Morgunblaðið - 08.07.1980, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚLÍ1980
39
Ragnheiður Kjartans-
dóttir — Minningarorð
Kveðja frá Blindrafélaginu
Fædd 13. júlí 1894.
Dáin 26. júní 1980.
Blindrafélagið, samtök blindra
og sjónskertra á íslandi, var
stofnað 19. ágúst 1939. Það hefur
ávallt verið styrkur þessa fá-
menna félags, að það hefur átt sér
velunnara og oft ráðið úrslitum í
baráttunni fyrir sjálfstæðri til-
veru félagsins, að styrktarmenn
þess sýndu hug sinn í verki.
Einn af vinum Blindrafélagsins
var Ragnheiður Kjartansdóttir,
sem til moldar er borin í dag. Vera
má að hugur hennar hafi frekar
beinst í átt til blindra, en annarra
er stuðnings þurfa með, að í
röðum nánustu ættingja hennar
voru einstaklingar, er áttu við
langvarandi sjónleysi að búa.
Leiðir Ragnheiðar og Blindrafé-
lagsins lágu fyrst saman, þegar
hún laust eftir 1950 fór að sækja
félagið heim og fylgjast með
framvindu mála hjá því. Á bratt-
ann var þá að sækja við að leggja
grundvöll að starfsemi félagsins.
Skömmu síðar urðu þáttaskil í
lífi Ragnheiðar, hún missti heils-
una, dvaldi löngum á sjúkrahúsum
og síðast um árabil á Elliheimil-
inu Grund í Reykjavík. Henni varð
ljóst, að hún átti ekki afturkvæmt
til heimilis síns og fór þá saman,
að hún afhenti Blindrafélaginu
eigur sínar til ráðstöfunar og að
hjá félaginu fóru í hönd miklir
framkvæmdatímar.
Um þetta leyti réðst félagið í að
reisa fyrsta áfanga stórhýsisins,
sem nú er miðstöð félagsstarfsem-
innar að Hamrahlíð 17. Segja má
að gjöf Ragnheiðar hafi borist í
tíma, þegar þörfin var mikil og
félagsmenn þurftu hvatningar við.
Nú, mörgum árum síðar, þegar
byggingadraumar félagsmanna í
Blindrafélaginu eru orðnir að ver-
uleika, húsakynni þess nær full-
nýtt fyrir vinnustofur, íbúðir og
félags- og tómstundarstörf, er
minning Ragnheiðar oftast nálæg.
I dagstofunni að Hamrahlíð 17
er forkunnarfagurt hljóðfæri,
kjörgripur sem mun eiga fáa sína
líka hér á landi. Ragnheiður var
mikill tónlistarunnandi, lék sjálf
allvel á hljóðfæri, hafði eignast
þetta fágæta orgel og ætlaði að
njóta þess á efri árum.
Breyttir hagir hennar komu í
veg fyrir það, en henni mátti vera
hugfró í því, að á hátíðasamkom-
um í húsakynnum félagsins
hljóma fagrir tónar þessa sér-
stæða hljóðfæris og varla líður sá
dagur, að ekki leiki einhver félags-
manna á orgelið.
Ýmsa aðra muni úr eigu Ragn-
heiðar er að finna hjá félaginu, en
það er fyrst og fremst hugurinn
bak við gjörðina, sem skiptir máli.
Ragnheiður var sterkur persónu-
leiki og höfðingi til hinstu stund-
ar. Hugur hennar og velvilji í garð
Blindrafélagsins og bjartsýni fyrir
þess hönd, er hluti af þeirri
undirstöðu, sem félagið og starf-
semi þess hvílir á. Margir hafa
komið í slóð Ragnheiðar hjá félag-
inu, en eftir sem áður er hennar
gerð í fullu gildi.
Hafi hún þökk — megi friður
fylgja henni.
Blindrafélagið. Hamrahlið
17, Reykjavík.
f.h. stjórnar,
Björg Einarsdóttir og Rósa Guð-
mundsdúttir.
í dag verður til moldar borin
Ragnheiður Kjartansdóttir. Hún
var fædd að Búðum á Snæfellsnesi
þann 13. júlí 1897, dóttir hjónanna
Kjartans Þorkelssonar, Eyjólfs-
sonar prests að Staðarstað og
Sigríðar Kristjánsdóttur, en hún
var dótturdóttir Þorleifs í Bjarn-
arhöfn. Þau systkini voru 9, en
aðeins 4 komust til fullorðinsára.
Var hún þeirra yngst, en eftir lifir
fóstursystir hennar Elísabet
Kristófersdóttir, sem nú dvelur á
Dvalarheimili aldraðra í Borgar-
nesi.
Ragnheiður fór ung til Reykja-
víkur og stundaði fyrst nám í
kvennaskóla en síðan í Yfirsetu-
kvennaskólanum í Reykjavík og
lauk þaðan prófi árið 1923, en þá
var sá skóli undir stjórn Guð-
mundar heitins Björnssonar land-
læknis. Starfaði hún um tíma sem
ljósmóðir í Borgarnesi en fór
síðan til Húsavíkur og starfaði
þar sem ljósmóðir í tíð hins
góðkunna læknis Björns Jósefs-
sonar. Bjó hún á heimili hans í
u.þ.b. 2 ár, en þá var ekki annað
sjúkrahús á Húsavík en sjúkra-
deild, sem rekin var á neðri hæð
heimilis Björns Jósefssonar. Tal-
aði Ragnheiður ávallt með mikilli
vinsemd og virðingu um Björn og
hans fólk og ræktu sumir afkom-
enda hans vináttu við hana til
hinstu stundar.
Margrét Hallgríms-
dóttir — Minningarorð
Á Húsavík kynntist Ragnheiður
Hallsteini Karlssyni, ágætis
manni, og gengu þau í hjónaband
árið 1926. En svo skeði það árið
1935 að Ragnheiður smitaðist af
berklum og varð að leggjast inn á
Vífilsstaðahæli. Uppfrá því sett-
ust þau Hallsteinn og Ragnheiður
að í Reykjavík, þó að helst hefðu
þau kosið að búa áfram á Húsavík.
Stundaði Hallsteinn verslunar-
störf, en árið 1941 veiktist hann og
náði aldrei heilsu aftur en lést
árið 1954. Dvaldi hann á sjúkra-
húsi öll þessi ár, en þeir voru ekki
margir dagarnir sem Ragnheiður
heimsótti ekki mann sinn, enda
var mjög kært með þeim hjónum.
Ragnheiður var ákveðin í skoð-
unum og hafði mikla samúð með
þeim sem minna máttu sín í lífinu.
Hún var einlæglega trúuð kona og
fór í kirkju á hverjum sunnudegi
meðan heilsa hennar leyfði. Hún
trúði á annað líf og var viss um að
Hallsteinn biði sín á ströndinni
hinum megin. Vonandi verður
henni að trú sinni. Fari hún í friði,
guðs blessun fylgi henni.
Ragnheiður dvaldi 9 síðustu ár
ævi sinnar á Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund í Reykjavík og
var hún mjög ánægð með, og
þakklát fyrir þá ummönnun sem
hún þar fékk.
LawcþráA hvíld rr fen«in
ævi langri frá.
ljósmóðir er jrenjíin
i ljÓNÍ kuós nú hjá.
t birtu lif sitt hyuKði
treysti Kuð sinn á.
þó margt á Kleði skyKKði
það hún ei lét á sík fá.
M.B.
S.G.
Fædd 5. ágúst 1954.
Dáin 27. júní 1980.
Skjótt hefur sól brugðið sumri.
Litla systir mín og vinkona á
aldrei framar eftir að sjá dagsins
ljós. Aldrei framar get ég hlakkað
tii bréfanna frá henni og röddina
get ég ekki heyrt fyrr en handan
móðunnar miklu. Við deilum ekki
lengur gleði og sorgum, engar
sögur verða sagðar lengur og
engar bækur lánaðar lengur.
Ferðalögin okkar saman verða
ekki fleiri. Það var hlutskipti
Margrétar í lífinu að flytjast
búferlum til Noregs fyrir rúmu
ári, í fallegan smábæ, Risör. Hún
undi ser vel þar, samlagaðist
þorpsbúum og stundaði vinnu sína
af dugnaði og samviskusemi þrátt
fyrir langvarandi veikindi sem
hún átti við að stríða. Hún var
virkur meðlimur í verkalýðsfélagi
bæjarins, samstarfsmönnum sín-
um var hún góður félagi og vinur.
Einn kost hafði Margrét, sem ekki
er öllum gefinn, hún kunni að
hlusta. Það var ósjaldan að vinir
hennar og kunningjar leituðu til
hennar, hún hlustaði ogátti jafnan
ráð á reiðum höndum. Hún
gleymdi heldur aldrei að spyrja þá
sem hún þekkti og vissi að áttu við
bágindi að stríða, hvernig þeim
liði. Það var hlutskipti mitt að
sækja litlu systur mína til Noregs.
Það voru þung og erfið spor, en
engin orð og engar gerðir geta
vakið Margréti til lífsins aftur.
Litla systir mín er dáin, hún sem
trúði á það góða í mönnunum er
nú komin þangað sem allir eru
jafnir og þar sem öllum líður vel.
Elsku mamma, pabbi, systur og
mágur, við verðum öll að standa
saman og vera sterk. Sorgin er
sár, en við skulum muna Margréti
eins og hún var, glöð og góð.
Sigga
Mín kæra mágkona, Margrét, er
dáin. Hún lézt að heimili sínu í
Risör, Noregi, aðfaranótt 27. júní.
Sú helfregn barst okkur þann
sama dag, og yfirþyrmandi sárs-
auki í sálu heltekur þá nánustu.
Sárast er, þegar ungt fólk fellur í
valinn svo snögglega.
Ég kynntist Möngu á hennar
unglingsárum, rólegri og sérdeilis
snvrtilegri. Næsta mynd af Möngu
er þegar hún birtist á heimili
mínu, oft að loknum vinnudegi hjá
tryggingafyrirtæki hér i bæ, og
sagði sínar farir ekki sléttar. Það
var svo margt, sem hún hefði
viljað hafa öðruvísi. Réttlætis-
kennd og samkennd fyrir náung-
anum var henni í blóð borin. Hún
átti erfitt með að sætta sig við að
benni yrðu á mistök og að fólk
yrði fyrir barðinu á kerfinu.
Risör er lítill, vinalegur bær við
mynni Oslófjarðar og byggir af-
komu sína á ferðamönnum, sem
eiga þar smábáta, skútur og
skonnortur. Þarna er ys og þys á
sumrum og lifið snýst um bátinn
og sjóinn. Líf okkar hefur löngum
snúist um þetta tvennt. Þarna átti
Manga sínar sælustundir. Marga
skemmtilega tíma áttum við sam-
an er hún kom á heimili okkar,
glæsileg og gáskafull. Ég þakka
henni allar samverustundirnar, þó
þær hefðu svo gjarna mátt vera
fleiri.
Margir af okkar meiði eiga um
sárt að binda í dag, en öll él birtir
upp um síðir. Þinn elskandi mágur
og vinur.
Sigurjón Þórarinsson.
Minning — Guðrún
Alda Kristjánsdóttir
hjúkrunarfrœðingur
Fædd 18. mai 1932
Dáin 29. júní 1980
Þú úttir þrck ok hafðir verk að vinna
ok varst þér sjálfri hlifðarlaus ok hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna
þú vildir rækta þeirra ættarjórð.
Frá æsku varstu Kædd þeim KÓða anda
sem Kefur þjóðum ást til sinna landa
ok eykur þeirra afl ok trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda.
að miðla Kjöfum eins ok þú.
(D.St.)
Þessar ljóðlínur lýsa vel okkar
góðu vinkonu Guðrúnu A. Kristj-
ánsdóttir, sem við kveðjum hinstu
kveðju í dag.
Við minnumst hennar ungrar og
glaðværrar í okkar hópi við hjúkr-
unarnám, bæði í leik og starfi. Á
þeim skemmtilegu árum voru
bundin tryggðabönd, er aldrei
rofnuðu. Oft var þessara ára
minnst á góðum samverustundum
síðar.
Kynntumst við þá strax hennar
góðu mannkostum, í formi félags-
lyndis, tryggðar og hjálpsemi, er
hún hafði í ríkum mæli. Hún hafði
einstakt lag á að sjá hinar björtu
hliðar lífsins og gat miðlað öðrum
af þessum eiginleikum símun, allt
til hinstu stundar.
Við minnumst hennar sem góðr-
ar hjúkrunarkonu, sem bar með
sér birtu og yl, jafnt til samstarfs-
fólks sem skjólstæðinga. En
hjúkrunarstarfið veitti henni
einnig mikla ánægju og lífsfyll-
ingu.
Við minnumst hennar sem eig-
inkonu, er unni manni sínum,
börnum og heimili. Heimilið bar
vott um hennar högu hönd og
listfengni. Oft hafði hún orð á því
í okkar hópi, hversu góðan stuðn-
ing hún hafði af eiginmanni sínum
við framkvæmd hugðarefna sinna,
t.d. allar stundir þeirra við rækt-
un í garði og gróðurhúsi. Á þessari
stundu minnumst við allra þeirra
góðu og glöðu samverufunda á
heimili hennar. Hvort sem það var
af miklu eða litlu tilefni, sem við
hittumst varð alltaf úr því hátíð.
Við minnumst hennar einnig,
sem þróttmikillar og æðrulausrar
konu til hinstu stundar í barátt-
unni við sjúkdóm sinn. En þar sem
í öðru voru eiginmaðurinn og
börnin lífsakkeri hennar.
Guðrún var fædd 18. maí 1932 á
Akureyri og ólst þar upp hjá
ástríkum foreldrum, þeim Þuríði
Sigurðardóttur og Kristjáni
Jónssyni. Móður sína missti hún
árið 1956 og var það henni þungt
áfall. Aldraður faðir syrgir nú
einkadóttur sína. Guðrún lauk
námi frá hjúkrunarskóla íslands
árið 1956. Hóf hún þá störf við
sjúkrahúsið Sólheima og vann þar
eitt ár, síðan vann hún fjögur ár á
skurðstofu Hvítabandsins.
4. febrúar 1961 giftist hún
Jóhanni Gíslasyni héraðsdómslög-
manni, en hann og fjögur börn sjá
nú á bak eiginkonu og móður.
Elsti sonurinn er Kristján, sem
kvæntur er Guðlaugu Skúladóttur
og eiga þau tvo syni. Hin eru
Jóhann, Sigríður og Þuríður, sem
enn dvelja í foreldrahúsum. Árið
1973 hóf hún störf við Laugarás-
deild Kleppsspítalans og starfaði
þar, þangað til í marz á þessu ári.
Sýnir það bezt þrek hennar og
ósérhlífni, að hún vann á meðan
henni entist máttur til. Hún
andaðist á Landspítalanum 29.
júní 1980.
Við og fjölskyldur okkar vottum
eiginmanni hennar, börnum, föður
og bræðrum innilega samúð.
Það er erfitt að sætta sig við að
hún sé horfin sjónum okkar, hún
sem unni lifinu. Hafi hún þökk
fyrir allt, það var mannbætandi
að fá að kynnast henni. Við viljum
kveðja hana með ljóðlínum uppá-
haldsskálds hennar.
Lifið er eins ok lind
sem lifandi perlum kvs.
Við Rlitrum af glelii synd
í K^islum frá ljóssins dis.
Við synKjum uns bresta brár.
Við biðjum af hjarta og sál
ok drjúpum sem daKKartár
i dauðans marmaraskál
(D.St.)
Guðrún Guðnadóttir
Matthildur Valfells
Þorbjörg Friðriksdóttir
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina.
ATHYGLI skal vakin á því. að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig
verður grein. sem birtast á í
miðvikudagsblaði. að berast í
síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með
greinar aðra daga. Greinar
mega ekki vera í sendibréfs-
formi. Þess skal einnig getið
af marggefnu tilefni að frum-
ort ljóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunhlaðsins. Handrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu línubili.
+
Maöurinn minn og faöir,
SIGURBJORN ÁSMUNDSSON,
verður jarösunginn miövikudaginn 9. júlí kl. 2.30 frá Akraneskirkju.
Hildur Björnsdóttir
og börn.