Morgunblaðið - 21.07.1987, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. JÚLÍ 1987
HVERNIG LÍKAÐI ÞÉR
DVÖLIN Á SUMAR-
DVALARHEIMILINU
KJARNHOLTUM?
HALLA SCRAM: Mér fannst mjög
gaman á hestunum og I Iþróttum. Ég
fékk m.a.s. viðurkenningu fyrir
langstökk.
KATRÍN SCRAM: Mér fannst
æöislegt! Skemmtilegast fannst mér
aö fara á hestbak og aö fara f
bétsferölr.
DANIEL:Frábært!I Ég er alveg
ákveölnn i aö skella mér i fjöriö næsta
sumar. Ég kynntist fullt af krökkum.
Skemmtilegast fannst mér aö fara á
hestbak og aö smlða kofa. Einnig var
mjög gaman I leikjunum og
bátsferóunum. Bangsi var minn
upþáhalds hestur.
LiNDA RÓS: Mér fannst æöisiegt! Mér
finnst mikið skemmtilegra I
KJARNHOLTUM heldur en á Mallorca
og er búln að panta attur I ágúst.
Þaö eru nokkur pláss
laus 19.júlí - 31 .júlí
og 3.ágúst - 15.ágúst
Uppl. í síma 687787
MISSIÐ EKKI AF ÞESSU
TÆKIFÆRI í SUMAR !
LJÚFFENGIR
MATARBAKKAR
Matseðill
Kabarett
Mánudagur:
Hrisgrjónasúpa. Köld heilhveiti-
samloka með skinku og ítölsku
salati. Ferskir ávextir.
Þriöjudagur
Súpa Minestrone. Brauð með
eggi og reyktri síld. Lifrarkæfa á
brauðsnittu.
Miövikudagur:
Kálfakjötssúpa. Léttsöltuð
nautatunga með eplasalati.
Fiskrönd með sýrðum rjóma.
Fimmtudagur:
Rabarbaragrautur með þeyttum
rjóma. Sviðasulta með rófu-
stöppu. Túnfisksalat og kex.
Föstudagur
Spínatsúpa. Ristuð brauðsneið
með graflaxi og sinnepssósu.
Kjúklingabiti á brauðsnittu.
Eftirréttur.
Matseðill
Mánudagur:
Hrísgrjónasúpa. Ostbökuð
ýsuflök með hvitum kartöflum,
hrásalati og bearnaisesósu.
Þriðjudagur:
Súpa Minestrone. Nautakar-
bónaði með hvítri sveppasósu,
frönskum kartöflum og græn-
meti.
Miðvikudagur:
Kálfakjötssúpa. Lambapottrétt-
ur „Hawaii" framreiddur með
blómkáli og steiktum kartöflum.
Fimmtudagur:
Rabarbaragrautur með þeyttum
rjóma. Soðnar saltkjötsbollur
með hvítkáli, gulrótum, kartöfl-
um og smjöri.
Föstudagur:
Spínatsúpa. Grísasneiðar með
rauðkáli, steiktum kartöflum og
Róbertssósu.
Eftirréttur.
Bíldshöfða 16, sími 686880.
Telemann-tónleikar
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Fimmtu tónleikamir í Skál-
holti um síðustu helgi voru settir
saman með verkum eftir Georg
Philipp Telemann. Það mun ekki
algengt að listamenn riti ævi-
sögu sína en Telemann ritaði
þær þrjár, þar sem hann m.a.
gerir grein fyrir viðhorfum
sínum til listsköpunar. Hann
taldi sig mann nýjunga og vildi
skemmta áheyrendum með list
sinni. í því sambandi sagði hann,
að „list samin fyrir fjöldann er
meira virði en sú sem er samin
fyrir fáa sérfræðinga". Fyrir
utan þá frægð er hann hlaut
fyrir tónverk sín vom samtí-
ðamenn hans hreint undrandi á
leikni hans í tónsköpun, svo að
t.d. menn eins og Hándel, sem
kunni eitt og annað fyrir sér,
lýsti því yfír að Telemann gæti
samið átta radda messu jafn
hratt og hann sjálfur ritaði
sendibréf.
Fyrir þessa hamhleypni og að
hann faldi það ekki fyrir mönn-
um hversu honum var létt um
„mál“, vildu margir ekki trúa
því að tónlist hans væri góður
skáldskapur og það er í raun
ekki fyrr en á síðustu áratugum
að verk hans hafa verið tekin
að fullu til flutnings og þá undr-
ast menn gjaman hversu gott
tónskáld Telemann var. Það get-
ur sem sagt tekið langan tíma
að fá góða list viðurkennda, svo
sem dæmið um Telemann kenn-
ir.
Manuela Wiesler og Einar
Grétar Sveinbjömsson fluttu
tvær samleiks sónötur og Qórar
einleiksfantasíur. Telemann
samdi nokkur verk fyrir eina og
tvær raddir án undirleiks og var
Georg Philipp Telemann
því nokkurt nýnæmi í að heyra
þessi verk, sem eru sannarlega
góð tónlist. Fyrsta verkið, són-
ata í G-dúr, er byggð á stefjum
sem heyra má hjá J.S. Bach eins
og stefið í öðrum kaflanum og
upphaf stefsins í lokakaflanum.
Verkið var frábærlega vel leikið.
Tvö næstu verkin voru tvær af
fíðlufantasíunum tólf, er Tele-
mann samdi árið 1735. Einar
Grétar Sveinbjömsson lék bæði
verkin ágætlega, einkum þó þá
seinni í D-dúr, t.d. hæga þáttinn
og síðasta þáttinn, sem er mjög
skemmtileg og sérkennileg
tónsmíð. Galdraspilarinn Manu-
ela Wiesler flutti tvær af flautu-
fantasíunum frá 1732. Þar féll
ekki á blettur eða hrukka en auk
þess nær Manuela að tæla hlust-
endur með sér inn í undraheim
tónrænnar upplifunar, með þeim
hætti að vel má trúa sögunum
um dísir þær er höfðu af mönn-
um erindi þeirra og villtu um
fyrir þeim með fallegum söng
og hljóðfæraleik.
Síðasti kaflinn í seinni flautu-
fantasíunni er stórfurðuleg
tónsmíð og falleg. Það sama
má segja um síðasta verkið á
tónleikunum, A-dúr sónötuna,
sem var sérlega fallega leikin
af Einari og Manuelu. Það eina
sem skyggði á tónleikana var
að áheyrendum er bannað að
klappa í kirkjunni, sem er sér-
lega óþægilegt þegar hlustendur
beinlínis hafa þörf fyrir að láta
hrifningu sína í ljós og þakka
fyrir sig.
Manuela Wiesler
Einar G. Sveinbjömsson
Samleikur á
flautu og fiðlu
Tónlist
Jón Ásgeirsson
Til fanga fyrir sjöttu sumar-
tónleikana í Skálholti sóttu
flytjendur sér efni í skemmu
tveggja barokkmanna og skip-
uðu svo til, að í millum verka
þeirra skyldi tveimur nýgerðum
verkum ætlað pláss. Fyrsta
verkið var Partíta nr. 3 í E-dúr,
eftir meistara Bach, eitt af þeim
verkum hans sem eru stór og
viðburðarík hið innra en þurfa
ekki mikið tilstand í ytri umbún-
aði.
Einar Grétar Sveinbjömsson
lék þetta erfíða verk á köflum
mjög fallega, enda góður fiðlu-
leikari. Hann naut sín ekki síður
í samleiksverkunum en annað
verkið á efnisskránni var frum-
flutningur á nýju verki eftir
Þorkel Sigurbjömsson, sem
hann nefnir Kransakökubitar
fyrir flautu og fiðlu, og er eins
konar brúðkaupsgjöf til flytjend-
anna. Verkið er í tilbrigðaformi,
þar sem stefíð er byggt upp eins
og samtal (dialog), er tekur á
sig alls konar svipmót í tilbrigð-
unum. Verkið er einfalt og skýrt
í formi og þar skiptast á „skin
og skúrir", svo sem vera ber,
þegar fólki er lesið fyrir til
framtíðarheilla. Af samleik
Manuelu og Einars mátti heyra
að þau hafa þegið gjöf þessa
með þökkum.
Þriðja verkið er eftir Cristobal
Halffter. Hann er fæddur 1930
en tveir frændur hans Rodolfo
og Emesto (fæddir um aldamót-
in) vom frægir tónlistarmenn.
Cristobal hefur tileinkað sér
fijálsa raðtækni og notar einnig
rafhljóð, þar sem m.a. er glímt
við „hljóðrýmið" og tilviljunar-
kennda tónskipan. Debla, en svo
nefnist verk Halffters, er fyrir
einleiksflautu og það var alveg
með ólíkindum hversu fallega
Manuela lék verkið, hún „lék“
ekki á flautuna, hún talaði, svo
að tónmál verksins, sem er fullt
af þráhyggju leitandans, varð
eins og ljóð, sem ekki verður
umorðað eða þýtt með neinum
hætti, en galdur þess aðeins
skynjaður.
Síðasta verkið var Svíta eftir
Hotteterre, sem var einn af
fyrstu frönsku þverflautuleikur-
unum og samdi auk þess
kennslubækur um þverflautu-
leik. H-moll svítan er fallegt
samleiksverk og þá sérstaklega
síðasti þátturinn, Passkallia,
sem er óvenjuleg kaflaskipan í
barokksvítunni. Iþessu verki var
samleikur Einars og Manuelu
geislandi fallegur.