Morgunblaðið - 25.09.1986, Side 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUÐAGUR 25. SETPEMBER 1986
t
Sonur minn og bróðir okkar,
EYJÓLFUR EINAR GUÐMUNDSSON
frá Flatey á Breiðafirði,
andaðist 23. september 1986.
Guðrún Jónína Eyjólfsdóttir,
Kristfn Guðmundsdóttir,
Ólafur Guðmundsson,
Jóhann Salberg Guðmundsson,
Sigurborg Guðmundsdóttir,
Regfna Guðmundsdóttir,
Erla Guðmundsdóttir.
t
Elskuleg móðir og fósturmóðir,
KRISTÍN ELÍNBORG BJÖRNSDÓTTIR,
Akralandi 1,
Reykjavfk,
andaðist í Hafnarbúðum 22. þ.m.
Heiðbjört Guðlaug Pétursdóttir,
Guðmundur Bergsson
og aðrir aöstandendur.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
BERGÞÓRA EINARSDÓTTIR,
Hofteigi 6,
andaðist þann 23. sept. í Borgarspítalanum. Jarðarförin auglýst
síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Svanbjörg Hróbjartsdóttir,
Guðlaug Hróbjartsdóttir.
t
Hjartkær sonur okkar og bróðir,
ÞRÁINN ARNGRÍMSSON,
Prestbakka 1,
sem lóst af slysförum 20. september, verður jarðsunginn frá Bú-
staðakirkju föstudaginn 26. september kl. 13.30.
Auður Samúelsdóttir, Arngrfmur Magnússon,
Magnús Arngrímsson, Kjartan Arngrímsson.
t
Bróðir okkar,
JÚLÍUS JÓNASSON,
verður jarðsunginn frá Áskirkju föstudaginn 26. september kl.
13.30.
Ásmundur Jónasson,
Matthías Jónasson,
Daðfna Jónasdóttir,
Jóhanna Jónasdóttir,
Sigrún Jónasdóttir,
Gfsli Jónasson.
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
SIGMAR JÓNSSON,
Hólabraut 15,
Blönduósi,
er lést þann 18. þ.m., verður jarðsunginn frá Blönduóskirkju laug-
ardaginn 27. september kl. 14.00.
Sigrún Kristófersdóttir,
Anna Kristrún, Jón Kristófer.
t
HÓLMFRÍÐUR GUÐJÓNSDÓTTIR,
óður til heimilis f Breiðagerði 8,
verður jarðsungin frá Fossvogskapellu föstudaginn 26. september
kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Magnús Júlfusson.
t
Sonur okkar,
ÞÓRIR BALDURSSON,
Rauðalæk 18,
verður jarðsunginn föstudaginn 26. september frá Fossvogskirkju
kl. 10.30.
Baldur Sveinsson,
Ingibjörg Torfadóttir.
Ragnhildur K.
Þorvarðardóttír
frá Stað - Minning
Fædd 24. febrúar 1905
Dáin 16. september 1986
Árið 1901 fluttu til Súganda-
Qarðar presthjónin sr. Þorvarður
Brynjólfsson og frú Anna Stefáns-
dóttir. Var það mikil gæfa fyrir
Súgfirðinga, eins og faðir minn orð-
aði það, eitt sinn er við ræddum
um þau. Hann sagði mér frá braut-
ryðjendastarfí séra Þorvarðar í
félags- og sveitastjómarmálum
byggðarlagsins, meðal annars
gekkst Þorvarður fyrir stofnun
Sparisjóðs Súgfírðinga. Sr. Þor-
varður þjónaði Staðarprestakalli í
25 ár. Hann lést 1925, 62 ára. Frú
Anna fluttist til Reykjavíkur eftir
1930. Hún lést árið 1960, 85 ára.
Þessi hjón voru miklir vinir og vel-
gerðarmenn foreldra minna, og
mátu foreldrar mínir þau mikils.
Sjaldan fellur eplið langt frá eik-
inni. í dag kveðjum við elstu dóttur
þessara mætu hjóna, Ragnhildi
Kristbjörgú. Hún fæddist að Stað
í Súgandafirði 24. febrúarr 1905.
Ólst hún þar upp í hópi 10 systk-
ina. Árið 1925 lauk Ragnhildur
kennaraprófí frá Kennaraskóla ís-
lands. Hinn 3. október 1926
kvæntist hún Ömólfí Valdimarssyni
kaupmanni á Suðureyri. Varð þeim
10 bama auðið, en 3ja bam þeirra,
Guðrúnu, misstu þau fjögurra ára
gamla. En Finnborg, dóttir Ömólfs
af fyrra hjónabandi, ólst upp hjá
þeim. Auk bamanna vom á heimili
þeirra Valdimar, faðir Ömólfs, og
Jón, bróðir Ragnhildar, meðan þeir
lifðu. Heimili þeirra stóð ávallt opið
gestum og gangandi. Það var mikil
vinna að stjóma svo stóru heimili.
En Ragnhildi fórst það vel, sem
annað er hún gerði. Það má segja
að hún ásamt eiginmanni sínum
hafí verið lífíð og sálin í félags-
starfí Súgfirðinga, sem var mikið á
meðan þau bjuggu þar. Ragnhildur
var lengi formaður kvenfélagsins
Ársól og organisti kirkjunnar. Einn-
ig tók hún mikinn þátt í bindindis-
starfí.
Ég og systkini mín eigum marg-
ar góðar minningar frá æskuárum
okkar, er við nutum á heimili Ragn-
hildar og Ömólfs á Súgandafírði.
Árið 1946 fluttu þau til Reykjavíkur
°g bjuggu á Langholtsvegi 20. Þau
vom meðal stofnenda Súgfírðinga-
félagsins í Reykjavík og frumkvöðl-
ar að stofnun viðlagasjóðs
Súgfírðingafélagsins sem veitt er
úr til bágstaddra Súgfírðinga fyrir
jól ár hvert. Ragnhildur var heiðurs-
félagi Súgfírðingafélagsins. Mann
sinn missti hún árið 1970. Ragn-
hildur var falleg og góð kona og
mikil persóna, en fyrst og fremst
var hún móðir, sem hugsaði um
velferð bama sinna. Við systkini
mín og makar okkar kveðjum Ragn-
hildi og þökkum henni tryggð
hennar og vináttu. Við biðjum Guð
að styrkja börn hennar og ástvini.
Árni Ornólfsson
Góðar manneskjur lifa aldrei
nógu lengi. Hver stund í návist
þeirra er dýrmæt og eftirsjáin við
andlát þeirra mikil og sár. Þannig
er því farið nú þegar amma min
elskuleg hefur lokið sínu lífshlaupi,
á áttugasta og öðm aldursári. Við
sem bámm gæfu til að þekkja hana
og elska hefðum viljað hafa hana
t
ARI RUNÓLFSSON
frá Hálsum,
sem lést á Dvalarheimili aldraðra, Borgarnesi 22. september,
verður jarðsunginn frá Hvanneyrarkirkju laugardaginn 27. sept-
ember kl. 14.00.
Fyrir hönd systkina hans,
Hörður Runólfsson.
t
Útför móður okkar,
RAGNHILDAR K. ÞORVARÐSDÓTTUR,
Langholtsvegi 20,
fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 25. september kl. 13.30.
Þorvarður Örnólfsson, Anna Örnólfsdóttir,
Valdimar Örnólfsson, Ingólfur Örnólfsson,
Arnbjörg Auður Örnólfsdóttir, Þórunn Örnólfsdóttir,
Margrét Örnólfsdóttir, Guðrún Úlfhildur Örnólfsdóttir,
Sigriður Ásta Örnólfsdóttir, Finnborg Örnólfsdóttir.
t
Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát og útför
KARLS EYJÓLFS JÓNSSONAR,
Borgarnesi.
Guð blessi ykkur.
Jóna G. Jónsdóttir,
Jón Þór Karlsson,
Guðjón B. Karlsson,
Sturla S. Karlsson,
Guðrún Karlsdóttir,
Áslaug G. Bachmann,
Ágúst H. Kristjánsson,
Helga Ólafsdóttir,
Bára Guðmundsdóttir,
Birna Gunnarsdóttir,
Hjördis Karlsdóttir,
ÁsgeirÆ. Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýju við andlát og útför
JÓSEFÍNU PÁLMADÓTTUR
fyrrverandi húsfreyju að Holti í Torfalækjarhreppi.
Börn, tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn,
hjá okkur svo miklu lengur.
Hildur amma var seinni kona
Omólfs afa míns, en hann var áður
kvæntur móðurömmu minni, Finn-
borgu Kristjánsdóttur, sem lést úr
spönsku veikinni árið 1918, fáein-
um dögum eftir fæðingu Finnborg-
ar móður minnar og einkadóttur
þeirra hjóna. Þegar mamma var sjö
ára gekk afí að eiga Ragnhildi, sem
sögur herma að hafí verið einhver
besti og glæsilegasti kvenkostur þar
um slóðir, enda mun Ömólfur hafa
lagt hug á hana sem púrunga
stúlku, og beið hennar þolinmóður
þar til í fyllingu tímans. Hildur
amma reyndist móður minni ávallt
vel, og okkur stjúpdótturbömum
sínum var hún sönn amma, ekki
síður en sínum eigin bamabömum,
og var þar ajdrei nokkum mun á
að finna.
Heimili þeirra Hildar ömmu og
Ömólfs afa var alla tíð snar þáttur
í lífi okkar bamabarnanna. Þar var
ávallt ýmislegt um að vera, enda
fjölskyldan mannmörg og lífleg, og
við krakkarnir nutum þess að vera
velkomnir í þessu stóra húsi, þar
sem við máttum leika lausum hala
að vild án þess nokkru sinni væri
amast við okkur. Hjá afa og ömmu
ríkti umburðarlyndi og einstök þol-
inmæði í garð æskunnar, þau sýndu
bömum reyndar sjaldgæfa virð-
ingu, og uppskáru hið sama hjá
þeim. Alltaf voru börnin fullgildir
þátttakendur, aldrei homrekur eins
og nú tíðkast svo víða. Á hátíðum
og öðrum tyllidögum þegar allir
komu saman til að gleðjast var sér-
stök rækt lögð við að skemmta
bömunum; þau voru með í leikjum
og spreyttu sig á þrautum einsog
þeir fullorðnu, og þegar kom að því
að Hildur amma settist við hljóð-
færið með „kindabókina" fyrir
framan sig var þess vandlega gætt
að allir fengju eitthvað við sitt
hæfí, allt til þess yngsta í hópnum.
Þessar sögustundir fjölskyldunnar
voru ómissandi þáttur í hverri veislu
á Langholtsveginum, þar fór saman
mikil sönggleði og góðir hæfíleikar,
svo oft var unun á að hlýða. Hildur
amma átti þar ekki minnstan þátt,
hún var menntaður organisti og bjó
að þeirri kunnáttu, auk þess sem
hún hafði hreina og fallega rödd
sem gott var að fylgja, þeim sem
skemmra var á veg kominn í söng-
listinni. Hinn kröftugi samhljómur
sem hreif með sér bamið fotðum
lifír enn í minningunni, og ófá sön-
glögin kann ég frá þessum sam-
verustundum Qölskyldunnar við
píanóið.
Afí og amma voru eitt. Þó þau
væru orðin roskin á mínum
bernskuárum voru þau ástfangin
eins og unglingar, og mátti hvorugt
af hinu sjá. Kærleikur þeirra hvors
til annars var einrtakur; hann birt-
ist í hverju andsvari, hverju
augnatilliti. Hann tengdi þau saman
í blíðu og stríðu og gerði þau bæði
að gæfumanneskjum. Þegar afí dó
fyrir allmörgum ámm sýndi Hildur
amma ótrúlegan styrk, hún lét ekki
bugast þá fremur en endranær, en
hélt áfram að lifa með þeirri reisn
sem hún sannarlega hafði til að
bera. Ég hef þá trú að á göngu
hennar um þetta mishæðótta og oft
grýtta landslag sem lífið er hafi
henni aldrei fundist hún vera ein í
ferðum. í huganum átti hún ástvin-