Morgunblaðið - 02.09.1986, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 2. SEPTEMBER 1986
35
Einar J. Eiríks-
son — Minning
Fæddur 18. febrúar 1935
Dáinn 20. ágúst 1986
Nýlátinn er í Reykjavík Einar J.
Eiríksson, Skaftahlíð 11, og verður
hann jarðsunginn í dag frá Aðvent-
kirkjunni í Reykjavík.
Okkur bekkjarsystkinunn hans
frá Menntaskólanum á Laugarvatni
árin 1953—1956 varð hverft við er
við heyrðum lát hans, svo lifandi
er hann í minningum okkar frá
nýliðnum samverustundum. Þessi
kveðja er því ótímabær, en reyndar
veit enginn hvenær kallað er.
Einar J. Eiríksson fæddist í
Kaupmannahöfn 18. febrúar 1935.
Þar bjuggu þá foreldrar hans, Jón
Eiríksson skipstjóri og Guðbjört
Einarsdóttir. Jón var lengi ævi
sinnar skipstjóri á skipum Eim-
skipafélags íslands, Lagarfossi og
fl., síðast nafnkenndur fyrir skrif
sín um skipstjóra og skip. Þau hjón
voru bæði ættuð af Rauðasandi í
Vestur-Barðastrandarsýslu og átti
Einar til góðra að telja af þeim
ættarslóðum. Móðurbróðir hans var
Sigurvin Einarsson alþingismaður,
föðurbróðir Helgi Hermann Eiríks-
son, síðast bankastjóri. Foreldrar
Einars eru nú bæði látin, sömuleið-
is alsystir hans, Dagbjört Eiríksson
læknir, sem lést langt um aldur
fram.
Einar J. Eiríksson ólst upp í
Kaupmannahöfn til fjögurra ára
aldurs. Var þá skollin á heimsstyij-
öldin síðari og fyrir náð herveldanna
leyfðist hópi íslendinga á Norður-
löndum að fara um Petsamó í
Finnlandi heim með Esju til íslands
og var það fræg ferð. Einar var í
þeim hópi og nú tóku við bemsku-
og unglingsár í Reykjavík. Hann
nam í skóla ísaks Jónssonar í
Grænuborg og fór síðar í Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar og lauk
þar landsprófi miðskóla árið 1951.
Eftir tveggja ára dvöl í Menntaskól-
anum í Reykjavík kom hann til
náms við Menntaskólann á Laugar-
vatni og settist þar haustið 1953 í
máladeild 2. bekkjar. Mun það hafa
verið að ráði heimilisvinar hans,
Einars Magnússonar, síðar rektors.
Taldi hann að þar nýttist Einari
námið betur, sem og raunin varð.
Einar J. Eiríksson hafði á sér
sérstakt yfirbragð sem ógleyman-
legt verður okkur bekkjarsystkinum
hans. Hann fór eigin leiðir og kom
úr öðrum hópi en meginþorri okk-
ar. Á þeim ámm þegar allt átti að
steypa í visst svipmót ungra fram-
sækinna, róttækra gáfumanna, allt
að því óbundnum við trúarkenning-
ar, leyfði hann sér gamlan stíl í
klæðaburði og fasi öllu. Hann var
greinilega bundinn virðulegri heim-
ilisháttum en þá gekk og gerðist
meðal nemenda á Laugarvatni.
Hann leyfði sér að segja það opin-
berlega að hann væri trúrækinn og
tæki virkan þátt í starfi KFUM.
Og hann leyfði sér að lesa Biblíuna
kvölds og morgna.
Svo óvenjulegt sem þetta virtist
nú í fyrstu, verður að segja þá sögu
rétta að Einar vakti virðingu er
þeir kynntust honum betur. Bama-
trúin sem hann þorði að láta uppi
lá djúpt í okkur hinum. Hann var
líka einstaklega dagfarsprúður
maður, óáleitinn en lét þó ekki vaða
ofan í sig þegar honum fannst á
rétt sinn gengið. Kæmi slíkt ein-
staka sinnum fyrir var það öðmm
eftirminnilegt og til áminningar.
En á hverjum degi var Einar dag-
farsprúður, hláturmildari öðmm
fremur, þegnlegur í hópi bekkjar-
systkina og einstaklega umtals-
vandur maður. Okkur fmnst hann
ekki hafa átt óvin í þeim fjölmenna
hópi sem hann umgekkst þessi þrjú
ár á Laugarvatni.
Einar J. Eiríksson reyndist náms-
maður í meðallagi en greind hans
drógu menn ekki í efa, eins og
hann tæki ekki á öllu sínu. Hann
kom snemma á óvart með ágætis
ritgerðum, reyndist þar góður próf-
maður, og gat skrifað um hin
sundurleitustu efni. í þeim ritsmíð-
um sló hann ekki um sig frekar en
endranær, efnið var kmfið til
mergjar og niðurstöður lágu miklu
ljósar fyrir hjá honum en hinum sem
beittu fmmlegheitum og flæktu
fyrir sér málið með „list“ sinni.
Ekki gekk Einar heill til skógar
þennan námstíma sinn. Hann hafði
snert af flogaveiki en hélt henni
niðri eftir kostum. Þetta bætti hann
upp með einstakri reglusemi á vín
og tóbak og mun hann hafa haldið
þar vöku sinni til hinsta dags.
Ekki hugði Einar á langskólanám
eftir stúdensprófið 1956. Hann bjó
í Reykjavík, fyrst hjá foreldmm
sínum við Drápuhlíð en hin síðustu
ár í eigin íbúð í Skaftahlíð 11.
Hann fékkst við margvísleg störf,
vann lengi á Bögglapóststoftinni en
nú hin síðustu ár við þvottahús
Landspítala. Hann átti sér áhuga-
mál mest á sviði trúar sinnar. Hann
mun hafa verið í Hjálpræðishemum
á tímabili en hin síðustu árin var
hann genginn í söfnuð Sjöunda
dags aðventista. Þar leið honum
með miklum ágætum. Hann sagði
okkur að hann væri nú orðinn ein-
stæðingur, fjölskyldulega séð. En
söfnuðurinn væri með skipulagi
sínu gleðileg uppbót og hann fyndi
því ekki til neinnar einsemdar.
Einar var skáldmæltur og viljum
við flytja hér stutta vísu er hann
orti um tvítugt og lýsir vel hans
innri huga:
Með svindli er þessi heimur vor að svika-
myllu orðinn
svífur yfir höfðum manna frelsisdauða
korðinn.
Ef opnum ekki eyra vort og hjarta fyrir
Honum,
er horfið burtu lífið ásamt mannsins einu
vonum.
Þannig orti ungur maður í miðj-
um klíðum milli stúdentsprófa. Við
áttum þess kost að vera með Ein-
ari J. Eiríkssyni í vor er við héldum
upp á 30 ára stúdentsafmæli okkar
á Laugarvatni. Það var gaman að
hitta hann eins og áður. Hann hafði
haldið sjúkdómi sínum niðri í mörg
ár. Hann undi sér vel í starfi sínu
og hann hafði opnað eyra sitt fýrir
trúarsöfnuði sem hann vænti sín
mikils af. Hann var geðþekkur og
einkar yfirvegaður, hláturmildur
sem jafnan áður, góður félagi í
hópnum. Og hann naut þess að hitta
okkur aftur.
En einmitt þá kom kallið. Drott-
inn allsheijar hafði nú þroskað
Einar J. Eiríksson til annarra og
meiri starfa um geiminn. Þótt hon-
um nú hverfi burtu lífíð í þessum
heimi vitum við að „mannsins einu
vonir" fylgja honum yfir til annars
heims og verða þar hans veruleiki.
Með þessum orðum þökkum við
bekkjarsystkinin Einari J. Eiríks-
symi frábæra samfylgd.
Bekkjarsystkin í ML
Þegar sólin iækkar á lofti, það
fer að bregða birtu, haustvindamir
leika, vitum við að sumarið er að
kveðja og vetur konungur boðar
komu sína. Eins er það þannig að
í lífi hvers manns, einhvem tíma,
haustar að, lífíð hverfur og starfs-
degi líkur. Stundum eftir langan
starfsdag, en stundum kemur dauð-
inn snöggt sem reiðarslag og við
emm óviðbúin. Þannig var það með
vin minn Einar. Ég hitti hann hress-
an og glaðan á þriðjudegi, daginn
eftir var hann allur. Hann hafði átt
við erfiðan sjúkdóm, flogaveiki, að
stíða til fjölda ára, þannig að hann
gekk ekki heill til skógar. Hann
kvartaði ekki, hann talaði ekki um
veikindi sín, hann tók hlutunum
með jafnaðargeði. Hann fól sig og
vini sína í hendi Guðs.
Einar fæddist 18. febrúar 1935,
aðeins rúmlega fimmtugur þegar
kallið kom. Einar var vel gefinn og
fróður um marga hluti. Eftir að
stúdentsprófí lauk, lauk hann bú-
fræðiprófí frá Bændaskólanum á
Hvanneyri. Einar var mjög trúaður
og stefndi því hugur hans til að
fræðast meira um andleg mál. Sett-
ist í guðfræðideild Háskólans og
nam þar hebresku í eitt ár. Ýmis
störf vann Einar, meðal annars var
hann hjá Pósti og síma, en nú síðast
starfaði hann hjá þvóttahúsi
Ríkisspítalanna. Á þessum tíma
eignaðist hann marga góða vini sem
hann kunni að mcta og þó að hann
væri ekki daglegur gestur á þeirra
heimili eða þeir á hans, urðu þarna
hlý vináttubönd. Fyrir þessa vináttu
var Einar mjög þakklátur. Einar tók
dijúgan þátt í bindindismálum og
var hann félagi í stúkunni Einingin
nr. 14. Þar eignaðist hann marga
góða vini sem áttu sömu áhuga-
mál. Einar vígðist sem hermaður í
Hjálpræðisherinn og var virkur þar
í starfí í nokkur ár, í þeim hópi
naut sín vel sú hlýja og vinátta er
frá honum stafaði, hann fann til
með þeim sem áttu um sárt að
binda. Einar var leitandi í trúmálum
og fyrir rúmum tveim árum samein-
aðist hann þeim söfnuði er hefur
sjöunda daginn að minnismerki,
laugardaginn, sem er hinn rétti
biblíulegi hvíldardagur samkvæmt
kenningu Heilagrar ritningar og
eins og skáldkonan Björk túlkar svo
fallega í erindi eins gullfallegs
sálms:
Hvíldardagur gleðigjafi
Guði helguð stund þín hver
bendir oss af himins hafi
heim, hvar birta Drottins er
heim að ströndu Ijóssins linda
lífs þar perlan dýrust skín
heims frá vegi soiga, synda
sólbjöit náð þar aldrei dvín.
(Björk)
Að leiðarlokum vil ég þakka Ein-
ari samfylgdina, að vísu stutt kynni
en góð og göfug. Hann var vinur
vina sinna, horfði fram á veginn,
bíðandi hinnar sælu vonar þar sem
Hinn 27. ágúst sl. lést gamall
kunningi minn, Guðmundur Bjama-
son frá Mosfelli, á sviplegan hátt.
Við þá andlátsfregn rak mig í roga-
stans og var sem fótunum væri
kippt undan mér. Kynni okkar Guð-
mundar hófust í skóla, en þó
aðallega í gegnum annan eldri
bræðra hans, Bjarka.
Guðmundur var knár í vexti og
mjög bjartur yfírlitum, kvikur í
hreyfíngum og ávallt mjög hress í
bragði. Skopskyn hafði hann ómælt
eins og öll þau systkin. Kynnin urðu
því auðveld, þar sem léttleikinn var
mikill.
Að loknu gagnfræðaprófí gekk
Guðmundur i Bændaskólann á
Hvanneyri og lauk þaðan búfræði-
námi vorið 1974. Sveitabúskapur
réttlætið býr. Ég vil kveðja Einar
með orðum Ritningarinnar er skráð
eru í 1. Þessaloníkubréfí 4:13-18.
„Ekki viljum vér, bræður, láta yður
vera ókunnugt um þá, sem sofnaðir
eru, til þess að þér séuð ekki hrygg-
ir eins og hinir, sem ekki hafa von.
Því að ef vér trúum því, að Jesús
sé dáinn og upprisinn, þá mun Guð
sömuleiðis fyrir Jesúm leiða ásamt
honum fram þá, sem sofnaðir eru;
því að það segjum vér yður og höf-
um fyrir oss orð Drottins, að vér
sem lifum og erum eftir við komu
Drottins, munum alls ekki fyrri
verða en hinir sofnuðu; því að sjálf-
ur Drottinn mun með kalli, með
höfuðengils raust og með básúnu
Guðs, stíga niður af himni, og þeir
sem dánir eru í trú á Krist, munu
fyrst upp rísa; síðan munum vér,
sem lifum, sem eftir erum, verða
ásamt þeim hrifnir burt í skýjum
til fundar við Drottin í loftinu; og
síðan munum vér vera með Drottni
alla tíma. Huggið því hver annan
með þessum orðum.“
Einar hvílir nú í faðmi náttúrunn-
ar uns Drottinn samkvæmt orðum
Heilagrar ritningar kemur í skýjum
himins og þeir sem dánir eru í trú
á Krist munu fyrst upp rísa. Sá
dagur er ekki langt undan. Þegar
Drottinn mun birtast í skýjum him-
ins með miklum englaher, mun
hann sækja sitt fólk og þeir sem
trúir hafa reynst, fá að dvelja með
honum um alla eilífð. Þessu trúði
Einar og þessum sannleik Heilagrar
ritningar vildi hann miðla vinum
og vandamönnum. Hann átti góða
vini innan aðventsafnaðarins, nú
er Einar kært kvaddur af þeim,
þeir þakka ánægjulegar samveru-
stundir, varðveita minninguna um
góðan dreng.
Kæru vinir, þið sem syrgið látinn
bróður, vin og frænda á komandi
dögum, ykkur er það huggun harmi
gegn að ylja ykkur við minningam-
ar um látinn vin sem gekk hægt
um gleðinnar dyr. Sporin sem hann
skildi eftir voru mörkuð velvild og
hlýju til samferðarmanna sinna.
Hafí Einar hjartans þökk, hann
hvílir nú uns lúðurinn hljómar og
Drottinn kemur í skýjum himins,
þess dags væntum við og vinir hann
Óllum aðstandendum sendi ég hlýj-
ar samúðarkveðjur.
Blessuð veri minning látins vinar.
Karl Vignir
„Þar sem góðir menn fara, eru
Guðsvegir". Þessi setning kemur
mér í hug þegar ég minnist vinar
míns Einars J. Eiríkssonar sem lést
20. ágúst aðeins fímmtíu og eins
árs að aldri. Á þessari stuttu ævi
auðnaðist honum samt að gefa öðr-
um þá ástúð og hjartahlýju sem
hann átti í svo ríkum mæli og ein-
kenndi viðmót hans.
Einar J. Eiríksson fæddist 18.
febrúar 1935. Hann var af góðu
fólki kominn í báðar ættir og átti
átti hug hans og starfaði hann mik-
ið við landbúnað auk sjómennsku.
Hann rak t.d. á tímabili garðyrkju-
stöð austur í sveitum með æskuvini
sínum Jóni Jóhannssyni frá Dals-
garði. í garðyrkjustöðinni þar hjá
vini sínum starfaði hann lengi vel.
Síðastliðið sumar hóf Guðmundur
tijárækt á landskika héma í dal-
botninum. Vonandi er að sá reitur
fái að dafna um ókomin ár, sem
minning um einn Ijósan geisla í
dalnum.
Ég hitti Guðmund ekki oft hin
síðari ár, vegna eigin fjarvera við
nám og hans við störf til sjávar og
sveita. Ég man þó eitt sinn er ég
rakst á hann á síðastliðnum vetri,
tók í hönd hans. Man hve þykk hún
var og vinnuþétt. Slík hönd hlýtur
Kveðjuorð
Guðmundur Bjarna-
son frá Mosfelli
ekki langt að sækja ljúfmennski^"
sína og höfðingsskap. Foreldrar
hans vora Jón Éiríksson skipstjóri
og seinni kona hans Guðbjört Ein-
arsdóttir b. í Stakkadal á Rauða-
sandi Sigfreðssonar, bæði vora þau
hjón ættuð úr Barðastrandarsýsl-
unni. Einar bar mikið svipmót
Einars Sigfreðssonar afa síns sem^
hann mat mikils. Af fjóram systkin-
um hans er Ragnheiður Sigríður
skrifstofustjóri ein á lífi, en hin
vora Steinþór, sem fórst ungur með
dönsku skipi á stríðsáranum, Ólafur
Heiðar kennari og Bergljót læknir
en hún var alsystir Einars. Þau
Einar og Bergljót vora fædd í Dan-
mörku þar sem faðir hans var í
siglingum og tóku þau og móðir
þeirra þess vegna upp nafnið Eiríks-
son sem Eiríkur hélt síðan er hann
kom heim í Petsamo-ferðinni 1940.
Einar lauk stúdentsprófi frá
Laugarvatni og stefndi að því að**
læra dýralækningar og fór í þeim
tilgangi í bændaskólann á Hvann-
eyri og útskrifaðist þaðan vorið
1957 en veikindi hans hömiuðu
frekara námi. Þó var hann einn
vetur í guðfræðideildinni og nam
þar hebresku en guðfræðin átti hug
hans alla tíð. Faðir hans var með
farsælustu skipstjóram um sína
daga og sjálfur sigldi Einar á sumr-
in á strandferða- og farskipum um
nokkur ár en lengst vann hann í
I»sthúsinu en síðustu árin í þvotta-
húsi Ríkisspítalanna.
Sterkasti þátturinn í fari Einars
var trúarstyrkur hans og var það
mjög ríkt hjá honum að gefa a^.
sjálfum sér og gleðja aðra. Við sem
þekktum hann vissum að hann tók
trú sína mjög alvarlega og að hún
var ekkert hégómamál fyrir hann.
Hann var einstaklega bænrækinn
og var lifandi vitnisburður trúar
sinnar í öllu því sem hann tók sér
fyrir hendur. Einar var alla ævi
mjög bindindissinnaður og starfaði
í stúkunni Einingunni nr. 14 og
gegndi þar trúnaðarstörfum og var
mjög einlægur í bindindismálum
eins og öllu því er hann tók sér^
fyrir hendur. Einar var einstaklega
vel gerður maður og yfírvegaður
enda ágætum gáfum gæddur. Einar
átti létt með að yrkja fallegar vísur,
einnig átti hann auðvelt með að
koma fyrir sig orði og var vel rit-
fær. Þrátt fyrir veikindi sín var
Einar mjög glaðsinna og gat verið
gamansamur. Hann hafði mikið
dálæti af bókalestri og las bæði
andleg rit og þjóðlegan fróðleik.
Einar var góður sögumaður og söng
bæði í kirkjukór Aðventskirkjunnar
og í kór á hundrað ára afmæli stúku
sinnar. Hann hafði á unga aldri
starfað í KFUM og síðan í Hjálp-
ræðishemum en sína beztu vini
eignaðist hann í söfnuði aðventista^
og ef vinur minn Einar J. Eiríksson
mætti sjálfur mæla, mundi hann
vilja þakka sínum góðu félögum í
söfnuði aðventista fyrir alla þeirra
miklu umhyggju, falslausa og sanna
vináttu.
Sigurgeir Þorgrímsson
að hafa nóg að starfa í garðinum
handan móðunnar.
Við, fjölskyldan í Túnfæti, vott-
um foreldram hans, systkinum,
unnustu og öðram aðstandendum
og syrgjendum innilega samúð.
Þorkell Jóelsson