Morgunblaðið - 07.03.1978, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. MARZ 1978
39
Minning:
Þorsteinn Gíslason
vélstjóri Brandsbœ
Vigdís Hansdóttir
—Minningarorð
MIIvað bindur vorn hug við heims- ins
Klaum. sem himnaarf skulum
.taka?
E. Ben.
Að hallandi sumri árið 1720, er
Jón biskup Vídalín háði helstríð
sitt á Kaldadal, beindi hann
þeirri spurningu til fylgdar-
manns síns hvað hann hyggði um
sjúkdóminn. Og hið hreinskilna
svar var á þá leið, að hann teldi
að biskup ætti skammt eftir
ólfað. Þá anzar biskup: „Því er
gott að taka. Ég á góða heimvon".
Litlu síðar andaðist biskup. Þar
féll í valinn einn mætasti sonur
þjóðar sinnar, sem á erfiðum
tímum hafði verið leiðtogi henn-
ar og líknargjafi, einkum bág-
staddra og umkomulausra. Merk-
ur íslendingur hefur látið svo um
mælt, að enginn íslenskur prédik-
ari hafi sem hann náð að gera
prédikunarstólinn að skjólgarði
fyrir munaðarlausa og fátæka.
Og nú var skilnaðarstundin
komin, öðlingurinn með einlæga
eilífðartrú í hjarta kveið engu, og
varðveitti staðfastlega vissuna
um góða heimvon í næsta áfanga-
stað.—
- 0 -
Þorsteinn Gíslason var fæddur
að Brandsbæ í Hafnarfirði hinn
20. apríl 1899, og á þeim stað átti
hann heimili alla sína æfi.
Foreldrar hans voru Gísli Jens-
son og Þorbjörg Jóhannesdóttir.
Hann andaðist 25. febrúar 1978.
Þorsteinn var því fyrst og fremst
Hafnfirðingur, þar var hans
lífssvið. Hann hafði á æfiskeiði
sínu séð Hafnarfjörð þróast úr
litlu fiskiþorpi í stóran og
myndarlegan kaupstað með fjöl-
þættum umsvifum og atvinnulífi.
Á æskuárum sínum lagði Þor-
steinn stund á sjómennsku, enda
var hann hneigður til þeirra
starfa. Þótti rúm hans jafnan vel
skipað, handtökin örugg, áhugi
og kjarkur fóru saman svo sem
best var á kosið. Á uppvaxtarár-
um Þorsteins var sjósókn erfið,
og ekki nema við hæfi nema
hinna röskustu manna. Skipin
yfirleitt lítil, og fátt um hjálpar-
tæki til að létta störfin og stritið,
ef borið er saman við útbúnað
fiskiskipa eins og hann tíðkast nú
yfirleitt. Lengst af mun Þor-
Fæddur 23. desember 1935
Dáinn 25. febrúar 1978.
Það er erfið tilhugsun fyrir
nemendur Öskjuhlíðarskóla og
okkur foreldra þeirra að Ingimar
skuli ekki aka þeim lengur úr og
í skólann, en það starf hefur
Ingimar haft með höndum síðan
1974 og við leyfum okkur að
fullyrða að vandfundinn sé
maður sem muni rækja þetta
starf af slíkri alúð og umhyggju-
semi sem hann. Það þurfti enginn
að hafa áhyggjur af börnum
sínum meðan þau voru í hans
umsjá og það sýndi sig oft að
umhyggja hans náði langt útyfir
skyldur hans sem bifreiðastjóra
og erum við óumræðilega þakklát
fyrir þéssa miklu aðstoð sem
hann hefur veitt okkur.
Við viljum einnig minnast á
hið létta og hressandi skap hans.
Alltaf lá veLá Ingimari og alltaf
hafði hann á takteinum skemmti-
leg spaugsyrði sem komu öllum í
gott skap. Ingimar leysti öll mál
án orðalenginga og að því er
virtist fyrirhafnarlítið. Hann var
allra manna greiðviknastur og í
hans höndum varð ekkert að
vandamáli.
Það er sárt að sjá svo snögg-
lega af þeim sem manni þykir
steinn hafa átt lítin bát, sem
hann notaði í tómstundum sínum
til stuttra sjóferða út í Flóann.
Mun hann jafnan hafa lagt
snemma morguns í þessar stuttu
sjóferðir,—
- 0 -
Ekki hugðist þó Þorsteinn gera
sjómennsku og siglingar að starfi
sínu til frambúðar, og fyrir um 40
árum réðst hann til starfa hjá
fshúsi Hafnarfjarðar, sem
Ingólfur Flygenring starfrækti
og stjórnaði, en þetta fyrirtæki
stofnaði faðir Ingólfs, hinn lands-
kunni athafnamaður Augúst
Flygenring alþingismaður þegar
árið 1908. Er tímar liðu, skipaði
Ágúst Flygenring sér við hlið
föðurs síns, Ingólfs, og gerðist
forstjóri íshúss Hafnarfjarðar
hf. — Fyrirtækið dafnaði og
þróaðist örugglega undir sam-
hentri stjórn þeirra feðga, og er
nú einn styrkasti burðarásinn í
atvinnulífi Hafnarfjarðar. Allan
hinn langa tíma, sem Þorsteinn
starfaði þarna, ríkti gagnkvæmt
traust og góð vinátta milli hans
og stjórnenda fyrirtækisins, sem
vel kunnu að virða og meta
hollustu Þorsteins og samvisku-
semi í störfum sínum öllum.—
Þorsteinn var sérstaklega mik-
ill og einlægur dýravinur, og bar
umhyggju fyrir þeim. Það var
eins og hann skildi hið þögla mál
þessarra mállausu vina.
- 0 -
Þannig liðu árin gæfurík og við
góðan hag, þar til Þorsteinn
veiktist fyrir um tveim árum, og
dvaldist eftir það yfirleitt þungt
haldinn á St. Jósepsspítala í
Hafnarfirði, þar sem hann naut
góðrar hjúkrunar og umönnunar
lækna, hjúkrunarliðs og starfs-
fólks sjúkrahússins. Þessa góðu
hjálp mat Þorsteinn mikils, og
þáði með þakklátum huga.
- 0 -
Um jólin 1940 giftist Þorsteinn
eftirlifandi eiginkonu sinni,
Gunnþórunni Víglundsdóttur frá
Höfða í Biskupstungum. Var
hjónaband þeirra sérstaklega
farsælt, enda voru þau samtaka
og samhent með að búa sér
hlýlegt heimili í Brandsbæ. Þar
áttu þeir, sem af margvíslegum
vænt um og dáist að. Við biðjum
guð að styrkja og styðja eigin-
konu hans Rósu Halldórsdóttur í
þessari miklu raun og öllgm
vandamönnum hans vottum við
okkar dýpstu samúð.
Foreldrar og nemendur
Öskjuhlíðarskóla
Hann Ingimar er dáinn. Slík
fregn kemur sem reiðarslag.
Hann hafði verið þungt haldinn
á sjúkrahúsi í vikutíma, þegar
kallið kom.
Ég kynntist Ingimari fyrir
rúmum þremur árum, þegar
hann hóf akstur á fötluðum
börnum til og frá skólum hér í
borg.
Sjaldan hittust tvær mæður
svo að ekki bærist talið að
bílstjórunum okkar, og allar voru
sammála, að þeir væru einstakir
í sinni röð. Það verður vandfund-
inn maður í það skarð sem nú er
höggvið.
Ingimar var traustvekjandi og
'prúður maður og barngóður með
afbrigðum. Börnin virtu hann og
dáðu. Aldrei virtist hann vera að
flýta sér, en það veit enginn nema
ástæðum höfðu við raunir og
erfiðleika að stríða skjól og
griðarstað. Þess háttar aðstoð
veittu þau hjónin af einlægum
huga, án nokkurrar hugsunar um
endurgjald. Þetta var þeirra
afstaða og lífsskoðun, sjálfsögð
og sameiginleg.—
Hinn langa tíma sem Þorsteinn
hlaut að dvelja á sjúkrahúsi, var
Gunnþórunn öllum stundum, sem
mögulegt var, við hlið hans,
hughreysti hann með umhyggju
sinni, reyndi að miðla honum af
sínum fágæta sálarstyrk og
þreki. Verður þetta framlag
hennar seint fullþakkað né of-
metið. Ég bið henni Guðs
blessunar og styrks til að stand-
ast óbuguð hverja raun sem hún,
og raunar við öll, hljótum æfin-
lega að standa frammi fyrir og
ganga í gegnum.
- 0 -
Við, systkinin frá Höfða og
fjölskyldur okkar, þökkum
Þorsteini langa samfylgd, þökk-
um vinarhug og velvild, sem
alltaf mátti treysta á. Ættingjar
og fjölmargir vinir Þorsteins
munu sameinast okkur um þær
vinarkveðjur.
- 0 -
Og nú er þessi vammlausi
maður kvaddur hinstu kveðju.
Hann verður jarðsunginn frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag.
Ég veit, að Þorsteinn hefur ekki
óttast umskiptin, hann sem alla
vildi hugga og styðja, menn og
málleysingja, en varðveitti í
hreinu og heitu hjarta trúna á
eilíft líf. Hann á góða heimvon,
í hans hlut mun falla hinn
himneski arfur.
Góð minning lifir.
Magnús Víglundsson.
sá sem til þess þekkir að starf
hans var bæði erfitt og erilsamt,
sum börnin mikið líkamlega
fötluð, og til að standast tíma-
áætlun í mörgum skólum og enn
fleiri heimilum, reyndi á skupu-
lag og samvinnu bílstjóranna.
Við hjónin og drengirnir okkar
þökkum Ingimari alla hans hjálp
og vinsemd á liðnum árum, og
biðjum Guð að styrkja eiginkonu
hans í hennar miklu sorg.
Minningin úm góðan dreng
mun lifa.
Jóhanna Jóhannesdóttir.
í dag 7. marz fer fram frá
Fossvogskirkju útför Vigdísar
Hansdóttur, húsfreyju að Hraun-
tungu 47, Kópavogi, sem lézt hinn
27. febrúar s.l.
Vigdís var ættuð frá Hafnar-
firði, fædd 3. september 1911 og
bjó þar sín unglings- og æskuár,
næstelst níu barna þeirra hjóna,
Sesselju Helgadóttur og Hans
Sigurbjarnarsonar sjómanns.
Vigdís giftist föðurbróður mín-
um Sigurgesti Guðjónssyni bif-
vélavirkja hinn 10. júní 1933. Það
varð hamingjudagur í lífi þeirra
beggja. Þann dag voru bundin
þau bönd, sem reynzt hafa styrk
í hart nær 45 ár. Vigdís og
Sigurgestur settu saman bú sitt
að Bjarnastöðum, Grímsstaða-
holti, en bjuggu lengst af að
Fossagötu 4, Skerjafirði eða árin
1938—65, en síðan að Hraun-
tungu 47, Kópavogi.
I upphafi voru efnin smá, svo
sem títt var á þeim tíma og
andstreymi máttu ungu hjónin
reyna við missir tveggja fyrstu
barna sinna, en áfram héldu þau
samhentari og lífsreyndari.
Vigdís Hansdóttir var fíngerð
fríðleikskona, hógvær og rólynd.
Um hana eigum við í fjölskyldu
manns hennar góðar endurminn-
ingar. Hún otaði sér ekki fram
með hávaða né fyrirferð í
þjóðlífinu. Hennar vettvangur
var fyrst og fremst heimilið
þeirra Sigurgests. Þar var lífs-
starfið unnið af alúð og um-
hyggju. Til allra lagði hún gott
með hug sem fylgdi máli. Börnum
sínum móðir og félagi, uppeldi og
umgengni við þau var til fyrir-
myndar. Samhent eiginmanni
sínum og traustur lífsförunautur.
Hjá Vigdísi átti öldruð tengda-
móðir hennar fagurt ævikvöld.
Heimilið hennar Vigdísar var
gott heim að sækja, hvort heldur
var við gleðilega áfanga í lífi
fjölskyldunnar eða aðra daga. .Úr
hennar höndum varð hversdags-
leg jólakaka með rúsínum að
góðgæti, sem ekki var hægt að
hafna, þegar bros fylgdi með.
Reisn og rausn var henni eðlileg-
ur eiginleiki og heimilisbragur
allur samkvæmt því, hannyrðir
unnar af smekk og næmleik.
Ásamt eiginmanni sínurh
studdi hún börnin til mennta og
vildi þeim það bezta og mesta,
kannski líka vegna þess, sem hún
sjálf fór á mis við í æsku. En
launin voru ríkuleg og gleði
hennar þakklát, því út í lífið
komust fjögur börnin þeirra
Sigurgests, sem öll eru í dag nýtir
þjóðfélagsþegnar. Þau eru: Hörð-
ur, fæddur 2. júní 1938, fram-
kvæmdastjóri í Reykjavík,
kvæntur Áslaugu Ottesen bóka-
verði. Þau eiga tvö börn, stúlku
og dreng; Sigrún, fædd 28. janúar
1941, húsmóðir, Garði, gift
Guðlaugi Sumarliðasyni fisk-
verkanda. Þau eiga tvo syni;
Ásgeir, fæddur 3. maí 1947,
sálfræðingur í Reykjavík, býr
með danskri stúlku, Joan Jakob-
sen sálfræðinema; Ásdís, fædd
29. janúar 1949, kennari í Reykja-
vík, gift Þórarni Klemenssyni
framkvæmdastjóra. Þau eiga
eina dóttur.
Og nú, er lífsstarfi er lokið og
æviskeiðið á enda, þá er okkur
vinum og venzlamönnum Vigdís-
ar efst í huga þakklæti.
Við kveðjum hana af virðingu
og þökkum samfylgdina og
trausta vináttu á lífsleiðinni.
Sigurgesti og börnum þeirra
vottum við samúð okkar og
biðjum henni blessunar á þeim
leiðum, sem nú eru framundan.
Ililmar Pálsson.
í dag verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju Vigdís Hansdótt-
ir húsmóðir, Hrauntungu 47,
Kópavogi, er hún andaðist í
Borgarspítalanum hinn 27. febrú-
ar sl.
Vigdís var fædd í Hafnarfirði
hinn 3. september árið 1911, og
var hún næst elst 9 barna
hjónanna Sesselju Helgadóttur
og Hans Sigurbjarnarsonar sjó-
manns þar. Eru nú 5 börn þeirra
hjóna á lífi.
Rúmlega tvítug giftist Vigdís
eftirlifandi eiginmanni sínum
Sigurgesti Guðjónssyni bifvéla-
virkja, frá Hólmi á Stokkseyri. Á
fyrstu búskaparárum sínum urðu
þau hjónin fyrir þeirri sáru sorg
að missa tvo bráðgera syni, báða
á öðru ári, en gleði þeirra og
lífshamingja síðar yfir því að fá
að koma 4 mannvænlegum börn-
um sínum til þroska var líka
metin að verðleikum.
Heimilið var vettvangur Vig-
dísar. Þar var hún sístarfandi,
bráðhög í höndum, og þar vorum
við ætíð velkomin, bæði fjöl-
skylda og vinir. En einnig studdi
hún mann sinn dyggilega, bæði í
atvinnu og félagsstörfum hans.
Vigdís hafði yndi af því að
halda fjöiskyldunni saman, og
auk ótal annarra ánægjustunda,
er mér t.d. minnisstætt, að lengi
vel, þegar einhver úr fjölskyld-
unni kom heim úr ferðalagi,
komu „allir" saman á heimili
þeirra hjónanna, ferðasagan var
sögð og bornar saman bækur.
Skömmu eftir að elsta barna-
barnið fæddist, var um það
samið, að það fengi að vera í
umsjá Vigdísar ömmu sinnar
einn eftirmiðdag í viku, og
jafnskjótt og barnið hafði sjálft
vit á, urðu þessir dagar að öðrum
sunnudögum. Stundum urðu
þessir eftirmiðdagar í vikunni
líka miklu fleiri. Reyndar lét hún
mig alltaf hafa það á tilfinning-
unni, að hér værum við sonur
hennar að gera henni greiða en
ekki öfugt. Þannig kom Vigdís
mér fyrir sjónir í athöfnum
sínum öllum.
Barnabörnin eru nú 5 talsins,
hið elsta 7 ara, en hið yngsta
aðeins 3 vikna gamalt, og auðnað-
ist Vigdísi því miður ekki að sjá
það.
Veikindum sínum nú síðasta
árið tók Vigdís méð þeirri rósemi
og æðruleysi, sem henni var
eiginleg, og greinilegt var, hvers
virði gagnkvæm umhyggja þeirra
hjóna var þeim báðúm.
Þegar kærir vinir hverfa héðan
á brott, er sannarlega tómlegt og
kuldalegt um að litast, en megi þó
hinar góðu minningar um mæta
konu vera vermir og huggun í
harmi.
Guð blessi minningu hennar.
Aslaug Ottesen.
Kveðja:
Ingimar Guðjónsson