Morgunblaðið - 22.02.1985, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. FEBRÚAR 1985
Minning:
Asgeir Kristófers
son bifvélavirki
Fæddur 23. júlí 1910
Dáinn 14. febrúar 1985
Þann 14. þ.m. lést í Landa-
kotsspítala frændi minn og vinur,
Ásgeir Kristófersson, til heimilis
að Bólstaðarhlíð 10. Þeim, sem
fylgst höfðu með veikindum hans,
þurfti ekki að koma á óvart, hver
endalokin yrðu, heldur hitt, hve
mikið æðruleysi og þrek hann
sýndi í þessum langvarandi og
kvalafullu veikindum.
Ásgeir heitinn var sonur þeirra
hjónanna Guðjóníar Stígsdóttur
og Kristófers Jónssonar sjómanns.
Var hann þriðja barn þeirra af
sex. Börnin voru ung er faðir
þeirra lést. Lenti það þá á herðum
Ásgeirs, og eldri systra hans, að
sjá fyrir heimilinu. Var hann alla
tíð móður sinni stoð og stytta og
sleppti aldrei af henni hendinni
enda dvaldi hún á heimili hans til
æviloka.
Þann 16. nóv. 1945 gekk Ásgeir
að eiga Sigríði Sigurjónsdóttur og
eignuðust þau 4 börn, sem öll hafa
stofnað sitt eigið heimili, en þau
eru; Birna Guðjónía, Valur Stefán,
Ásgeir Kristófer og Guðlaug Snæ-
björg. Hiklaust má telja það eitt
mesta gæfuspor Ásgeirs heitins að
hafa átt samleið með Sigríði, sem
alla tíð lét sér mjög annt um líðan
hans og aðbúð.
Ævistarf Ásgeirs heitins var
viðgerð og viðhald bifreiða. Hóf
hann ungur að vinna á bifvéla-
verkstæði Sveins Egilssonar og
vann þar fjölda ára, síðustu árin
sem verkstjóri. Síðar stofnaði
hann eigið verkstæði og rak það af
myndarskap og dugnaði eftir
margra ára erfiða baráttu og erf-
iðar aðstæður.
Við Ásgeir heitinn kynntumst
fyrst að ráði 1929 er ég dvaldi á
heimili þeirra systkina og móður
þeirra næstu tvö ár. Eftir það
voru samskipti okkar hin nánustu,
miðað við aðstæður. Ásgeir heit-
inn var hinn prúðasti og viðfelldn-
asti í allri umgengni; hjálpsamur,
traustur og vinafastur. Munu
flestir þeir, sem kynntust honum
geta borið um það. Það er stórt
skarð fyrir skildi í okkar fámenna
þjóðfélagi, þegar góðir og traustir
menn hverfa af sjónarsviðinu.
Endurminningar mínar um Ás-
geir heitinn eru einhverjar þær
dýrmætustu, sem ég á um horfinn
samferðamann. Það var ævinlega
hlýja og birta, sem mætti manni,
þegar litið var inn til þeirra Ás-
geirs og Sigríðar, alveg eins og
ríkt hafði á heimili móður hans og
systkina.
Ég leyfi mér að senda Sigríði,
börnum þeirra og eftirlifandi
systkinum Ásgeirs heitins mínar
innilegustu samúðarkveðjur með
þakklæti fyrir allt og allt.
Blessuð sé
heitins.
minning Ásgeirs
Eyjólfur
Til hafs sól hraðar sér,
hallar út degi,
eitt skeiðrúm endast hér,
á lífsins vegi. ....
(A.J.)
Eins og sól gengur til viðar að
loknum degi, eins er víst að lífi
lýkur með dauða. Það er lögmál
sem við öll verðum að hlýða. Oft
kemur dauðinn sem líknandi eng-
ill að frelsa sál úr þjáðum líkama.
Það gerðist er mágur minn Ásgeir
Kristófersson kvaddi þennan heim
þann 14. febrúar sl. eftir langt og
erfitt sjúkdómsstríð. Ásgeir Júlíus
hét hann fullu nafni, fæddist 23.
júlí 1910 í Reykjavík. Hann var
þriðji af sex börnum hjónanna
Guðjóníu Stígsdóttur og Kristó-
fers Jónssonar sjómanns, en hann
lézt er Ásgeir var á 13. ári. Þá
voru harðir tímar og þurfti mik-
inn dugnað til að bjargast af. Þá
voru engar tryggingar. Þá gilti
lífsreglan „hjálpaðu þér sjálfur og
þá hjálpar Guð þér“.
Guðjónía var stolt kona og fá-
dæma dugleg, útsjónarsöm og
myndarleg að hverju sem hún
gekk. Hún vann í fiski (þurfti að
vera komin að vaskakarinu kl. 6 á
morgnana) hún þvoði fyrir fólk og
saumaði líka og sinnti svo heimili
sínu að auki. Ásgeiri þótti ákaf-
lega vænt um móður sína og var
henni góður sonur.
Börnin fóru að vinna um leið og
þau gátu, til að létta undir með
heimilinu. Allt komst það af og
aldrei leitað neinnar hjálpar.
Ásgeir og bræður hans tveir,
Kristján (látinn fyrir rúmu ári) og
Hörður, lærðu allir bifvélavirkja-
iðn hjá mági þeirra, Sveini Egils-
syni sem rak Ford-verkstæðið við
Laugaveg um langt árabil og var
Geiri eins og hann var kallaður,
verkstæðisformaður þar. Hann
stofnaði síðar sitt eigið fyrirtæki,
Bifreiðaverkstæði Ásgeirs Kristó-
ferssonar sem hann rak svo þar til
fyrir ári síðan að sonur hans tók
við. Þá var heilsunni farið að
hraka.
Árið 1945 kvæntist Geiri eftir-
lifandi konu sinni, Sigríði Sigur-
jónsdóttur, sem reyndist honum
hinn ágætasti Hfsförunautur.
Saman byggðu þau upp mynd-
arlegt hemili í Bólstaðarhlíð 10 og
saman stóðu þau að uppbyggingu
og rekstri verkstæðisins. Og síðast
en ekki sízt, þegar Geiri veiktist
sl. sumar, þá stóð hún við hlið
hans tilbúin að gera honum allt til
hjálpar sem hún gat. Hvern ein-
asta dag sem hann var á sjúkra-
húsinu sat hún tímunum saman
við rúm hans uns yfir lauk.
Sigga og Geiri eignuðust fjögur
börn, þau eru: Birna Guðjónía,
Valur Stefán, Ásgeir Kristófer og
Guðlaug Snæbjörg. öll hafa þau
fest ráð sitt og stofnað eigið heim-
ili.
Geiri var maður fáskiptinn og
dulur í skapi en hann var vinur
vina sinna. Hann hafði gaman af
lestri góðra bóka og eins af góðri
tónlist og leitaði sér hvíldar við að
hlusta.
Hörður þakkar bróður sínum
langt og gott samstarf. Þeir bræð-
ur unnu saman lengstan hluta
ævinnar. Ég þakka líka fyrir góð
samskipti öll þau ár sem ég hefi
verið í sömu fjölskyldu.
Elsku Sigga og börnin! Við
Hörður vottum ykkur dýpstu sam-
úð. Geira biðjum við blessunar
Guðs. Pálína Stefánsdóttir
ATHYGLI skal vakin á þvi, að
afmælis- og minningargreinar
veröa að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast i síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hliö-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
Minning:
Hafdís Halldórs
dóttir Keflavík
Frá verðlaunaafhendingu fþróttafélags lögreglunnar.
Verölaunaafhending í getraun
íþróttafélags iögreglunnar:
15 ára stúlka hlaut 1.
verðlaun í umferðargetraun
Ég sá Hafdísi fyrst sem litla
stúlku í sömu götu og við. Eldri
systur hennar gættu hennar eins
og títt er en þær voru svo ábúðar-
fullar og ástúðlegar í þessu vanda-
sama trúnaðarstarfi að eftir var
tekið.
Mikill samgangur og félags-
skapur var með krökkunum og
jafnöldrunum á Hólabrautinni þá.
Þetta voru þeim áhyggjulaus og
yndisleg ár undir verndarvæng
fjölskyldna sem gerðu allt til að
skapa þeim sem þroskavænlegust
skilyrði. Þar var fjölskylda Elísa-
betar Ólafsdóttur og Halldórs
Brynjólfssonar skipstjóra ekki
síst.
Þegar fjölskyldan flutti í aðra
götu var Hafdís enn lítil svo að ég
sá hana ekki í nokkur ár. Hins
vegar bar svo við á síðastliðnu
hausti að við hittumst á ný. Hún
var að hefja nám við Fjölbrauta-
skóla Suðurnesja og var í hópi sem
ég átti að kenna.
Hafdís var fönguleg stúlka,
mjög fínleg, róleg í fasi, virkaði
jafnvel hlédræg. Hún minnti mig
mjög á eldri systur sínar, sem ég
þekkti svo vel er þær voru á sama
aldri og hún nú. Ég hlakkaði til að
Jarðarfarar-
skreytingar
Kistuskreytingar, krans-
ar, krossar.
Græna höndin
Gróörarstöö viö Hagkaup,
sími 82895.
kynnast henni, það var eins og að
hitta aftur gamlan vin.
Náms- og kennsluáætlun í
áfanganum sem Hafdís var að fást
við var þannig að gerðar voru
miklar kröfur til heimanáms,
samviskusemi og nákvæmni í öllu,
annars gekk dæmið ekki upp.
Þetta reyndist mörgum erfitt að
uppfylla en Hafdís varð einbeitt-
ari eftir því sem harðnaði fyrir og
náði ágætum árangri.
Þannig var skapgerð hennar.
Hún var viðmótsþýð og alúðleg í
framkomu, en kröfuhörð við sjálfa
sig og framúrskarandi samvisku-
söm. í einu og öllu gaf hún þau
fyrirheit að mikils mætti af henni
vænta með auknum þroska ...
Síðastliðinn laugardag barst
helfregnin. Lífi þessarar yndis-
legu stúlku var lokið hér í heimi,
miklar vonir brostnar.
Skólasystkini og starfsfólk Fjöl-
brautaskóla Suðurnesja kveðja
hana harmi slegin og færa fjöl-
skyldu hennar og vinum dýpstu
samúðarkveðjur.
Ingólfur Halldórsson
n - ■ og aldrei svo svart yfir sorgarranni
að eigi geti birt fyrir eilífa trú.“
Það var sem ég væri slegin ill-
þyrmilega þegar mér barst sú
harmafregn á sunnudaginn var að
vinkona mín, Hafdís Halldórs-
dóttir hefði týnt lífi í bílslysi
aðfaranótt laugardagsins 16.
febrúar sl.
Kynni okkar hófust er við áttum
báðar heima í Keflavík og vorum
bekkjarsystur. Mjög fljótlega
bundumst við böndum vináttu og
átti sú gagnkvæma tillitssemi eft-
ir að styrkjast, aukast og eflast.
Enn sem komið er hefur það ekki
átt fyrir mér að liggja að hafa á
eiga margar vinkonur eða vini. Þá
ég við félaga sem ég hef getað leit-
að til og rætt við þau vandamál
sem eitt og sérhvert okkar hlýtum
að standa frammi fyrir misjafn-
lega oft. En ef sú félagafátækt var
eitthvað til að amast yfir þá bætti
Hafdís hana ríkulega upp.
Atvikin höguðu því þannig að á
miðju ári 1981 flutti ég frá Kefla-
vík og settist að á Selfossi. Ekki
varð sú breyting á búsetu þó til
þess að rýra þau vináttubönd, sem
tii hafði verið stofnað milli okkar
Hafdísar. Þau styrktust miklu
fremur og ævinlega héldum við
sambandi með því meðal annars
að skiptast á sendibréfum.
Ég varð því harmi slegin og mig
setti hljóða er ég heyrði þau tíð-
indi að Hafdís hafði verið kölluð
svo sviplega burt úr okkar samfé-
lagi.
Nú sest ég niður og skrifa þess-
ar línur vegna þess að mig langar
með þeim hætti að heiðra minn-
ingu Hafdísar Halldórsdóttur,
þeirrar góðu vinkonu minnar. Ef
til vill væri þó mesta virðingin
fólgin í því ef upp kæmi sú staða,
að mér auðnaðist kjarkur og þor
til að framfylgja einhverjum þeirri
löngunum og framtíðardraumum
sem Hafdís beið eftir að rættust.
Ég held líka að við sem kveðjum
Hafdísi Halldórsdóttur nú og sem
syrgjum hana svo mikið megum
ekki láta brottför hennar verða til
þess að við gefum eftir. Treystum
því heldur að æðri máttarvöld
leggi okkur lið nú sem endranær
og styrki okkur svo við fáum yfir-
stigið þann harm sem nú hefur
dunið yfir.
Um leið og ég þakka Hafdísi
ferðalagið, sem varð svo átakan-
lega stutt, votta ég foreldrum
hennar, systkinum og öðrum ást-
vinum mína dýpstu samúð.
Kristín María
FYRIK nokkru voru afhent verðlaun
í getraun um umferðarmál og ýmis-
legt varðandi Ólympíuleikana árið
1984 á vegum íþróttasambands lög-
reglumanna. Vinningar voru gefnir
af Ferðaskrifstofu Félags íslenzkra
bifreiðaeigenda, Arnarflugi og
Rauða krossinum. Alls hlutu 19
manns verðlaun, en tæplega tvö þús-
und úrlausnir bárust.
Fyrstu verðlaun hlaut 15 ára
stúlka úr Hveragerði, Guðrún
Helgadóttir, tvo flugfarseðla til
Amsterdam með Arnarflugi
ásamt vikudvöl í sumarhúsi á veg-
ÞKIHJA tölublað Blika, tímarit um
fugla á íslandi, er komið út. Kitið er
gefið út af dýrafræðideild Náttúru-
fræðistofnunar íslands, í samvinnu
við Fuglaverndarfélag íslands og
áhugamenn um fugla.
í Blika er reynt að birta sem
fjölbreytilegast efni um íslenska
fugla, bæði fyrir leikmenn og
lærða. Áhersla er lögð á nýtt efni
sem hefur ekki birst áður á prenti,
fremur en endursagt efni.
Ritnefnd Blika skipa: Ævar Pet-
um Ferðaskrifstofu FÍB. Önnur
verðlaun hlaut Egill Þorláksson,
starfsmaður í Kísiliðjunni við Mý-
vatn, flugfarseðil með Arnarflugi
til Amsterdam og til baka. Þriðju
verðlaun hlaut Inga Bjarnadóttir,
einnig flugfarseðil til Amsterdam
með Árnarflugi. Hildur B. Gunn-
arsdóttir úr Reykjavík hlaut 4.
verðlaun, félagsaðild að Félagi ís-
lenzkra bifreiðaeigenda ásamt
duftslökkvitæki í bifreið. Fjórtán
aukavinningar voru dregnir út,
sjúkrabögglar í bifreiðar frá
Rauða krossi íslands.
ersen, formaður, Arnþór Garðars-
son, Erling ólafsson, Gunnlaugur
Pétursson og Kjartan Magnússon.
Ritið kemur út óreglulega en þó
a.m.k. eitt hefti á ári. Þeir sem
óska að fá ritið sent við útgáfu er
boðið að vera á útsendingarlista.
Um eiginleg ársgjöld er ekki að
ræða, heldur er hvert hefti inn-
heimt með gíróseðli.
Afgreiðsla ritsins er á Náttúru-
fræðistofnun íslands, Laugavegi
105, pósthólf 5320,125 Reykjavík.
Nýtt hefti Blika komið út