Morgunblaðið - 22.11.1987, Síða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. NÓVEMBER 1987
A DROrnNSMCI
TJmsjón:
Séra Auður Eir Vilhjálmsáótiir
Ásdís Emilsdóttir
Séra Kristján Valur lngóifsscn
10 kvenprestar
í kirkjunni
Á sunnudaginn var, 15. nóvember, urðum við,
kvenprestar í ísienzku þjóðkirkjunni, 10 talsins.
Allir vigsluvottar voru konur. Við gerðum að
gamni okkar í skrúðhúsinu fyrir vfgsluna, töluð-
nm öll um það hvað þeir biskup, séra Sigurður
Guðmundsson, séra Hjalti Guðmundsson dóm-
kirkjuprestur og séra Andrés Ólafsson kirkju-
vörður settu puntulegan svip á hópinn, eins og
svo oft er sagt við konur, sem tíðum eru einar
í hópi karla. Það er gott að tilheyra kirkju, sem
gerir ögn að gamni sínu og leiðir okkur svo mn
í ljóma kertaljósa og hátíðleika prestvígslunnar,
þar sem vígsluþega og öllu kirkjufólki er beðið
blessunar Drottins.
Og svo kom mánudagur.
Starfsdagur okkar allra. Ég tók
til við að hringja til allra kven-
prestanna, sem ég náði til og
spyrja um hversdag þeirra og
drauma í preststarfínu. Það er
ekki erfitt því við fylgjumst sífellt
hver með annarri. Tvær okkar eru
erlendis, þær séra Helga Soffia
Konráðsdóttir, sem er prestur ís-
lendinga í Svíþjóð á vegum
sænsku kirkjunnar, og séra Arn-
fríður Guðmundsdóttir, sem er við
framhaldsnám f Bandarfkjunum.
Ég náði heldur ekki f séra Hönnu
Maríu Pétursdóttur, sem var allan
daginn önnum kafín við kennslu
f Skálholti. Sjálf er ég þakklát
fyrir það frelsi til framtaks, sem
kirkjan veitir hveijum söfnuði.
En mig dreymir um meiri sam-
skipti, meiri sálusorgun, glaðlegri
messur og nýja möguleika dreif-
býlispresta til að sækja sér
simenntun og endumýjun til að
bera heim til safnaða sinna. Sjáum
nú hvað systur okkar segja.
angruninni í myrkrinu að vetrin-
um. Þar á móti kemur að ég yndi
mér ekki í Reykjavík ef ég færi
ekki. Ég yrði ekki ánægð ef ég
færi bara að vinna við eitthvað
héma. Ég verð að velja á milli
þessara tveggja kosta, að fara út
í óvissuna eða vera óánægð í
bænum. Ég hef köllun til að verða
prestur, þess vegna verð ég að
fara. Ég held að aðalstarf mitt
verði að húsvitja og tala við ferm-
ingarbömin og sunnudagaskóla-
bömin og þannig get ég kynnzt
fjölskyldunum. Þótt söfnuðimir
séu litlir verða verkefnin mörg.
Það væri fagnaðarefni ef at-
burðurinn í Dómkirkjunni á
sunnudaginn, þegar vígsluþegi
var kona og allir vígsluvottamir
vom konur en biskupinn sjálfur
karlmaður, hefði einhver áhrif á
biskupa í öðrum löndum að konur
vígist til preststarfa.
Séra Yrsa Þórðardóttir
Ég verð að fara
Séra Yrsa Þórðardóttir
vígðist á sunnudaginn var, 15.
nóvember. Hún er nú prestur
safnaðanna i Hálsprestakalli I
Þingeyjarprófastsdæmi. Ég
spurði hana hvernig það legðist
í hana að fara norður í
Fnjóskadal.
— Það leggst afskaplega vel í
mig. Mér fínnst það mjög ævin-
týralegt. Okkur, Carlos manninn
minn og mig, langar að komast
burt úr skarkalanum, við hlckkum
til að setjast að i sveitinni og
sjáum þetta allt í rómantískum
bjarma. Fólkið þama er svo góð-
legt. Svo kvíði ég líka fyrir af þvi
að ég hef aldrei gert þetta áður.
Ég kvíði að nokkru leyti fyrir ein-
Séra Miyako Þórðarson
Ekki grundvall-
armunur
Séra Miyako Þórðarson er
prestur heymarlausra. Hún var
vigð árið 1981.
Ég spurði hana hvernig
henni fyndist að vera kven-
prestur.
— Ég hef ekki oft verið spurð
þessarar spumingar á þeim 6
ámm, sem ég hef verið prestur
heymarlausra, og það er erfítt að
svara þessari spumingu eingöngu
út frá kynferðissjónarmiði því að
persónuleiki og fleiri atriði hljóta
einnig að skipta máli. Þar sem
ekki ætti að vera nokkur gmnd-
vallarmunur á því hvort karl eða
kona þjóni Guði sem vígður prest-
ur er kannski eðlilegast að svara
þessari spuraingu með því að
skýra frá því hvemig ég tel að
heymleysingjar og aðstandendur
þeirra hafí almennt tekið mér sem
presti þeirra. Almennt má segja
að þau hafí tekið á móti mér eins
og ég er og ég met það mjög
mikils þar sem ég er ekki bara
kona heldur einnig Japani. Heym-
arlausir hafa ekki haft eigin prest
nema tiltölulega stuttan tíma og
því er prestþjónusta hjá þeim ný-
mæli. Þeir vom mjög ánægðir
með að fá sinn eigin prest, sem
var einn áfangi í þróun þeirra
mála hér á landi.
Séra Hulda Hrönn M. Helga-
dóttir
Nánari tengsl
við fólkið
Séra Hulda Hrönn M. Helga-
dóttir er sóknarprestur i Hrísey
og á Árskógsströnd. Hún
vígðist þangað hinn 5. júli sl.
Ég spurði hana hvemig henni
félli preststarfið og hveraig
hún yndi þvi að búa ein fjarri
þeim vinum og ættingjum, sem
hún á hér syðra.
— Ég var búin að ákveða að
fara í sveitaprestakall þegar ég
útskrifaðist úr guðfræðideildinni.
Ég vildi kynna mér þá hlið prest-
starfsins og hef ekki orðið fyrir
vonbrigðum. Mér þykir það
skemmtileg tilbreyting að vera
hér, það er öðra vísi en að starfa
að safnaðarmálum í Reykjavík.
Starfið á báðum stöðum hefur
sína kosti og galla. Helztu kostir
þess að vera hér em nánari tengsl
við fólkið. Hins vegar era aðstæð-
ur betri í Reykjavík, þar er meira
starfslið og minni tími fer til
ferðalaga. Eg þjóna hér tveimur
söfnuðum og sinni þess vegna
tvöföldu safnaðarstarfi. En fólkið
er hjálpsamt og vill að prestinum
líði vel. Ég kenni við skólann í
Hrísey vegna þess að þar vantar
kennara. Eg hef mikið að gera.
En þótt ég sinnti safnaðarstarfinu
einu myndi ég hafa meira en nóg
að gera við það því það er anna-
samt að vera sóknarprestur.
Séra Agnes M. Sigurðardóttir
Preststarfið er
mikil vinna
Séra Agnes M. Sigurðardótt-
ir er prestur I Hvanneyrar-
prestakalli í Borgarfirði. Hún
vígðist 1981 og tók þá við starfi
æskulýðsfulltrúa þjóðkirkjunn-
ar. Ég spurði séra Agnesi um
mismun þess að vera sóknar-
prestur og vinna á skrifstofu
kirkjunnar í Reykjavík og
hveiju hún vildi helzt breyta f
kirkjunni.
— Það er skemmtilegt starf að
vera prestur og ég get enn ekki
hugsað mér neitt betra fyrir mig
af því að ég hef áhuga á kirkj-
unni og hennar málum. Það krefst
mikillar vinnu að vera prestur og
það er ekki fljótlegra en að vinna
í bankanum eða pósthúsinu eins
og sumir halda. Mér fínnst sá
munur á því að vera brauðlaus
prestur og sóknarprestur, að sem
brauðlaus prestur horfí ég á kirkj-
una sem stofnun og reyni að hafa
hag hennar allrar í huga, en sem
sóknarprestur horfi ég frekar á
kirkjuna sem fólkið sjálft. Ég er
nýkomin hér í prestakallið og
ánægð með undirtektir safnað-
anna. í augnablikinu kæri ég mig
ekki um að breyta neinu sérstöku,
en ég hugsa að eftir 3—4 ár
muni ég helzt vilja uppræta sinnu-
leysið í kirkjunni.
ég veit ekki alltaf hvemig þeir
verða og það er alltaf margt, sem
raskar skipulaginu. Ég hef fasta
viðtalstíma og mér fínnst það
kostur að fara á vinnustað og
vera þar við störfín. Þéttbýlið
býður mikla möguleika í safnaðar-
starfínu. Þótt það séu stundum
fáir, sem taka þátt í hveiju sviði
safnaðarstarfsins, er úr fleira
fólki að velja í þéttbýli en dreif-
býli. Þéttbýlið skapar líka
ákveðna staðfestu í starfi. Það er
messað um hveija helgi. Verkefn-
in koma upp f hendumar á
þéttbýlispresti, en úti á landi þurfa
prestar oft að hafa framkvæðið
eins og ég þurfti þegar ég var
aðstoðarprestur. Það er auðveld-
ara að vinna þau verkefni, sem
koma upp í hendur okkar, en hafa
sífellt frumkvæðið sjálf.

Séra Solveig Lára Guðmunds-
dóttir
Þéttbýlið skapar
staðfestu
Séra Solveig Lára Guð-
mundsdóttir er prestur á Sel-
tjarnaraesi. Hún vígðist í
desember 1981 og varð aðstoð-
arprestur í _ Bústaðasókn f
Reykjavík. Ég spurði hana
hveraig það væri að vera prest-
ur f þéttbýli.
— Það er fjölbreytt starf. Ég
reyni að skipuleggja dagana, en
Séra Dalla Þórðardóttir
Prestar hafa
meiri áhrif en
háskólakennarar
Séra Dalla Þórðardóttir er
prestur í Miklabæ í Skagafirði,
en var áður prestur á Bíldudal.
Hún vfgðist árið 1981. Ég
spurði hana hvort henni fyndist
kvenprestar vera of einhæfir f
starfsvali.
— Það var sagt í sambandi við
vígsluna á sunnudaginn að við
kvenprestar breiddum okkur ekki
út um hin ýmsu svið, sem guð-
fræðimenntun okkar gæfí tilefni
til. Við væram t.d. ekki kennarar
í háskólanum. Það er satt að flest-
ar okkar era sóknarprestar þótt
sumar okkar séu prestar á sér-
sviðum. Skýringin er sú, að við
höfum ekki verið prestar nema
stuttan tíma. Og sóknarprest-
starfíð er reyndar bezt til þess
fallið að hafa áhrif f kirkjunni.
Sóknarprestar ná til fjölmargra,
allra í söfnuðinum. Með því að
starfa sem sóknarprestar getum
við reynt að hafa áhrif á trú og
skoðanir bama, unglinga og full-
orðins fólks. Við höfum meiri áhrif
sem sóknarprestar en sem há-
skólakennarar. Vafalaust eiga
konur eftir að setjast á kennara-
stóla í háskólum hér, margar
munu fara til framhaldsnám og
taka doktorspróf. Það era ekki
nema 13 ár sem konur hafa verið
prestar á íslandi. Það hefði verið
óeðlilegt ef við hefðum allar farið
til sérþjónustu eða háskóla-
kennslu. Þessi fyrstu skref era
eðlileg, hin verða bráðum stigin.
Biblíulestur
vikunnar
Sunnudagur: Hebr. 11.1
Mánudagur: Hebr. 12.1
Þriðjudagur: Hebr. 13.2
Miðvikudagun Hebr. 13.7—9
Fimmtudagur: Hebr. 13.20
Föstudagur: Jesaja 44.6
Laugardagur: Op. 1.8