Morgunblaðið - 21.03.1974, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. MARZ 1974
Kirkjusmiðurinn á Reyni
Jón Arnason, Islenzkar þjóðsögur
Einu sinni bjó maður nokkur á Reyni í Mýrdal.
Átti hann að smfða þar kirkju, en varð naumt fyrir
með timburaðdrætti til hennar. Var komið að slætti,
en engir smiðir fengnir, svo að hann tók að ugga að
sér, að kirkjunni yrði komið upp fyrir veturinn. Einn
dag var hann að reika út um tún í þungu skapi. Þá
kom maður til hans og bauð honum að smíða kirkj-
una fyrir hann. Skyldi bóndinn segja honum nafn
hans, áður en smfðinni væri lokið, en að öðrum kosti
skýldi bóndi láta af hendi við hann einkason sinn
á 6/ári. Þessu keyptu þeir. Tók aðkomumaðurinn til
verka. Skipti hann sér af engu nema smíðum sínum
og var fáorður mjög, enda vannst smíðin undarlega
fljótt, og sá bóndi, að henni mundi lokið nálægt
sláttulokum. Tók bóndi þá að ógleðjast mjög, en gat
eigi að gert. Um haustið, þegar kirkjan var nærri
fullsmfðuð, ráfaði bóndi út fyrir tún. Lagðist hann
þar fyrir utan í hól nokkurn. Heyrði hann þá kveðið í
hólnum, sem móðir kvæði við barn sitt, og var
það þetta:
„Senn kemur hann Finnur,
faðir þinn frá Reyn,
með þinn litla leiksvein.“
Var þetta kveðið upp aftur og aftur. Bóndi hresst-
ist nú mjög og gekk heim til kirkju. Var smiðurinn
þá búinn að telgja hina síðustu fjöl yfir altarinu og
ætlaði að festa hana. Bóndi mælti: „Senn ertu búinn,
Finnur minn.“ Við þessi orð varð smiðnum svo bilt,
að hann felldi fjölina niður og hvarf. Hefur hann
ekki sézt síðan.
HOGNI HREKKVISI
Dœmisögur Esóps
Bóndastúlkan
með mjólkurfötuna
Steingrímur Thorsteinsson þýddi
Bóndastúlka gekk til torgs og bar mjólkurfötu á
höfðinu. Það lá vel á henni, og á Ieiðinni fór hún að
hugsa með sjálfri sér eins og hér segir: „Nú sel ég
þessa mjólk og fæ peninga fyrir, að minnsta
kosti nóg til þess, að ég geti keypt mér egg í
viðbót við þau, sem ég er búin að safna, svo að
alls verða þau þrjú hundruð að tölu. Þegar ég nú
reikna frá fúleggin, þá munu úr þessum eggjum
koma að minnsta kosti tvö hundruð og fimm-
tíu kjúklingar. Kjúklingarnir verða orðnir
hæfilega stórir, til þess að farið sé með þá á
torgið, um það leyti sem alifuglar eru í hæsta
verði, svo að það fer aldrei hjá því, að ég hef nóga
peninga um nýársleitið til að kaupa mér nýjan
stásskjól, já — látum okkur nú sjá — hvernig á ég að
fá mér hann litan? grænt þykir mér fallegast, og það
fer langbezt við minn hörundslit, já grænn skal
kjólinn vera. Nú fer ég á markaðinn, svo stásslega
búin, og lízt þá öllum yngispiltunum prýðilega á mig,
svo að margir þeirra munu verða til að biðja mín, en
þeir þurfa nú ekki annað; — ég slæ þá alla af laginu
sný við þeim bakinu og reigi við þeim hnakk-
ann.“ Þessi síðsta hugmynd hreif hana svo mjög, að
hún framkvæmdi óðara með höfðinu það, sem hún
ráðgerði í huganum, en við þá hreyfingu skall fatan
til jarðar, helltist niður öll mjólkin. — Farðu vel
stásskjóll, farið vel biðlar, hæna, egg og kjúklingar.
þú hlýtur að hafa veitt eitthvað.
oAJonni ogcTVlanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
„Heyrðu, Nonni, við gleymdum morgunbæninni
okkar, þegar við fórum á fætur í morgun“.
Mér þótti ekki lítil minnkun að því, að Manni litli,
sem var yngri en ég. skyldi verða að minna mig á
þetta. En þetla var aldrei nema satt. og ég gat ekkert
á móti því haft.
Manni kunni fallegan morgunsálm utan að, og nú
las hann sálminn og faðirvorið á eftir.
Og þarna uppi á fjöllunum, í kyrrðinni og víðsýn-
inu, fannst mér bænin tilkomumeiri og háleitari en
vant var. Við komumst báðir í hátíðaskap.
Að bænagerðinni lokinni risum við upp og tylltum
okkur síðan niður í þurra og dúnmjúka grasbreiðuna.
„Nú hjálpar guð okkur áreiðanlega“, sagði Manni.
„En í hvora áttina finnst þér, að við ættum að
fara?“ sagði ég.
„Það veit ég ekki vel“, sagði Manni. „En við getum
fengið að vita það“.
Hann tók upp steinvölu og sýndi mér.
„Sjáðu, Nonni. Þessi steinn er svartur öðrum megin
og hvítur hinum megin. Nú skulum við láta það hvíta
merkja suður, en það svarta norður. Svo þeyti ég stein-
inum upp í loftið. Ef það hvíta kemur upp, förum við
í suður, en ef það svarta kemur upp, þá förum við í
norður“.
Hann kastaði nú steininum, og kom hvíta hliðin upp.
„Sérðu, Nonni? I suður eigum við að fara“.
„Ég verð að fá að kasta steininum líka“, sagði ég.
Ég gerði það alveg á sama hátt og Manni, og aftur
kom hvíta liliðin upp.
„Nei, líttu nú á“, kallaði Manni. „Nú er það áreið-
anlegt, að við eigum að fara í suður“.
„En ekki getur steinninn vitað neitt um það“, sagði
ég-
„Nei, en guð sýnir okkur það með þessu“.
„Hvernig veiztu það?“
„Ég bað liann um það “
„En Manni, það máttirðu ekki gera. Mamma segir,
að þess háttar sé hjátní, og þetta væri að leggja guðs
nafn við hégóma“.
mcófnoíflunkomnu
— Fyrirgefið herra ... en
voruð það ekki þér, sem voruð
með hárið f súpunni???