Morgunblaðið - 02.09.1986, Blaðsíða 32

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. SEPTEMBER 1986
32
Minning:
Guðmundur Magn
ússon bókari
Fæddur 26. október 1922
Dáinn 24. ágúst 1986
Sjaldan verðum við mennirnir
eins varir við vanmátt okkar og
þegar einhver vinur eða ættingi er
óvænt kallaður burtu úr þessum
heimi. I dag verður jarðsettur frá
Dómkirkjunni Guðmundur Magnús-
son, hann Híi eins og hann heitir í
mínum huga. Híi andaðist að kvöldi
sunnudagsins 24. ágúst sl. í Borg-
arspítalanum í Reykjavík eftir
i tiltölulega stutta en stranga sjúk-
dómslegu. Mig langar að minnast
Hía með örfáum orðum sem síðasta
þakklætisvott fyrir langa og góða
viðkynningu.
Híi fæddist 26. október 1922 og
var því 63 ára er hann féll frá.
Foreldrar hans voru Magnús Pét-
ursson, héraðslæknir í Reykjavík,
og kona hans, Kristín Guðný Guð-
laugsdóttir. Magnús var Húnvetn-
ingur, fæddur á Gunnsteinsstöðum
í Langadal sonur Péturs Pétursson-
ar bónda þar, en Kristín var dóttir
Guðlaugs Guðmundssonar, sýslu-
manns og bæjarfógeta á Akureyri.
Böm Magnúsar og Kristínar auk
^ Hía eru Anna Guðrún, sem er látin,
Eva María, sem býr í Flórída,
Bandaríkjunum, og Margrét, sem
býr í Reykjavík.
Við Híi vorum æskuvinir og
skólafélagar. Fyrstu kynni okkar
urðu í Miðbæjarbamaskólanum. I
þá daga sátu nemendur tveir og
tveir saman við eitt borð og svo
vildi til að við Híi settumst saman
og sátum síðan saman eftir það
alla okkar skólatíð. I bamaskólan-
um, Gagnfræðaskóla Reykvíkinga,
Ágústarskólanum sem svo var
' nefndur og síðan í Menntaskólanum
í Reykjavík. Við Híi urðum strax
ákaflega samrýndir. Við lærðum
saman og lékum okkur saman svo
til hvem einasta dag strax frá
fyrstu kynnum. Þegar andlátsfregn
slíks æskuvinar berst, setur mann
hljóðan og verður orða vant, en
margt þýtur um hugann, margar
Ijúfar minningar hrannast upp eins
og perlur á bandi. Perlumar em
misjafnlega stórar og skína
misjafnlega skært. Mig langar til
þess að minnast á örfáar perlur,
þær sem skærast skinu er ég sett-
ist niður til þess að skrifa þessar
línur.
(. Ég kem í fyrstu heimsókn heim
til Hía. Þar eru stórir bókaskápar.
Fleiri bækur en ég hef áður séð.
Fjöldi þeirra er á erlendum tungu-
málum. Læknabækur með mynd-
um. Ég man enn hvað oft ég átti
eftir að fletta þessum bókum, og
hvaða áhrif myndimar, í litum,
höfðu á mig, bamaskólastrákinn.
Oft var ég daglegur gestur heima
hjá Hía. íbúðin á Klapparstígnum
var stór. Mun stærri en ég þekkti
til. Þar var píanó, og það sem meira
var, enginn sagði neitt þó aðkomu-
strákur reyndi að spila á það. Ég
man enn, þegar Einar Markússon
spilaði Rhapsódíu nr. 2 eftir Liszt,
á þetta píanó heima hjá Hía.
^ Fyrstu kynni okkar Hía af hand-
bolta voru hjá Benedikt Jakobssyni
í gagnfræðaskóla. Eftir það var
handboltinn stærsta áhugamálið.
Báðir vorum við í „liðinu ósigrandi"
sem sigraði í öllum skólakep])num
og að beiðni forráðamanna Víkings
gekk allt liðið í það félag. Við Híi
lékum síðan með Víkingi í mörg ár.
Síðasta perlan, af ótalmörgum
sem mig langar að minnast á hér
og sem alltaf verður ógleymanleg.
Grímuball heima hjá Hía. Ég veit,
að þeir sem urðu þess aðnjótandi
J>að vera á þessum grímuböllum,
munu seint gleyma þeim. Mig
grunar að móðir Hía, hún Gígí,
hafí verið aðalhvatamaðurinn að
þessum böllum, með bömum sínum.
Gígí verður mér alltaf minnisstæð
fyrir alla þá gestrisni og hlýju sem
hún sýndi mér og fyrir alla þá upp-
örvun sem hún sýndi okkur Hía
varðandi allt það sem við vorum
að bjástra við.
Allt í einu eru æsku- og ung-
dómsárin liðin. Leiðir okkar Hía
skilur sjaldnar. Það er gangur
lífsins.
Híi var tvíkvæntur. Fyrri kona
hans var Unnur Jónsdóttir frá
Deildartungu í Borgarfírði. Þau
eignuðust einn son, Guðlaug, sem
nú er bóndi í Arabæ í Ámessýslu.
Síðari kona Hía var Jóhanna Krist-
jánsdóttir og lifír hún mann sinn.
Með Jóhönnu eignaðist Híi þrjú
böm, tvær dætur, Helgu Guðbjörgu
og Onnu Guðnýju, og ein son,
Kristján sem nú er látinn. Bama-
böm Hía eru nú orðin níu.
Fyrir um það bil sautján árum
giftist sonur okkar hjóna dóttur
Margrétar systur Hía og hittumst
við Híi þá oftar. Á slíkum stundum
var gaman að blanda geði á ný við
Hía, sem var maður margfróður,
sérstaklega skemmtilegur, bam-
góður og hvers manns hugljúfí.
Ég kveð Hía á þessari stund —
og óska honum góðrar ferðar á sigl-
ingu sinni inn í sólina handan
flóans. Minningin um góðan dreng
og æskufélaga mun lifa. Um leið
þakka ég fyrir margar ógleyman-
legar samvemstundir og órofa
vináttu.
Ég og fjölskylda mín sendum
Hönnu, eiginkonu Hía, og öllum
öðrum sem um sárt eiga að binda
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning Guðmundar
Magnússonar.
Benedikt Antonsson
Þegar góðir vinir kveðja, er sezt
niður og hugsað til baka. Ég kynnt-
ist Guðmundi þegar ég var ungling-
ur og hann u'ngur maður,
nýkvæntur Jóhönnu, systur minni.
Guðmundur var greindur maður og
víðlesinn. Hrókur alls fagnaðar á
vinafundum, enda orðheppinn og
átti auðvelt með að tjá sig. Hvar
sem Guðmundur stundaði vinnu,
var hann með eindæmum vinsæll
og kjörinn til forustu fyrír félaga
sína. Ég vil þakka honum það, sem
hann hefur verið mér og minni fjöl-
skyldu. Ræktarsemi, sem hann
sýndi tengdaforeldrum sínum, með-
an þau lifðu, var lofsverð. Þetta
þökkum við af alhug. Fyrir 30 árum
bjó ég á heimili þeirra hjóna, undir
þeirra vemdarvæng, um eins árs
bil. Þá var búið þröngt, en þar sem
hjartarými er, þar er húsrými. Það
skarð, sem nú er höggvið, verður
vandfyllt. Tómarúm er í sálinni.
Guðmundur barðist hetjulega við
þann sjúkdóm, sem læknavísindin
ráða ekki ennþá við, vitandi að
hveiju stefndi. Hann sýndi sálar-
styrk.
Jóhanna og Guðmundur eignuð-
ust 3 börn. Dæturnar Helgu
Guðbjörgu og Önnu Guðnýju og
soninn Kristján, sem lézt fyrir 3
ámm. Guðmundur átti ennfremur
soninn Guðlaug af fyrra hjóna-
bandi. Ég og fjölskylda mín vottum
systur minni, börnum Guðmundar,
tengdabörnum, bamabörnum og
öðrum aðstandendum okkar dýpstu
samúð og biðjum þeim Guðs bless-
unar í þeirra sorg og trega.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Vald. Briem
Björg Kristjánsdóttir
Vinur minn, Guðmundur Magn-
ússon, er látinn.
Langar mig að minnast hans í
fáum orðum. Ég kynntist Guð-
mundi heitnum fyrir 3 árum er ég
og Helga, dóttir hans, felldum hugi
saman. Þijú ár er ekki langur tími
af ævi manns, en getur jafnframt
verið mönnum dýrmætur og lær-
dómsríkur. Strax við fyrstu kynni,
er ég kom á heimili þeirra hjóna
Guðmundar og konu hans, Jóhönnu
Kristánsdóttur, var mér vel tekið
og tókst með okkur ómetanlegur
vinskapur. Varð ég þeirrar ánægju
aðnjótandi, að fara með þeim hjón-
um í frí til Flórída síðastliðinn vetur.
Guðmundur hafði mikið lagt upp
úr ferðum þeirra hjóna til Flórída,
til að vera samvistum við systur
sína, Evu Maríu, og fjölskyldu
hennar. Fræddi hann mig þar um
margt sem mér er minnisstætt og
á vonandi eftir að koma mér að
góðum notum í lífínu. Guðmundur
fæddist 26. október 1922 og var
því rétt tæplega 64 ára gamall er
hann lést. Hann var sonur hjónanna
Kristínar Guðnýjar Guðlaugsdóttur
og Magnúsar Péturssonar, bæjar-
læknis í Reykjavík.
Þann 4. júlí 1948 gekk hann að
eiga eftirlifandi konu sína, Jóhönnu
Kristjánsdóttur frá ísafirði.
Eignuðust þau þijú böm. Þau eru
Helga Guðbjörg, Kristján, en hann
lést þann 27. ágúst 1983, og Anna
Guðný. Frá fyrra hjónabandi átti
Guðmundur einn son, Guðlaug.
Fædd 9. apríl 1923
Dáin 24. ágúst 1986
Hún Inga frænka var í hugum
okkar systkinanna í Hlíð við Selja-
landsveg, ísafírði, einskonar ævin-
týrapersóna. Eins langt og við
munum var alltaf tilhlökkun þegar
von var á henni í heimsókn. Glað-
lyndi hennar og elskuleg framkoma
höfðuðu ekki síst til barnahópsins
hjá Jóhönnu og Kristjáni, alltaf
mundi hún eftir að koma með glaðn-
ing handa okkur þó þess væri ekki
þörf, því glaða létta fasið hennar
heillaði okkur alveg.
Hún var sú af systkinum pabba,
sem við höfðum mest samband við.
Seinna í lífínu sem unglingar og
fullorðið fólk héldum við flest áfram
miklu sambandi við hana. Tvær af
systrunum unnu hjá henni þegar
hún var hótelstýra í Bjarkarlundi
og minnast þess tíma sem glaðra
æskustunda í návist hennar. Seinna
er hún var forstöðukona að Staðar-
felli í Dölum styrktust vináttubönd
enn við eina úr systkinahópnum
sem þar er búsett.
Inga frænka var þannig persóna
að allir áttu auðvelt með að gera
hana að trúnaðarvini sínum, enda
vildi hún hvers manns vanda leysa.
Mörg voru þau málin, stór og
smá, sem urðu auðveld viðureignar
þegar Inga frænka hafði lagt þeim
lið.
Inga frænka var tvígift, fyrri
maður hennar var Karl Ingimund-
arson, en hann er látinn. Seinni
maður Ingu, Ingólfur Eyjólfsson,
féll vel inn í vinahópinn, hlýlegur
og rólegur. Yngsti sonur Ingu
tengdist okkar fjölskyldu mikið þar
sem hann dvaldi langdvölum heima
hjá okkur.
Við systkinin eigum bjartar
minningar um allar stundir sem við
áttum með Ingu frænku, manni
hennar og fjölskyldu og við minn-
umst með þakklæti síðustu sam-
Hanna mín, missir ykkar er mik-
ill, þú og dætur þínar hafíð verið
hetjur í baráttunni, sem við svo allt
of oft töpum. Ég votta þér, mín
kæra vina, dætrum þínum og fjöl-
skyldum þeirra, Guðlaugi og fjöl-
skyldu hans, mína dýpstu samúð,
og megi guð styðja ykkur og styrkj-
ka á slíkri sorgarstund. Guðmundi,
mínum kæra vini, þakka ég allt og
allt.
Hjálmtýr Sigurðsson
í dag kl. 10.30 verður kvaddur
frá Dómkirkjunni Guðmundur
Magnússon, bókari hjá Flugleiðum,
en hann andaðist sunnudaginn 24.
ágúst sl. eftir erfíða sjúkdómslegu
undanfama mánuði.
Guðmundur fæddist 26. október
1922, sonur sæmdarhjónanna
Kristínar Guðlaugsdóttur og Magn-
úsar Péturssonar, borgarlæknis og
fyrrum alþingismanns.
Af bömum þeirra hjóna eru enn
á lífi systumar Margrét, búsett í
Reykjavík, og Eva María, sem hefur
verið búsett vestan hafs í meira en
ij'óra áratugi, en er nú komin heim
til að kveðja bróður sinn hinsta
sinni.
Eftirlifandi eiginkona Guðmund-
ar er Jóhanna Kristjánsdóttir.
Hefur hún stundað Guðmund í erf-
iðum veikindum hans undanfama
mánuði af einstakri alúð og um-
hyggju. Þeim hjónum varð þriggja
bama auðið. Á lífi eru systurnar
Helga Guðbjörg, fædd 1951, hús-
móðir og tölvuforritari, búsett í
Reykjavík og Anna Guðný, fædd
1956, húsmóðir og tölvuritari, bú-
sett í Neskaupstað. Einkasonur
þeirra, Kristján, fæddur 1954, and-
aðist 27. ágpist 1983.
Með fyrri konu sinni eignaðist
Guðmundur soninn Guðlaug, nú
bónda á Arabæ í Flóa. Hann fædd-
ist 1942.
Kynni okkar Guðmundar hófust
árið 1980 þegar hann réð sig til
starfa í aðalbókhaldi Flugleiða.
verustundanna á ættingjamótinu á
Varmalandi í júlí síðastliðnum. Inga
átti merkilegan starfsferil að baki
og eflaust verða aðrir til að minnast
hennar á þeim vettvangi. Við send-
um Ingólfí, sonum og flölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Börn Kristjáns og Jóhönnu
Enn á ný hefur hinn slyngi sláttu-
maður bmgðið brandi sínum og lagt
að velli góðan vin. Þegar árin fær-
ast yfír gerist það æ tíðara að skörð
séu höggvin í vinahópinn. Einn af
öðmm hverfa þeir yfír móðuna
miklu.
í dag verður gerð útför frú Ingi-
gerðar Guðjónsdóttur, skólastjóra,
frá Keflavíkurkirkju.
Þegar staðið er yfír moldum Ingi-
gerðar, rifjast upp minningar frá
liðnum samstarfsámm. Enda þótt
liðin séu rúm 20 ár frá því sam-
starfí, leiddi það til vináttu, sem
varað hefur síðan, þó að fundum
hafí fækkað hin síðari árin.
í þessum fáu kveðjuorðum til
Ingigerðar ætla ég mér ekki þá dul
að rekja ævistarf hennar í smáatrið-
um, til þess brestur mig kunnáttu
og getu, enda munu aðrir mér fær-
ari verða til þess. Mig langar aðeins
að minnast hennar frá þeim ámm
er við unnum að sameiginlegu
áhugamáli.
Ingigerður varð hótelstjóri í
Bjarkalundi sumarið 1958 til hausts
1962, er hún varð skólastjóri á
Staðarfelli í Dölum. Á þessum ámm
átti ég náið samstarf við Ingigerði
vegna starfa minna í Barðstrend-
ingafélaginu.
Mér er mjög ljúft að minnast
þessara ára, því vart er hægt að
hugsa sér betri samstarfsmann en
Ingigerður var. Hún var sérlega
glaðleg í öllu viðmóti og óvílsöm,
þó aðstæður væm fmmstæðar og
erfiðleikar miklir sökum vanbúnað-
Ingigerður Guðrún
Guðjónsdóttir - Kveðja
Fram að því hafði hann lengst af
starfað við akstur langferðabifreiða
og nokkur ár verið afgreiðslumaður
hjá Dráttarvélum hf.
Ýmsum þótti Guðmundur færast
allmikið í fang, kominn hátt á sex-
tugsaldur og lítt vanur bókhalds-
störfum, að ætla sér að ljúka
starfsævinni við háþróað og marg-
slungið tölvubókhald. Ekki liðu
samt margar vikur, þar til hann
hafði náð fullu valdi á sínu starfí,
enda athugull og vandvirkur svo
af bar. Hef ég fáa séð skipuleggja
verk sín jafnvel og hann gerði og
vom afköstin og nákvæmnin í sam-
ræmi við það.
I apríl sl. þegar Guðmundur kom
heim úr fríi var ákveðið að hann
hæfí störf við nýstofnað viðskipta-
mannabókhald Flugleiða, sem er
alfarið tölvuvætt, en Helga dóttir
hans hafði átt stóran þátt í hönnun
þess.
Hef ég fyrir satt að Guðmundur
hafí hlakkað til hins nýja starfs, sem
einmitt kallar á eiginleika þá sem
Guðmund prýddu. Og vissulega
hlakkaði undirritaður til enn nánara
samstarfs en áður hafði verið.
En margt fer öðmvísi en áætlað
er. Eftir því sem leið á aprílmánuð
ágerðust veikindi Guðmundar svo
að hann kom aldrei til síns nýja
starfs.
Með Guðmundi er genginn góður
drengur, dagfarsprúður, kátur og
skemmtilegur, frábærlega minnug-
ur á menn og málefni, maður, sem
við heyrðum aldrei segja hnjóðsyrði
um aðra menn, en ávallt lagði gott
til málanna.
I dag þegar við vinnufélagar
Guðmundar kveðjum hann hinsta
sinni sendum við eiginkonu, bömum
og systmm og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
algóðan Guð að styrkja þau á
kveðjustundinni.
Eftir lifír minningin um góðan
dreng. Blessuð sé minning hans.
Sigurður Jónsson
ar hótelsins að rækja það hlutverk
sem því var ætlað.
Ingigerður rækti starf sitt af
stakri samviskusemi og dugnaði,
og kunni ekki að hlífa sjálfri sér.
Ég býst við, að margan ferðamann-
inn, sem kom þreyttur og slæptur
í Bjarkalund, hafí síst gmnað, að
húsfreyjan gekk oft sjálf úr rúmi,
til að hann fengi næturhvíld, en hún
vakti nóttina af eftir erfíðan starfs-
dag. Þannig var Ingigerður, henni
fannst það skylda sín að ljá gestum
húsaskjól, meðan nokkur smuga var
innan dyra, enda þótt hún og starfs-
fólk hennar þyrfti að ganga úr rúmi.
Eins og áður sagði var Ingigerð-
ur mjög glaðleg í viðmóti og með
hlýrri glaðværð átti hún auðvelt
með að laða að sér fólk, enda sást
það vel á því hversu mikilla vin-
sælda hún naut í starfí sínu, bæði
hjá héraðsbúum í A-Barðastrandar-
sýslu og ferðamönnum, sem leið
áttu um Bjarkalund.
Nú að leiðarlokum vil ég flytja
Ingigerði þakkir mínar fyrir störf
hennar og ekki síst fyrir persónu-
lega vináttu um áratugaskeið, og
ég veit að ég mæli fyrir munn fjöl-
margra félaga Barðstrendingafé-
lagsins í Reykjavík, þegar ég flyt
henni þakkir og sendi eiginmanni
hennar og sonum innilegar samúð-
arkveðjur.
Vikar Davíðsson