Morgunblaðið - 30.08.1980, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. ÁGÚST 1980
MOBödKí-'.V^
KAff/no *
#j -T-'i
así er
'gás&sé
UeKar við komum í land skal é/?
Kcra þér grein fyrir cklrum
frístundaiðkunum mínum!
efz/
(if) líma
mynd af honum
á spegilinn þinn.
TM Reg U S Pat Oft all rights reserved
® 1978 Los Angeies Times Syndlcate
\ 732 V
Kinkennile/í orloK. að við félaK
arnir verðum fyrstir til að
komast upp á klcttinn.
Ef þú kyssir mig verð ég
yndislegur prins og við getum
átt saman helling af smá-
froskum.

702 TA«tMO<oS*U
709 r**oowsc
COSPER
Er þaö strákur. — Þaö verður að halda upp á þaö í
kvöld, — eigið þér frí?
* - - J«Mff
Fjórar spurningar
Reykvíkingur skrifar:
Kæri Velvakandi.
„Húsmóðir í miðbænum" rit-
ar í dálkum þínum þann 26. ágúst
um nýlega umræðu í sömu dálk-
um, sem fjallaði um skattfríðindi
samvinnufélaga, verzlunarhætti
„fyrir norðan" og „fyrir sunnan"
o.fl.
Alla umræðu um þessi málefni
tel ég til bóta, og þess vegna finnst
mér það skaði að skýr hugsun í
tilskrifi Húsmóður í miðbænum
virðist mér fara á tvist og bast í
moldviðri stóryrða, og mætti í því
efni taka þessi dæmi: „Sálar-
mubla“, „fjargviðrast", „dómadags
afskiptasemi", „bágborin sálar-
heilsa", „kaupfélagssálsýki", „um-
gangspest", og þannig mætti lengi
telja.
• Kjarni málsins
Þegar kjarni málefnis er
óljós, hefur oft reynzt vel að safna
dreifunum saman með því að
leggja fyrir sig eða aðra spurn-
ingar. — Því vildi ég góðfúslega
mega leggja eftirfarandi spurn-
ingar fyrir Húsmóður í miðbæn-
um:
1) Er það rétt skilið að Húsmóðir
í miðbænum telji það eðlilegt
að voldug verzlanasamsteypa
„fyrir norðan" neitar að hafa á
boðstólum iðnaðarvörur verk-
smiðja „fyrir sunnan“?
2) Ef svo er, — getur Húsmóðir í
miðbænum þá fallizt á, að
staðreynd þessari sé mætt,
með því að verzlanir „fyrir
sunnan" neiti að kaupa og
verzla með iðnaðarvörur frá
verksmiðjum umra'dds stór-
veldis á Akureyri?
3) Telur Húsmóðir í miðbænum
það eðlilegt og réttlátt, að
samvinnufélög geti náð þvi
marki að greiða allt niður í
þriðjung skatta sem önnur
rekstrarform verða að greiða?
Brosað út í annað...
1. — Á hverju lifir þú eiginlega,
Pétur?
— Ég lifi af bréfdúfunum mín-
um sjö.
— Það er ekki hægt að lifa af
bréfdúfum.
— Jú, það er alveg hægt úr því
að ég geri það. Eg sel þær á
morgnana fyrir 5000 krónur
hverja, svo koma þær fljúgandi
til mín á kvöldin!
2. Bóndi nokkur horfði hróðugur
á nýræktina sína. Hann hafði
þrælað næstum nætur og daga
og nú var komið fram í ágúst og
árangur erfiðisins var að koma í
ljós. Presturinn kom í heimsókn
og bóndinn sýndi honum túnin í
fullum blóma. Presturinn hrós-
aði honum fyrir dugnaðinn og
sagði, að þetta gengi kraftaverki
næst, hvernig holtin hefðu
breyst í græn tún. — En, bætti
presturinn við, þú mátt ekki
gleyma því, að þú hefur látið
Guð sitja á hakanum.
— Jú, satt er það, mælti bónd-
inn, en bætti síðan hróðugur við:
— Það er nú svo. Presturinn
hefði bara átt að muna, hvernig
allt leit út hér um kring, þegar
Guð sá um þetta einn síns liðs.
3. Skoti nokkur kvartaði yfir
háu bensínverði við sölumann-
inn.
— Já, en þú átt engan bíl, sagði
sölumaðurinn.
— Nei, svaraði Skotinn, en ég á
sígarettukveikj ara.
4. Sjúklingurinn: Hvað kostar
að draga tönnina úr? Tannlækn-
irinn: Það kostar 5000 krónur að
jafnaði.
— Fimm þúsund krónur fyrir
verk, sem tekur fáeinar sekúnd-
ur?
Tannlæknirinn: Ég get auðvitað
verið miklu lengur að því, ef þér
viljið fá meira fyrir peningana!
Heiðarleiki
Bjarni og Birna skruppu eitt
sinn út í búð fyrir mömmu
sína. Þegar þau komu út úr
mjólkurbúðinni fóru þau að
rífast. Birna vildi halda á
mjólkirtni, sem Bjarni var með
í höndunum. Þau gátu alls
ekki komið sér saman um,
hvort þeirra ætti að bera
mjólkina heim. Allt í einu
þreif Birna mjólkurfernuna úr
fangi Bjarna og ætlaði að
hlaupa af stað. Þá vildi svo illa
til, að hún missti hana niður.
Fernan rifnaði og öll mjólkin
rann niður á gangstéttina.
Systkinin stóðu í öngum
sínum og störðu ýmist hvort á
annað eða mjólkina, sem rann
í lækjum út á götuna. Maður
nokkur, sem stóð þar hjá, vatt
sér að þeim og sagði við
Bjarna: — Farið bara heim og
segið, að afgreiðslustúlkan
hafi misst fernuna niður, þá
lagast þetta allt.
Bjarni þurrkaði tárin, sem
voru farin að renna niður
kinnarnar og starði á mann-
inn. Síðan sagði hann: — Á ég
að segja mömmu ósatt... Hún
hefur alltaf kennt mér að
segja ... Hvað hefðuð þið gert
í þeirra sporum?