Morgunblaðið - 13.04.1978, Page 39

Morgunblaðið - 13.04.1978, Page 39
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. APRÍL 1978 39 á Hvanneyri. Þeirra fundum bar eigi oftar saman. Þó að drengskaparheit hans væri gefið af góðum vilja og fullum kjarki, hefur hann varla órað fyrir því, hve sú byrði var þung, sem honum var lögð á herðar. Enginn veit, hve miklu hann kostaði til. Um það var aldrei rætt. Börnin voru fimm, það elzta sex ára. Þá voru og á heimilinu aldraðir tengdaforeldrar Höllu og faðir hennar, sem fyrr er getið. Fátæktin jaðraði við allsleysi, og skuldir voru miklar. Þar við bættist sár harmur systur hans eftir ástvinarmissinn. Hún var lengi að ná sér eftir spánsku veikina, og um vorið ól hún andvanda sveinbarn. Næstu árin voru örðugust. En með fádæma dugnaði tókst Lofti að sigrast á erfiðleikunum. Hann bætti jörðina mikið á þessum árum og enn meira seinna, eftir því sem búinu óx vélakostur. Ein fyrsta minning okkar systk- inanna um hann er fagurt vetrar- kvöld í tunglskini. Hann var að renna sér á skautum á tjörn fyrir neðan túnið. Þá íþrótt höfðum við aldrei séð fyrr og horfðum hug- fangin á. Hann fór vel á skautum. voru honum óblandin ánægja. Aldrei leið honum betur en þegar hann var kominn út úr manna- byggð, einn með hundi sínum og hesti á ferð um stórbrotin hrjóstr- in og víðernin, og öræfaþögn allt um kring. Hann sagði sér fyndist hann alltaf koma heim betri maður. Hann var hamhleypa til allrar vinnu og eftir því verklag- inn. Þjösnaleg handtök og hroð- virkni voru eitur í hans beinum. Hann kenndi okkur vel til allrar útivinnu. Okkur þótti hann stund- um nokkuð kröfuharður. Þó ætlaði hann okkur aldrei meir en kraftar okkar leyfðu. Það var unun að horfa á Frænda við slátt: Flug- beittur ljárinn smaug með rót, svo að grasið sýndist sumsstaðar sem óslegið eftir banahöggið. Þetta þekkja góðir sláttumenn. Hann horfði með velþóknun, og kannski dálitlu stolti, á breiðskáraðan teiginn. Þrátt fyrir þrotlaust strit og margskonar áhyggjur, átti hann þó þær stundir, að allt var bærilegt. Á Sandlæk er mikil og fögur fjallasýn til allra átta, svo að óvíða er hún fegri í uppsveitum Árnessýslu. Frændi hafði næma fégurðartilfinningu, og margt gladdi auga hans og hug: Græn vornálin, fyrsta sóleyjan og fífill í kálgarðsvegg; sumarmorgunn í sólskini; Hekla, Tindafjöll og Eyjafjallajökull skínandi hvít í fjarlægð og morgundögg á grasi; vorkvöld, þegar margraddaður fuglasöngur kvað við hvaðanæva úr mýri og mó, hafinn yfir alla gagnrýni. Síðsumarkvöld: Lóan flokkar sig þúsundum saman með sín himinblíðu hljóð á slegnum teignum, gæsir á oddaflugi í suðurátt; litir fjallanna ólýsanleg- ir undir sólarlag. Græn heylest er á leið heim af engjum og næstum komið myrkur: Mjúklátt fótatak hestanna í moldargötu, marr í sila, í túngarði ilmar mjaðarjurt og Frændi syngur „Heiðstirnd bláa hvelfing nætur". Hann hlaut í vöggugjöf mikla og fagra söngrödd — hetjutenór, sem hefði sómt sér vel í hverri söngleikahöll. En hann söng fyrir okkur og kenndi okkur í kvöld kl. Hvað okkur þótti hann stór og fallegur, á hvítri peysu. Hann renndi sér til okkar, tók af sér skautana og horfði á okkur um stund, sagði síðan: „Jæja, börnin góð, nú ætla ég að vera hjá ykkur þangaö til þið eruð orðin stór og þið eigið að kalla mig frænda. Svo leiddi hann okkur heim á leið til bæjar. Síðan hefur Frændi, með stórum staf, verið nafn hans í huga okkar og munni, og verður það svo lengi sem við munum hann. Frændi var hár maður vexti og beinvaxinn, fríður sýnum, dökk- skolhærður, enni hátt, augun blá undir miklum brúnum, nefið beint, munnsvipur þýðlegur og stakk nokkuð í stúf við sterklega höku, sem bar vott um fastan vilja; fasið prúðmannlegt og hiklaust, án oflætis. Hann var dýravinur og fór vel með allan búfénað. Kisa undi sér vel í bóli hans, og hundurinn var honum fylgispakur. Honum þótti gaman að ganga til ánna um sauðburðinn. Hann var léttur á fæti og gekk oft berfættur; mark- aði lömbin nýfædd, þau sem til náðist, „þá finna þau svo lítið fyrir þessu,“ sagði hann, hélt þeim snöggvast í heitum höndum, horfði á þau hýr á svip og kyssti þau á snoppuna um leið og hann sleppti þeim. Fjallferðirnar á haustin Tískusýning Æsispennandi frá upphafi til enda ný amerísk litmynd frá Cinepix. Þetta er ein sú hrottalegasta mynd sem sýnd hefur veriö hérlendis. Mvndin fjallar um fjóra rudda sem svífast einskis, og öllum er sama um lífið, Aöalhlutverk: Don Straoud Brenda Vaccaro (Airport ‘77) Chuck Shamata Sýnd kl. 5, 9 og 11.15 Bönnuö börnum innan 16 ára. Islenskur texti. Blaöaskrif um Moröhelgi í erlendum blöðum: Spenningurinn er svo mikill að þú grípur í sessunautinn. B.T. * * * * Myndin er svo spennandi að hjartaö hoppar i manni. Extrabladet ★ * ★ * Einn spenningur frá upphafi til enda b.T. ★ ★ ★ ★ ATH: Miðinn á kvöldsýningum gildir einnig á skemmtistað okkar BERGÁS sem er í sama húsi 30 mín fyrir sýningu og einnig í 20 mín hléi. Þar bjóðum við upp á discotek og alls konar veitingar. Góða skemmtun. ATH: Vegna óviðráðanlegra orsaka verður myndin ekki sýnd í Reykjavík. hann. Ég hygg hann væri einn af þeim fáu, sem heldur vildi líða illt en gera það. Hann var barnavinur, og þess nutu mín börn ekki síður en önnur, enda háendust þau að honum. Dagur Sigurjónsson var alda- mótamaður í þessa orðs beztu merkingu, enda jafngamall öldinni og því 77 ára að aldri, er hann lézt á Sjúkrahúsi Húsavíkur þann 10. febr. s.l. Hann ólst upp í andrúms- lofti menningar og fram,fara, sem mjög einkenndi Þingeyinga við upphaf þessarar aldar, og fyrir áhrif frá ungmennafélagshreyf- ingunni, sem þá var mótandi afl í þjóðlífinu, átti hann sér þá hug- sjón að vinna landi sínu sem bezt. Ef til vill er það ekki tilviljun, að margir þessara s.k. aldamóta- manna lögðu fyrir sig kennslu- störf, þar sem akurinn var óplægð- ur og verkamennirnir fáir. Þjóðfé- lagið stendur í mikilli þakkarskuld við þessa menn, sem við erfiðar aðstæður unnu fórnfúst starf við uppfræðslu þeirrar kynslóðar, sem nú telst komin til fullorðinsára, og náðu oft ótrúlegum árangri. Í dag, þegar ýmsum finnst vera hlaupinn ofvöxtur í skólakerfið og skólatími óhæfilega langur, er hollt að minnast þess, hvað þessir menn afrekuðu þrátt fyrir lítinn tækja- kost og stuttan námstíma. Dagur var einn þessara manna. Hann helgaði sig kennslustarfinu af alhug og það veitti honum efalaust margar ánægjustundir. Hann sá marga drauma sína rætast, m.a. nýtt skólahús rísa á Litlu-Laugum áður en hann lét af störfum. En hugur hans beindist að fleiru. Svo sem áður er getið, ráku þau systkinin smábú á Litlu-Laugum, höfðu nokkrar kindur og kýr, sem þau höfðu góðar afurðir af, en við heyöflun nutu þau aðstoðar bróður síns, Áskels bónda í Laugarfelli, sem er þar í sama túninu. Sunnan við íbúðarhúsið ræktuðu þau systkinin fallegan blómagarð, sem ber órækt vitni alúðar þeirra á því sviði. Dagur var enginn málskrafs- maður á mannamótum, þótt hann væri víðlesinn og fylgdist vel með landsmálum, og hann sóttist ekki eftir vegtyllum, en hann ræktaði sinn eigin garð með hógværð og trúmennsku og hlaut að launum virðingu samferðamannanna. Þótt Dagur væri alla ævi ókvæntur og barnlaus stóð hann ekki einn í lífsbaráttunni, því vinátta þeirra systkinanna var traust. Sigurbjörg axlaði sinn hluta ábyrgðarinnar með prýði sem matráðskona við barnaskól- ann, þar kom hennar meðfædda greind og glaðlyndi að góðum notum, og er þung vanheilsa tók að leggjast á Dag fyrir nokkrum árum síðan, kom það í hennar hlut að annast hann. Því vil ég nú við þetta tækifæri senda henni mínar innilegustu samúðarkveðjur. Ólafur (Death Weekend) Módelsamtökin sýna tízkufatnaö frá Lee Cooper. Jónas Þórir leikur á orgeliö. Gjöriö svo vel og lítiö inn. Skála fell 9. hæð Hótel Esju 21.30. mörg falleg lög. Hann og móðir okkar sungu með okkur í rökkrinu á vetrarkvöldum, áður en kvöld- vakan byrjaði, og þau gengu með okkur í kringum jólatréð á að- fangadagskvöld og við sungum alla þá jólasálma sem við kunnum. Hann söng við messu í Hrepphóla- kirkju svo áratugum skipti og með Karlakór Hreppamanna allt frá stofnun hans undir ágætri stjórn Sigurðar Ágústssonar í Birtinga- holti. Þetta var samstilltur og skemmtilegur hópur og oft glatt á hjalla á æfingum. Þá var sungið af hjartans lyst og Frændi hrókur alls fagnaðar. Söngurinn var honum gleðigjafi á margri þungri stund. Árið 1931 hætti móðir okkar búskap. Þá tók Frændi við jörðinni fyrir fullt og allt. Vorið 1932 gekk hann að eiga sina ágætu konu, Elínu Guðjónsdóttur frá Unnar- holti í Hrunamannahreppi. Þau bjuggu í farsælu hjónabandi í 46 ár og eignuðust fimm börn. Kreppuárin voru mörgum erfið, og mæðiveikin olli þungum búsifj- um, en þau hjónin voru samhent og smám saman batnaði efnahag- ur þeirra eftir því sem ræktun jókst og skepnum fjölgaði. Þegar börn þeirra voru uppkomin, fengu þau hjónin tveimur sonum sínum í hendur hluta af jörðinni. Þau héldu þó áfram búskap, en fækk- uðu skepnum eftir því sem árin liðu. Nú var Frændi þrotinn að heilsu og kröftum. Þó mátti segja að hann héldi reisn sinni fram á áttræðisaldur. Síðustu árin hnign- aði honum ört og minnið sljóvgað- ist. Hann talaði oft um að sig langaði til þess að kveðja þessa jarðvist, svo að hann gæti farið að finna vini sína, sem horfnir voru, og sagðist hlakka til þeirra endurfunda. Börn hans og Elínar eru: Baldur bifreiðastjóri í Þorlákshöfn, Guðjón Erlingur bóndi á Sandlæk, Loftur Sigurður tónlistarkennari í Breiðanesi (nýbýli í Sandlækjar- landi), Sigríður sjúkraþjálfi í Reykjavík og Elínborg tónlitar- kennari á Akureyri. Öll eru þau Framhald á bls. 29 Nýja — Bíó Keflavík sími 92-1170 Símsvari fyrir utan bíótíma Mynd í algjörum sérflokki Frumsýning M0RÐHELGI

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.