Morgunblaðið - 07.06.1983, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. JÚNÍ 1983
35
síðar varð og samkvæmt þeim tíð-
aranda varð skólaganga Kristins
ekki löng. Þrátt fyrir það tel ég að
ekki séu margir í dag, sem eru
jafn upplýstir, fróðir og víðlesnir
og Kristinn var, því á hverri
stundu lífs síns var hann að auka
fróðleik sinn, og því til sönnunar
eru hinar mörgu ágætu bækur er
hann átti og lét ekki ólesnar.
Þegar ég var unglingur fylgdist
ég dálítið með bridgespila-
mennsku, og má segja að á því
tímabili hafi sú íþrótt staðið með
miklum blóma hér á landi, og
fylgdist ég þá með hverjir voru
bestu spilarar hér. Frá þeim tíma
eru mér minnisstæðar bridge-
sveitir er báru nöfn þeirra Lárus-
ar Karlssonar og Gunngeirs
Péturssonar, og held ég að
bridge-spilamennska hafi aldrei
risið hærra hér á landi en þá.
Kristinn var þá einn af bestu
bridge-spilurum landsins, er báru
hróður hinna erfiðu andlegu
íþróttar hátt hér á landi og er-
lendis. Um þessar mundir rak
Kristinn leigubifreiðastöð hér í
borg, og var hann þá oftast kennd-
ur við hana og kallaður „Bói á
Litla-bíl“. Skömmu síðar haslaði
Kristinn sér völl á við-
skiptasviðinu. Að sjálfsögðu gekk
það vel, öllum þeim er hafa frjáls-
ar hendur til athafna og búa yfir
hæfileikum Kristins vegnar vel.
Það var sama hvað Kristinn tók
sér fyrir hendur, alls staðar stóð
hann meðal þeirra fremstu. Má
nefna að hann stundaði fram und-
ir það síðasta golfíþróttina, er
hann náði mjög góðum árangri í.
Eitt af því er Kristni var gefið í
vöggugjöf var góð söngrödd, er
hann fór með af fegurð og hlýhug,
þannig að enginn komst hjá að ljá
henni eyra. Sem betur fer er hún
varðveitt á hljómplötu.
Eins og ég hef rakið hér að
framan var alveg sama hvað
Kristinn tók sér fyrir hendur,
hvort það var í íþróttum, menn-
ingarlífi eða athafnalífi, ávallt var
hann meðal hinna fremstu.
Vegna hinnar miklu athafna-
semi sinnar átti hann kost á að
reisa fallegt heimili að Bjarma-
landi 1 í Reykjavík. Það er eitt hið
fallegasta heimili hér á landi er ég
hef komið í, skreytt fögrum list-
munum, ásamt hinum bestu bók-
um er hafa verið gefnar út á þess-
ari öld, og e.t.v. mætti leita lengra
aftur.
Við Kristinn heitinn áttum
óteljandi stefnumót: á vinnustöð-
um, á kaffihúsum, heimahúsum og
allsstaðar þar sem mannleg sam-
skipti ber saman. Við ræddum þá
allt milli himins og jarðar, pólitík,
menningu, íþróttir, veðrið og er
alveg ómögulegt að telja allt er á
milli okkar fór. Ekki vorum við
alltaf sammála, og var stundum
talað hátt og leit þá æði oft út
fyrir að þau ósköp gætu endað
með vinslitum en þegar ágreining-
urinn var kominn á þetta stig, þá
varð hann til að treysta vináttu-
böndin enn meir.
Á útmánuðum 1982 sagði Krist-
inn heitinn mér, að hann væri ekki
frískur. Hann sagði ennfremur að
hann hefði ávallt notið góðrar
heilsu, en líklegast væri um um-
gangspest að ræða. Ég var felmtri
sleginn er hann hringdi til mín frá
Borgarspítalanum á hörpu 1982,
og sagði mér að umgangspestin
væri alvarlegur 'sjúkdómur, en
hann var lagður inn á vetrardag-
inn síðasta 1982. En hinn mikli
vilji og kraftur Kristins reif hann
upp, þannig að hann virtist heill
heilsu er vinir hans og aðrir sam-
fögnuðu honum sextugum 6. júlí
sl. Síðar átti Kristinn eftir að
stafesta mér þetta er við á Þor-
láksmessudag síðastliðinn sátum í
skötuveislu, en það höfum við
gjört undanfarin ár. Þá var mín
trú sú, að Kristinn hefði yfirbugað
sín veikindi.
Kristinn heitinn stóð allt af sér,
gafst aldrei upp.
Föstudaginn 27. maí 1983 spurði
ég eftir Kristni og var svarað að
hann væri mikið veikur. Er mér
var sögð andlátsfregn Kristins
skömmu síðar, þá skapaðist tóma-
rúm hjá mér — því aldrei fyrr
hafði ég haft meiri þörf fyrir að
leita til Kristins en þá.
Að lokum vottum við hjónin
konu Kristins heitins, börnum og
systkinum hans samúð okkar.
Megi góður Guð vera sálu hans
líknsamlegur, og með þeirri ósk
kveð ég góðan vin.
Hvíl í Guðsfriði.
Hrólfur Halldórsson
Með döprum huga og söknuði
skrifa ég nokkrar línur um góðan
dreng og vin minn, sem aðstoðaði
mig oft í erfiðleikum mínum.
Sjálfur barðist hann hetjubaráttu
á ógleymanlegan hátt í langan
tíma, þar til yfir lauk. Æðri mátt-
arvöld stjórna og ráða að lokum.
Kristinn Bergþórsson fæddist á
Ölvaldsstöðum í Borgarfirði, son-
ur hjónanna Ásgerðar Þorvarð-
ardóttur Skjaldberg og Bergþórs
H. Bergþórssonar bónda þar. ólst
hann þar upp ásamt systkinum
sínum, en þau voru alls sjö, fjórir
piltar og þrjár stúlkur, en einn
bróðirinn dó ungur að árum.
Kristinn minntist oft á sveit
sína og uppeldi, ætíð með hlýhug.
Fjölskyldan fluttist til Reykjavík-
ur eftir 1940. Til að byrja með
vann Kristinn ýmis störf í borg-
inni, þar á meðal við bifreiðaakst-
ur og afgreiðslustörf í því sam-
bandi. í stríðslok sneri hann sér
að verzlunarviðskiptum og var i
því starfi til æviloka. Farnaðist
honum vel, því hann var bæði hag-
sýnn og duglegur. Hann var að
mestu leyti sjálfmenntaður, en
mjög vel lesinn, má þar nefna Is-
iendingasögurnar og flesta kunn-
ustu skáldsagna- og ljóðahöfunda
okkar. Ef hann var spurður um
eitthvað úr þessum verkum, hafði
hann oftast svar á reiðum hönd-
um. Listelskur var hann, sá flestar
leik- og málverkasýningar, átti
sjálfur gott safn málverka, að ég
nefni ekki tónleika, því hljómelsk-
ur var hann. Sjálfur hafði hann
góða söngrödd, söng meðal annars
inn á plötu. Ég veit að margir
listamenn eiga honum gott að
gjalda. Bridgespilari var hann
góður, var íslandsmeistari nokkr-
um sinnum og spilakði með lands-
liðinu erlendis. Um miðjan aldur
byrjaði hann á golfíþróttinni og
þótti mjög svo liðtækur í henni.
Mikil og góð hreyfing fyrir
kyrrsetumann. Ennfremur stund-
aði hann laxveiði á hverju sumri. í
fjölskyldulífinu voru skin og skúr-
ir eins og gengur. Föður sinn
missti hann fyrir allmörgum ár-
um, ennfremur bróður sinn Nóa,
en þeir voru mjög samrýndir. Með
eiginkonu sinni, Aðalbjörgu Ás-
geirsdóttur, sem hann dáði og gaf
honum gott heimili, átti hann tvö
elskuleg börn, sem bæði eru upp-
komin og standa sig með prýði.
Ég þakka forsjóninni fyrir að
hafa kynnzt Kristni. Það er ósk
mín og von að Almættið styrki
aldraða móður, elskulega eigin-
konu og gefi börnum hans gleði-
lega og bjarta framtíð. Blessuð sé
minning Kristins Bergþórssonar.
Ólafur Markússon.
Vinur minn, Kristinn Berg-
þórsson er látinn, aðeins sextugur
að aldri. Þegar komið er á þennan
aldur hverfa vinir og samferða-
menn örar úr hópnum en áður. Við
brottför vinar sækja minningarn-
ar á, og fram fer nokkurskonar
kveðjuathöfn, þögul í innri vitund
hvers og eins, er saknar vinar í
stað. Við fráfall Kristins er mér
þörf að tjá mig og set því nokkur
kveðjuorð á blað. Ég ætla þó ekki
að rekja uppruna eða æviferil
Kristins, aðeins minnast manns-
ins sjálfs. Áhugasvið Kristins
voru mörg og margþætt, bæði í
starfi og í leik. Það var á einu
slíku sameiginlegu áhugasviði
okkar. Kristins í leik, sem kynni
okkar hófust, fyrir um það bil 13
árum, en það var á golfvellinum.
Þannig vildi til, að í tilteknu
golfmóti þurftum við að heyja 18
holu einvígi. Við Kristinn höfðum
hvorki spilað golf saman áður né
talað saman, og þekktumst því
ekkert fyrir, en ástæðan til þess
að ég get þessa atviks er sú, að
með þessari fjögurra stunda sam-
veru hófst með okkur góður kunn-
ingsskapur, sem mjög fljótlega
varð að einlægri vináttu. Enn-
fremur urðu mér ljósir, þegar á
þessum fyrstu samverustundum
okkar, ýmsir eðlisþættir Kristins,
sem ég hef ætíð metið mikils hjá
hverjum manni. Þegar ég hugsa til
þessara fyrstu kynna, kemur mér
fyrst í hug baráttugleði Kristins.
Hann var baráttumaður í þess
orðs bestu merkingu. Hann átti
sér ýmis markmið og hann stefndi
ávallt vígreifur að settu marki, en
kunni þó hóf á hlutunum. Allar
leikreglur skyldu í heiðri hafðar.
Baráttugleði hans í leik var slík að
þótt hann að sjálfsögðu stefndi að
sigri í þeim íþróttamótum sem
hann tók þátt í, þá var það í sjálfu
sér aukaatriði hjá honum, hvort
hann sigraði eða ekki, aðalánægj-
an lá í baráttunni sjálfri. Á yngri
árum Kristins kom þessi baráttu-
gleði vel fram í bridge-spili hans,
en einbeitni hans og kjarkur gerðu
hann að einum af bestu bridge-
spilurum íslendinga um árabil,
enda var hann í mörg ár í landsliði
íslendinga í bridge. Kristinn var
kominn á miðjan aldur, þegar
hann tók að stunda golfíþróttina.
Þar gilti það sama, þessir eigin-
leikar einbeitingar og áræðis
komu honum í fremstu röð golf-
leikara, þótt mýkt unglingsáranna
væri horfin. Kristinn minnti mig
oft á ímynd fornra riddara, sem
elduðu grátt silfur á daginn í anda
réttra leikregla, það sem Englend-
ingar kalla „fair play“, en sátu
saman í vinafagnaði er kvöldaði.
Ég hef talað dálítið um baráttu-
gleði Kristins og er það ekki að
ástæðulausu, því hún entist hon-
um til síðasta dags og jók honum
þrek í lokabaráttu hans, barátt-
unni við dauðann, sem stóð á ann-
að ár. Mér eru minnisstæð orð sem
Kristinn sagði við mig fyrir um
það bil einu ári, að lokinni fyrstu
orrustu hans i lokabaráttunni,
sem hann vissi þegar, að hann
myndi tapa. Hann sagði: „Ég hef
legið lágt tvo síðustu mánuði,
Sveinn minn, en þú veist að ég er
baráttumaður, og þó ég falli á
annað knéð annað veifið, þá skal
ég alltaf standa í báða fætur á
meðan ég get.“ Hann stóð við það
og þótt hann félli á annað kné í
þeim orrustum sem hann háði síð-
asta árið, mætti hann alltaf aftur
glaður og æðrulaus til starfa og
leiks, standandi í báða fætur.
Jafnvel fáeinum dögum fyrir and-
látið sagði hann þegar ég heim-
sótti hann á sjúkrahúsið: „Heyrðu
vinur, bæði læknirinn og ég héld-
um að ég væri að fara í fyrra-
kvöld." Slíks kjarkmennis með
slíkt æðruleysi er gott að minnast.
Kristinn sagði sjálfur fyrir ári
síðan, að hann hefði verið hraust-
ur alla ævi og lifað góðu lífi, og
hefði því enga ástæðu til þess að
æðrast, þótt eitthvað bjátaði á.
Kristinn var haldinn óþrjótandi
starfsorku og starfsgleði. Þessir
eiginleikar hafa áreiðanlega átt
stóran þátt í þeirri velgengni, sem
hann naut í atvinnurekstri sínum.
Starfsgleðin skapar orku og hún
virtist óþrjótandi í Kristni, því
auk þeirrar orku, sem hann hlaut
að eyða í atvinnu sína til þess að
ná þeim árangri, sem hann náði
þar, virtist hann eiga nóg eftir til
félagsstarfa á fjölmörgum sviðum.
Ég ætla aðeins að minnast á einn
þátt í félagsstörfum hans. Fyrir
tíu árum gerðist Kristinn frímúr-
ari. Starfið þar átti síðan allan
huga hans eins og öll þau félags-
störf, sem hann tók þátt í. Hann
var boðinn og búinn til starfa
hvenær sem til hans var kallað.
Sumum, sem ekki þekktu Kristinn
vel, hefur ef til vill þótt hann
stundum hrjúfur í viðmóti, en við
vinir hans vissum að sú skel var
þunn og að undir bærðist við-
kvæmt hjarta. Síst af öllu vildi
hann særa nokkurn mann, enda
veit ég að mörgum þótti gott að
leita til hans, er erfiðleikar steðj-
uðu að og ætíð var hann reiðubú-
inn til þess að liðsinna þeim sem
liðsinnis þurftu. Kristinn var
listrænn og listelskur maður. Af
listagyðjunum dýrkaði hann gyðju
söngsins mest. Sönggleði hans var
mikil og það í þrennum skilningi.
Hann naut þess að hlusta á góðan
söng. Hann naut þess að syngja
sjálfur, enda góður söngmaður og
síðast en ekki síst naut hann þess
að gleðja aðra með söng sínum,
hvort heldur einsöng eða samsöng
með vinum sínum og félögum, sem
margir voru í hópi bestu einsöngv-
ara landsins. Nú er söngröddin
þögnuð, en minningin lifir og
meira en það, því svo er nokkrum
vinum hans fyrir að þakka, að
fyrir nokkrum mánuðum kom út
hljómplata, þar sem Kristinn söng
nokkur af þeim lögum sem honum
þótti vænst um. Söngrödd Kristins
getur því enn hljómað fyrir okkur.
Kristinn bar mikla umhyggju
fyrir fjölskyldu sinni og skóp
henni fagurt heimili. Ég vil á þess-
ari kveðjustund þakka þér, Lalla
mín, fyrir þær ánægjustundir,
sem við hjónin höfum átt með
ykkur Kristni á liðnum árum. Ég
bið þann sem heiminn skóp, að
styrkja þig og ástvini þína alla á
þeim erfiðu stundum, sem nú
ganga yfir ykkur.
Kristinn hvarf úr þessum heimi
í dögun, á stundu upprennandi sól-
ar í austri og á tíma hækkandi
sólar á landi voru. Mér finnst það
tákn um, að í dögun þann 29. maí
hafi andi hans leitað nýs lífs í
birtu austursins.
Sveinn Finnsson.
Þegar myrkur vetrarins var í
óða önn að víkja fyrir hækkandi
sól sumarsins, og ylur vorsins var
að vinna bug á frera vetrarins, þá
færðist skyndilega sorgarskuggi á
himin okkar, og það var eins og
vorylurinn vermdi ekki lengur
þann andblæ sem um okkur lék.
Að morgni sunnudagsins 29.
maí sl. barst okkur sorgarfregnin.
Kristinn Bergþósson, bróðir okkar
og mágur, var látinn.
Auðvitað vissum við að hann
háði rétt eina harða baráttu fyrir
SJÁ NÆSTU SÍÐU