Morgunblaðið - 22.10.1974, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22. OKTÓBER 1974
Kílimanjaróferð
Ej'iapeyjanna:
A einni hásléttunni milli fjallatoppanna. Kilimanjaró veður þarna f skýjum.
Jstöðugri
en
lundapysjur á hæsta
tindi Afríku”
Við einn kofann á leiðinni upp f Mawenzi.
KILIMANJARÓ, hæsta fjall
Afrfku, er talið útdautt eldfjall,
eitt af þeim hæstu í heimi. Fyrstu
jarðfræðiathuganir á þvf voru
gerðar 1950, en fjallið er 80—84
km að grunnmáli. 10 Vestmanna-
eyingar fóru fyrir nokkru f ferð á
Kilimanjaró og þrfr þeirra fóru á
hæsta tindinn, sem er 5895 m hár.
Fer hér á eftir ferðasaga þeirra
félaga í máli og myndum, en þeir
eru allir f Hjálparsveit skáta f
Eyjum:
— Við lögðum af stað héðan að
heiman 1. sept. með einum af
gæðingum Flugfélags tslands og
fyrsti áfangastaður var Kaupin-
höfn. Þar var staldrað stutt við,
lokatékkun á tækjabúnaði og svo
var lallað f Tívolf til þess að skoða
þau undur, sem garðurinn býður
upp á, fá sér pulsu og jarðaberja-
ís.
1 Tivolí hittum við Gunnar
prentara með ofsa skvfsu með sér,
og þótti okkur þar fara efnileg-
asta tækið, sem við sátum í garðin-
um. En það var ekki til setunnar
boðiö, því SAS-mennirnir, sem
tóku á móti okkur, höfðu afhent
ferðaáætlun og þar var allt undir-
búið fyrir næstu vikurnar, en
Afríkuferðina höfðum við skipu-
lagt í samvinnu við SAS og
dótturfyrirtækið Globetrotter.
Áður en dagur var að kveldi
kominn vorum við á leið til
Afríku, með tylling f Sviss andar-
tak. Þegar við komum til Nairobi
var fremur kalt, 10—11 stiga hiti,
en borgin sú arna er nýtízkuleg
með skemmtilegan stíl og er talin
ein af aðalborgum Afríku. Ur 30
hæða turnbyggingu Sameinuðu
þjóðanna sáum við vítt yfir. Þar
sem við komum þarna eldsnemma
morguns, byrjuðum við á þvf að
halla okkur lítillega, en um há-
degisbil var teygt úr sér og farið á
kreik. Við skoðuðum borgina,
fólkið og allt heila klabbið, en við
veittum þvf athygli strax, sem
reyndar átti eftir að sýna sig f
flestum nýrri byggðum, að glæsi-
legustu byggingarnar voru á flug-
völlum og við benzínstöðvar.
En við vorum ekki komnir nógu
nálægt Kilimanjaró, svo ráðið var
að tygja sig af stað. Eftir tveggja
daga skjögt vorum við aftur í loft-
inu, eins og sálufélagar okkar og
frændur Þingeyingar, og stefnan
var tekin á Kilimanjaró. Það fór
allt í háaloft f flugvélinni, ekki
vegna flugvélarráns, heldur
vegna þess, að Eiríkur fann það
út, að hann hafði týnt vegabréf-
inu sínu f hinni ýtarlegu byssuleit
á flugvellinum áður en við stigum
um borð í Nairobi. Flugstjórinn
sendi skeyti til Nairobi og sett var
lið í að leita að vegabréfi Eiríks.
Við lentum þó slysalaust á flug-
vellinum þarna í Kenya og eftir
öll vegabréfsáritunarlætin þar
var Eiríkur kyrrsettur á flugvell-
inum, var hreinlega settur í stein-
inn. Eirfkur sagði hins vegar siðar
frá því, að hann hefði fengið alla
hugsanlega þjónustu, ávísana-
hefti út á mat og allt annað að
vild. Líkaði honum vel í steinin-
um, en því miður kom vegabréfið
hans með flugvél daginn eftir.
Þegar við höfðum kvatt Eirík
með háðsglotti á vellinum, héld-
um við til Marangu-hótels við ræt-
ur Kilimanjaró, en þar biðu bless
aðir burðarkarlarnir eftir okkur.
Við gistum þarna eina nótt á
þessu rólega sveitahóteli, bæjar-
bragurinn var svona eins og í
Hveragerði og það var þoka fram
til hádegis. Við biðum eftir Eiríki,
en án árangurs og til þess að rugla
ekki allri áætluninni hófum við
leiðangurinn á fjallið vitandi, að
Eiríkur myndi bjarga sér. Við
skildum því eftir einn burðarkarl
og einn innlendan fararstjóra og
skilaboð um að gæta sín á stelpun-
um og öllu hinu í frumskóginum.
Gangan í gegn um frumskóginn
tók 6 klukkustundir og sjaldan
sáum við burðarkarlana, en að
fyrsta næturstað á göngunni til
fjallsins komim við um kvöldið.
-Við vorum þægilega búnir að
koma okkur fyrir þegar týndi son-
urinn birtist, Eiríkur kom askvað-
andi út úr frumskóginum eins og
einhver allsherjar misskilningur
og var þá bæði búinn að stinga
burðarkarlinn og leiðsögu-
manninn af. Helvítið sagðist hafa
ratað á lyktina af okkur og auk
þess hefði hann getað þrætt leið-
ina eftir brjóstsykursbréfum, sem
við höfðum misst, og svo gáfum
við burðarkörlunum 20 að sjálf-
sögðu með okkur, en þeir átu líka
bréfin. Okkar kofi var skikkan-
legur, en burðarkarlaskinnin
höfðu hreysi með moldargólfi og
engum stromp. Fyrstu heitu mál-
tfðina fengum við þarna um
kvöldið hjá ofsalegum svertingja-
kokkum og dýrðin var maísgraut-
ur með geitamjólk, röndótt zebra-
Eirfkur hugsar mábð f fangelsinu
á Kilimanjaróflugvellinum.
Eitt af blómunum á hðsléttunni.
kjöt og svo var sungið og trallað
fram eftir nóttu til þess að hræða
ljónin burtu. Við gáfum burðar-
körlunum lfka stórvindla og þeir
voru ofsaánægðir með það og
spígsporuðu fram og aftur eins og
þaulreyndir bankastjórar heima á
íslandi.
Það var lftið sofið um nóttina
vegna hita, en rétt þegar menn
voru að festa blund var ræst f te
klukkan 6.30 og morgunmatur í
rúmið, takk. Það var farið í að
pakka í fljótheitum og
síðan rölt inn í frumskóginn
á ný. Allt í einu, eins og
klippt væri á þráð, komum við
út úr skóginum og blöstu þá
við miklar sléttur og Ioks fjallið
Kilimanjaró. Siggi. Þ. Jóns.
kvaðst ætla að hefja rollubúskap
á sléttunum, en fann bara engar
rollur, svo við héldum allir áfram
ferðinni. í um það bil 4000 metra
hæð komum við að Horombo-kof
anum og þar var tveggja daga
stopp. Þokan grúfði yfir og þarna
komu íslenzku lopapeysurnar sér
vel í næturfrostinu. Þarna byrjaði
líka hausverkurinn og rottudans-
inn hljómaði undir. Þeim þótti
lfka gott leðrið í skónum okkar
greyjunum og við urðum að byrja
á því að hrista rottur úr skónum
okkar á morgnana.
Svö lölluðum við upp í
Mawenzý-kofann f 5000 m hæð.
Það var nokkurs konar aukalabbi-
túr og urðum við þá að klifra upp
fs og kletta með mannbrodda. Við
tókum nesti með okkur og litum
yfir Afríku á áfangastað, en svo
var haldið niður aftur og gist
næstu nótt á sama stað.
Laugardaginn 7. september var
svo lagt af stað upp að efsta
kofanum, Kibo-bólinu. Eftir
tveggja tíma labb um sléttu milli
fjallanna, algjöra eyðimörk, var
komið að kofanum í 5300 metra
hæð um miðjan dag. Hausverkur-
inn vegna hins þunna lofts var nú
orðinn alls ráðandi, sumir voru
ælandi eins og múkkar og matar-
lystin var ekki til að tala um. Svo
var haldið áfram upp snarbrattar
grjótskriðurnar fjögurra km labb,
en á miðri leið stönzuðum við í
helli Hans Mayer, en hann er
fyrsti maðurinn, sem vitað er um,
að hafi farið þarna upp, árið 1889
þann 3. okt. Þarna duttu menn út
af unnvörpum, það var nóg að
setjast niður þá sofnaði maður á
stundinni. Við skriðum orðið