Morgunblaðið - 11.08.1984, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. ÁGÚST 1984
35
Minning:
Ingibjörg Kristjáns-
dóttir frá Hálsi
Ingibjörg Kristjánsdóttir, eða
Inga frá Hálsi, eins og við vinir
hennar kölluðum hana, var jarð-
sett frá Narfeyri, eftir minningar-
athöfn í Stykkishólmskirkju 27.
júlí sl., en hún lést í sjúkrahúsinu
í Stykkishólmi 20. sama mánaðar.
Ingibjörg var fædd í Litla
Langadal á Skógarströnd 18. mars
1898, dóttir hjónanna Ingibjargar
Illugadóttur og Kristjáns Daníels-
sonar er þar bjuggu þá. Þar ólst
hún upp. Snemma langaði hana til
að læra að sauma og það auðnað-
ist henni. Hún lærði saumaskap
hjá Rannveigu Jónsdóttur í Stykk-
ishólmi. Hlé varð á að hún nýtti
þá þekkingu, því um það leyti varð
systir hennar, sem gift var Sigurði
Ögmundssyni á Hálsi, veik og fór
Inga henni til hjálpar og annaðist
heimilið og barnahópinn svo sem
hún sjálf ætti. Varð þar lengur en
ráð hafði verið gert, eða til þess að
börnin gátu farið að hjálpa til svo
um munaði og systir hennar
komst til nokkurrar heilsu.
Þá lá leiðin til Stykkishólms þar
sem kaupfélagið hafði komið á fót
saumastofu og þar varð starfs-
vettvangur Ingu um lengri tíma.
Starfaði hún þar alls með 4 klæð-
skerameisturum. En þegar saum-
stofunni var lokað saumaði Inga
mest á eigin vegum eða þar til hún
fékk pláss á dvalarheimili aldr-
aðra hér í bæ og var þar í dvöl til
æviloka.
Þetta er í stuttu máli ævisaga
Ingibjargar, en ósagðir þeir hlutir
sem mest prýddu hennar líf, en
það var að geta orðið öðrum að
liði, sjálf sat hún á hakanum. Góð-
vild hennar, hlýja og hjálpsemi er
vel þekkt hér í bæ. Hún átti marga
vini, mat þeirra vináttu og það var
hennar gleði þegar líða tók á
ævina.
Ég minnist hennar sérstaklega
fyrir vináttu hennar og tryggð við
okkur hjón og heimilið okkar, og
þá ekki minnst fyrir það að frá því
ég kom hingað fyrir 42 árum
saumaði hún öll min föt og frá-
gangur þeirra var þannig að betur
varð ekki á kosið. Ánægja mín að
fylgjast með, máta og ræða þá við
Ingu voru sólskinsstundir er seint
þverra og gleymast. Aldrei held ég
Geir Sigurðsson frá
Skerðingsstöðum
Fæddur 10. október 1902
Dáinn 24. júlí 1984
Miðvikudaginn 1. ágúst fór fram
í Fossvogskirkju minningarathöfn
um Geir Sigurðsson frá Skerð-
ingsstöðum. Hann var jarðsettur á
heimaslóðum sinum, Hvammi í
Dölum, 2. ágúst.
Geir hefur skilað löngu dags-
verki og farið það vel úr hendi.
Verið bóndi hátt á fjórða áratug
og jafnframt gegnt ótal trúnað-
arstörfum fyrir sveit sína.
Geir steig sín fyrstu spor i fé-
lagsmálum innan ungmennafélag-
anna og hefur það eflaust reynst
honum góður skóli.
Hann er formaður Umf. Auðar
djúpúðgu 1922—’25 og formaður
Ungmennasamb. Dalamanna
1933-1936.
Og önnur félagsmál taka við.
Hreppsnefndaroddviti Hvamms-
hrepps 1938—’50. Sýslunefndar-
maður 1942—’66. I stjórn kf.
Hvammsfjarðar 1946—’65. For-
maður skólanefndar 1938—’42. í
skattanefnd 1949—’66 og fleira
mætti telja.
1962 er Geir hefur misst konu
sína snýr hann sér að kennslu og
ferst það vel úr hendi sem og ann-
að sem hann tekur fyrir. Nám
Geirs annað en í barnaskóla var:
nám í ungmennaskóla í Hjarðar-
holti 1920—’21 og í Samvinnuskól-
anum 1924—'25. En Geir lét ekki
staðar numið. Hann las mikið og
fylgdist vel með. Hann hreifst af
góðskáldum okkar og hugsjóna-
mönnum.
Leiðir okkar Geirs lágu fyrst
saman haustið 1969. Ég kom þá að
Djúpárskóla i Þykkvabæ, en Geir
var þar kennari fyrir. Við áttum
þar ánægjulegt samstarf tvo
næstu vetur sem mér er ljúft að
minnast. Ég man ekki eftir Geir
öðruvísi en hressum og kátum
fullum af áhuga.
Geir var afbragðskennari sem
ávann sér trúnað og vináttu nem-
enda sinna.
Eftir að Geir hætti kennslu
vann hann við ýmis störf hér í
borg, svo sem á Skattstofunni
(tima á ári) í Búnaðarbankanum
og við innheimtustörf.
Geir ritaði allmikið af greinum
sem birtust í blöðum og tímarit-
um. Á síðasta ári kom út eftir
hann bókin Minningar frá morgni
aldarinnar.
Geir var kvæntur Maríu ólafs-
dóttur frá Gerði. Þau hjón eignuð-
ust eina dóttur, Sigurrós Helgu.
Hún er gift Finni Kr. Finnssyni og
eiga þau þrjú börn, Mariu, Sig-
rúnu og Sigurgeir. Geir átti heima
hjá dóttur sinni og fjölskyldu hér í
borg. Fyrst bjuggu þau á Rauða-
læk 45, en síðustu 4 árin hafa þau
átt heima á Bugðulæk 5.
Þarna hafði Geir stórt og gott
herbergi. Þar hafði hann bækurn-
ar sínar og gat unnið að hugðar-
efnum sinum. Það var dýrmætt að
geta starfað svona lengi og verið í
samvistum við dótturina, tengdas-
oninn og börnin og kunni Geir vel
að meta það.
Geir andaðist í Landspítalanum
24. júlí eftir örstutta legu.
Að leiðarlokum vil ég þakka
samverustundirnar og góðar
minningar.
Helgu, Finni og fjölskyldu fær-
um við hjónin innilegustu samúð-
arkveðjur.
Jóakim Pálsson
að tíminn sem fór i þau verk hafi
verið mældur að verðleikum og á
saumaskapnum varð hún aldrei
rík, enda ekkert atriði. Rikidæmi
hennar lá á allt öðrum vettvangi,
þeim sem ryð og mölur nær ekki
til. Hún vann ábyggilega fyrir
sínu, og veraldleg verðmæti skilur
hún litil eftir, en þeim mun meira
af sólargeislunum, sem nú skína
yfir hennar moldum.
Ég kom á dvalarheimilið eftir
jarðarförina. Það fór ekki á milli
mála að þar var hennar saknað.
Félagarnir höfðu misst mikið og
þakklátir hugir létu söknuðinn i
ljósi og báðu fyrir þakklæti fyrir
góða samfylgd. Við hjónin söknum
hennar. Vissum að löngum og
gæfurikum starfsdegi var lokið,
hvíldin kærkomin og þráð lausn.
Ég vil með þessari minningar-
grein, þakka Ingu fyrir alla þá
geisla sem hún sendi inn til mín,
vinsemd hennar til fjölskyldunnar
og þá ekki síst barnanna. Hún var
mínu heimili jafnan kærkomin og
því minningarnar margar.
Hún var ekki i vafa um tilgang
lífsins. Dagfar sitt miðaði hún við
lærdóm við móðurkné, þar sem
henni voru innrættar bænir og
guðskristni. Það sem þú vilt að
aðrir menn geri þér, skaltu þeim
gera. í friði og sannri trú kvaddi
hún þessa tilveru og fagnaði ann-
arri, sem hún var sannfærð um að
bið hennar. Guð fylgi góðum vini,
blessi henni umskiftin og leiði um
ljóssins sali. Blessi hann okkur
vinum hennar minningu góðrar og
grandvarrar konu.
Árni Helgason.
Þegar ég með fáum orðum kveð
góða vinkonu mína, Ingibjörgu
Kristjánsdóttur, þakklátum huga,
rifjast margar minningar upp
fyrir mér. Við áttum langa sam-
leið. Fyrst á saumastofu kaupfé-
lagsins, siðar var hún í heimili
mínu nokkur ár og síðast vorum
við á sama gangi á dvalarheimil-
inu hér. Er því margs að minnast.
Ég vil það komi skýrt fram að öll
þessi ár var kært á milli okkar
sem systra. Ingibjörg var sérstök
kona. Fórnfús, lagði öllum gott til
og síðast en ekki síst var hún glöð
og hógvær. Umgengi hennar við
aðra var til fyrirmyndar. Mörg at-
vik gæti ég rifjað upp en það er
ekki tilgangur þessara orða, held-
ur hitt að minnast samskifta
okkar hér á vettvangi jarðlífs. Ég
veit að látinn lifir. Það hefir bless-
aður frelsarinn okkar sannað með
upprisu sinni. Ég veit og trúi að
vinkonu minnar bíði á nýjum leið-
um trúrra þjóna laun og á þeim
starfsvettvangi munum við hittast
og endurnýja forna vináttu. Ég fel
hana góðum guði í bænum mínum
og þakka henni fyrir alt hið liðna.
Blessuð sé minning hennar.
Karólína
SVAR
MITT
eftir Billv Graham
Undirgefni
Jesús sagði: „Vilji einhver fylgja mér, þá afneiti hann sjálf-
um sér... “ Hvernig á að útskýra þetta, þegar haft er í huga,
að sálfræðingar segja, að sjálfshafning sé nauðsynleg til þess
að þroska skapgerðina?
Þér þurfið ekki að óttast, að Drottinn brjóti í bága
við undirstöðuþætti heilbrigðrar sálarfræði. Hér er
hann þó ofar þessum þáttum og setur fram reglu, sem
umbreytir mönnum, svo að þeir verða sem nýir menn.
„Sjálf“ okkar er eigingjarnt. Það vill hindra, að við
öðlumst fyllingu lífsins. Það fær okkur t.d. til að
halda, að við getum frelsað okkur sjálf og að náð Guðs
sé óþörf. Meginsjónarmið þess er: „Gerðu það sjálfur."
En Biblían segir: „Af náð eruð þér hólpnir orðnir, og
það er ekki yður að þakka, heldur gjöf Guðs.“
Þessu ruglaða „sjálfi", sem er afvegaleitt og vill
enga aðstoð, verðum við að afneita og framselja það
undir vald Guðs.
Okkur ber líka að afneita og snúa baki við holdleg-
um girndum, sem koma í veg fyrir, að við öðlumst
andlega fyllingu. Óvani, ósáttfýsi, bræði, þetta á ekki
að ríkja í hjarta, þar sem Kristur er.
Ef þér kallið saman fólk, reynið þér að fá samstæð-
an hóp, sem samlagast vel og á eitthvað sameiginlegt.
Það er margt, sem samlagast Kristi alls ekki. Þar eru
m.a. hinar lægri eigindir „sjálfsins".
„Vilji einhver fylgja mér, þá afneiti hann sjálfum
sér, taki upp kross sinn og fylgi mér.“
Kristján Jóhannsson
Þingvöllum — Minning
Fæddur 7. maí 1891
Dáinn 3. ágúst 1984
Hörðum höndum vinnur hölda
kind, segir Jónas Hallgrímsson og
sannindi þeirra orða fékk Kristján
að reyna. Sístarfandi var hann
meðan hann hafði heilsu. Hand-
tökin hans vara lengi. Umskiptin
sem urðu á Þingvöllum, þingstað
Þórsnesinga til forna, eru mikil og
sýna að ekki hefir alltaf verið sof-
ið. Hitt er meira vert en það er
drengskaparmaðurinn sem gat
ekki hugsað sér annað en að
standa við gefin loforð og það
vissu samferðamenn að ekki
þurfti að skjalfesta orð hans.
Minni hafði hann gott og í skóla
lífsins hafði hann numið þann
kjarna, heiðarleika og kristindóms
að betur varð ekki á kosið. Þessi
einkenni hans drógu okkur
Minning:
Elísabet Hrefna
Eyjólfsdóttir
Fædd 8. júní 1913
Dáin 13. júlí 1984
Hún amma, Élísabet Hrefna
Eyjólfsdóttir, er dáin.
Það er erfitt að trúa þeirri stað-
reynd, að eiga ekki eftir að hlaupa
oftar til ömmu. ófá voru sporin
okkar til ömmu, og aldrei fórum
við tómhent þaðan. Óteljandi voru
sokkarnir og vettlingarnir sem
hún prjónaði á okkur.
Alltaf var amma að dunda
eitthvað fyrir okkur barnabörnin,
og margar sögurnar las hún fyrir
okkur. Að hafa átt slíka ömmu er
ómetanlegt. Hennar er sárt sakn-
að af öllum sem til hennar þekktu.
Og biðjum við guð að blessa afa
okkar sem hefur misst svo mikið.
Megi hún hvíla í friði og hafa
þökk fyrir allt og allt.
„Ástarfaðir himinhæða,
heyr þú barna þinna kvak,
enn í dag og alla daga
i þinn náöarfaðm mig tak."
Kagnar Ben., Elísabet
Hrefna og Arnar Valgeir
ósjálfrátt hvor að öðrum. Ég
heimsótti hann þegar ég hafði tóm
til, ræddi við hann um fyrri tíma,
en þar var mikinn fróðleik að
finna, um landsmál og það sem
daglega var á döfinni. Hann var
hress og kátur og þótt hann væri
stundum veikur og liði ekki sem
best, voru bros alltaf fyrir hendi.
1 hraða tímans og tækni tapaði
hann ekki áttum. Varðveisla þess
besta í lífinu var honum eðlileg.
Ég hitti hann daginn áður en hann
kvaddi og hafði hann þá fulla
rænu. Við skiptumst á nokkrum
orðum. Hann fór ekki dult með
þrá sína eftir lausn og umskiptum
fagnaði hann. Ég á margar
skemmtilegar minningar frá sam-
ferð okkar Kristjáns. Þær verða
mér dýrmætar og þær skulu
geymdar.
Kristján var ekki víðförull um
dagana, held að hann hafi látið
landið sitt nægja og margt átti
hann óskoðað af því, en hann las
um það, hlustaði vel á útvarpið
þegar þar var fræðsla um land og
þjóðleg verðmæti, en blettinn sinn
elskaði hann og að honum var
hlúð. Verkin sýna merkin. En
Kristján stóð ekki einn. Gæfa
hans var eiginkona hans, María
Kristjánsdóttir, sem lifir mann
sinn 95 ára gömul. Hún dró ekki af
sér og samstæð voru þau alla tíð.
Þá má ekki gleyma börnum hans.
Þau bera það sannarlega með sér
úr hvaða jarðvegi þau voru sprott-
in. Litríkur persónuleiki hverfur
nú yfir móðuna miklu. Hans er
saknað og þakklátur er ég fyrir að
hafa átt hann að vini. Þegar ég
byrjaði minn búskap skipti ég við
Þingvallaheimilið. Þau viðskipti
voru ábati beggja, það vorum við
sammála um.
Ég vil með þessum fáu línum
þakka Kristjáni sérstaka sam-
fylgd og óska landi og þjóð þess að
það mætti eignast marga slíka. 1
hraða nútímans er þess mest þörf.
Ég veit að Kristjáni verður að trú
sinni á nýjum vettvangi og bið
honum blessunar Guðs um alla
framtíð. Minning um góðan dreng
lifir.
Árni Helgason