Morgunblaðið - 10.04.1985, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVTRUDAOUR 10. APRfL 1986
46
Minning:
Eyjólfur Ingi Ámunda-
son skipatœknifrœðingur
Faeddur 25. ágúst 1952
Dáinn 30. mars 1985
Svo óvænt stöndum við frammi
fyrir því að Eyfi er ekki lengur hér
með okkur. Eyfi frændi var alltaf
tilbúinn til hjálpar eða í leik þó
aldursmunur væri nokkur, það
skipti ekki máli. Minningarnar
verða svo margar á slíkri stund og
ekki hægt að telja upp einstök at-
riði, það yrði efni í heila bók, því
svo margar voru stundirnar sem
við áttum með honum.
Við þökkum fyrir árin sem við
áttum saman, og vitum það að
Eyfi tekur vel á móti okkur þegar
við kveðjum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Aldís, Eygló og Elísa.
Kveðja frá bræðrum
Innst inni vitum við öll að ein-
hvern tíma kemur sá dagur er við
kveðjum þennan heim. En þegar
ungt fólk kært og nákomið er kall-
að brott í blóma lífsins skyndilega
og óvænt verður sársaukinn mikill
og erfitt að fyllast ekki þeirri
hugsun að ekkert réttlæti geti fal-
ist í slíku. Sú hugsun gerist áleitin
að hinn látni hafi horfið okkur,
sem eftir lifum áður en ætlunar-
verki hans yrði lokið. Þá vill okkur
gjarnan gleymast að árafjöldi er
ekki mælikvarði á það hve vel
tekst til um líf manna. Æviár Eyj-
ólfs, bróður okkar, urðu ekki
mörg, en honum auðnaðist eigi að
síður að öðlast þá lífshamingju,
sem við öll þráum og að geta miðl-
að af henni til annarra. Hann var
allmiklu yngri en við bræður hans
og af þeim sökum var samband
milli hans og okkar með nokkuð
öðrum hætti fyrst framan af en
gerist meðal bræðra á líku reki.
En hann náði því fljótt að verða
tekinn sem jafningi því hann var
bráðþroska og fylgdist vel með
umhverfi sínu og varð ungur
hlutgengur í umræðum fullorðna
fólksins. Hann varð góður félagi
okkar þegar árin liðu og fann þá
enginn fyrir aldursmuni.
Eyjólfur óist upp við mikið ást-
ríki á heimili foreldra okkar,
Ámunda Eyjólfssonar og Helgu
Ingvarsdóttur, á Hamarsbraut 12
í Hafnarfirði. Hann hændist
snemma mjög að föður okkar og
fylgdist grannt með störfum hans
í skipasmíðastöð nærri æskuheim-
ilinu. Þessi félagsskapur þeirra
feðga entist meðan Eyjólfur lifði
og voru þeir mestu mátar allt til
hinstu stundar. Hann var mikill
vinur bræðrabarna sinna og lét
sér mjög annt um þroska þeirra og
viðgang. Hann fylgdist af áhuga
með skólagöngu þeirra og árangri
í námi sem væru þau hans eigin
bðrn.
Eitt af því sem hvað mest ein-
kenndi skaphöfn Eyjólfs var hve
jákvæður hann var gagnvart um-
hverfi sínu og samferðamönnum.
Hann gat verið snöggur upp á lag-
ið ef honum líkaði ekki hvernig
haldið var á málum en hann var
líka jafnfljótur að taka menn í
sátt aftur. Hið jákvæða viðhorf
hans átti ekki hvað síst þátt í því
að hann var hamhleypa til allra
verka. „Ekkert mál, við drífum í
því,“ var viðkvæðið hjá honum,
þegar aðrir voru hikandi og tvf-
stígandi.
Að loknu barnaskólanámi fór
Eyjólfur í Flensborgarskóla og
sótti síðan einn vetur námskeið
við Verzlunarskóla íslands. Hann
tók virkan þátt í félagslífi nem-
enda á skólaárum sínum í Flens-
borg, lagði hönd á plóginn við upp-
færslu skólaleikrita og lék jafnvel
sjálfur. Hann hóf nám í vélvirkjun
hjá Stálvík hf. í Garðabæ og lauk
sveinsprófi í þeirri iðn 1974.
Meistarabréf fékk hann 1977. Að
loknu sveinsprófi settist hann í
Tækniskóla Islands og lauk þar
prófi úr raungreinadeild. Síðan
hóf hann nám við Tækniskólann í
Helsingör í Danmörku og útskrif-
aðist sem skipatæknifræðingur
vorið 1981 frá þeim skóla. Þá flutt-
ist hann heim aftur og starfaði
hjá Stálvík hf. fram til 15. mars á
þessu ári er hann hóf störf hjá
Verkfræðistofunni Straumi hf.
Hann hélt góðu sambandi við fyrri
húsbændur og skipti í raun Um
vinnu í samráði við þá. Hann hafði
brennandi áhuga á starfsgrein
sinni og viðaði að sér miklu af
fræðibókum um skipaverkfræði.
En hann lét sig fleira varða en þau
fræði og hafði yndi af lestri góðra
bóka.
Hann var öldruðum foreldrum
stoð og stytta og er þeirra missir
mikill. Okkur bræðrum og fjöl-
skyldum okkar var hann kær vin-
ur og félagi. Ástvinamissi er ekki
unnt að bæta og er Eyjólfs sárt
saknað. En minninguna um Eyjólf
eigum við áfram og yfir henni er
birta og heiðríkja.
Gunnar og Halldór
Það voru sorgleg tíðindi sem
bárust mér morguninn 1. apríl síð-
astliðinn, þegar ég frétti að Eyj-
ólfur æskuvinur minn hefði farist
af slysförum.
Eyjólfur Ingi Ámundason fædd-
ist 25. ágúst 1952, sonur hjónanna
Helgu Ingadóttur og Ámunda Eyj-
ólfssonar. Hann var yngstur
þriggja sona þeirra.
Eyvi, eins og við félagarnir köll-
uðum hann, ólst upp á Ham-
arsbraut 12 í Hafnarfirði. Þegar
maður minnist Eyva þá minnist
maður æskuára sinna, svo miklir
mátar vorum við. Það væri efni í
heila bók að rifja upp allar þær
stundir er við áttum saman, því
mikið var brallað og stutt í næsta
verkefni þarna á Hamarsbraut-
inni. Eyvi var traustur félagi og
það mátti treysta því sem hann
sagði. Hann var samviskusamur í
leikjum og starfi að ég tali nú ekki
um í námi. Já, það er margs að
minnast frá þessum árum hvort
sem var á heimaslóðum og er þá
fjaran og slippurinn meðtalin, eða
í Krísuvíkurskólanum, skátaúti-
legum og í Hjálparsveit skáta. Á
framhaldsskólaárunum skiljast
leiðir þó svo að við hittumst öðru
hvoru. Hann fór í Tækniskólann
og síðan til Danmerkur og lauk
þar prófi sem skipatæknifræðing-
ur. Leiðir okkar áttu eftir að
liggja saman á ný, þó sérstaklega
vegna starfa okkar. Hann vann
lengstum í Stálvfk og það var gott
að leita ráða hjá Eyva, því heiðar-
leikinn og samviskusemin var
honum svo sjálfsögð og ég veit
fyrir víst að því sem hann tók sér
fyrir hendur fylgdi hann eftir með
forsjá og harðfylgi. Nú er horfinn
gamall vinur sem átti svo fastan
sess í tilveru minni á æskuárun-
um, en minningin lifir.
Helgu og Ámunda þakka ég all-
ar stundirnar sem ég átti á heimili
þeirra hvort sem var í kjallaran-
um við hefilbekkinn eða í skápn-
um á loftinu, þar sem leynifélagið
okkar Eyva hafði aðsetur. Að lok-
um votta ég og fjölskylda mín að-
standendum og vinum innilega
samúð.
Guðmundur Jónsson
Frá því ég man eftir mér hefur
Eyfi frændi eins og við kölluðum
hann alltaf verið nálægur. Hann
var duglegur að leika við okkur
systurnar og kunni að njóta þess
að vera með börnum. Og seinna er
ég hóf búskap jukust þessi tengsl
er hann og Bjarni maðurinn minn
urðu tryggir vinir. Þarna átti
Bjarni dyggan hjálparmann bæði
við störf og leik og margt var oft
skeggrætt og miklar áætlanir
gerðar um framtíðina enda áttu
þeir mjög gott með að vinna sam-
an. Og eftir að sonur okkar fæ-
ddist og fór að hafa vit var Eyfi
frændi í miklu uppáhaldi enda gaf
hann sér alltaf tíma og hafði gam-
an af að leika við hann. Það er
erfitt að sætta sig við að hann
Eyfi sé horfinn okkur og hans
skarð verður aldrei fyllt en minn-
ing hans mun lifa með okkur um
ókomna framtíð.
Helga og Bjarni
{ dag, 10. apríl, er til moldar
borinn Eyjólfur Ingi Ámundason,
skipatæknifræðingur, aðeins 32
ára að aldri.
Eyjólfur kom fyrst 12 ára gam-
all í sumarvinnu til okkar í Stálvík
og vann þá við að mála og snyrta
til. Strax kom i ljós að hann var
laginn til allra verka, útsjónar-
samur og röskur. Þessir eiginleik-
ar komu frekar fram þegar Eyjólf-
ur óx upp og honum tókst vel að
flétta saman hið verklega og bók-
lega nám, sem lauk fyrir tæpum
þremur árum, þegar hann útskrif-
aðist sem skipatæknifræðingur
með mjög góðum vitnisburði frá
Helsingör-Skipsteknikum vorið
1981.
Það var ánægjulegt að vera
viðstaddur og taka þátt í gleðinni
með Eyjólfi, Ámunda föður hans
og Halldóri bróður hans, fagna
unnum sigri ásamt skólabræðrum
og fleiri vinum hans við skólann.
Greinilega báru skólabræður
Eyjólfs virðingu fyrir honum sak-
ir dugnaðar og skyldurækni við
námið og þess árangurs sem hann
náði. Ekki var hitt síður ánægju-
legt að finna þá vináttu og sam-
heldni er skapast hafði þarna hjá
góðum hópi kringum Eyjólf, vin-
átta sem mér er kunnugt um að
var rækt áfram að námi loknu er
heim kom, þótt lengra væri orðið
milli þeirra. Að frátöldum skóla-
árunum vann Eyjólfur alltaf hjá
okkur í Stálvík, lærði og lauk prófi
í vélvirkjun 1974 og öðlaðist
meistarabréf árið 1977, hafði hann
þá unnið í öllum framleiðsludeild-
um fyrirtækisins, fengið alhliða
verklega þekkingu og reynslu hjá
meisturum mismunandi starfs-
greina. Þetta var því góður grunn-
ur til þess að byggja tæknifræði-
námið á. Frá þeim tíma vann Eyj-
ólfur ýmist að hönnun skipa, verð-
útreikningum. samningamálum,
og öðru er að stjórnun Stálvíkur
hf. laut.
Eyjólfur þekkti því Stálvík hf.
út og inn eftir 20 ára starfstíma-
bil. Á grundvelli þess var hann
gerðui’ að framleiðslustjóra á sl.
ári og að sjálfsögðu var kraftur
hans og samviskusemi hin sama
og til allra annarra starfa, þarna
var hann vakinn og sofinn yfir
verkefnunum. Áður en hann hætti
hjá okkur 15. mars sl. til þess að
kynnast starfsemi annars staðar,
fullvissaði hann mig um að öll
verk væru í eðlilegum farvegi og
kvaddi með þeim hug að koma aft-
ur seinna með nýja reynslu.
Eyjólfi gekk vel að starfa með
sínum gömlu meisturum og kom
þar til gagnkvæm virðing og hið
glaðværa jákvæða hugarfar, sem
jafnan fylgdi honum. Eyjólfur var
skapléttur, glettinn en ákveðinn,
átti ríka skaphöfn, sem gat gosið
eins og landið okkar ef tilefni
gafst, en var jafn skjótt hinn
broshýri og glaði sveinn er málið
var útrætt.
Fyrir mér var Eyjólfur ffa 12
ára aldri ætíð hinn bjarti ljóm-
andi persónuleiki, brosandi sál.
Frá honum geislaði orka, kraftur
og vilji til þess að láta gott af sér
leiða.
Eyjólfur sótti þekkingum yfir
hafið, vann þjóð sinni og
samferðamönnum vel, var fjöl-
skyldu sinni til sóma og hugsaði
sérlega vel um hag fullorðinna
foreldra sinna, ekki síst ef eitt-
hvað amaði að.
Árin urðu færri en við hefðum
óskað eftir, en örlögunum verður
ekki breytt. Þeir deyja ungir, sem
guð elskar.
Við sem eftir lifum huggum
okkar við minninguna um góðan
dreng, sem var kallaður frá okkur
í blóma lífsins. „Deyr fé deyja
frændur, en orðstír deyr eigi þeim
sér góðan getur." Þannig þekkti ég
þennan vin minn frá 12 ára aldri
að ég er sannfærður um að hann á
góða heimvon.
Við hjónin og fjöiskylda okkar
öll kveðjum nú góðan vin og sam-
ferðamann með virðingu og þökk
fyrir það, sem hann var okkur og
samfélaginu. Við vottum ykkur,
Helga og Ámundi, ásamt fjöl-
skyldu ykkar samúð okkar. Við
vitum að Eyjólfur Ingi mun upp-
skera vel, því þannig sáði hann.
Jón Sveinsson
Við lékum okkur í Hellufjörunni
þegar við vorum strákar. Þar
myndaðist heimur okkar af sjálfu
sér, þar sem lognaldan lék sér við
fjörusteina. Við smíðuðum okkur
báta, gerðum jafnvel út á fjöru-
kola eða við dunduðum okkur við
að hitta eitt og annað lauslegt,
sem flaut í flæðarmálinu. Tíminn
hætti stundum að vera til i smá-
vegis grjótkasti niðrí Hellufjöru,
og aflabrögð grásleppukarla voru
áhugamál okkar.
Síðar lágu leiðir okkar saman i
Flensborg og i skátaútilegum í
Krísuvík. Barnsskónum var slitið,
unglingsárin flugu hjá. Ég var
heimagangur á Hamarsbrautinni,
enda skyldleiki okkar mikill, svo
og fjölskyldutengsl. Tíminn leið
hratt, leiðir skildi um stund þegar
námsár tóku við.
Slíkar hugrenningar koma upp
þegar hugurinn reikar aftur í tím-
anri við sviplegt fráfall Eyjólfs
Inga Ámundasonar, skipatækni-
fræðings. Hann fæddist á Ham-
arsbraut 12 í Hafnarfirði þann 25.
ágúst 1952, sonur hjónanna Ám-
unda Eyjólfssonar, húsasmíða-
meistara, og konu hans, Helgu
Ingvarsdóttur. Hann var yngstur
þriggja bræðra.
Eyfi bjó alla tíð á Hamars-
brautinni. Hann valdi sér lífs-
starf, sem var kannski ekki svo
langt frá hugmyndum okkar í
Hellufjörunni forðum tíð. Námi í
skipatæknifræði lauk hann í
Danmörku fyrir nokkrum árum,
eftir nám og störf í Stálvík. Allur
námsferill bar vott um skapgerð
hans. Eyfi var skapheitur og til-
finningaríkur maður, sem ekki
gekk gruflandi að hlutunum. Fals
og óvissa voru honum ekki að
skapi, hann talaði löngum hreint
út og var áhlaupsmaður til verka.
Við munum hann þannig — hrein-
skiptinn, en stutt í glettnina.
Sviplegt slys bindur enda á sög-
una. Söguna. sem manni finnst
varla hafa byrjað. Eyfí var stoð og
stytta foreldra sinna. Missir
þeirra er mikill — svo mikill, að
orö eru þar lítils megnug. Það er
huggun í harmi aö minning um
góðan dreng lifir. Minnumst orða
viturs manns, sem sagði að tárin
hindruðu sorgina í að snúast upp í
örvæntingu. Tárin sem menn
kyngja eru miklu beiskari en þau
sem menn fella.
Fyrir hönd foreldra minna og
systkina sendi ég aðstandendum
hugheilar samúðarkveðjur.
Leifur Helgason
Við urðum harmi slegin þegar
sú fregn barst okkur til eyrna að
vinur okkar og fyrrum skólafélagi,
Eyfi, væri látinn, aðeins 32ja ára
aö aldri.
Við kynntumst Eyfa fyrst á
námsárum okkar í Danmörku.
Þangað kom hann árið 1977 og hóf
nám í skipatæknifræði við Hels-
ingör Teknikum. Áður hafði hann
lokið námi í vélvirkjun og hafði
meistarabréf í þeirri iðn.
Óhjákvæmilega skapaðist mjög
náið samband innan þessa fá-
menna hóps Islendinga þar sem
við bjuggum öll á sama stúdentag-
arði í Helsingör. Strax í upphafi
varð Eyfi virkur og vinsæll þátt-
takandi í félagslífinu, enda opinn
og fljótur að kynnast öllum. Sjald-
an var efnt til fagnaðar, ferðalaga
eða annarra samskipta íslend-
inganna án Eyfa. Fáir fylgdust
betur með gangi mála heima og
allir nutu góðs af blaðasendingun-
um sem hann fékk frá fjölskyldu
sinni á íslandi. Jafnframt lagði
Eyfi sig fram um að kynnast
Danmörku og eignaðist marga
danska vini sem hann hélt tryggð
við eftir að heim var komið.
Eyfi var víðlesinn og vel að sér á
mörgum sviðum. Áhugamálin
voru mörg og þessvegna urðu um-
ræður jafnan fjörlegar og upp-
byggjandi þar sem hann var þátt-
takandi.
Það sem við minnumst helst úr
fari Eyfa er atorkan og krafturinn
í öllu sem hann tók sér fyrir hend-
ur, hvort heldur var í námi eða
utan skólans. Okkur varð fljótlega
ljóst að Eyfi hafði bjargfast
markmið með námi sínu og engin
tilviljun réð vali hans þar sem
áhugi hans á skipum og skipa-
smíði var brennandi. Hann bjó yf-
ir mikilli reynslu og staðgóðri
þekkingu á því sviði. Við sem vor-
um samferða Eyfa í námi nutum
þessarar reynslu og þekkingar
hans óspart, bæði á meðan á námi
stóð og ekki síður er alvaran tók
við að námi loknu.
Hugur hans stefndi til starfa á
Islandi og strax að loknu námi
hélt hann heim og hóf störf á
teiknistofu Stálvíkur hf. Þá starf-
aði hann um skeið við góðan orð-
stír hjá Skipalyftunni hf. í Vest-
mannaeyjum.
Við vitum hversu náin tengsl
Eyfi hafði við fjölskyldu sina og
söknuður mikill viö fráfall hans.
Við viljum votta foreldrum hans,
Ámunda Eyjólfssyni og Helgu
Ingvarsdóttur, bræðrunum Gunn-
ari og Ingólfi Halldóri og öðrum
ættingjum okkar dýpstu samúð og
biðjum um styrk þeim til handa á
erfiðri stund.
Hjá okkur lifir minning um góð-
an vin.
Sævar, Svana, _ Kristbjörn,
Helga, Hjörtur, Ágústa, Siggi,
Gummi, Óli, Gísli og Jói.
Við viljum minnast vinar okkar
Eyfa með nokkrum orðum.
Þegar einn af æskuvinum í
starfi og leik er horfinn, koma upp
í hugann þeir tfmar þegar við vor-
um í leit að okkar framtíðarupp-
byggingu og útkoman varð skipa-
tæknifræðingur, bankastarfsmað-
ur og smiður. Allir þrír áttum við
sameiginlegt áhugamál og var það
skátastarf. Fyrst ylfingar, svo
skátar, næst dróttskátar og að
endingu innganga i Hjálparsveit
skáta í Hafnarfirði.
Ekki var tíminn lengi að líða
enda alltaf nóg að starfa á öllum
þrepum skátastarfsins. Tíminn
sem fór í verkið skipti ekki máli,
heldur aðeins það að árangur næð-
ist okkur og öðrum til ánægju og
eftirbreytni.
Æskuheimili hvers okkar var
alltaf opið fyrir hínum þegar
eitthvað þurfti aÖ framkvæma,
ákveða eða skipuleggja og; helst
vildi allt heimilisfólkið fá að taka
þátt í starfinu. Aö miklu var veriö
að vinna og átti árangur að verða
Lokað
Skrifstofur vorar veröa lokaöar eftir haaegi miö-
vikudaginn 10. april vegna jaröarfarar HENNINGSBUSK.
Hraöfrystistööin í
Reykjavík ht.,
Mýrargötu 26
Reykjavfk