Morgunblaðið - 29.11.1987, Blaðsíða 30

30 C
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1987
3^ í
ADROITINSWI
Umsjón:
Séra Auður Eir Vilhjálmsdóttir
Ásdis Emiladóttir
Séra Kristján Valur Ingólfeson
1. sunnudagur í aðventu
Hér trúa menn
með höfðinu
— segir Tatjana Goritsjeva, sem áður
var guðleysingi
Tatjana Goritsjeva var lektor í heimspeki i Leningrad. Hún var
alin upp í algjöru trúleysi. Tómleikinn knúði hana tíl að takast á
við margvísleg viðfangsefni, hún varð hugfangin af kenningum
Heideggers og Kierkegaards og þótti sem Dostojevskíj að „fegurð-
in bjargaði heiminum". Henni þótti svo fjölmargt fallegt í lifinu
og henni fannst hún verða að mæta allri þessari fegurð með bæn.
En hún kunni ekki að biðja og fann þess vegna til vanmáttar gegn
allri þessari undursamlegu fegurð. Auk heimspekikennslunnar hafði
hún það hlutverk að spjalla við gestina á listasafninu i Leningrad
og spyija þá um álit þeirra á listaverkunum. En samt var tilveran
ekki nærri nógu ævintýraleg. Tataja leitaði alltaf eftir ævintýrum.
Þess vegna var hún í hópum, sem fengust við ýmislegt, sem var
utan við það, sem lögin leyfðu. Samhliða þessu tók hún þátt í jógaæf-
ingum eins og svo margt menntafólk í Rússlandi.
Við óskum ykkur góðrar,
starfsamrar og friðsamlegrar
aðventu, kæru lesendur. Ég fyrir
mitt leyti ætlaði að vera búin að
kaupa jólagjafímar, skrifa jóla-
kortin og ljúka þeim helztu
framkvæmdum, sem ég ætlaði
nú endilega hreint að drífa mig
í fyrir jólin, áður en aðventan
byijaði. Mig hefur lengi dreymt
um að vera búin að þessu öllu
og nota svo aðventuna til að
ganga um búðargötumar, drekka
kaffí í veitingahúsum og njóta
daganna við allt, sem ég hefði
að gera. Ég er nú ekki búin að
neinu af þessu. En ég held ég
ljúki því sem flestu í þessari viku.
Eða þá næstu. Ég veit það er
ekki annað en byrja á að und-
irbúa sig vei, skrifa lista,
sammælast við hina, sem ég ætla
að fara í búðir með, og drífa sig
svo bara. Það er annars undar-
legt hvað mér fínnst miklu meira
gaman að fara í búðir þegar ég
þarf ekki að kaupa neitt sér-
stakt. Mér þykir ólýsanlega
skemmtilegt að ganga Lauga-
veginn og miðbæinn og líta inn
Biblíu
lestur
vikunnar
Sunnudagur:
Haggaí 1.5—9: Aminning
Mánudagur:
Haggaí 2.20—23: Fyrirheit
Þriðjudagur:
Sakaría 1.3: Áminning
Miðvikudagun
Sakaría 1.17. Fyrirheit
Fimmtudagur: *
Sakaría 7.8: Áminning
Föstudagur:
Sakaría 8.7—8: Fyrirheit
Laugardagur:
Jóh. 3.16: Fyrirheit
fyrirheitanna
tii alls þessa skemmtilega fólks,
sem er við allan daginn og tekur
á móti fólki. Og líta svo inn til
einhverra, sem em svo elskuleg
að hafa opin kaffihús með köku-
ilmi. Einn vinur minn sagði mér
að það væri helzta skemmtun
fólks nú til dags að fara saman
í matvörubúðir fyrir helgar og
kaupa í matinn. Þá gengi fólk í
ró og næði frá hillu til hillu, læsi
á dósir og pakka og gerði sameig-
inlegar áætlanir um það hvemig
það skyldi njóta góðgætisins yfír
helgina. Svo hlógum við vinimir
að þessu fólki og fannst við vera
allt öðru vísi. Við vorum nú eitt-
hvað öðru vísi en dæmigert
nútímafólk, sem hittist svo sjald-
an alla heilu vikuna að búðarferð-
ir á fostudögum verða einu
skiptin, sem það fer út saman.
En þegar ég fer að hugleiða hvað
mér fínnst gaman að ganga
Laugaveginn sé ég að ég hefði
bara átt að stilla mig um að hlæja
og segja í huganum: Guð, ég
þakka þér fyrir að ég er nú mun
menningarlegri. Það er nú ágæt-
lega menningarlegt að fara
saman í búðir. Og þótt það væri
ekki menningarlegt væri það
samt gott ef við höfum gaman
af því.
Kanada — Suður-
Afríka
Lúterska kirkjan í Kanada hélt
nýlega fyrsta þing sitt eftir nýja
skipan lúterskra kirkna í Norður-
Ameríku. Lúterska kirkjan í
Kanada var stofnuð árið 1985
eftir samruna tveggja lúterskra
kirkna þar. í henni eru nú um
210.000 skírt kirkjufólk, sem
starfar í 653 söfnuðum.
Simon Farisani prestur frá Suð-
ur-Afríku, sem býr nú í St. Paul
í Bandaríkjunum, hélt aðalræðu
þingsins. Hann nýtur nú læknis-
hjálpar á stofnun fyrir fólk, sem
hefúr verið pyndað, en hann var
pyndaður hræðilega af yfírvöldum
Samt er það nú svo að líf okk-
ar er sjálfsagt of grunnhyggið.
Það er of erilsamt og það er of
fábreytt þrátt fyrir allt annríkið.
Mörg okkar þrá dýpri hugsanir,
ef ég má nota nokkuð hátiðlegt
orðalag. Mörg okkar íhuga það
oft og tala um það hvemig þau
geti komizt upp úr því fari, sem
þau lifa lífínu í, eignast meiri
sátt við sjálf sig, dýpri trú og
traust á Guð. Ég fann greinina,
sem ég birti ykkur héma á
síðunni í dag, í fréttablaði NEI,
en þau höfðu fundið hana í
„Kristilegu dagblaði", sem er
gefið út í Danmörku. Nú datt
mér í hug að þið hefðuð gaman
af að lesa hana í aðventubyijun
af því að hún boðar okkur dálítið
önnur sjónarmið en við erum vön
í okkar íslenzka annríki. Ég læt
ykkur að sjálfsögðu um allar
hugleiðingar í sambandi við hana
en get ekki stillt mig um að enda
þessi orð mín á því, sem Tatjana
segir um fegurðina, sem hún
finnur í messunni, góðu fólki og
— bæjunum. Ég óska ykkur
góðra ferða í kirkjur nú á aðvent-
unni, góðs samfélags við fólk —
og góðrar ferðar um götur og
búðir.
Suður-Afríku. „Heimurinn á ekki
að gleyma okkur," sagði séra
Farisani. „Yfírvöld Suður-Afríku
halda að þið takið mark á þeim
áróðri þeirra að það, sem þið sjá-
ið ekki lengur, munið þið heldur
ekki lengur. Þau halda að þau
geti falið raunveruleika okkar fyr-
ir ykkur með því að breiða yfír
hann þykkt teppi ritskoðunar.“
Kirkjuáhugi vex
í Danmörku
„Við förum aldrei í kirkju,"
sagði 51 af hundraði Dana árið
1975. En maður skyldi aldrei
segja aldrei. Árið 1982 sögðu
Svo gjörbreyttist lífiö
I Sovétríkjunum líta jógakennar-
ar oft á kristindóminn sem óæðra
stig í trúarreynzlu og gefa nemend-
um stundum Faðir vor sem æfingu
í hugleiðslu. Þannig fékk Tatjana
það verkefni að hugleiða Faðir vor.
Allt í einu fór hún að biðja. Það
varð til þess að hún leitaði eftir
sambandi við annað kristið fólk og
orþódoxu kirkjuna. Afstaða hennar
var orðin gjörbreytt. Hún eignaðist
marga kristna vini, líf hennar tók
nýja stefnu og fékk nýtt innihald.
Hún fann fegurðina í guðsþjón-
ustunni. Hún fann hana líka í
heilögum manneskjum. Trúin rann
saman við fegurðina í heiminum,
fegurð bæjanna, fegurð himinsins.
- og hún var rekin
frá Rússlandi
Það gerðist hinn 20. júlí 1980
að hún var kölluð fyrir yfírvöldin.
Hún hafði skipulagt kvennahreyf-
ingu með Maríu guðsmóður sem
fyrirmynd. Þetta kærðu yfírvöldin
sig ekki um. Hún fékk að velja á
milli þess að fara í fangelsi og
vera rekin úr landi. Hún valdi síðari
kostinn og fékk gyðingavegabréf.
Ósviknir Sovétmenn eru nefnilega
ekki reknir úr landi.
Síðan hefur Tatjana Goritsjeva
búið í Frakklandi. Hún vinnur fyrir
sér með ritstörfum. Doxa-útgáfan
hefur gefíð út bók hennar „Rauð
eða dauð eða lifandi". Hún hefur
verið þýdd á þýzku og heitir þá:
„Það er hættulegt að tala um Guð.
aðeins 37 af hundraði þetta. Og
nú eru þeir enn færri-. Danir hafa
vaxandi áhuga á trúmálum í ýms-
um myndum og æ fleiri laðast nú
aftur að hinu hefðbundna starfi
þjóðkirkjunnar og þeirri ný-
breytni, sem hún býður til. Það
er ekki lengur talið gamaldags
að hafa áhuga á kristindómi en
eftir æskulýðsuppreisnina 1968
fylgdi fráhvarf frá þjóðkirkjunni
og kristinni trú.
Á áttunda áratugnum voru
færri skírðir og fermdir og færri
giftu sig en fyrr. í byrjun þessa
áratugar fóru viðhorf aftur að
snúast til þess, sem var fyrir 1968.
Árið 1984 létu 1000 unglingr
Reynzla mín í austri og vestri".
Þótt ritlaunin berist nokkuð stop-
ult hefur Tatjana nú meiri peninga
en nokkum tíma áður. Samt þráir
hún heimaland sitt og hefur nú
fregnað að tveir þriðju hlutar þess
hóps af kristnum vinum hennar,
sem hnepptur var í fangelsi, hafí
fengið frelsi eftir að Gorbasjov tók
við völdum.
Aðeins hið ómögnleg’a
er mögnlegt
Hvers vegna langaði hana að
fara frá hinum ftjálsu Vesturlönd-
um? Vegna þess að hér er svo
leiðinlegt, segir hún. Á Vestur-
löndum lifum við aðeins fyrir það
mögulega og tökum öiyggið fram
yfír allt annað, segir Tatjana. Hún
segir að Rússar þekki Krist á þann
hátt, sem vanti á Vesturlöndum.
Hér trúa menn með höfðinu, en í
Rússlandi nær trúin til alls pers-
ónuleika manneskjunnar, ekki
aðeins til höfuðsins og likamans.
Kirkjan í Rússlandi hefur hreinsast
í þjáningum. Verðmæti trúarinnar
hefur vaxið. Hin óræða dýpt trúar-
innar hefur orðið meiri. Gömlu
konumar í Rússlandi hafa lært
auðmýkt og þess þarfnast veröldin
á okkar tímum. Ef við eigum ekki
auðmýkt vissunnar um að vera
sköpuð lifum við án trúar, vonar
og kærleika og leitum aðeins hins
mögulega. En á okkar timum er
aðeins hið ómögulega mögulegt.
Við verðum að hætta á hið ómögu-
lega.
skírast svo að þau gætu fermzt
og mörg þeirra töldu ákvörðun
foreldra þeirra um að bera þau
ekki bamung til skímar hafa ver-
ið afar ranga. Á síðustu árum
hefur fjöldi skírðra og fermdra
vaxið um 5 til 10 af hundraði í
sumum söfnuðum. Það sprettur
m.a. af vaxandi áhuga á starfí
dönsku þjóðkirkjunnar utan guðs-
þjónustunnar sjálfrar, bæði
safnaðarstarfí og endurvakningar
hinnar aldagömlu köllunar kirkj-
unnar til hjálparstarfs. Um 20
samverustaðir ýmiss konar hjálp-
arstarfa hafa sprottið upp í
Kaupmannahöfn á siðustu 3 til 4
árum.