Morgunblaðið - 03.08.1975, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. AGÚST 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
þekkir enginn, sem ekki hefur reynt það
að vera fátækur.
Ég veit það, sagði Sigríður; þú getur
ætíð fengið málsverð hjá okkur Indriöa
mínum, þegar þér liggur á, en hann
annast núna svo sem vikuforða fyrir
ykkur; hann Indriði minn afhendir það;
en svo er hérna skildingur, Gróa mín —
það var spesía — sem ég skulda þér,
síðan þú barst fyrir mig bréfið forðum.
Taktu við honum, og svo erum við sáttar.
Gróa tók við peningnum og kyssti Sig-
ríði um leið. — Æ, ég skammast mín að
taka á móti þessu öllu saman. — Hún
strauk síðan dúki um augun — engir
vita, hvort hann var drifhvítur eða flekk-
óttur — kvaddi síðan Sigríði sína og hét
því að hitta hana og segja henni margt
fornt og nýtt,-er enginn skyldi hafa eftir
sér, en ólygnir menn hefðu sagt henni.
Nú var brúðkaupi þeirra Indriða og
Sigríðar lokið.
Um veturinn eftir voru þau Indriði og
Sigríður að Hóli í góðum fagnaði, og
tókust þeirra ástir góðar. Einu sinni, er á
leið veturinn, kemur Indriði að máli við
konu sína:
x—COSPER
— ÉG borða ekkerl fyrst ÞU gleymdir
saltinu... !
Það er ætlun mín, segir hann, að bezt
muni vera fyrir okkur að fara að reyna
búskapinn. Víst er um það, að hér erum
við í góðra foreldra húsum; en réttast álít
ég þó fyrir hvern ungan mann, sem
hefur nokkur efni, að ráöast í eitthvað
það, sem megi verða honum til gagns og
sæmdar og fósturjörð hans til nota; og
hver er þá vegurinn fegri og skemmti-
legri en að reisa bú? ’Því vænt er að
kunna vel að búa, vel að fara með
herrans gjöf, og það eigum við að nema,
og getur við þá treyst því, að jörð gefur
arð eftir atburðum.
Ég fellst á það, sem þú segir, elskan
mín! sagði Sigríður og klappaði með
hendinni á vangann á manni sínum; en
hvar ætlar þú okkur aö fara að búa?
Margur mundi mæla það, að við þyrft-
um ekki að vera jarðnæóislaus, þar sem
við eigum fjórar jarðir og allar vænar,
sagði Indriói.
Ekki eru þær lausar sem stendur og þó
svo væri, mundi ég ekki hvetja þig til að
taka nokkra af þeim, og lengi hefur mig
langaó til að vera hérna í sveitinni; en nú
er hér ekkert jarðnæði laust.
Þá förum við að Fagrahvammi, sagði
Indriði og brosti við.
Pétur prangari
yrói hún að gera undir eins. „Vel hlýt-
urðu að hafa reynst honum Pétri“, sagði
konan, „úr því honum liggur svona vel
orð til þín núna. Þegar þið fóruð að
heiman, vissi hann ekkert, hvernig hann
ætti helst að fara að koma þér fyrir katt
arnef“. — Síðan lét hún halda brúðkaup
og útbjó ungu hjónin eins og kostur var
á. Svo fóru þau að búa á jörðinni uppi
undir ásnum fyrir ofan höfuðból Péturs
ríka.
Skömmu síðar kom Pétur heim aftur
og það fyrsta, sem hann spurði um, var
hvort konan hans hefði farið að eins og
hann hafði mælt fyrir í bréfinu.
„Já“, sagði konan. „Mér fundust þetta
nú skrítnar skipanir, en ég þorði ekki
annað en gegna þeim“.
Síðan spurði Pétur hvar dóttir hans
væri.
„Þú getur nú líklega ímyndað þér það,
hvar hún er“, sagði konan, „auðvitað er
hún hjá manninum sínum í bænum uppi
undir ásnum, eins og I bréfinu stóð“.
MORÖtJN
kafp/no
— Allt fólkið er mætt til þess
að vera við brúðkaupið. Það er
beðið eftir þér. — Ha, hvað
ertu að segja, kemurðu ekki?
Hvað, var svo gaman f pipar-
sveinapartíinu í gærkvöldi að
þú hefur ákveðið að vera pipar-
sveinn áfram?
— Ég sé að þú ert með reifaðan
fót, það sér það hver maður, en
það þýðir ekki að þú getir feng-
ið mig sem hækju.

?
I'
26y-C-7-á'
Kvikmyndahandrit aö morði
Eftir Lillian
O’Donnell
Þýðandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
12
hann. — Til þess að sannfæra
aðra um velgengni varð maður að
lifa eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara en veita sér af lífsins lysti-
semdum ... lifa samkvæmt þvf
sem maður vonaðist eftir að geta
unnið sér inn. Það var ekki f tfzku
að svelta og búa f fátæklegum
kytrum. Auðvitað var f tfzku að
láta mála af sér mynd. en lista-
maðurinn varð að vera viður-
kenndur ... frægur, jafnvel enn
frægari en fyrirmyndin. Þér getið
kallað þetta snobb. en þetta var
þó heiðarleg afstaða til Iffsins.
Nú orðið snobba allir niður fyrir
sig.
Þá suitu listamenn ekki af þvf
að það var f tfzku heldur af
beizkri nauð. Ég kærði mig ekki
um að svelta, en á hinn bóginn
hvarflaði ekki að mér að fá mér
fasta vinnu og mála í frfstundum
mfnum. Þvf ákvað ég að mála and
litsmyndir eftir pöntun. Öll
mestu listaverk sögunnar eru
meira og minna máluð eftir pönt-
un. Og ég fór til Gollywood af
tveimur ástæöum: f fyrsta lagi
vegna þess að umhverfið bauð
upp á mikla peninga og f öðru
lagi vegna þess að yrði maður
frægur þar var maöur um leið
frægur um þver Bandarfkin.
Nú, en vfkjum aftur að þvf sem
þér komuð til að fá að vita. Þegar
Marietta Shaw kom á fund minn
bjó ég við hræðileg kjör. Ég hafði
notað sfðustu peningana mfna til
að kaupa mér stórt og glæsilegt
hús f Beverly Hills og ég átti ekki
svo mikið sem salt f grautinn. Þar
sem ég var ókvæntur var ég eftir-
sóttur f samkvæmi og ég var dús
við allar helztu stjörnurnar og
stórkariana. Ég borðaði mig sadd-
an við veiziuborð þeirra en aldrei
á mfnu eigin heimili. Og reikn-
ingarnir hlóðust upp — f hálft ár
hafði ég ekki fengið eina einustu
pöntun. Á hverjum degi og nær
þvf hverju kvöidi var ég í sam-
kvæmum og spilaði mig stóran og
fínan karl og mér varð hvergi
neitt ágengt og gat ekki haldið
mig að þvf að mála neitt
fyrir sjálfan mig heldur vegna
mæðu og vonieysis.
En svo einn góðan veðurdag var
ég nýkominn úr skemmtiferð nið-
ur á ströndina. Ég hafði rétt tfma
til að fá mér blund áður en næsta
veizla hæfist. Þegar ég hafði lagt
mig út af barði vinnukonan hjá
mér og sagði að ung stúlka væri
niðri og óskaði eftir að ég málaði
hana. í þeirri sælu trú að þarna
væri komin einhver stórstjarna
greip ég jakkann minn, lagaði
hálsbindið og þaut niður. Stúlkan
hafði boðið henni inn f dagstof-
una og þar stóð hún við gluggann
og sneri baki f mig, þegar ég kom
inn. Þegar ég kom auga á hana
hrundi allt mitt sjálftraust f vask-
inn. Ég þekkti nana strax — ja,
kannski ekki HANA, heldur
manngerðina ... ég sá að hún var
nákvæmlega á sama háti og ég
sjálfur. Og hún vildi kaupa eitt-
hvaðaf mér.AFMÉR!
Hún var vissulega nögu vel til
höfð, kannski einum of þaulhugs-
uð í klæðaburði, þvf að velstönd-
ug kona hefði ekki lagt svona
mikið upp úr að hvergi sæist
biettur né hrukka, en hún hafði
valið föt sfn af smekkvfsi og vand-
virkni, það sá ég strax. Þegar hún
heyrði fótatakið sneri hún sér
hægt og ívið tilgerðarlega við svo
að ég gæti skoöað hana vel og
rækilega. En hvað sem öðru leið
vakti hún fofvitni mfna.
Hún var grönn og frekar hávax-
in, ekki eins hávaxin og atvinnu-
fyrirsætur, en mun hávaxnari en
stirnin sem ég hafði verið sam-
vistum við fyrr um daginn og f
samanburði við tilgerð þeirra var
hún nánast hversdagsleg. Þó var
eitthvað f fari hennar sem ég gat
ekki áttað mig á. Kjóllinn var
grænn og mjög vfður og snerti
ekki Ifkama hennar, ekki beinlín-
is samkvæmt nýjustu tfzku, þá
beíndist allt að þvf að sýna sem
allra mest af gæðum og kostum
kroppsins. Hún var dökkhærð og
vel snyrt. Hún hafði hvíta hanska,
svipaða og tíðkuðust þegar Grace
Kelley var að slá f gegn og um
hálsinn bar hún einfalda perlu-
festi. En sem hún gekk nær
mér sá ég hörundið sem var un-
aðslega fallegt, andlitsdrættina
sem voru reglulegir og dimm og
eilítið skásett augun og ég vissi
strax að hún var sér meðvitandi
um sinn eigin þokka.
— Herra Brahm ... ég heiti
Marietta Shaw.
Rödd hennar var róleg en ekki
laust við ég fyndi óstyrk hennar
undir niðri og ég hafði á tilfinn-
ingunni að hún væri að leika fyr-
irfram ákveðið hlutverk.
— Hvað get ég gert fyrir yður,
ungfrú Shaw?
— Máiað mynd af mér.
— Ég nota aldrei atvinnufyrir-
sætur, sagði ég kuldalega til að
láta hana skilja að það þýddi ekk-
ert að ætla að reyna að plata mig.
— Ég geri mér grein fyrir þvf,
sagði hún, og ég sá hún hafði
roðnað við.
En öryggi hennar setti mig úr
jafnvægi. Hafði mér skjátlast um
hana? Við komumst nú fljótlega
að raun um það.
— Ég set upp þrjú þúsund doll-