdóttir,
Gunnar Kári Magnússon, Nana Egilson,
Halla Magnúsdóttir, Marías H. Guðmundsson
og frændsystkini.
✝
Ástkær bróðir okkar og mágur,
EINAR INGÓLFSSON,
Bergstaðastræti 48a,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 31. júlí á Hjúkrunarheimilinu
Grund.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Ragnheiður H. Ingólfsdóttir, Gísli Gíslason,
Margrét Ingólfsdóttir,
Brynjólfur Ingólfsson, Edda Baldursdóttir,
Sigurður Ingólfsson,
Garðar Ingólfsson, Kristjana Benediktsdóttir,
Unnur Ingólfsdóttir, Björn Svavarsson,
Sigurbjörn Ingólfsson,
Eyþór Ingólfsson, Róshildur Jónsdóttir,
Hulda Jósefsdóttir.
✝
Elskuleg dóttir okkar, systir, mágkona og
frænka,
ELÍN REYNISDÓTTIR,
Sambýlinu Mururima 4,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi
miðvikudaginn 8. ágúst.
Útförin fer fram í Fossvogskirkju föstudaginn 17. ágúst
kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er vinsamlegast bent á Ás
styrktarfélag, s. 414 0500.
Reynir Kjartansson, María Ólafsson,
Þuríður Reynisdóttir, Ágúst Guðmundsson,
Viðar Reynisson, Anna Lilja Másdóttir,
María Ágústsdóttir,
Guðrún Viðarsdóttir.
✝
Ástkær faðir minn, bróðir, mágur, frændi og
vinur,
INGÓLFUR PÁLSSON,
lést þriðjudaginn 31. júlí.
Útförin fer fram frá Kópavogskirkju
þriðjudaginn 14. ágúst kl. 13.00.
Rúnar Páll Gígja Ingólfsson,
Hákon Pálsson, Ingibjörg Hafsteinsdóttir,
Sigurður Pálsson, Margrét Kristjánsdóttir,
Sigurjón Pálsson,
Halla Pálsdóttir, Sigsteinn Sigurðsson,
Þrúður Pálsdóttir, Þorgeir Yngvason,
Dagmar Pálsdóttir,
Guðbjörg Einarsdóttir
og fjölskyldur þeirra.
✝
Ástkær eiginmaður minn, sonur okkar, faðir
og bróðir,
SVEINN MATTHÍASSON,
Illugagötu 69,
Vestmannaeyjum,
varð bráðkvaddur sunnudaginn 5. ágúst.
Útförin fer fram frá Landakirkju í
Vestmannaeyjum þriðjudaginn 14. ágúst kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Harpa Gísladóttir,
Kristjana Björnsdóttir, Matthías Sveinsson.