Morgunblaðið - 26.02.1987, Side 18

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. FEBRÚAR 1987
18
„Hundrað
ára ein-
semd“ end-
urútgefin
UT £R komin hjá Máli og menn-
ingu ný útgáfa skáldsögunnar
„Hundrað ára einsemd" eftir
kólumbíska Nóbelsverðlaunahaf-
ann Gabríel García Marquez.
Bókin er gefin út í tilefni af 50
ára afmæli forlagsins og er hún
einnig bók febrúarmánaðar.
í kynningu forlagsins segir m.a:
„Hundrað ára einsemd" kom
fyrst út á frummálinu árið 1967
og vakti mikla athygli; nú er hún
talin eitt helsta verk höfundar síns.
Sagan greinir frá þvi er Búendía
fjölskyldan nemur land og reisir
bæinn Macondo hjá bergvatnstæru
fljóti þar sem sérhvert hús er sum-
arhús fullt af birtu. I upphafi lifa
þar allir jafnir án valdhafa, einangr-
aðir frá umheiminum og hlíta forsjá
goðans Góðandag. En fyrr en varir
ber gest að garði og brátt kemst
rót á kyrrstæða draumaveröld Mac-
ondo. Þessi goðsagnakennda frá-
sögn sínir heim í hnotskum, í litríkri
ættarsögu Búendíaifyölskyldunnar
kristallast líf suður-amerískra
þjóða."
Þetta er þriðja útgafa bókarinnar
og er hún 365 bls. að stærð.
Hleypti
af skot-
um í íbúð
sinni
LÖGREGLAN var kölluð að húsi
í austurhluta Reylgavíkur á
þriðjudagsmorgun. Þar hafði
maður hleypt af nokkrum skot-
um úr riffli inni i ibúð sinni.
Lögreglunni var tilkynnt um at-
burðinn um kl. 8. Maðurinn hafði
skotið þremur skotum úr rifflinum,
en í íbúðinni voru þá kona hans og
bam. Ekki mun hann þó hafa beint
skotunum að þeim. Þegar lögreglan
kom á vettvang gekk greiðlega að
taka vopnið af manninum, en auk
þess lagði lögreglan hald á tvær
byssur til viðbótar, sem maðurinn
hafði leyfí fyrir. Maðurinn mun
hafa verið nokkuð ölvaður.
SVIPMYNDIR ÚR BORGINNI/Óiafur Ormsson
„Hvar er húsið okkar?“
Það var sunnudagur, himinninn
heiðskír, sól á lofti, svolítið kalt,
frost tvö til þijú stig og tilhlökkun
ríkjandi varðandi komandi sumar.
Sá er ég heimsótti fyrsta sunnu-
dag í janúarmánuði síðastliðnum
og sagt var frá í Svipmyndagrein
17. janúar, og þjáðist af maga-
veiki, hefur nú tekið gleði sína
að nýju. í ljós kom þegar hann
fór í skoðun að hann var ekki
með magasár, sem betur fór, ein-
ungis einhveijar örlitlar bólgur í
maga, og þegar ég leit inn til
hans sunnudaginn 15. febrúar
sagði hann, að hann hefði sagt
við lækninn, að fyrst svo væri þá
gæti hann tekið niður reipið. Hann
fer á gömlu dansana í Artúni um
hveija helgi, enda fráskilinn og
einhleypur, og hafði orðið að gera
hlé á ferðum sínum í Ártún á
meðan maginn var að kvelja hann.
Nú segir hann allt svo skemmti-
legt. Kvenfólkið hafí yfirleitt
mikið aðdráttarafl nema af ein-
hveijum ástæðum ekki þær sem
skipa Kvennalistann.
— Nútíma tröllskessur. Ekki í
takt við tímann, sagði hann.
Hvað um það? Ekki eru allir
sammála þeirri skilgreiningu. Ég
kom til hans upp úr hádegi þenn-
an sunnudag. Það hefur áður
komið fram í Svipmyndagrein að
hann er rétt rúmlega fímmtugur,
og ekki skortir hann svo sem
áhugamálin. Hefur safnað Vik-
unni í áratugi og Samúel síðan
það blað hóf göngu sína og lengi
átti hann Mánudagsblaðið inn-
bundið frá fyrsta tölublaði. Hann
bað mig um að gjöra svo vel að
setjast á sófa í stofunni og láta
fara vel um mig á meðan hann
setti í sig tanngóminn. Hann er
kominn með tanngóm í neðri góm
síðan ég heimsótti hann í janúar-
mánuði. Kom til dyra, skælbros-
andi, og ég var ekki fyrr sestur
en hann kom með tvö kíló af
sælgæti og hellti úr stórum poka
í skál, karmellur, súkkulaði og
lakkrís sem hann hafði keypt á
stórmarkaði. Hann fór inn á bað-
herbergi og ég heyrði í honum
þaðan inní stofuna. Hann var í
ham. Var argur yfír þeirri skatt-
píningu sem hann taldi sig búa
við um leið og hann ynni að því
að eignast þak jrfír höfuðið,
þriggja herbergja íbúð í fjölbýlis-
húsi. Kom fram í stofuna, var
með kókflösku í hægri hendi og
löðrandi rakkremið í andlitinu og
rakáhöldin í vinstri hendi og víga-
legur þar sem hann stóð þama
með ístruna út í loftið og skamm-
aðist. Ég hafði orð á því hvað það
væri nú gaman að eiga eitthvert
athvarf, t.d. í þorpi úti á landi,
ekki alltof langt frá höfuðborginni
þar sem fasteignir hafa fallið mjög
í verði, þar sem framboð er all-
nokkuð, eftirspum aftur mjög lítil.
Datt svona í hug að t.d. ef ijórir
félagar tækju sig saman og
keyptu jámklætt timburhús sem
væri komið eitthvað til ára sinna
og nytu þess að vera þar fjarri
ys og þys borgarlífsins. Allt í einu
lagði hann frá sér rakáhöldin,
skolaði niður gosdiykknum og
settist á stól á móti mér, með löðr-
andi rakkremið í andlitinu og vildi
fá að segja álit sitt:
— Þetta er góð hugmynd. Hve-
nær datt þér þetta í hug? Það er
ekki að spyija að ykkur þessum,
sem eruð alltaf að skrifa. Allan
andskotann dettur ykkur i hug.
Ekki emm við sem vinnum í akk-
orðsvinnu og öll kvöld og um
helgar svo vakandi. Við emm allt-
af að hugsa um kaup og kjör.
Hvar viltu ná í hús? spurði hann
og var nú farið að svíða í andlitið
undan rakkreminu og fór aftur
jrfír á baðherbergið.
— Ekki þó á Raufarhöfn? kall-
aði hann frá baðherberginu.
— Nei. Það er alltof langt frá
Reykjavík.
— Alltof langt? Eins og það er
fallegt á Raufarhöfn.
— Nei. Það er ekki á dagskrá.
— Viltu kannski húskofa í Mos-
fellssveit? spurði hann og var ekki
lengur með rakkremið framan í
sér.
— Nei, nei. Kemur ekki til greina.
— Ósköp ertu hógvær. Það er
varla hægt að toga upp úr þér
nokkurt orð. Svona. Hvar viltu
að við rejmum að komast jrfír
gamalt bámjámsklætt timbur-
hús?
— Við? Svo þú hefur þá áhuga á
málinu? spurði ég forvitinn.
— Auðvitað. Heldurðu að ég sé
ekki búinn að fá nóg af því að
geta aldrei um ftjálst höfuð strok-
ið. Og svo fáum við okkur trillu
og forum á skak, veiðum f mat-
inn. Við verðum að eiga nóg af
mat. Kaupum heilu skrokkana hér
í Reykjavík, kindakjötsskrokka,
nautakjöt, kjúklinga og nóg af
kartöflum og rófum, ásamt græn-
meti.
— Alltaf er maturinn þitt helsta
áhugamál, sagði ég.
— Maturinn er undirstaða alls,
sértu hungraður þá ertu ekki fær
um að gera eitt né neitt, það
veistu, sagði hann.
— Jæja, góði. Þú ert þá til með
að athuga málið? Það sakar ekki
að kanna hvað í boði er. Við ger-
um auðvitað ekkert nema hafa til
þess einhver fjárráð.
Hann úðaði á sig rakspíra og
svitalyktareyði og að því loknu
hélt hann áfram að bollaleggja
um möguleika á að eignast ódýrt
hús í þorpi ekki alltof langt frá
Reykjavík, og hveijir kæmu þá
til grejna sem meðeigendur.
— Ég vil ekki hafa aðra með
en pottþétta menn, sem vita hvað
þeir eru að gera og hafa þá ein-
hvem tíma til að vera í húsinu
okkar, sagði hann og át hveija
karmelluna af annarri úr skálinni.
— Ég vil að þú kannir þetta hjá
fasteignasala. Ég hef alltaf þráð
það að eiga hús í ellinni, nærri
sjó. Reykvíkingum veitir ekki af
að anda að sér hreinu sjávarlofti.
Ég lofaði að kanna málið. Hann
var kominn í sín bestu föt og skoð-
aði landakort af íslandi á eldhús-
borðinu.
— Ég skal borga stóran hluta í
leiðinni. Við skulum sjá. Hvar er
húsið okkar? spurði hann og rýndi
í landakortið. Þar sem maður get-
ur slappað af frá loftbomum og
hætt að taka kvöld- og nætur-
vaktir. Hvað með Eyrarbakka eða
Stokkseyri? spurði hann. Hann
var kominn með kaffi og ijóma-
tertu í tilefni dagsins.
— Jú, það líst mér ekki illa á.
Hann skar stóra sneið af tert-
unni og át næstum í einum bita
og lét sig dreyma um paradís á
jörðu ekki alltof langt frá
Reykjavík_____
-H