Morgunblaðið - 07.06.1983, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚNÍ 1983
Minning:
Kristinn Bergþórs-
son stórkaupmaður
Fæddur 6. júlí 1922
Dáinn 29. maí 1983
Látinn er Kristinn Bergþórsson
eftir mjög harða og erfiða baráttu
sem stóð yfir með litlum hléum í
rúmt ár. Hann var maður mikillar
atorku og athafna og átti sér
margvísleg hugðarefni, jafnt í leik
sem starfi og var hann hvergi
meðalmaður. Eftir nær aldar-
fjórðungssamstarf er margs að
minnast og af mörgu að taka. Ég
vil með þessum orðum mínum
þakka honum þennan tíma og
senda honum mína hinstu kveðju.
Sú kveðja verður óneitanlega
tengd og tileinkuð bridgespila-
mennsku hans. Þar kynntumst við
og um hana þykist ég geta talað,
þar sem Kristinn var alltaf and-
stæðingur minn í spila-
mennskunni, að undanskildu
minningarmóti um Þorgeir Sig-
urðsson, sem ungur lést úr sjúk-
dómi, sem læknavísindunum tókst
ekki að ráða við, ekki frekar en við
þann súkdóm er felldi Kristin að
lokum.
Við Kristinn vorum sammála
um ákveðin boðorð, sem þarf að
hafa að leiðarljósi til þess að hægt
sé að ná góðum árangri í bridge.
Eitt þeirra er m.a.: Lærðu að
þekkja andstæðing þinn. Enda er
það ef til vill helst á þann veg, sem
maður kynnist manneskjunum
best, hvort heldur er í lífi eða leik.
A meðan bridgespilari er virkur
keppnismaður, sem ætlar sér að
ná langt, verður hann að líta á
sjálfan sig með besta spilarann.
Kristinn var þessa sinnis, enda
náði hann árangri: Hann varð
margoft íslandsmeistari, svæð-
ismeistri og félagsmeistari í öllum
tegundum keppnisbridge. Hann
var margoft valinn í landslið ís-
lands og sýndi árangur íslands á
þeim mótum, þar sem hann var
þátttakandi, að ekkert meðal-
menni var þar á ferð. í því sam-
bandi nægir að nefna 3. sætið sem
íslendingar hrepptu á Evrópu-
meistaramótinu í Brighton 1950,
sem er besti árangur sem íslend-
ingar hafa náð í alþjóðlegum
keppnum.
En hvað var það, sem gerði
Kristin að svo miklum spilara um
40 ára skeið? Ekki var hann mikið
lesinn í bridge á nútímamæli-
kvarða, svo ekki bjó hann að því.
Hvað var það þá? Jú, hann hafði
sterkari sigurvilja en nokkur ann-
ar spilari, sem ég hef þekkt og þar
skipti sköpum, því án sigurviljans
verður enginn stórspilari. En
hann einn dugir skammt — meira
skal til. Kristinn hafði óvenju
næmt brjóstvit og sérstakt minni
um spilara, stöður í spilum og ríka
reynslu í íeikjum. Ur öllu þessu
vann hann sem tölva og var hreint
ótrúlegt, hve fljótur hann var að
átta sig á öllu og ljúka spilinu,
hvort heldur var í sókn eða vörn.
Áður en varði smituðust andstæð-
ingar hans af leikhraðanum og
mörgum spilanna landaði hann á
hraðanum sem vörnin átti kost á,
hefði hún tekið sér meiri tíma, en
því gleymdi hún, því hana langaði
að sigra hann á sama hraða og
hann notaði. En þeir spilarar
verða taldir á fingrum annarrar
handar er það gátu.
Kristinn er eini ísiendingurinn,
sem ég veit að hefði getað haslað
sér völl sem atvinnuspilari, því
hann náði kannski enn meiri
árangri sem rúbertuspilari en sem
keppnisspilari, og er þá mikið
sagt. Að loknum vinnudegi átti
hann stundum til að segja: „Aura-
fátt er í vorri buddu, ég ætla í
klúbbinn." Þá var sama hvaða spil
var gripið í, enda var hann vígur á
þau öll. Eitt er víst, þeir ganga
ekki með aurana hans Kristins,
strákarnir sem spilað hafa við
hann um ævina, og þá skiptir engu
hvaða spil er talað um, því eins og
Torfi Halldórsson segir í bók sinni
„Klárir í bátana" um Lomberspil-
ara: „Smátt og smátt fór það svo
að allmargir afbragðs bridgespil-
arar t.d. Kristinn Bergþórsson,
sem öll spil spilaði vel, hætti að
mestu við bridge, en nú spilar
hann Lomberinn af sinni alkunnu
atorku í frístundum sínum."
Síðar segir Torfi i Palladómum
um Lomberspilara:
„Fyrst skal frægan telja Kristin
Bergþórsson, afbragðs góðan spil-
ara og fljótan að finna hvað við á,
hvort heldur í sókn eða vörn.“
Þessi dómur lýsir vel hverju því,
sem Kristinn gekk að. Það var
snemma tekið eftir ríkum spila-
hæfileikum hans, sem hann nýtti
sér ávallt til fulls jafnt í keppni
sem leik. Og nú þegar hann er all-
ur stendur eftir minningin um
hann, hinn aðsópsmikla jötunn
græna borðsins. Að endingu send-
um við Eyja, Löllu, börnunum,
aldraðri móður, systkinum og ætt-
ingjum okkar innilegustu kveðjur.
Agnar Jörgensson
Að morgni 29. maí sl. kvaddi Bói
frændi minn þennan heim. Hann
var sextugur að aldri, en ungur í
anda. Það ber vinahópur hans með
sér, en í honum eru menn á öllum
aldri. Frá því að ég var lítil stelpa
leit ég alltaf upp til hans. Hann
var athafnamaður mikill, sem
byggði velgengni sína í lífinu á
vinnu, en sjálfur sagði hann
heppni hafa fylgt sér. En lífið var
ekki bara vinna; hann kunni líka
að meta þau gæði, sem lífið hafði
upp á að bjóða. Hann var mikill
unnandi lista og var umtalsverður
stuðningur hans við tónlistarmál-
efni. Sjálfur var hann söngmaður
góður, og er nýlega komin út
plata, sem hann söng inn á. Bói
frændi átti gott safn bóka er hann
hafði lesið margsinnis sumar
hverjar. Einnig var hann bridge-
spilari mikill, og á sumrin stund-
aði hann laxveiði og golf.
Ég átti því láni að fagna að fá
að kynnast Bóa sérstaklega vel, er
ég var við nám á deild þeirri á
Borgarspítalanum, er hann var í
skyndi lagður inn á fyrir 13 mán-
uðum. Það var stórt stökk fyrir
mann, sem alla tíð hafði verið
mikili útivistarmaður og sjálfur
stjórnað lífi sínu, að vera lokaður
inni á sjúkrastofu fárveikur í 6
vikur. En það kom sér vel, að hann
var hraustur til sálar og líkama,
og ekki síst, að hann var baráttu-
maður, sem var ekki vanur að láta
í minni pokann. Hann ákvað frá
upphafi að berjast af krafti, og
það einkenndi þessa erfiðu sjúkra-
húslegu hans sem og þær, er
fylgdu í kjölfarið. Þá hafði það sitt
að segja traustið, er hann bar til
læknis síns. Þær voru ófáar sög-
urnar, sem hann sagði mér úr bók-
um sínum, og mikill sá fróðleikur,
sem lífið hafði veitt honum, en
einna vænst þótti mér að heyra
hann segja frá æskuárum sínum
hjá foreldrum sínum, afa mínum
og ömmu að Ölvaldsstöðum í
Borgarfirði.
Bói frændi taldi sig hafa lifað
gæfusömu lífi, og það getum við
öll, sem þekktum hann, áreiðan-
lega tekið undir. Hann hafði getu
og vilja til að hjálpa jafnt vinum
og vandalausum og gerði það
óspart, jafnvel meðan hann lá
sjálfur fyrir dauðanum. Ég votta
ykkur Lalla, Pilla og Bolli, inni-
lega samúð mína um leið og ég
þakka fyrir samverustundirnar og
allt, sem Bói frændi gerði fyrir
mig. Það hefði verið gaman að fá
að endurgjalda. Blessuð veri
minning hans.
Anna Sverrisdóttir
Sólríkan og fallegan sumardag
hringir Lalla í mig og færir mér
þá sorglegu frétt að Kristinn sé
farinn frá okkur. Það var með
söknuði og döprum huga að ég
sagði Sigga syni mínum, að afi
hans væri dáinn og farinn til guðs.
Kristinn Bergþórsson lést að
morgni 29. maí, eftir hetjulega
baráttu við veikindi sín. Þetta var
mikið áfall fyrir Sigga, þar sem
afi hans hafði alltaf reynst honum
sérstaklega vel. í hugann koma
ótal minningar frá síðastliðnum
10 árum, um alla þá hugulsemi er
Kristinn og Lalla sýndu sonarsyn-
inum. Siggi var ekki orðinn hár í
lofti er sunnudagsferð með
Kristni afa varð fastur liður, sem
beðið var eftir með tilhlökkun.
Tengslin sem þær mynduðu gerðu
þá tvo að félögum og fékk þá oft
leikurinn að ráða, mátti vart á
milli sjá hvor var áhugasamari.
Ekki veit ég mikið um hvað þeir
tóku sér fyrir hendur í þessum
ferðum, en tvímælalaust áttu þær
ekki síður að vera til gagns en
gamans.
Kristinn sýndi Sigga alla tíð
mikla umhyggju og væntumþykju,
og mun Siggi eiga ljúfar endur-
minningar um afa sinn Kristinn.
Að lokum þökkum við Siggi
Kristni afa allt sem hann gerði
fyrir okkur og sendum Löllu
ömmu og fjölskyldu hennar inni-
legar samúðarkveðjur.
Ásta Siguröardóttir.
Kveðja frá
Lionsklúbbi Reykjavíkur
Traustur og góður félagi okkar
er horfinn. Kristinn Bergþórsson,
stórkaupmaður, andaðist í Borg-
arspítalanum sunnudagínn 29.
maí rúmlega sextugur að aldri.
Kristinn háði um meira en eins
árs skeið harða baráttu við erfið-
an sjúkdóm, sem að lokum dró
þennan þrekmikla og góða dreng
til dauða. Meðan þessi hrylliega
harða barátta stóð yfir, komu
stundir milli stríða, sem glæddu
vonir í þá átt að bati væri í sjón-
máli, en snögglega skipti yfir til
hins verra á ný, og að lokum mátti
kempan Kristinn Bergþórsson
láta alfarið undan síga.
Okkur félögum Kristins er á
kveðjustund efst í huga þakklæti
fyrir ótal unaðsstundir með þess-
um góða og kappsama dreng, ekki
síst þegar hann skemmti okkur
með ljúfum söng sínum ásamt
góðvininum Sigfúsi Halldórssyni,
tónskáldi.
Kristinn var traustur Lions-
maður, sem leggja vildi góðum
málum lið, og var stuðningur hans
jafnan mikils virði, sakir dugnað-
ar hans og rausnar.
Fjölskyldu Kristins vottum við
einlæga samúð.
F.h. Lionsklúbbs
Reykjavíkur,
Björgvin Schram.
Góður vinur er genginn, langt
um aldur fram. Hann veiktist af
banvænum sjúkdómi, sem hann
háði hetjulega baráttu við um eins
árs skeið. Lífslöngunin var sterk
og honum fannst margt ógert, þó
hann hefði áorkað miklu er hann
lézt rúmlega sextugur að aldri.
Kristinn Bergþórsson var fædd-
ur að Ölvaldsstöðum í Mýrasýslu
og dvaldist þar öll sín bernsku- og
unglingsár. Vandist hann ungur
að taka til hendi í búi foreldra
sinna. Síðan lá leið hans til
Reykjavíkur í atvinnuleit, eins og
svo margra ungra manna í þann
tíð. Hann stundaði þar í nokkur ár
ýmis störf. Það átti ekki vel við
skapferli hans að vera annarra
þjónn, svo hann sneri sér fljótlega
að kaupsýslustörfum, stofnaði sitt
eigið fyrirtæki, smátt í sniðum í
fyrstu, því engan átti hann bak-
hjarlinn. Varð eingöngu að treysta
á mátt sinn og megin. Nú er þetta
orðið að stóru og traustu fyrirtæki
enda hafði hann marga kosti
kaupsýslumanns, skarpgreindur,
skjótráður og orðheldinn svo að af
bar.
Kynni okkar hófust snemma og
urðu að vináttu sem hélst til ævi-
loka hans eða rúm 40 ár. Var það
fyrst og fremst vegna sameigin-
legs áhuga okkar á bridgeíþrótt-
inni. Urðum við samherjar um
áratuga skeið á bridgemótum,
bæði heima og erlendis. Hann var
afbragðs góður spilamaður og
fljötur að finna beztu leiðina
hvort sem var í sókn eða vörn. Það
leiddi af sjálfu sér að það var ekki
eingöngu við spilaborðið sem við
áttum góðar stundir saman. Bera
þar hæst veiðiferðirnar sem við
fórum í á hverju sumri ásamt góð-
um félögum og var þá gaman að
geta gripið í spil, ef ekki vildi veið-
ast.
í þessum ferðum sem og annars
staðar var Kristinn hrókur alls
fagnaðar, kunni frá mörgu að
segja, enda víðlesinn og minnugur
vel. Víst er um það að við spila- og
veiðifélagarnir munum sakna vin-
ar í stað.
Gaman var að heimsækja þau
hjón, Löllu og Bóa, á góðum stund-
um. Hann hafði yndi af söng, enda
sjálfur ágætur söngvari. Vildi
gjama er hann bauð til fagnaðar
hafa góða söngvara í samkvæm-
inu. Þá var söngurinn ekki af verri
endanum þegar hann og söngfé-
lagar hans tóku lagið. Nú fyrir
skömmu gáfu nokkrir vinir hans
út plötu sem hann söng inn á og
eiga þeir þakkir skilið fyrir það
framtak.
Þykir mér sem gerast muni
dauflegri gleðistundirnar, er hann
er frá horfinn.
Gunnar Guðmundsson.
Á útfarardegi Kristins vinar
míns Bergþórssonar langar mig til
að minnast hans nokkrum orðum.
Ég mun ekki rekja æviferil Krist-
ins, því ég ætla að það muni aðrir
gjöra. Fyrir u.þ.b. tíu árum bar
fundum okkar saman fyrst. Var
það á nokkuð fjölmennum fundi
en þá vakti hann samstundist at-
hygli mína. Ekki var mér þá ljóst
hversu náið ég ætti eftir að kynn-
ast þessum manni, en þau sam-
skipti snerust síðar upp í vináttu.
Kristinn var fjarska athygiisverð
persóna, hann var karlmannlegur
og hávaxinn og er hann talaði
lögðu flestir eyrun við og hlust-
uðu, en hann var einn af þessum
persónum er sópar að, og fylla upp
það rúm er þeir eru í, eru þessir
menn oftast miðdepill, þegar á
mannafundi er komið.
Eins og margir íslendingar, sem
eru fæddir á fyrstu þremur ára-
tugum þessarar aldar, þá fæddist
Kristinn í sveit, eða nánar tiltekið
á Ölvaldsstöðum í Borgarfirði, var
einn af afkomendum þess ágæta
fólks er lagt hefur til svo marga
góða menn er hafa gjörbreytt Is-
landi á skömmum tíma. Kristinn
var fæddur á tímabili þessarar
aldar, þegar ungt fólk hafði ekki
sömu tækifæri til menntunar og