Morgunblaðið - 29.11.1987, Blaðsíða 52

52 C
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1987
POTT-
ÞETTAR
PERUR
AGOÐU
mHMHUW
Allar RING bílaperur
bera merkið (D
sem þýðir að þœr
uppfylla ýtrustu
gœðakröfur E.B.E.
RING bílaperurnar
fást á bensínstöðvum
Skeljungs
Ekki rétt að skattleggja tekjur unglinga
Heiðraði Velvakandi
Ég vil taka undir það sem Ingi-
mundur Sæmundsson segir í grein
sinni er birtist í Velvakanda sl.
fímmtudag að ekki er rétt að skatt-
leggja tekjur unglinga fyrr en við
átján ára aldur. Flestir unglingar
hafa mjög litlar tekjur og er það
aðeins til að lama sjálfbjargarvið-
leitni þeirra. Það er öllum holt að
vinna fyrir sínu framfæri að svo
miklu leyti sem þeir eru færir um
það og á það við um unglinga sem
aðra. Stjómvöld ættu því ekki að
draga úr unglingum með því að
skattleggja þær fáu krónur sem
þeim tekst að reita saman yfír
sumarið.
Sigurður
Símatruflaiiir í Laugalandsstöð
Til Velvakanda.
Vegna skrifa í Velvakanda 19.
nóvember sl. um tíðar símabilanir í
Holtahreppi skal eftirfarandi upp-
lýst:
18. maí sl. var skipt um sjálfvirka
símstöð á Laugalandi og tekin í notk-
un stafræn útstöð frá móðurstöðinni
á Hvolsvelli.
Nokkrum mánuðum síðar fór að
bera á símatruflunum öðru hverju
hjá notendum. Erfiðlega gekk að
fínna hvað olli þessu, en eftir ýtar-
lega leit kom í ljós bilun í fjölsíma
og var viðgerð lokið um miðjan októ-
ber. Eftir þetta urðu notendur því
miður fyrir óþægindum í tvö skipti,
þegar unnið var við breytingar í
móðurstöðinni á Hvolsvelli. Þá voru
nýlega tekin í notkun ljósleiðarasam-
bönd fyrir tal milli Reykjavíkur og
Hvolsvallar og línum jafnframt fjölg-
að um 20.
Með þessum framkvæmdum er
að ljúka stórátaki í því skyni að
bæta símaþjónustu við notendur á
Hvolsvallarsvæðinu, m.a. með mik-
illi fjölgun lína milli stöðva innan
svæðis sem og til annarra svæða,
nýjum sérþjónustumöguleikum og
stórauknum talgæðum vegna staf-
rænna sambanda.
Póst- og símamálastofnunin
harmar þau óþægindi sem símnot-
endur í Holtahreppi hafa orðið fyrir
vegna áðumefndra truflana.
Jóhann Hjálmarsson blaða-
fulltrúi Póst- og símamála-
stofnunar.
Víkverji skrifar
Pólitísku landsbyggðarblöðin
detta hér inn á ritstjómina ann-
að slagið, það er að segja þessi
hreinræktuðu, sem svo mætti kalla,
sem flokkamir eru að basla við að
gefa út og taka fjörkippinn fyrir
sérhveijar kosningar en koma út
með höppum og glöppum þar á milli
og fremur fyrir siðasakir en með
eldmóði kosningasmalans.
Víkverji hefur oft furðað sig á því
hvemig þessi blöð eru eins og öll
steypt í ■ sama mótið og skiptir þá
einu hvar á landinu þau sjá dagsins
ljós og sömuleiðis hvað flokkurinn
heitir sem stendur að þeim.
Þau eru til dæmis langoftast
prentuð á rándýran glanspappír eins
og Herópið og viðhafnarútgáfur af
Æskunni forðum.
Þau bera öll nákvæmlega sömu
auglýsingamar innan síns umdæmis,
nefnilegá meldingar frá bæjar- og/
eða sveitarfélögum, sem þannig eru
látin fjármagna gamanið svona bak-
dyramegin, ef svo mætti orða það.
Og þau fylgja öll einni megin-
reglu, sem Hklega varðar hengingu
að brjóta; það er aldrei ein einasta
frétt í þessum blessuðii blöðum sem
máli skiptir eða allir hafa að
minnstakosti ekki löngu heyrt, aldrei
einn einasti stafkrókur sem með
nokkru móti er hægt að tengjá við
ósvikna fréttamennsku.
xxx
Fréttimar eru af pólitíska vett-
vanginum og allar með sama
markinu. Það er enn sem fyrr sama
hvað flokkurinn heitir sem er skrif-
aður fyrir króanum; „fréttin" skai
ævinlega lýsa fáránlegum málflutn-
ingi andstæðinganna, stórglæsilegri
frammistöðu samheijanna.
Þessi blöð eru líka morandi í
mannamyndum. Skælbrosandi
manneskjur, heimalningar flokk-
anna, heilsa okkur á forsíðum þeirra,
stroknar og kembdar; þetta em
stúdíómyndir eins og það heitir víst
á fagmálinu, myndir eins og teknar
em af fermingarbörnum þegar þau
em búin að jafna sig eftir ofátið og
gjafaskriðuna.
Aftur á móti er úrvalið ekki að
sama skapi mikið. Sama myndin af
sömu gleiðbrosandi manneskjunni
blasir við manni mánuð eftir mánuð,
missieri eftir misseri, jafnvel árgang
eftir árgang. Og ekki nóg með það.
í þeim tveimur blöðum frá þeim
tveimur stjómmálaflokkum, sem
urðu kveikjan að þessum hugleiðing-
um, birtist sama brosmyndin af
sömu manneskjunni á tveimur stöð-
um í öðru málgagninu (á fyrstu og
þriðju síðu) og á hvorki meira né
minna en þremur í hinu, sem var
þó ekki nema tólfblöðungur.
XXX
að er íhugunarefni fyrir að-
standendur þessara flokksblaða
hvort það fari nú ekki að verða tíma-
bært eftir fimmtíu ára þrotlaust strit
að koma sér niður á jörðina. Fimmtíu
ára steingervingar í blaðaheiminum
jafnast á við 50 milljóna ára stein-
gervinga í jurta- og dýraríkinu, og
þessi smástimi eru vitanlega fyrir
langalöngu búin að ganga sér til
húðar, orðin vitamáttlausar áróðurs-
og innrætingarmaskínur.
Hinsvegar eru þau þarna með
óplægðan akur ef þau rumskuðu
bara. Það er mýgrútur af ágætlega
bitastæðum „lokal“fréttum allt í
kringum þau sem þau sinna ekki;
það er einungis að bera sig eftir
þeim og sýna örlítið framtak og
hugmyndaflug og hvíla þessi gat-
slitnu þrautleiðinlegu slagorð eða að
sópa þeim að minnstakosti saman á
einn stað, sem yrði þá væntanlega
leiðaradálkurinn.
Það mundi heldur ekki standa á
viðbrögðunum, sannið til.
„Nei, hver skrambinn," segðu
menn, „lífsneisti í flokksblaðinu
mínu“.
Og þeir glugguðu meira að segja
í það áður en þeir bæru það út í
öskutunnu.