Morgunblaðið - 21.10.1978, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. OKTÓBER 1978
37
kenna og nutu Njarðvíkingar góðs
af hæfileikum hans á því sviði.
Okkur er oft tregt tungu að
hræra, þegar ungir menn í blóma
lífsins eru burt kallaðir úr þessum
heimi og vissulega býr okkur
Njarðvíkingum sár harmur í
brjósti, en minningin um góðan
dreng og vin í raun er huggun
harmi gegn.
Sárastur er þó söknuður ungrar
eiginkonu og sonanna þriggja.
Ég og fjölskylda mín og Njarð-
víkingar allir biðjum góðan Guð að
veita þeim og öðrum aðstandend-
um styrk í þeirra þunga harmi.
Guð blessi minningu séra Páls
Þórðarsonar.
Albert K. Sanders.
Það lærist seint að skilja hvað
sérhver stund í samskiptum fólks
er mikilvæg og hefur mikla
þýðingu í framtíðinni. Fyrst þegar
möguleikinn til að endurnýja gleði
gærdagsins er ekki lengur fyrir
hendi, verður manni svo átakan-
tega ljóst, hvað stundin var stutt,
margt ósagt, margt ógert.
A kveðjustund sem í dag, þegar
kær vinur er Guði falinn hinsta
sinni, streyma fram úr geymd
hugans litríkar myndir liðinna
stunda, sem kalla fram sterka og
knýjandi löngun til að þakka Guði
þau augnablik eilífðarinnar og þá
dýrmætu vináttu, sem Páll Þórð-
arson veitti af kærleik sínum.
Páll er í mínum huga sá, sem
hvað rækilegast hefur opnað augu
mín fyrir því, að í heimi mann-
eskjunnar gildir ekki einhver ein
sjónvídd. Næmur skilningur hans
knúði hann oft til að rísa gegn
viðteknum skoðunum og mæla
fram vörn fyrir sjónarmiðum þess
er miður mátti sín og síður var
skilinn. Predikun hans vitnaði um
einurð hans og glöggskyggni á
hræsni og ódrenglyndi. F'áa hef ég
þó oftar heyrt hvetja til fyrirgefn-
ingar.
Mér var Páll traustur og kær
vinur. Þegar átakastundirnar
stóðu yfir og efasemdirnar sóttu á
í guðfræðináminu, var honum
öðrum fremur lagið að finna mann
í nepjunni og leiða út úr kuldanum
með sfceleggu tali sínu, leiftrandi
og myndríkri kímni. í starfi fékk
ég síðar að reyna hann að svipuðu.
Síðustu áætlanir okkar voru rétt á
rekspöl komnar, en allt tekur nú á
sig aðra mynd, við fall þessa kæra
bróður.
Ég bið góðan Guð að helga þá
dýru minningu, sem nú er geymd í
huga og hjarta. Hann blessi
Guðrúnu og drengina hennar og
veiti þeim st.vrk og von í djúpri
sorg.
Birgir Asgeirsson.
„Ilvað er langlífi?
Lifsnautnin frjóa.
alefling andans
ok athöfn þörf.
Margoft tvítugur
meira hefur lifað
svefnugum segg,
er sjötugur hjarði.**
Svo kvað Jónas Hallgrímsson á
sinni tíð, þegar ungur eldhugi á
akri Drottins féll í valinn löngu
fyrir aldur fram. *
En þar hefir „listaskáldið góða“
einnig gefið sanna og meitlaða
lýsingu á lífi og lífsstarfi síra Páls
Þórðarsonar, sóknarprests í
Njarðvíkur-prestakalli, sem í dag
verður jarðsunginn frá Keflavík-
urkirkju og til moldar borinn í
Innri-Njarðvíkurkirkjugarði. Þótt
hann sé nú til foldar fallinn með
aðeins 35 ár að baki sér, þá
auðnaðist honum, í þjónustu sinni,
að marka þau spor, sem ekki fýkur
yfir og vinna þau verk, sem
blessuð verða og blessun veita inn
í fjarlæga framtíð.
Síra Páll varð eftirmaður undir-
ritaðs í Njarðvjkurprestakalli
snemma árs 1975. Én þá urðu Ytri-
og Innri-Njarðvík sérstakt presta-
kall, en voru áður hluti af
Keflavíkurprestakalli. Frá upphafi
helgaði hann sig þjónustunni af
lífi ot sál, gekk heill og glaður til
móts við þau fjölþættu verkefni,
sem biðu hans í hinu nýstofnaða
prestakalli. Og það fór ekki á milli
mála, að frá upphafi átti hann hug
og hjarta safnaðarfólks síns, sem
fylgdi hirðinum sókndjarfa og
baráttuglaða einhuga í hinu helga
starfi. Hann var prédikari góður
og talaði þannig, að tekið var eftir.
Hann eignaðist óvenju marga
hrifna og þakkláta aðdáeindur, er
hann fyrir nokkru annaðist sjón-
varpsþáttinn „Að kvöldi dags.“
Þar náði hann þeim tökum, að fólk
á öllum aldrei varð að hlusta.
Hlutverk sálgæzlunnar rækti
síra Páll af mikilli alúð og helgri
alvöru. Mér er kunnugt um, að á
þeim vettvangi vann hann mikið,
fórnfúst og biessað starf. Hann
hafði þegar sýnt það, að hann var
til blessunar borinn og af honum
mátti mikils vænta.
Þessi fáu orð eru sett á blað til
þess eins að minnast þess með
djúpu og einlægu þakklæti,
hvílíkur síra Páll reyndist á þeim
akri, sem áður var starfsvettvang-
ur minn.
Ég bið þess, að ávextirnir af
starfi hans megi verða þeim, sem
þess fengu að njóta, til margfaldr-
ar og varanlegrar blessunar.
Eftirlifandi eiginkonu, frú
Guðrúnu Gísladóttur, börnum
þeirra þremur, foreldrum og öðr-
um ástvinum — og söfnuðnum í
Njarðvíkur prestakalli_ sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið þess, að ljós Drottins, sem
hann boðaði og tendraði, megi lýsa
þeim á óförnum leiðum.
Björn Jónsson. Akranesi.
í Guðs orði segir, maðurinn
upphugsar sinn veg, en Drottinn
stýrir hans gangi. Þar segir einnig,
Guðsvegir eru órannsakanlegir og
því til viðbótar er hið fagra
fyrirheit Sælir eru þeir sem á
Guðs vegum ganga.
Þessar frásagnir eru mér efstar
í huga þegar ég minnist hins látna
vinar míns séra Páls Þórðarsonar
hins ágæta félaga og sóknarprests
okkar Njarðvíkinga. Það er oftast
dagurinn og vegurinn sem mestu
máli skiptir hjá okkur mönnunum
í því sem kallað er daglegt líf.
Dagarnir eru misjafnlega langir
og þeir eru misjafnlega góðir, eins
er með veginn, hann er oft misjafn
að lengd og gæðum. Sá sem gengur
á Guðs vegum gengur hinn góða
veg, en sá vegur verður oft á tíðum
ekki langur vegur á lífsgöngunni
hér. Séra Páll átti því láni að
fagna að ganga góða veginn þá
skömmu ævi sem honum var
úthlutað meðal okkar. Nú er hans
dagur liðinn og vegurinn genginn
til enda. Nýr dagur upprunninn í
nýjum heimi þar sem trú hans og
von eru orðnar að fullvissu.
Það var sunnudaginn 2. mars
1975 að séra Páll Þórðarson
þáverandi prestur á Norðfirði kom
suður í Njarðvíkur í þeim erindum
að bjóða sig fram tii sóknarprests
í hinu nýstofnaða Njarðvíkur-
prestakalli. Þann dag var haldin
guðþjónusta í Innri-Njarðvíkur-
kirkju kl. 11 f.h., var kirkjan nærri
fullsetinn fólki. Eftir kirkjuat-
höfnina var það mál kirkjugesta
að vel hafi þeim litist á prestinn og
þótt ræða hans góð.
Svo var það næsta sunnudag
þann 9. mars að prestkosning fór
fram í Safnaðarheimili kirkjunn-
ar. Var séra Páll einn í framboði
við þá kosningu. Sóknarnefnd
kirkjunnar ásamt sveitarstjóra
Njarðvíkurhrepps sáu um undir-
búning þeirra kosninga. Þáverandi
prófastur, séra Garðar Þorsteins-
son í Hafnarfirði, og kona hans,
Sveinbjörg Helgadóttir, komu í
heimsókn meðan á kosningu stóð.
Voru þau þar með að undirstrika
stuðning sinn og vinarhug til séra
Páls. Okkur sem áttum hlut að
máli með þá prestkosningu verður
hún ávallt minnisstæð vegna
þeirrar góðu þátttöku er sóknar-
menn sýndu. Það voru nær áttatíu
af hverjum hundrað sem áttu
kosningarétt í sókninni er kusu
séra Pál fyrir sfnn prest. Það hafði
verið ákveðið að séra Páll tæki viö
starfi í hinu nýja Njarðvikur-
prestakalli um áramótin 1976 en
meðan tíminn leið til þeirrar
stundar þjónuðu þeir Njarðvíkur-
prestakalli séra Björn Jónsson í
Keflavík sem þá hafði um langt
skeið verið prestur Njarðvíkinga
og séra Ólafur Oddur Jónsson þá
nýkjörinn prestur í Keflavík. Svo
var það fimmtudaginn 1. jan. 1976
að séra Páll Þórðarson flutti sína
fyrstu guðsþjónustu sem sóknar-
prestur okkar Njarðvíkinga, var
það kl. 5 e.h. í kirkjunni í
Innri-Njarðvík. Við þá messugjörð
flutti hann mjög góða nýársræðu.
Nú var það að séra Páll byrjaði
að starfa af lífi og sál meðal
safnaða sinna í Njarðvíkum, fullur
af áhuga og hugsjónum fer hann
að ræða um eitt og annað er hann
vildi koma í verk í kirkjulegri
þjónustu og kristilegu starfi.
Þann 8. febrúar yar séra Páll svo
settur formlega inn í sitt embætti
af prófastinum séra Garðari
Þorsteinssyni í Hafnarfirði. Og
þótt á þeim tíma væri vetur í bæ
voru vonirnar bjartar á bæði borð,
hjá prestinum að starfa með
söfnuðum sínum og þá ekki síður
hjá söfnuðunum að starfa með
sínum nýkjörna presti. Svo kom
vor og séra Páll fermdi sín fyrstu
fermingarbörn í Njarðvíkur-
prestakalli og sumar kom á eftir
vorinu og þá átti hin aldna og
failega kirkja okkar í Innri-Njarð-
vík 90 ára afmæli og þá var haldin
hátíð þar. Biskupinn yfir íslandi,
herra Sigurbjörn Einarsson, flutti
afmælisræðu í kirkjunni. Séra Páll
veitti þar prestlega þjónustu sína
og stjórnaði hátíðarhöldunum i
kirkjunni og í Safnaðarheimilinu
af mikilli prýði. Áður hafði hann
lagt sig allan fram með hug og
höndum til þess að þessi afmælis-
hátíð gæti orðið sem allra best úr
garði gerð og til virðingar kirkj-
unni og Safnaðarheimilinu er
honum þótti hvoru tveggja mjög
vænt um.
Og áfram liðu dagárnir hjá séra
Páli og söfnuðum hans, það var í
mörg horn að líta hjá prestinum
heima og heiman. Hann átti
marga virii og kunningja nær og
fjær er vildu hans nærveru njóta.
Skyldustörfin voru einatt, mörg
fyrir hendi ásamt félagsstörfum
og kristilegu æskulýðsstarfi,
kvöldvökur í Safnaðarheimilinu
o.fl., o.fl. sem gera þurfti og gert
var og áfram leið tíminn. Það
komu sumur eftir vetra og vetur
eftir sumur og nú síðast kom vor
og sumar og allra síðast kom
haustið það síðasta í jarðnesku lífi
hans séra Páls vinar okkar og
félaga. Það voru öll sóknarbörnin
hans harmi sleginn þegar hin
stóra sorgarfregn barst út að hann
séra Páll sem var svo frískur og
frjálsmannlegur að sjá væri allt í
einu orðinn fársjúkur og ætti ekki
vom á þessa lífstíðardvöl nema
örstutta stund. Hann sem var að
festa sínar rætur meðal okkar
Njarðvíkinga, stefndi fastur og
öruggur í Guðstrúnni að því marki
að fegra og bæta mannlífið hjá
sínum sóknarbörnum. Á kristileg-
um grundvelli vildi hann þeirra
tilveru byggja og gekk þar sjálfur
á undan með góðu eftirdæmi.
Prédikanir séra Páls voru sterk-
ar og markvissar, þær sögðu
tæpitungulaust frá mannlífinu
eins og það er og eins frá því
hvernig það átti að vera mönnum
til heilla og blessunar. Og nú er
hann horfinn og rödd hans heyrist
ei lengur á meðal okkar, en
minningarnar lifa um hinn mæta
mann og mikið er að þakka fyrir
það sem var og með vissu má ég
þakka af alhug fyrir hönd okkar
allra sem með honum störfuðu,
kirkjukórs, systrafélags og sókn-
arnefndar Innri-Njarðvíkurkirkju.
Og sjálfur vil ég þakka séra Páli
vini mínum allar okkar samveru-
stundir heima hjá mér og heima
hjá honum og hvar sem við annars
hittumst, og eins vil ég þakka
honum þann góðhug og skilning er
hann hafði fram að færa til mín og
annarra þeirra er unnu að kirkj-
unnat máiefnum og Safnaðar-
heimilisins í okkar byggðarlagi.
Það var snemma á síðastliðnu
vori að við séra Páll vorum staddir
í Safnaðarheimilinu, hann bað mig
að ganga með sér spottakorn í
vesturátt þar yfir Njarðvíkur-
brautina. Við komum að norður-
horninu á Hólmfastskotstúninu.
Er þangað kom segir séra Páll, hér
vildi ég láta byggja prestsbústað
og eiga hér heima, það væri mikið
gaman að fá hér fallegt prestsset-
urshús þá myndaðist hér veglegur
þríhyrningur, kirkjan, prestssetrið
og Safnaðarheimilið. Það var
lifandi hugsjón á ferð hjá séra Páli
á þeirri stundu, fallegur framtíð-
ardraumur. Hér á prestssetrið að
standa á hinum fornhelga kirkju-
stað sagði hann, svo var það ekkert
meira þá. En nú þegar þessar línur
eru skráðar verður brátt hinn
harðneski líkami séra Páls jarð-
settur í kirkjugarðinum í
Innri-Njarðvík í nokkurra faðma
fjarlægð frá þeim stað er hann
vildi byggja hús sitt á. Vegir Guðs
eru órannsakanlegir.
Nú er það í fyrsta sinn í sögu
kirkjunnar í Innri-Njarðvík með
vissu í þrjú til fjögur hundruð ár
að prestvígður maður er lagður
þar í kirkjugarðinn til hinstu
hvíldar, er sá atburður mjög
merkur í sögu kirkjunnar.
Þegar ég kveð nú vin minn séra
Pál Þórðarson vil ég með virðingu
og þakklæti minnast á hans ágætu
konu, Guðrúnu Birnu Gísladóttur.
Henni hef ég kynnst af öllu góðu á
þessum árum þeirra hjóna hér í
Njarðvíkum. Við Guðrún höfum
oft átt samtöl og samleið saman.
Hún er heilsteypt og hreinlvnd
sómpkona og stendur sem hetja í
sinni miklu reynslu og sorg. Guð
blessi hana og börnin þeirra góðu
hjóna. Ég vil að endingu tileinka
séra Páli eftirfarandi erindi er
voru ort af ókunnum höfundi í
minningu um einn hinn merkasta
prest er uppi hefur verið á
Suðurnesjum og var starfandi
prestur í meira en hálfa öld.
Gott or að haía Kongið.
Gurts á voKum hór.
Ok ætíð vol að vinna.
vork hans tamiA sór.
Sinnar stóttar sómi.
sannur ai hann var.
Iloitið hoióursprostur
hann moó rontu har.
llorfinn or nú hrolling
horfió myrkrið svart.
Nú á loið hans Ijómar
ljósið dýrðar bjart.
Innilegar samúðarkveðjur til
allra ættingja og vina séra Páls.
Blessuð sé minning séra Páls.
Guðmundur A. Finnbogason.
„I>ór oruó salt jaróarinnar ...
I>ór oruð ljós hoimsins.**
Það eru rúm fimm ár síðan Páll
vinur minn Þórðarson lagði út af
þessum orðum fjallræðunnar í
prófpredikun í háskólakapellunni.
Engan óraði þá fyrir því, að svo
skamman tíma fengjum við að
njóta frískleika hans og seltu,
vináttu hans og hlýju.
Mér finnst nú; þegar ég hugsa
um Palla, að þessi hvatningarorð
frelsarans til lærisveina sinria hafi
náð að rætast á honum á fyllri
hátt, en við almennt þekkjum,
jafnvel þótt fleiri lífdagar séu
gefnir. Það var engin ládeyða og
lognmolla í kringum hann. Hann
hafði næma og ríka réttlætiskennd
og átti gott með að setja sig í spor
annarra. Hann vildi vera saltið,
sem hreinsar og ver og forðar frá
skemmdum. Ég veit, að líf hans og
boðun bar þessu vitni og það sama
fundum við líka félagarnir, þegar
hann deildi geði við okkur.
Það er svo margt, sem maður
tekur sem sjálfsagðan hlut. Það er
svo oft, sem maður tekur ekki eftir
ljósinu fyrr en birtunni bregður og
myrkrið skellur á. Það var gott að
eiga Palla að vini og þar var hann
veitandi allt til hins síðasta. Ófáar
voru ferðirnar austur í Hreppa,
sem hann fór til að rækja
samfélagið og halda sambandi og
gjöfult var þá að uppbyggjast af
bjartsýni hans og lífsgleði.
Jesús sagði: Meðan ég er í
heiminum er ég heimsins ljós.
Lærisveinum sínum bauð hann að
vera ljós heimsins, að þeir mættu
bera birtu af sinni birtu. Saltið
dofnar ekki og ljósið slokknar ekki
sem nærist á ljósi hans. Honum
þökkum við fvrir saltið og ljósið í
Páli Þórðarsyni. Guð blessi minn-
ingu góðs félaga og komi til Gunnu
og strákanna með huggun sína og
líkn.
Sigfinnur Þorleifsson.
í dag, fyrsta vetrardag, verður til
nioldar borinn sr. Páll Þórðarson
sóknarprestur í Njarðvíkurpresta-
kalli.
Svo skjótt haustaði í ævi hans,
að orðs verður vant. Aðeins 35 ára
að aldri er hann kallaður burt frá
fjölskyldu og frá starfi. Hann, sem
virtist svo hress og áhugasamur í
hópi okkar starfsbræðranna sl.
sumar, er nú horfinn sjónum
okkar. Okkur finnst að með
fráfalli hans hafi brostið hljóm-
mikill strengur í rödd starfs-
manna kirkju Islands. Ekki bara
það að sr. Páll var ágætur
predikari Guðs orðs í lífi og starfi,
heldur lék ætíð ferskur og líflegur
blær í umræðum um kristni og
kirkju þar sem hann var þátttak-
andi. Honum var svo einstaklega
lagið að gera allar umræður
lifandi og málefnalegar með kímni
sinni og um leið skörpu innsæi.
Undir niðri var hann alvörumaður
sem átti sér það mark að helga líf
sitt þjónustunni fyrst og fremst,
þjónustu við Guð og þjónustu við
meðbræður sína.
Sr. Páll Þórðarson vígðist prest-
ur hingað austur á Norðfjörð þann
1. júlí árið 1973, þá nýútskrifaður
frá guðfræðideild Háskóla íslands.
í starfi sínu hér fyrir austan
ávann sr. Páll sér skjótt álit og
traust. Hann vandaði þjónustu
sína alla jafnt innan kirkjuhússins
sem utan og var einkar lagið að
grípa hugi fólks með nákvæmri og
ljósri framsetningu sinni og alúð
við að flytja það lifandi orð er Guð
hafði kallað hann til. Hann
reyndist einatt þeim sannur vinur
og sáiusorgari er til hans þurftu að
leita.
í desember árið 1974 varð sá
hörmulegi atburður hér í Nes-
kaupstað að snjóflóð féllu á
mannvirki og grönduðu 12 manns-
lífum auk gífurlegs eignatjóns. Sá
atburður var sr. Páli mikil reynsla
og iagði á herðar hans miklar
skyldur. Það er samdóma álit
Norðfirðinga, að við þann hörmu-
lega atburð hafi sr. Páll veitt
einstaka þjónustu og hugulsemi
við að sefa harm þeirra er þá áttu
um sárt að binda. Sóknarbörnum
sínum gaf hann þá hlut af sjálfum
sér og víst er, að þessi atburður
öðrum framar batt hann persónu-
lega sterkum böndum við þetta
byggðarlag innan fjallahringsins í
Norðfirði. En styrkur hans þá sem
jafnan kom frá þeim Guði er hann
sjálfur hafði kosið að heiga starf
sitt allt. Þeirri líkn sem Drottinn
leggur með hverri þraut, miðlaði
sr. Páll sóknarbörnum sínum á
sinn einlæga og sannfærandi hátt.
í ársbyrjun 1976 var sr. Páli
veitt nýstofnað Njarðvíkurpresta-
ka.ll. Norðfirðingar söknuðu prests
síns sannarlega, en honum og'
fjölsk.vldu hans fylgdu hlýjar óskir
á nýjum stað. Þegar hann fluttist
héðan var það honum mikið
áhugamál að hingað kæmi prestur
á nýjan leik. Aldrei skar sr. Páll á
vináttuböndin hingað austur.
Fylgdist hann vel með lífi og starfi
fyrrverandi sóknarbarna sinna og
tók þátt í gleði okkar og sorg. Hlýr
hugur hans í garð safnaðarins á
Norðfirði kom vel í- ljós þegar við
minntumst 80 ára vígsluafmælis
Norðfjarðarkirkju í janúar 1977.
Þá kom sr. Páll hingað til að
gleðjast með okkur og færði að
gjöf fagran hökul frá sér og
fjölskyldu sinni. S.l. vor máttum
við kveðja unga menn er létust af
slysförum og þá var sr. Páll einnig
mættur og nú til að vera þátttak-
andi í sorg okkar. Á þennan hátt
fengum við svo innilega að njóta
þess hve hlýjan hug hann bar í
brjósti hingað austur.
Sjá næstu síðu