Morgunblaðið - 21.05.1985, Blaðsíða 16

Morgunblaðið - 21.05.1985, Blaðsíða 16
16 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. MAÍ 1985 Dag Achatz Tónlist Jón Ásgeirsson Níundu tónleikar Tónlistarfé- lagsins nú fyrir helgina voru um margt sérstæðir og einnig sér- kennilega samstæðir þrátt fyrir miklar andstæður í stíl tón- verkanna. Þessar samstæður andstæðnanna liggja eins og rauður þráður frá Chopin til Debussy og Stravinsky, þar sem myndræn túlkun er ríkjandi miklu fremur en tilfinningaleg. Tónleikarnir hófust á fjórum Mazúrkum eftir Chopin. Þessi tónverk eru mörg mjög merkileg tilraun til tóntúlkunar og jafn- vel sem tilraunir í hljómanýj- ungum. Achatz valdi „melód- íska“ Mazúrka en í leik sínum notaði hann pedalinn of mikið, eða, eins og sagt er, „fraseraði" með honum. Fyrir bragðið misstu tónhendingarnar mikið af sínum sérkennilegu ritháttar- einkennum og „syngjandin" var því og einlit í styrk og blæ. Næst á efnisskránni voru fjórar pre- lúdíur eftir Debussy. Þær voru tæknilega ve'. ieiknar en töluvert mikið keyrðar áfram. Þessi verk Dag Achatz eru eins konar leikur að blæ- brigðum og atferli og svo gott sem bera í sér ilm þess umhverf- is sem þeim er ætlað að túlka. Þessa angan hugmyndanna vantaði í leik Achatz. Það var ekki fyrr en Achatz hóf að leika tónlist eftir Stravinsky að leikur hans tók á sig svip heimspíanist- ans. Útsetninguna á Eldfuglin- um vann hann með syni Strav- inskys, Slulima, en Vorblótið vann hann einn. Raddsetningin er frábærlega vel gerð og einnig leikur Achatz, sem réttilega sagt var stórkostlegur. í leik hans kom allt fram er píanóið býr yfir og mun Stravinsky-þáttur tón- leikanna trúlega verða þeim er á hlýddu ógleymanlegur atburður. Norrænt gler ’85 IVIyndlist Bragi Ásgeirsson Saga glerlistarinnar nær yfir árþúsundir en um uppruna hennar er margt á huldu. En aðferðin við að búa til gler var sennilega fund- in upp í Egyptalandi þar sem hún var þekkt 3000 árum fyrir tímatal okkar. Lærdómsmaðurinn Gaius Plinius (23—79 e. Kr.), segir glerið fundið upp fyrir tilviljun. Fönískir sæfarendur hefðu á sandströnd nokkurri gert sér eldstó úr sóda- blokkum og tóku eftir því, að þeg- ar glóðin slokknaði lágu eftir mis- munandi formanir gagnsæs efnis, sem höfðu orðið til fyrir áhrif hit- ans. Þetta er að vísu þjóðsaga en gæti þó allt eins verið sönn því að í henni felst nokkur sannleikur um tilurð glers. En hvað sem upprunanum líður þá eru deildir forns og nýs glers eitthvað það áhugaverðasta, sem getur að líta á söfnum erlendis fyrir margbreytilegar formanir og sérkennilega og fagra litaáferð. Með því að athuga þróun glersins í aldanna rás hefur maður eiginlega vissan hátt mannkynssögunnar fyrir framan sig. Glergerðin barst seint til Norð- urlanda en hefur þó verið stunduð Grafik Kunito Nagaoka Myndlíst Bragi Ásgeirsson Landið gistir um þessar mundir góður og merkilegur fulltrúi aust- urlenskrar lífsheimspeki og lynd- iseinkunnar, Kunito Nagaoka að nafni. Er þetta í annað skipti á einu ári, sem þessi dæmigerði japanski myndlistarmaður sækir landið heim, kennir eina önn í Myndlista- og handíðaskólanum ásamt því að hann kynnir okkur list sína. Fyrir ári sýndi hann nokkrar mynda sinna á vorsýningu loka- árgangs skólans á Kjarvalsstöðum og vöktu myndir hans þar mikla athygli og nú hefur hann sett upp sérsýningu í Gallerí Langbrók, er stendur til 26. þ.m. Það sem öðru fremur vekur at- hygli við vinnubrögð Nagaoka, er hve dæmigerð þau eru fyrir jap- anska nákvæmni í myndhugsun. Það er næsta alveg sama hvar Japani ber niður í myndlistinni því að jafnan virðast þeir vinna á mjög afmörkuðu sviði og þrautk- anna möguleika þess. Þeir eru töframenn í tækni og nákvæmni og jafnframt búa þeir yfir miklum aga og mikilli sjálfsafneitun. Ár- angurinn og lokamarkið er þeim allt og því ber að ná hvað sem það kostar. Heil öld er liðin síðan kynningin á japanskri myndlist breytti um margt vestrænni myndhugsun, — umbylti henni frá rótum mætti jafnvel segja. Og nú skeður það aftur, að japanskir myndlistar- menn vekja heimsathygli, en þó á annan hátt því að nú eru það ekki mörg hundruð ára tréristur manna eins og, Hókusai, Hirosh- ige eða Utamaro sem hrifa, heldur samtímalistamenn er starfa á Vesturlöndum. Áður voru það ágætir málarar og myndhöggvar- ar og nú eru það jafn ólíkir og brokkgengir nýlistamenn og t.d. Shusaka Arkawa og Nam June Paik, sem er að vísu Kóreumaður en hlaut listrænt uppeldi í Tokyo og er því gildur fulltrúi japansks hugsunarháttar. Kunito Nagaoka telst einnig sterkur fulltrúi japanskra nú- tímaviðhorfa innan myndlistar. Kunito Nagaoka Fæddur árið 1940 í Nagano í ná- grenni eldfjallsins Asama, sem er mjög virkt og ógnar stöðugt upp- skeru bænda og iðnaðarhverfun- um í kring. Það er þetta, sem Japanir hafa orðið að lifa við í árþúsundir og hefur sett mark sitt á þá, plágur eins og jarðskjálftar, hvirfilvind- ar, eldgos og flóðbylgjur. Kennt þeim að sætta sig jafnan við orð- inn hlut, lifa lífinu æðrulausir og hefja jafnan uppbyggingu á ný eftir hvert áfall eins og ekkert hafi í skorist. Þeim hefur á snilldarlegan hátt tekist að laga sig að aðstæðum og hafa sannað þá kenningu, að hið smáa er jafn- lítið smátt og hið stóra er stórt. Þá eru þeir miklir fegurðar- dýrkendur og hafa kunnað að gera mikið úr litlu, — eru sérfræðingar í hinu örsmáa, kunna að rækta hvern smáskika og búa til dvergtré. Þá hafa þeir vísast gætt þess, að vera ekki of hávaxnir og fyrirferðarmiklir í litlu landrými en miklu fjölmenni! Allt þetta er hér hefur verið rit- að og helst miklu fleira er æski- legt að fólk viti, er það virðir fyrir sér japanska myndlist. Þetta er og einnig tilraun til skilgreiningar á hinum furðulega myndheimi Kun- ito Nagaoka, sem í senn virkar fjarrænn og huglægur en þó svo nálægur. Hann stendur föstum fótum í uppruna og hefðum ger- andans og vísar um leið til fram- tíðarinnar og tækniheims ör- bylgjualdarinnar. Tækniheimur og kraftar náttúrunnar virðast bítast á, ógnaröfl, sem staðsett eru í mikilli ró og kyrrð, sem getur táknað tímann og eilífðina. Allt er hér þrautskipulagt og úthugsað og hvergi rými fyrir tilviljanir. Eins og allir tæknigaldrar, þá byggist list gerandans á einfald- leikanum og þannig er það hreint ótrúlegt, að hann notar einungis tvær plötur við gerð mynda sinna og það er einmitt þessi snjalla að- ferð, sem hann er að kenna í MHÍ. Þetta minnir einnig á, að Edvard Munch þurfti einungis tvær tré- plötur til að ná fram margslungn- um áhrifum í tréristum sínum. — Annað, sem einkennir Nagaoka, er virðing hans fyrir handverkinu en upplög mynda hans fara sjaldan yfir 25—35 eintök og aldrei yfir 50. Hann álítur að allt þar yfir fái yfirbragð vélrænnar eftirprentun- artækninnar. Hann vill að sam- vinna manns og skapandi vinnu sé eins náið og mögulegt er og að hin handverkslega útfærsla sé í sam- ræmi við listrænt innihald. Þetta sé ekki hægt þegar listamenn stíla á stór upplög. Eintakafjöldinn samsvarar nokkurn veginn til þess, sem með góðu móti er hægt að þrykkja af koparplötu án þess að myndgæðin fari að rýrna. En með þvi að yfir- færa plötuna í stál getur Nagaoka með hægu móti náð að þrykkja 1000 eintök. En hann setur sem sagt punktinn við 25, 35 og sem hámark 50 eintök og með því og ofanskráðu hefur hann svarað spurningunni, hvað sé ekta þrykkgrafík, á mjög persónulegan hátt. Hann vann áður 10—12 mis- munandi myndefni árlega en hef- ur nú takmarkað sig niður í 6—7 og vinnur að hverju viðfangsefni í 6—8 vikur. Nákvæmari og vand- aðri geta vinnubrögðin naumast orðið. Allt þetta má gjarnan koma fram í sambandi við sýningu Kun- ito Nagaoka, sem telst meiri hátt- ar viðburður í íslenzku menning- arlífi. þar meira og minna sfðustu 200 árin. ísland er hér undanskilið því að hér er glerlistin tiltölulega ný listgrein þannig að þeir, sem vinna nú að tilurð glers, teljast því brautryðjendur! Glerlistin á Norðurlöndum hef- ur fram á síðasta aldarfjórðung að mestu verið bundin við fjölda- framleiðslu, sem fór fram í verk- smiðjum, en það hefur svo færst í vöxt að einstaklingar hafi komið upp eigin verkstæðum til að blása og steypa gler. Það hefur svo aftur ýtt undir mikla þróun á sviði gler- gerðar sem listgreinar og orðið til að þjappa glerlistamönnum sam- an. Þannig urðu til sýningarsam- tökin „Norrænt gler“ árið 1978, sem nú sýna á tveggja ára fresti í einhverju Norðurlandanna. Röðin var víst komin að okkur því að um þessar mundir gistir vegleg sýning kjallarasali Norræna hússins og að venju er ráðstefnuhald nor- rænna glerlistamanna haldið samhliða sýningunni. Til að forðast hér allan mis- skilning er rétt að geta þess að Skandinavar hafa lengi átt frá- bæra hönnuði á sviði verksmiðju- glers enda sumir heimsþekktir verðlaunamenn, en það er önnur saga. Það er fögur sjón er blasir við er gengið er inn í kjallarasali Nor- ræna hússins og gesturinn verður fljótlega sannfærður um, að nor- ræn glerlist stendur um margt á háu stigi. Munirnir eru af hinni fjölbreytilegustu gerð og lögun, í senn klassískir sem nútímalegir. Hér sjáum við muni úr heimatil- búnu gleri en einnig úr aðfengnu og steindu gleri, sem sumt hefur verið fellt í blýfalsa erlendis. Það ráð hefur verið tekið, að blanda mununum saman en marka ekki þjóðunum sérstaka bása og getur það talist bæði kostur og löstur. Þannig er áhorfandinn lengur að átta sig á sérkennum hverrar þjóðar fyrir sig en hins vegar njóta gripirnir sín um margt bet- ur í uppsetningu. Þetta sama var í eina tíð reynt á sýningum Norræna listabanda- lagsins og voru menn víst almennt sammála um að það hafi reynst vel og sumir voru jafnvel stór- hrifnir. En einhvern veginn var þó snarlega horfið frá því. Það er mikil breidd í dönsku listamönnunum og vinnubrögð þeirra eru mér mjög að skapi en þeir stíla öðru fremur á eiginleika sjálfs glersins. Súla Kirsten Lang- kilde vakti óblandna athygli mína og hér er gott dæmi um listaverk, er kemur skoðandanum í upphafið og gott skap og verður honum jafnframt tilefni til margræðra hugleiðinga. Þá eru gripir Per Liitken mjög lifandi og minna sumir á þang og sjávargróður. Léttleiki og yndisþokki eru ein- kenni gripa Tshai Munch. Það er mikill kvenlegur fínleiki er umvefur gripi sænsku listakon- unnar Ása Brandt og munir landa hennar Lasse Helsten eru sem vatnskristallar, ferskir og tærir sem úrsvalinn. Dulúð og traustleiki einkennir verk finnsku listakonunnar Hel- ena Tynell og skýr form eru ein- kenni gripa Norðmannsins Arne Lindaas en hrjúf og traust form einkenna muni landa hans Ásvar Tangrand. Ég hef talið hér upp nokkur nöfn listamanna er eiga verk á sýningunni og mér eru helst minn- isstæð við samantekt þessarar greinar en bíð þess þó að geta framlags landa minna þar til ég rita um sérsýningu þeirra „Glerbrot 85“ á Kjarvalsstöðum. Sýningunni er ágætlega fyrir- komið og vel að henni staðið að öllu leyti nema því að sýn- ingarskrá vantar. Það er afleitt fyrir heimildargildið og gerir sýn- ingargestum erfiðara um vik við skoðun munanna og listrýnum við skrif þeirra. Það sem gildir er, að framtakið er mjög gott og hér er á ferð sýn- ing sem sterklega er hægt að mæla með. 1SS36 I STRAKAGERI Sýnd í A-sal kl. 5, 9 og 11.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.