Alþýðublaðið - 24.12.1943, Page 30

30 V** V$>**$,?**9 Jólablað Alþýðublaðsins
TAHITI
sœlustaður á jörð
Allt frá fornu fari hafa íslendingar haft orð
fyrir að vera fróðleiksfúsir, og það er vafalaust
rétt. Frásagnir, bækur, blöð og nú á síðari tímum
kvikmyndir hafa miðlað okkur fróðleik um fjarlæg
lönd og fjarskyldar þjóðir, ólík lífsskilyrði og lifn-
aðarhætti. Ferðasögur hafa og jafnan verið vinsælar,
sagnir af löndum, sem við höfum aðeins litilfjörlegan
pata af, hafa löngum átt upp á pallborðið hjá öllum
þorra manna, enda má, segja að það sé ofureðlilegt.
Óblíð veðrátta, hörð lífsbarátta, fólksfæð, fátækt,
einangrun og tilbreytingarleysi hefir oft og tíðum
komið okkur til að hugsa til landanna, þar sem smjör
drýpur af hverju strái, ef svo mætti segja, til land-
anna sólbjörtu, sveipuðum ævintýraljóma fjarlægð-
arinnar. Hugurinn hefir í einni svipan borið okkur
ómælisvegu suður á bóginn til framandi landa, þar
sem vetrarhörkur og hretviðri eru jafn óþekkt fyrir-
brigði og grannvaxið pálmatré er hér á landi. Hann
hefir brugðið upp fyrir okkur ótal annarlegum kynja-
myndum af einhverri Paradís hér á jörð.
Mig hafði oft dreymt slíka dagdrauma um ein-
hverja sælustaði á jörðinni, þar sem móðir náttúra
kemur fram í allri sinni gnótt og auðlegð, þar sem
lífið er einn fagur, sólbjartur dagur. Og kvikmyndir
frá þessum undurfögru Suðurhafseyjum gáfu hug-
myndafluginu byr undir báða vængi. En, — maður
varð að láta sér nægja ,,að sitja kyrr á sama stað,
en samt að vera að ferðast11, eins og skáldið sagði.
En síðar rættust draumarnir, kynjamyndirnar voru
ekki lengur óskýrir drættir, heldu tóku þeir á sig
fast form veruleikans, og veruleikinn reyndist enn
undursamlegri en sjálft ævintýrið.
Mér auðnaðist að fá að ferðast, meðal annars til
Suðurhafseyjanna, staðanna hinum megin á hnettin-
um með skrítnum og rómantískum nöfnum eins og
Tahiti. Ég átti nefnilega því láni að fagna, að komast
að sem starfsmaður á erlendu ferðamannaskipi, sem
átti að fara í siglingu umhverfis hnöttinn frá austri
til vésturs. Skal nú hér eftir nokkuð greint frá komu
okkar til Tahiti og viðstöðunni þar.
Farið var gegnum Panama-skurðinn um Cocos,
Galapagos og Marquesaseyjar til Tahiti og síðan
áfram til Austur-Indía. En eins og við þekkjum hér
í Reykjavík, þá hafa slík skip aðeins skamma dvöl.
Thorolf Smith,
blaðamaður:
Á Tahiti var þó það löng viðstaða, að mér gafst nokk-
urt tóm til að kynnast landi og þjóð. Af hvorugu get
ég þó að sjálfsögðu gefið neina heildarlýsingu, enda
leyfir rúmið, það ekki, heldur aðeins brugðið upp
augnabliksmynd af því, sem mér bar fyrir sjónir.
Tahiti er stærsta eyjan í eyjaklasa þeim, sem Fé-
lagseyjar nefnast og liggur í miðju Kyrrahafi sunn-
anverðu, eða á 18 gráðu s. br. og 150. gráðu v.l. Hún
liggur álíka langt fyrir sunnan miðbaug og önnur
eyja, sem oftast er nefnd, þegar minnzt er á Suður-
hafseyjar, Hawaii, liggur fyrir norðan miðbaug og á
svipaðri lengdargráðu. Frá næstu meginlöndum er
óravegur til Tahiti, eða um 10 daga sigling frá Suð-
ur-Ameríku og Ástralíu. Fyrstu kynni af landinu
fengu menn árið 1605, er spanskur leiðangur fann
það. En það gleymdist brátt aftur, þar til Cook skip-
stjóri, sem kunnur er af rannsóknarförum sínum í
Suðurhöfum, fann það aftur og rannsakaði árið 1770.
Tahiti glataði sjálfstæði sínu árið 1843, er drottn-
ing eyjarskéggja, Pomare IV., viðurkenndi yfirráð
Frakka yfir eyjunni. Um Tahiti hefir annars aldrei
verið barizt nema í heimsstyrjöldinni fyrri, þegar
þýzka beitiskipið fræga, Emden, skaut sprengikúl-
um á höfuðborgina, sem heitir Papeete.
Það var með mikilli tilhlökkun og eftirvænt-
ingu, að ég sá Tahiti rísa úr hafi. Það var snemma
morguns í febrúarmánuði. Sólin var að koma upp og
stafaði geislum sinum á hvítan brimfaldinn á kóral-
rifinu, sem nærri umlykur Papeete og myndar þar
ágæta höfn. Við liðum hægt og hægt inn á höfnina
og upp að hafskipabryggjunni. Langur vörugeymslu-
skúr var þar, klæddur bárujárni, og lagði af honum
einkennilegan, sterkan ilm. Það var kopra, en það er
aðalútflutningsvara eyjarskeggja og raunar flestra
Suðurhafseyja.
Það, sem strax vakti athygli.mína, var stórt skilti
framan á þessum skúr, og voru á það letruð orðin