Morgunblaðið - 22.10.1974, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 22-. OKT0BER 1974
Sagnarandinn
eftir ÓSKAR KJARTANSSON
var að sækja peningana. Síðan batt Nonni aftur fyrir
pokann og lét hann standa á gólfinu, eins og ekkert
hefði í skorist. Var það hægt, af því að belgurinn var
úr skinni. Síðan tók Nonni af sér skóna og læddist á
sokkaleistunum út. Hann óttaðist mest, að hundarnir
færu að gelta, en þeir létu ekki á sér bæra. Nonni
hljóp beint yfir túnið, með skóna sína í höndunum,
því að hann gaf sér ekki tóm til þess að setja þá á sig.
Niður við ána beið Daði með Bleik. Þegar drengur-
inn kom, steig Daði á bak og lét Nonna setjast fyrir
framan sig.
„Bleikur ber okkur báða“, sagði hann og hleypti
hestinum af stað. Þeir félagar mæltu ekki orð frá
munni, fyr en þeir voru komnir á bak við háls
nokkurn, sem skyggði á bæinn að Bakka. En þá gátu
þeir ekki setið lengur á sér. Þeir veltust um að hlæja,
svo að hross eitt, sem lá þar úti í haganum og svaf,
hrökk upp af værum blundi og leit stórum augum á
þessa kátu félaga.
Þegar þeir komu heim að Teigi, var fólkið enn
vakandi, því að það var orðið hrætt um Nonna. Þegar
þeir komu nú, Daði og Nonni, og sögðu frá öllu, varð
heldur glatt á hjalla, eins og nærri má geta. Daði var
á Teigi um nóttina, en snemma næsta morgun reið
hann heim.
Það er frá Gvendi að segja, að honum varð ekki
svefnsamt um nóttina, því að hugsunin um andann í
pokanum hélt fyrir honum vöku. Braut hann heilann
um það, hvað hann ætti nú að spyrja sagnarandann
um, og datt margt í hug, sem engum nema
heimskingjum gæti látið sér til hugar koma.
Eldsnemma löngu fyrir fótaferðatfma reis Gvend-
ur úr rekkju, því að óþolinmæðin rak hann á fætur.
Hélt hann, að andinn mundi nú vera útsofinn og
gekk inn í baðstofu, þar sem hann fann pokann, eins
og hann hafði skilið við hann síðast.
Gvendur opnaði munninn og ætlaði að tala til
andans, en hann lokaði honum þó strax aftur, án
þess að segja orð, því að honum flaug í hug, að ekki
væri nú víst, að andinn væri vaknaður. Og Gvendur
mundi vel, hve höstugur andinn hafði verið í máli,
þegar hann kvartaði um ónæði, og nú þorði hann
ekki fyrir nokkurn mun að raska svefnró þessa nýja
heimamanns síns.
Gvendur sat því lengi og beið þess, að andinn
vaknaði, en það leit úr fyrir, að hann væri morgun-
svæfur í meira lagi. Heimilisfólkið var nú komið á
fætur og farið til vinnu sinnar. Hélt þá Gvendur, að
sér væri óhætt að ávarpa kunningja sinn í pokanum:
„Ertu vaknaður, herra sagnarandi?“ spurði hann.
Ekkert svar. Þessi andi var mesta svefnpurka, það
var auðséð. Gvendur beið enn lengi, þangað til hann
áræddi að ávarpa andann aftur.
„Ertu vaknaður?“
Nei, hann var ekki vaknaður, því að ekkert svar
kom. Gvendur beið enn drykklanga stund, þangað til
hann spurði andann aftur, hvort hann væri vakn-
aður, en andinn steinþagði. Loks fór að síga í Gvend,
og þegar reiðin fór að ná tökum á honum, óx honum
svo hugrekki, að hann einsetti sér að vekja svefn-
ANNA FRÁ STÓRUBORG
SAGA FRÁ SEXTÁNDU OLD
eftir
Jón
Trausta
í kyrrþey fyrir það, sem þú hefir gert — þó að það verði
til þess, að menn viti, hvar þú dvelur. Þá verða fleiri þér
til liðs en þú veizt nokkum tíma af. Því aS á endanum er það
kœrleikurinn, sem sigrar heiminn.1‘
Hjalti hlýddi á þetta eins og hann heyrði ekki nokkurt orð
af því. En hann heyrði það samt. Það beit sig meira að segja
undarlega fast í huga hans. Hann hafði oft heyrt hana tala
eitthvað líkt þessu, en aldrei með annarri eins ákefð, öðrum
eins hita og í þetta skipti.
„% ætla að segja þér ofurlitla sögu,“ mælti Anna og
reyndi aftur að gera sig glaðlega. „Einu sinni var riddari.
Hann var ákaflega mikill maður og hraustur. Hann hafði
strengt þess heit að þjóna einum höfðingja, sem öllum væri
meiri og engan hræddist. Hann flakkaði víða tun veröldina,
og alltaf hitti hann einn öðrum meiri, svo að alltaf var haxm
að hafa vistaskipti. Loks réðst hann hjá einum höfðingja,
sem enginn maður hafði nokkurn tíma yfirunnið og ekki var
við nokkurn mann hræddur. En eitt sinn sá hann þennan nýja
húshónda signa sig. Riddarinn spurði, hvers vegna hann gerði
það. Höfðinginn sagðist gera það til varnar gegn óvini sáln-
anna. Ertu þá hræddur við hann? spurði riddarinn. Hans
vald stenzt enginn mannlegur máttur, mælti höfðinginn. Þá
vil ég honum þjóna, mælti riddarinn, og skildu þeir við það.
Riddarinn reið þá út á þjóðveginn, til að leita uppi hinn nýja
húsbónda sinn. Ekki hafði hann riðið lengi, áður riddari kom
til hans og sagðist vera sá, sem hann leitaði að. Riddarinn lét
sér það vel líka og réð sig þegar í þjónustu hans. Ekki höfðu
þeir lengi farið, er þeir komu að vegamótum. Krosstré stóð
á vegamótunum, og þegar kölski sér það, hrekkur hann úr
vegi. Riddarinn spyr, hvers vegna hann geri þetta. Hvort hann
sé hræddur við spýturnar þær ama. Ekki er ég það, segir
kölski, en á svona krosstré var versti óvinur minn liflátinn.
Ertu hræddur við þann óvin? spurði riddarinn. Ekki er ég
það, mælti kölski, en ekki er mér um hann, og tennumar
í honum glömruðu af skjálfta. Þá vil ég honum þjóna, mælti
riddarinn og skildi þegar við kölska. Lengi fór hann um og
spurði alla, sem hann hitti, hvemig hann mætti þjóna Kristi
hinum krossfesta. Enginn gat sagt honum það, fyrr en hann
hitti einsetumann langt frá mannabyggðum. Hann sagði
honum, að hann skyldi setjast að við fljótið, sem rynni þar
skammt frá, og bera fótgangandi menn yfir það. Með því
þjónaði hann Kristi hinum krossfesta. Riddarinn gaf hest
sinn og reiðtygi, brynju sína, sverð og burtstöng, .allt til
guðsþakka, og byggði sér kofa frammi við fljótið. Hann bar
gangandi menn yfir fljótið, og gerði það með því meiri ljúf-
leik, sem þeir vora fátækari og vesalli, og hann fann, að
það átti vel við krafta hans og hreysti að fást við strangt og
ískalt fljótið. Aldrei tók hann nein laun fyrir starfa sinn og
lifði af ölmusum góðra manna. Einn dag hafði hann borið
óvenju marga menn yfir fljótið og var yfirkominn af þreytu.
Veður var hið versta og fljótið í vexti. En þegar hann var
lagztur til hvíldar, heyrir hann kallað til sín með veikri barns-
rödd. Hann fer út, en sér engan. Fer því inn aftur og legg-
ur sig til hvíldar, en þegar hann ætlar að fara að sofna, er
mcÖtnorgunlKiffinu
Ha — voru þetta tjald
hælarnir?
Það ykkar, sem át
þvottakonuna fær ekki
mat í kvöld.
Enn sá ilmur — minnir
mig á baðsaltið mitt
heima.

Ég segi það, Siggi, að að
því kemur, að hinn
furðulegi húmor þinn
kemur þér í vandræði.