Alþýðublaðið - 24.12.1943, Síða 54

54 ^ ^ W n ^ & n ^ Q ^ W n ^ W.n f V Jólablað Alþýðublaðsins
með þökk fyrir hið liðna
G. Bjarnason & Fjeldsted
Að mánuði liðnum koma aftur sendiboðarnir, sem
hann hafði gert til Asarkadon konungs, þess, sem
hann hafði áður verið sjálfur, — að vísu með af-
skorin nef og eyru. Og Asarkadon lætur þau boð
fylgja til Assurs, að sömu útreið muni hann fá
sjálfur, ef hann sendi ekki ákveðið magn af gulli,
silfri og sýprusviði og komi sjálfur til þess að votta
auðmýkt sína.
Assur, sem áður var Asarkadon, stefnir saman
ráðgjöfum sínum og ráðgast um við þá, hvað til
bragðs skuli taka. Allir leggja eindregið til, að
þegar verði ráðizt á ríki Asarkadon, því an annars
verði hann fyrri til. Konungur fellst á það, væðir
her sinn og tekúr við stjórn hans. Á áttunda degi
lýstur óvinaherjunum saman í breiðum fljótsdal.
Her Assurs er fjölmennur, en þó er Asarkadon
fjölmennari, og þegar orrustan stendur sem Íiæst,
særist Assur og er tekinn höndum.
í níu daga gengur hann í handjárnum með her-
mönnum Asarkadons. Á tíunda degi kemur hann til
Ninive og er lokaður inni í búri.
Assur, sem áður var Asarkadon, þolir hungur
og blóðmissi, en blygðunartilfinningin og heift,
sem hann fær ekki svalað, fá þó meira á hann.
Hann finnur til vanmættis síns til þess að gjalda
óvininum allt það illt, sem hann hefir gert honum.
Það eina, sem hann er fær um, er að dylja þjáningar
sínar fyrir óvininum, og hann ákveður að þola mögl-
unarlaust allt það, sem á hann kunni að verða lagt.
Tuttugu daga situr hann í dýflissu, viðbúinn því
á hverri stundu að hann verði líflátinn. Hann sér
vandamenn sína og vini leidda á aftökustaðinn, heyr-
ir stunur og andvörp deyjandi manna, en hjá honum
kennir hvorki kvíða, meðaumkunar né ótta. Hann
sér, að geldingar konungs færa konuna hans elsku-
legu á burt. Hann veit, að þeir fara með hana í
kvennabúr Asarkadon. Jafnvel það þolir hann mögl-
unarlaust.
Og þá opna tveir böðlar búrið, binda hendur hans
á bak aftur og leiða hann á blóði storkinn aftöku-
staðinn. Assur sér hvassa, blóði ataða stegluna, sem
sundurtættar leifar betu vina hans höfðu nýlega ver-
ið teknar af, og skilur, að steglan er losuð hans vegna.
Hann er sviptur klæðum. Böðlarnir taka hann ó-
þyrmilega á milli sín, hefja hann á loft og búast til
að setja hann á stegluna.
,,Nú kemur dauðinn, tortímingin“, hugsar Assur
með sér. Hann gleymir hinum góða ásetningi sínum,
og fer að gráta hástöfum og sárbæna um miskunn.
En enginn gefur því gaum. „En þetta getur elcki átt
sér stað“, hugsar hann. „Eg hlýt.að sofa. Þetta er
draumur". Og hann reynir með öllu móti að vakna.
„Eg er alls ekki Assur. Eg er Asarkadon“.
Þú ert assur, en þú ert líka Asarkadon," heyr-
ir hann rödd segja, og finnur um leið stegl-