Morgunblaðið - 02.02.1985, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐID, LAUGARDAGUR 2. FEBRÚAR 1985
L
bankaö létt og Guöjón stóð inni á
gólfi. Það var sest niður, sötrað úr
kaffibolla og rætt eitthvert málið
sem þá og þá stundina kom upp í
hugann og alltaf af miklum áhuga.
Oft kom það fyrir að við vorum
ekki sammála og verður það að
segjast eins og var að hvorugur
fylgdi ströngum venjum um fund-
arsköp. Oft stóð Guðjón stutt við
og hvarf á braut án mikils fyrir-
vara. f rauninni var ekki litið á
Guðjón sem gest á okkar heimili
og það sama gilti um alla hans
fjölskyldu. Ekki var það til að
draga úr er Pétur Guðjónsson og
Berta dóttir okkar fóru að búa
saman og ekki leið á löngu áður en
komin voru Dagfríður, Guðjón og
Þórunn Karólína.
Guðjón hlaut trúnað félaga
sinna og var honum trúað fyrir
ábyrgðarstöðum t.d. sá hann um
sjúkrasjóð Skipstjóra og stýri-
mannafélagsins Verðandi. Guðjón
tók einnig mikinn þátt í starfi
sjálfstæðisfélaga í Vestmannaeyj-
um. Á Selfossi var Guðjón for-
maður vörubílstjórafélagsins
Mjölnis um tíma. Hann tók einnig
mikinn þátt í starfi sjálfstæðisfé-
laganna hér og var í stjórn í Sjálf-
stæðisfélaginu óðni þegar hann
féll frá. Þau Guðjón og Dagfríður
áttu þrjú börn Hallveigu, sem var
stjúpdóttir Guðjóns en dóttir
Dagfríðar. Hún kom til Guðjóns
10 ára og kallaði hann föður sinn.
Hallveig er hjúkrunarkona og býr
í Noregi, gift Morten Nilsen og á
son, Stían Daníel; Pétur, raf-
magnsverkfræðingur, giftur Bertu
Jónsdóttur og eiga þau Dagfríði,
Guðjón og Þórunni Karólínu;
Sveinbjörn, en hann býr með
Margréti Ýrr Vigfúsdóttur.
Við vinir Guðjóns heitins vott-
um Dagfríði, börnum hennar og
barnabörnum, móður og systkin-
um innilegustu samúð okkar og
biðjum þeim Guðs blessunar í sorg
þeirra.
Jón Guðbrandsson
Foreldrar hans voru hjónin
Guðrún Guðjónsdóttir frá Tóar-
seli í Breiðdal og Pétur Guðjóns-
son frá Oddstöðum, Vestmanna-
eyjum.
Gaui, eins og hann var kallaður
í daglegu tali, var ungur að árum
þegar hann missti móður sína, en
ATHYGU skal vakin i því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. (
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af raarggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
hún dó frá 5 börnum og var Gaui
þá aðeins 3ja ára og yngstur
systkinanna. Var hann þá tekinn í
fóstur til frænda síns í Eyjum.
Hér er það sem röðin kemur að
undirritaðri. Ég fór til Vest-
mannaeyja í byrjun árs 1939 til
Péturs, föður Gauja, og aðstoðaði
hann í þessum erfiðleikum, því að
hann ákvað að halda heimili fyrir
sig og börnin ef hann gæti. Þá var
Gaui ekki lengi að koma heim til
pabba síns og hefur víst fundið á
sér að þarna væri komin ný
mamma, því að hann fór strax að
kalla mig mömmu og hefur það
haldist alla tíð síðan. — Ef hann
heyrði minnst á að ég ætlaði að
fara heim á Eyrarbakka, sagði
hann alltaf: „Ekki fara, ekki fara,“
enda fór það svo að ekki fór ég.
Hann var alltaf svo blíður og góð-
ur við mig eins og reyndar öll
systkinin.
Svo var það eitt haustið — hann
mun hafa verið svona 6—7 ára, að
hann segir voða montinn:
„Heyrðu, nú ætla ég að hætta að
kalla þig mömmu." „Þú ræður því
alveg, væni minn,“ sagði ég. Svo
hugsar hann sig um svolitla stund
og segir síðan: „Heyrðu Lilja,
hvenær koma jólin, mamma.“ Þá
fann hann út að hann fengi þessu
ekki breytt þótt hann vildi og oft
hefur verið hlegið að þessu síðan.
Stundum sagði hann þegar hann
var krakki: „Ef ég á eftir að eign-
ast stelpu ætla ég að láta hana
heita Lilju.“ Þetta sýnir hve vænt
honum þótti um mig, enda var það
gagnkvæmt. En ekki auðnaðist
honum að eignast dóttur. Mér
þótti eins vænt um hann og mín
eigin börn. Við Pétur eignuðumst
saman 4 börn svo að systkinin
urðu 9 og var aldrei gerður grein-
armunur á alsystkinunum og hálf-
systkinunum — ekki hjá þeim
sjálfum heldur.
Gaui steig mikið gæfuspor 1958,
þegar hann giftist eftirlifandi
konu sinni, mikilli gæðakonu,
Dagfríði Finnsdóttur, kennara frá
Grundarfirði, og eignuðust þau 2
syni, Pétur, raftæknifræðing,
kvæntur Bertu Sigrúnu Jónsdótt-
ur og eiga þau 3 börn, og Svein-
björn, sjómann, sem býr með unn-
ustu sinni. Eina stjúpdóttur átti
Gaui, Hallveigu, sem býr í Noregi
og á hún einn son.
Mikið yndi hafði Gaui minn af
hestum. Við pabbi hans höfðu
svolítinn búskap úti í Eyjum svo
að Gaui komst fljótt upp á lagið
með að hafa ánægju af hestinum
okkar. Síðar eignaðist hann marga
hesta bæði heima í Eyjum og hér á
Selfossi og höfðu þau hjónin bæði
mikla ánægju af að fara í útreið-
artúra. Nú er lokið langri sjúkra-
sögu hjá elskulegum fóstursyni
mínum og dó hann með reisn enda
hefði hann kosið það. Hann var á
fundi hjá Sjálfstæðisfélaginu og
stóð í ræðustóli nýbyrjaður á
ræðu sinni þegar hann sagði: „Af-
sakið, ég held að það sé að líða yfir
mig,“ og hneig þar með út af og
allt var búið. Gaui fæddist með
hjartagalla en ekki fór að bera á
lasleika hjá honum fyrr en eftir
fermingu þegar hann fór að vinna
erfiðisvinnu. Þá var hann oft
óeðlilega slappur og þreyttur en
hann var kominn yfir tvítugt þeg-
ar uppgötvaðist hvað að honum
var. Hann var sendur til Dan-
merkur til uppskurðar sem tókst
mjög vel.
Gaui tók próf frá Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík og var í
mörg ár stýrimaður hjá Kristni
frænda sínum á Bergi VE. Sjó-
mennskan átti alla tíð vel við
Gauja.
Þau hjónin misstu fallegt hús
sitt í eldgosinu 1973 og fluttu þá á
Selfoss þar sem Gaui vann við
akstur á eigin vörubifreið.
Árið 1982 var hann orðinn veik-
ur aftur og gekkst þá undir aðra
hjartaaðgerðina sem tókst vonum
framar en aldrei varð hann samur
eftir það. En alltaf var Gaui minn
jafn hress og kátur og óhræddur
við framtíðina, — hann var sáttur
við lífið og tilveruna. Þó var hann
ábyggilega oft veikari en maður sá
í fljótu bragði. Hann var harður
við sjálfan sig og vildi sem minnst
tala um veikindi sín og sneri því
bara upp í glettni ef á þau var
minnst. Hann stóð á meðan stætt
var.
Ekki stóð Gaui einn í þessum
erfiðleikum, því að Dagfríður,
konan hans, stóð alltaf jafn róleg
og sterk við hlið hans, traustvekj-
andi og hjúkrunarkona af Guðs
náð.
Eg kveð svo elsku Gauja minn
og óska honum Guðs blessunar á
nýjum slóðum. Ég þakka honum
allt það trúnaðartraust sem hann
sýndi mér frá fyrstu kynnum.
Þér, elsku Dagfríður mín, og
fjölskyldu votta ég mína dýpstu
samúð.
Drottinn gefi dánum ró
en hinum líkn sem lifa.
Lilja Sigfúsdóttir
í dag verður vinur minn, Guðjón
Pétursson, til moldar borinn og
þar sem ég verð ekki á landinu og
vik er þvi milli vina langar mig í
örfáum setningum að þakka hon-
um samveruna.
Fundum okkar bar fyrst saman
eftir Vestmannaeyjagosið. Þá
fluttist Guðjón og fjölskylda hans
hingað á Selfoss og hann hóf að
gera út vörubíl, sem hann gerði
allar götur síðan til hinstu stund-
ar.
Margt kemur upp í hugann á
slíkum stundum þegar maður
horfir á eftir góðum vinnufélaga
og vini, allar gleðistundir og glens
upp um fjöll og firnindi er við vor-
um saman. Oftast vorum við her-
bergisfélagar eða deildum vega-
vinnuskúr.
Guðjón var alltaf manna frísk-
astur bæði til orðs og æðis, til-
búinn í hverskyns „ræsur" eins og
hann komst svo vel að orði þegar
eitthvað var fariö í ferðalög og
gleðskap í góðra manna samfylgd.
Þannig var hann kátur og hlýr og
útsjónarsamur að gera hvers-
dagsleikann skemmtilegan öllum
stundum, þó hann gengi ekki heill
til skógar öll þau ár sem við
þekktumst. Því má kannske segja
það dálitla huggun harmi gegn að
Guðjón fékk að kveðja þetta til-
verustig með reisn, eins og sönnu
ljóni sæmir, við að skiptast á
skoðunum um landsmálin, en það
var það svið sem var honum mjög
hugleikið, enda engin hálfvelgja í
skoðunum og barðist hann fyrir
þeim af festu og eldmóði hvar og
hvenær sem var. Vissulega er vin-
ur okkar frá okkur hrifinn löngu
fyrir tímann, en þó við höfum
skoðanir og vilja er víst annar sem
ræður. Ekki vorum við alltaf sam-
mála, fjarri því, en komum alltaf
betri vinir út úr orrahríðinni,
enda var Guðjón að öðrum ólöst-
uðum sá hreinskiptasti maður sem
ég hef blandað geði við og skamm-
aði mann af föðurlegri umhyggju,
eins og honum var einum lagið.
Kvöldið sem Guðjón var héðan
kallaður hringdi ég í hann og bað
hann að koma með mér til Reykja-
víkur, en hann sagðist þurfa að
skamma þingmennina okkar svo-
lítið. Ég þakka fyrir að svo skyldi
til takast, eins og nú er komið. Þó
var það ekki hans stefna að neita
„ræsu“.
Dálítið vorum við Guðjón búnir,
bæði í gamni og alvöru, að tala um
að halda upp á afmælin okkar á
sumri komanda. Ég man að hann
Fæddur 7. október 1914
Dáinn 18. september 1984
Ég til sárrar sorgar finn
sjaldan er ég glaður
leggðu niður ljáinn þinn
lífsins sláttumaður.
Það er ekki að ástæðulausu, að
ég mæli fram þessa bæn. Þeir eru
orðnir svo margir ástvinirnir og
kunningjarnir, sem ljár dauðans
hefur numið á brott frá mér á síð-
astliðnum árum. Nú síðast Elías
Hjartarson, eftir 12 ára samveru
og vinskap sem aldrei bar skugga
á.
Sérkenni sálar hans voru tryggð
og trúmennska. Hann gerði mikl-
ar kröfur til sjálfs sín um alla
hluti og vildi leysa sérhvern vanda
vina sinna og samferðamanna.
Hann var einn mesti sjálfstæðis-
maður, sem ég hef kynnst, og trúr
þeirri hugsjón sinni til dauða.
Honum voru alla tíð ógeðfelldir
köngulóarvefir kerfisins, sem svo
margir reyna að lifa á. Gjöld sín
og skatta vildi hann greiða milli-
liðalaust af altari tilfinninga
sinna. Á seinni árum var hann
orðinn heilsuveill og þreyttur. Það
kemur í hlut okkar allra, sem
náum háum aldri, að verða að
bera svip haustsins og veðrabrigði
lífshamingjunnar á vöngum. En
hann kvartaði aldrei. Trú hans,
himinbjört og hrein, gerði honum
______________________________37_
hafði á orði einhvert sinn í þeim
umræðum að það myndi passa að
ég hefði veisluna á Sögu, en hann
á Esju og síðan stjórnaði ég
söngnum í Þórskaffi. Þannig var
Guðjón, meinhæðinn en samt
hlýr. Nú legg ég til hlutverka-
skipti; ég held veislu en ætlast til
að Guðjón stjórni söngnum, þar
sem ég veit og trúi að hann sé nú
staðsettur þar sem vel hljómar
söngur. Vissulega verður tóma-
rúm að Guðjóni gengnum því
hann var einn af þeim mönnum
sem gaf sér tíma til að rækta
vingarð sinn og koma í heimsókn
og ræða málin. Þar get ég og
margir aðrir af honum mikið lært.
Ég læt öðrum eftir að tíunda
lífshlaup Guðjóns í smáatriðum,
en langar aðeins að senda tóninn
að lokum, lítinn og máttvana eins
og nú er komið.
Ég kveð gamlan vin og minnist
þess sem hann sagði sjálfur þegar
eitthvað gekk nær því fram af
honum sökum gæða: „það er galv-
aniserað í gegn“. Þannig verður
minningin um hann í mínum
huga, galvaniseruð í gegn. Þökk sé
Guðjóni fyrir allt gott í minn garð
og minnar fjölskyldu.
Dagfríði, börnunum, barna-
börnum og vinum biðjum við
blessunar Guðs á erfiðri stundu.
Siggi Kalla og fjölskylda.
kleift að taka erfiðleikum með
karlmennsku og jafnaðargeði.
Þegar ég lít yfir liðin ár minnist
ég margra samverustunda og er
mér það gleðiefni að í Lundi var
jafnan hjartarými fyrir skoðanir
hans og tilfinningar.
Engill lífsins mun vekja þreytt-
an vin minn Elías til nýs og eilífs
lífs þar sem sól sannleika og rétt-
iætis aldrei gengur til viðar, og
fegurstu fyrirheit mannsandans
verða að veruleika.
G.G.G. bondi,
Lundi.
Elías Hjartar-
son - Kveðjuorð
EINSTÖK VERÐLÆKKUNÁ BÓKUM!
Nú stendur fyrír dyrum að loka Martcaðs-
húslnu og af því tllefnl efnum við tll
einstakrar rýmingarsölu á bókum, sem
stendur yfir fram til mánaðamóta. ~
Við bjóðum allt að helmings verðlækkun á alls konar
bókum, auk þess sem við veitum sérstakan magnafslátt
til viðbótar.
Magnafslátturinn er 10% þegar verslað er yfir2000.- kr.
og 15% þegar verslað er fyrir meira en 4000.- kr.
Líttu inn medan
úrvalið er mest.
BÓKHLAÐAN
MARKAÐSHÚSIO
Laugavegi 39