Morgunblaðið - 03.03.1987, Blaðsíða 42

ponr v
?CT A C* »7TTr\ A m TT riTCtrl mcx t. T <~r T /7 T r'i CXr\~M
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 3. MARZ 1987
t
Móðir okkar,
ELÍN SNORRADÓTTIR WELDING,
andaðist að morgni 27. febrúar.
Sigrfður Sigurðardóttir,
Guðbjörg M. Sigurðardóttir,
Snorri W. Sigurðsson.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐMUNDA VILHJÁLMSDÓTTIR,
Hofsvallagötu 22,
lést á heimili sínu 2. mars.
Börn og tengdabörn.
t
Konan mín,
RAGNHILDUR BJÖRG METÚSALEMSDÓTTIR,
Þingholtsstrœti 21,
andaðist 27. febrúar 1987.
Bjarni Konráðsson.
t
Faðir okkar,
EGILL FRIÐRIKSSON,
Skarði Þykkvabæ,
andaðist í Landspítalanum föstudaginn 27. febrúar.
Fyrir hönd aðstandenda
Fanney Egilsdóttir,
Helgi Egilsson.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, sonur og tengdasonur,
JÓNAS EWALD JÓNASSON,
Köldukinn 29,
Hafnarfirði,
lést af slysförum 1. mars. Jarðarförin auglýst síðar.
Guðrún Jóhannsdóttir,
Ingunn og Úrsúla Linda,
Úrsúla Guðmundsson, Jónas Guðmundsson,
Ingunn Ingvarsdóttir, Jóhann Þórarinsson.
t
Hjartkaer faðir okkar,
ÓLAFUR ORMSSON,
fyrrv. bóndi,
Hjalla í Höfnum,
andaðist í sjúkrahúsi Keflavíkur 28. febrúar.
Ormur Ólafsson,
Sólveig Ólafsdóttir,
Guðrún Ólafsdóttir.
t
Eiginmaður minn, bróðir okkar og mágur,
STEINGRÍMUR JÓNSSON,
læknir,
Domarringsvágen 9,
33100 Wárnamo, Svíþjóð,
lést 2. mars.
Dirkje Jónsson,
Hulda Jónsdóttir,
Erlendur Jónsson, Ásta Jensdóttir.
t
Sonur okkar, unnusti og faðir,
ÞÓR ALEXANDERSSON,
Nesbala 18,
lést af slysförum 27. febrúar.
Hjördis Guðmundsdóttir,
Alexander Guðmundsson,
Hafdfs Bylgja Guðmundsdóttir,
Hjördfs Dögg Þórsdóttir.
Snjólaug Sigurðar-
dóttir — Minning
Fædd 7. ágúst 1903 .
Dáin 21. febrúar 1987
Því veldur mér trega tónanna slagur,
sem töfrar og dregur og er svo fagur?
Eg veit það og finn, hvers sál mín saknar.
Söngvanna minning af gleymsku raknar.
Omur af lögum og brot úr brögum,
bergmál frá ævinnar liðnu dögum,
af hijómgrunni hugans vaknar.
(Einar Benediktsson)
Ung stúlka gengur eftir Austur-
stræti í upphafi aldarinnar og selur
dagblöð. Hún sér tvo fullorðna
menn nálgast og þekkir þegar ann-
an þeirra, það er móðurbróðir
hennar, Jóhann skáld Siguijónsson,
sem kominn er frá Danmörku til
þess að lesa úr verkum sínum fyrir
landsmenn. Hann heilsar stúlkunni,
kaupir af henni öll blöðin og af-
hendir þau næsta blaðsölubami.
Síðan fer hún með þeim inn á Hót-
el Island þar sem henni er boðið
heitt súkkulaði og kökur. Hún hefur
aldrei áður komið inn á þennan stað
og litast um nokkuð feimin í fyrstu
á meðan mennimir tala saman yfír
höfði hennar. Þá verður kunningja
Jóhanns litið til stúlkunnar og seg-
ir: „Ósköp er hún nú lítil þessi
frænka þín.“ En Jóhann svarar að
bragði: „Hún er nú stór þó hún sé
lítil!“ Stúlkan er frekar smávaxin
eftir aldri og bregður við að heyra
orð mannsins, og að sama skapi
greypast orð Jóhanns í huga hennar
svo að aldrei síðar þótti henni eins
vænt um nokkurt tilsvar.
Sú sem var ung stúlka í upphafí
þessarar aldar, Snjólaug Sigurðar-
dóttir amma mín, er nú látin og
henni fylgjum við til grafar í dag.
Hún ólst upp í Reykjavík, foreldrar
hennar voru Sigurður Bjömsson
bmnamálastjóri og Snjólaug Sigur-
jónsdóttir, sem bæði vom af norð-
lensku bergi brotin. Þau fluttu til
höfuðborgarinnar og eignuðust sex
böm sem upp komust og var Snjó-
laug næstelst þeirra. Bömin hlutu
ágætt uppeldi, að þeirra tíðar hætti,
og var ljóðalestur ekki minnstur
hluti þess. Snjólaug var elsk að ljóð-
um sem bam og hélst svo alla ævi.
Þegar Snjólaug er á átjánda ári
dvelst hún yfir hásumarið hjá skyld-
fólki sínu á Laxamýri í Þingeyjar-
sýslu. Þegar afmæli hennar rennur
upp ákveður hún að halda til Akur-
eyrar og fagna þar deginum með
vinafólki sínu. Hún útvegar sér
þegar í stað fylgdarmann og hesta,
símar til Akureyrar, kveður heimil-
isfólk og er farin — því burt skal
hún fara hvað sem allri heyvinnu
líður. Meira en bæjarleið er á milli
Laxamýrar og Akureyrar, og þótt
riðið sé greitt er komið kvöld og
byijað að rökkva þegar þau ná
Vaðlaheiði. Það er kyrrlátt ágúst-
kvöld og þegar tekur að halla í
vestur af heiðinni berast þeim
margradda söngvar neðan frá sjón-
um. Snjólaug þekkir raddimar, það
em vinir hennar sem hafa róið yfir
fjörðinn á báti og stígur hún í bát-
inn, en fylgdarmaðurinn fer með
hestana fyrir fjarðarbotninn. Einn
þeirra sem komnir em til móts við
Snjólaugu er ungur maður sem
síðar átti eftir að lifa við hlið henn-
ar, Ottó Baldvins að nafni.
Snjólaug gekk að eiga danskan
mann sem nú er látinn, Kaj A.
Bmun gleraugnasérfræðing. Þau
stofnuðu heimili og eignuðust tvö
börn, Snjólaugu og Knút. Knútur
kvæntist Margréti Ingólfsdóttur og
eiga þau þijú börn. Eiginmaður
Snjólaugar er Bjami Kristjánsson
og þeirra böm sex að tölu og auk
þess fimm barnaböm. Eftir langa
sambúð skildu þau Kaj og Snjó-
laug, en leiðir hennar og Ottó
Baldvins lágu aftur saman, þau
giftust og lifðu hlið við hlið þar til
yfir lauk, en Ottó lést fyrir allmörg-
um ámm.
Fyrir tuttugu ámm, þegar sá sem
hér stýrir penna var drengur að
aldri, buðu þau Ottó mér í ferð um
Norðurland. Þangað hafði ég ekki
komið áður og var það mér sann-
kallað ævintýraland. Ottó safnaði
steinum á þeim tíma, sem hann
vann síðar úr, og kenndi hann mér
að greina á milli þeirra góðu og
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
BJARNI PÉTURSSON WALEN,
lést í Landspítalanum að morgni 2. mars sl.
Svanborg Sæmundsdóttir,
Elísabet Berta Bjarnadóttir,
Magni S. Bjarnason.
t
Maðurinn minn,
ELÍAS GUÐMUNDSSON,
Holtsgötu 2,
Sandgerði (Hraungerði),
andaðist aðfaranótt 2. mars í Landakotsspítala.
Helga Ingibjartsdóttir.
t
Faðir minn, tengdafaðir, fósturfaöir og afi,
JÓHANN KR. ÞORSTEINSSON,
lést í Landspítalanum 27. febrúar.
Þorsteinn Jóhannsson,
og fósturbörn.
slæmu á ótal göngum okkar um
skriður og fjömr. Til em brot úr
dagbók sem ég hélt í þessari ferð
og þar er meðal annars eftirfarandi
skýrsla, skrifuð á 2. degi: „Og litlu
síðar vomm við á Holtavörðuheið-
inni og amma bað mig fyrir alla
muni að líta vel í kringum mig og
gá hvort ég sæi ekki svani. Að lítilli
stundu liðinni kallaði ég : Svanur,
svanur. Otto snarstoppaði bílinn og
þau sem framí sátu litu aftur til
þess að sjá þessa stóru og fögm
fugla. Þegar af Holtavörðuheiðinni
kom höfðum við séð samtals 14
svani og litið inn í sæluhúsið á heið-
inni...“
Við amma kynntumst ekki fyrr
en á efri ámm hennar, eðli málsins
samkvæmt. Og þó er það ekki alls
kostar rétt, því hún var stöðugt að
fræða um liðinn tíma — og, ef út
í það er farið, þá er tíminn aðeins
einn . . . Hún hafði glaða lund og
gjöfula og þess nutum ekki síst við
bamaböm hennar. Oftsinnis bauð
hún mét og vinafólki mínu til veislu
á heimilinu á Freyjugötu og þar
man ég hana best. . . þegar leið á
kvöldið og stemmning hafði lifnað
í stofunni, við skáluðum í góðu víni
og hún tók að fara með uppáhalds-
ljóð sín af mikilli innlifun.
Vil ég enda þessi minningarorð
á annarri tilvitnun í kvæði Einars
Benediktssonar, í Dísarhöll:
Lát hljóma - svo þrái ég horfnar stundir,
svo hjartað slái og taki undir
og trega ég finni í taugum og æðum
að týndri minning og glötuðum kvæðum,
svo hrífist ég með - og hefjist í gleði.
Mín hæsta sorg og mín æðsta gleði,
þær hittast í söngvanna hæðum.
Kristján Bjarnason
Snjólaug Sigurðardóttir, frænka
mín og „Reykjavíkurmamma“, eins
og ég kallaði hana stundum í gamla
daga, er horfin frá okkur.
Mér er í fersku minni þegar ég
sá hana fyrst. Eg hef sennilega
verið tólf ára gömul, uppburðarlítil
og þjökuð af minnimáttarkennd,
þar sem ég var svo rangeygð, að
ég þorði ekki að horfa framan í
nokkum mann. — Þá kom Snjólaug
— hún kom í heimsókn til ökkar á
Akureyri. Mér fannst hún bera með
sér einhvem framandi, helst suð-
rænan andblæ, glæsileg, dökk
yfirlitum og með brún, brosandi
augu. Hún kom til mín, tók undir
hökuna á mér, horfði á mig og sagði
við foreldra mína: „Augun í litlu
telpunni ykkar má laga, Ulfar Þórð-
arson, augnlæknir, er kominn
erlendis frá og sker upp augu. Þið
sendið mér telpuna suður og ég
skal sjá um þetta.“ Þvílík tíðindi
fyrir mig.
Næsta vor fór ég suður. Snjólaug
annaðist mig sem besta móðir og
bjó ég á heimili hennar og þáver-
andi eiginmanns hennar, Kaj
Bruun.
Ekki má gleyma því, að þegar
hún kom til Akureyrar árið áður
var Snjólaug dóttir hennar með í
förinni. Þá hófst okkar vinátta sem
hefur haldist síðan. Ekki setti hún
síður ævintýrablæ á heimsókn
þeirra mæðgna — hafði verið í útl-
öndum, sem ekki var títt um krakka
á þeim tímum og auk þess að búa
í sjálfri höfuðborginni sagðist hún
búa í höll. Það var nú ekkert smá-
ræði! Reyndar var nokkuð til í
þessu, þar sem þau bjuggu í svokall-
aðri „Sturluhöll" við Laufásveg.
En þegar ég. kom suður hafði
orðið breyting á þeirra högum og
var heimili þeirra nú í litlu bakhúsi
við Njálsgötu. En það var sama
hvar Snjólaug bjó — manni fannst
hún alltaf búa í höll, svo eiginlegt
var henni að skapa glæsibrag og
um leið stemmningu. Tvívegis kom
ég suður í augnaðgerð og það var
sama sagan, ég bjó hjá þeim og
naut umhyggju og ástríkis. Þó ég
hefði aldrei hitt Snjólaugu oftar
hefði þetta kærleiksverk hennar
nægt til þess að þykja vænt um
hana alla ævi. En fleira bættist við.
Þegar ég kom félítil til náms við
háskólann stóðu dyr hennar enn
opnar. Var ég þar heimagangur og
skapaðist trúnaðarstraust á milli
okkar og órofa vinátta. Fann ég