Morgunblaðið - 12.03.1988, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. MARZ 1988
Minning:
Ragnar Konráðsson
frá Hellissandi
Fæddur 10. nóvember 1899
Dáinn 29. febrúar 1988
Nú þegar hann afí minn, Ragnar,
er látinn, er svo margs að minnast
og margt að þakka. Hann afí var
af þeirri kynslóð manna sem hafa
þurft að bijótast úr fátækt fyrri tíma
og lögðu grunninn að þeirri velmegun
sem nú þekkist.
Með alkunnum dugnaði sínum og
mikilli starfsorku’bjó hann ömmu og
sjö mannvænlegum bömum þeirra
fallegt og hlýtt heimili. Geta má
nærri að oft hafi baráttan verið erfið
fyrstu búskaparárin. En aldrei heyrði
ég afa minnast á slíkt enda hugarfar-
ið þannig að erfiðleikar virtust ein-
ungis til að sigrast á þeim.
Eg átti því láni að fagna að dvelj-
ast hjá afa og ömmu á Hellissandi
fyrstu tíu sumrin af minni ævi. Frá
þeim tíma á ég einungis bjartar og
fallegar minningar. A milli okkar
skapaðist innilegt samband, hrein-
skilni og trúnaður sem hélst alla tíð
og sem ég mun ævinlega vera þakk-
látur fyrir.
Lengst af ævi sinnar stundaði afi
sjómennsku þar til allra síðustu árin
að hann vann í Hraðfrystihúsi Hellis-
sands. Var það til marks um dugnað
hans að hann stóð þar í aðgerð með
félögum sínum allt fram til þess dags,
að þau fluttu suður til Reykjavíkur,
þá kominn hátt á áttræðisaldur.
Afi eignaðist fjöldan allan af góð-
um vinum á sinni löngu ævi. Hann
var kátur og skemmtilegur og svo
var lundin ljúf, að allir virtust njóta
návistar við hann, jafnt ungir sem
gamlir. Eflaust eru þeir margir sem
á þessari stundu minnast þessa vinar
síns og upp í hugann kemur mynd
af einhveiju skemmtilegu atviki lið-
inna samverustunda.
Afi og amma bjúggu á Hellissandi
allan sinn búskap og varð þeim sjö
bama auðið. Af þeim eru sex á lífi
en einn son sinn, Kristin, misstu
þau. En hann dmkknaði til sjós á
besta aldri og er undirritaður skírður
í höfuðið á honum.
Fyrir rúmum tíu árum þegar heilsa
ömmu tók að versna fluttust þau til
Reykjavíkur til Guðrúnar dóttur
sinnar og Sigurðar Jónassonar, eig-
inmanns hennar. Þau nutu þó ekki
samvistanna við Sigurð lengi því
hann veiktist skömmu síðar og lést
eftir skamma sjúkrahúsvist í febrúar
1978. Var það mikill missir fyrir afa
og ömmu en þau höfðu hlakkað til
að njóta sambýlisins við þennan
tengdason sinn sem þau höfðu svo
miklar mætur á.
Eftir fráfall ömmu vildi afi flytja
að Hrafnistu og fannst honum gott
að dvelja þar, þótt eflaust hafi hugur-
inn leitað vestur á Sand. Hann var
óspar að hrósa starfsfólkinu og þar
ávann hann sér traust og vináttu
með jákvæðu hugarfari sínu og óbil-
andi dugnaði.
Afi hélt skýrri hugsun til síðasta
dags þótt líkamleg heilsa hans bilaði
hin síðustu ár. Oft sagði hann mér
hversu þakklátur hann var fyrir
skýra hugsun, sjón og heym í ellinni.
+
Ástkær lífsfélagi og vinur,
CORRINEA. BACA,
andaðist þann 7. mars í Glendale Adventist Medical Center,
California.
Jarðarförin fórfram í Forest Lawn Hollywood Hills þann 11. mars.
Oddgeir Pálsson,
1915 N Aivarado,
Los Angeles CA.,
90039 USA.
t
Eiginkona mín, móðir og amma,
MARÍA BJÖRGVINSDÓTTIR,
Yrsufelli 3,
áður Freyjugötu 6,
Reykjavík,
lést í Borgarspitalanum miðvikudaginn 9. mars.
Sigurjón Helgason,
Kristin Birna Sigurbjörnsdóttir,
Man'a Thejll,
Rannveig Ingibjörg Thejll.
+
Konan mín, móðir, tengdamóðir og amma,
JÓNA SIGRÍÐUR MARKÚSDÓTTIR,
Stóragerði 12,
Reykjavík,
andaðist í Borgarspítalanum 6. mars. Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Grímur S. Bachmann,
Anna Þórdís Grimsdóttir, Sveinn Ingi Lýðsson
og barnabörn.
+
Þökkum innilega þeim fjölmörgu ættingjum og vinum sem sýndu
okkur samúö og hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
HELGU ÞORSTEINSDÓTTUR
frá Heiði,
Rangárvöllum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Suðurlands, Selfossi,
fyrir góða umönnun.
Þorsteinn Oddsson,
Guðbjörg Oddsdóttir,
Ingigerður Oddsdóttir,
Árný Oddsdóttir,
Hjalti Oddsson,
barnabörn
Svava Guðmundsdóttir,
Skúli Jónsson,
Árni Arason,
Edda Magnúsdóttir,
og barnabarnabörn.
Á Hrafnistu kom í ljós eins og svo
oft áður hversu gott samband var á
milli hans og bamanna hans. Varla
leið sá dagur að ekki kæmi eitthvert
þeirra að heimsækja hann og var þá
gjaman dvalist langt frameftir
kvöldi.
Trygglyndi bamanna og tengda-
bamanna við föður sinn var ein-
stakt. Þau vom honum mikill styrkur
í ellinni og mikil lífsfylling fyrir svo
félagslyndan mann eins og hann afi
var.
Nú verða ekki famar fleiri ferðir
á Sand að heimsækja afa og ömmu
eins og ég gerði jafnan á sumrin á
meðan þau bjuggu þar. Fyrst einn
og síðar með fjölskyldu minni. En
minningin lifir.
Hvergi er eins fallegt og undir
jöklinum fagra á Snæfellsnesi þar
sem afi ól allan sinn aldur. Og nú
þegar hann leggst til hinstu hvílu
við hlið hennar ömmu á þeim stað
sem þau unnu mest og leið best. Þá
fylgir hinsta kveðja okkar Ingibjarg-
ar og fjölskyldu okkar.
Blessuð sé minning þeirra.
Kristinn Kársson
í dag verður jarðsunginn frá
Ingjaldshólskirkju á Hellissandi afi
okkar, Ragnar Konráðsson. Afi
fæddist í Stykkishólmi, sonur Kon-
ráðs Konráðssonar og Kristínar Frið-
riksdóttur og ólst þar upp til 16 ára
aldurs. Þá fluttist hann til Hellis-
sands og fór á sjóinn sem hann og
stundaði þar til aldurinn rak hann í
land.
í desember árið 1924 kvæntist afi
ömmu okkar, Hólmfríði, dóttur Ás-
bjöms Gilssonar og Hólmfríðar Guð-
mundsdóttur og varð þeim sjö bama
auðið; Hinrik, Hólmfríður, Kristinn,
Guðrún, Ásbjörg, Fanný og Konráð
og em þau öll á lífí nema Kristinn,
en hann lést með fiskibátunum Geir
ftá Keflavík árið 1946. Amma okkar
lést í Reykjavík 1983,83 ára að aldri.
Þessi ár fram yfír stríð vom erfíð
fyrir íslenskar sjómannafjölskyldur
og fóm amma og afí ekki varhluta
af því. Oft var erfítt um aðdrætti
en afí var harðjaxl og tókst að draga
það í búið sem þurfti til að koma
bömunum á legg. Milli þess sem
hann reri frá Sandi á eigin bátum
eða var með annarra báta, fór hann
á togarana hér fyrir sunnan, enda
eftirsóttur í skipsrúm. Jafnvel kom
það fyrir að hann var sóttur vestur
um leið og togaramir fóm á miðin
út af Breiðafirði og Vestfjörðum.
Á Hellissandi bjuggu afi og amma
í húsinu Berghól, en seinna keyptu
þau stærra og betra hús við Hellis-
braut 19, sem eftir það var manna
á milli oftast nefnt Ragnarshús. Þótt
hafí hafí fæðst og alist upp í Hólmin-
"m var hann Sandari og þar lágu
ætur hans. Eftir að þau hjónin flutt-
Blóma- og
W skreytingaþjónusta W
™ hvert sem tilefnid er.
GLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Álfheimum 74. sími 84200
Blómobúöin
vor
Austurveri
Sími 84940
Sendum
blóm
Visa- og Euro-þjónusta
í gegnum síma.
ust suður til Reykjavíkur og bjuggu
í nábýli við dætur sínar Guðrúnu,
Ásbjörgu og Fannýju á Sundlaugar-
vegi 16, talaði afí mikið og oft um
það að hann þyrfti að komast vestur
á Sand. Ferðir hans þangað urðu þó
miklu færri en hann hefði kosið.
Lundin hans afa var alveg sér-
stök. Fjörið og glettnin spmttu frá
honum og em margar gamansögur
til um þau ævintýr þar sem hann
skipaði oftast aðalhlutverkið. Ekki
minnumst við þess að hann hafí
kvartað yfir nokkmm hlut, heldur
var hann ávallt ánægður og sáttur
við hlutskipti sitt, þó vafalaust hafí
það verið erfitt á stundum. Jafnvel
nú, er hann barðist við sjúkdóm þann
er að lokum felldi hann, var lund
hans óbreytt og gmnnt á glettninni.
Nú þegar við kveðjum afa okkar,
er hann heldur á vit forfeðra sinna,
minnumst við systumar hans ekki
með sorg í hjarta heldur í ljósi þeirra
skemmtilegu minninga sem við eig-
um um hann. Við vitum að hann, í
okkar spomm, hefði sagt það sama
og formóðir hans ein af Snæfellsnes-
inu sagði á sínum tíma: „Eigi skal
- gráta Bjöm bónda, heldur safna
liði...“
Að lokum viljum við þakka þeim
mönnum og konum sem studdu við
bakið á afa síðasta misserið þá sér-
staklega starfsfólkinu á Hrafnistu í
Reykjavík.
Ragna, Hrönn og
Rut Brynjarsdætur.
í dag verður til moldar borinn
Ragnar Konráðsson, sjómaður og
verkamaður frá Heliissandi. Hann
verður lagður til hinstu hvíldar í
kirkjugarðinn að Ingjaldshóli, við
hlið konu sinnar, Hólmfríðar Ás-
bjömsdóttur.
Ragnar var fæddur í Stykkishólmi
10. nóvember 1899 og var því á átt-
ugasta og níunda aldursári þegar
hann lést.
Ragnar ólst upp í mikilli efnalegri
fátækt en í miklu ástríki móður
sinnar, Kristínar, en hún varð ein
að sjá um uppeldi og umönnun
drengsins.
Þegar hann var 16 ára að aldri
þá skildust með þeim leiðir. Hún fór
í atvinnuleit til Isafjarðar en hann í
sömu erindagjörðum til Hellissands.
Þeirra leiðir lágu ekki saman oftar,
því stuttu síðar frétti hann lát henn-
ar og þótt hann hraðaði för sem
mest hann mátti, þá hafði útför henn-
ar þegar verið gerð þegar hann kom
til Isafjarðar.
Á Hellissandi bjó Ragnar allan
sinn starfsaldur. Lengst af stundaði
hann fiskveiðar á nær öllum tegund-
um af veiðiskipum, allt frá árabátum
til togara. Þegar hann hætti á sjón-
um, þá á þeim aldri sem flestir setj-
ast í helgan stein að loknum löngum
vinnudegi, hóf hann störf hjá frysti-
húsinu og vann þar fullan vinnudag
með þeirri yfirvinnu, sem þeim störf-
um tilheyra.
Ragnar var á 78. aldursári þegar
hann hætti störfum og þá fluttu þau
hjón til Reykjavíkur. Konu sína,
Hólmfríði, missti hann árið 1983 og
stuttu síðar gerðist hann vistmaður
á Hrafnistu, þar sem hann lést að
morgni 29. febrúar sl., eftir þunga
og erfíða sjúkdómslegu.
Ragnar og Hólmfríður eignuðust
sjö böm: Hinrik, Hólmfríði, Kristin,
Guðrúnu Rögnu, Ásbjörgu, Fanný
og Konráð. Öll fylgja þau föður
sínum til grafar nema Kristinn, en
hann fórst með bát frá Keflavík árið
1946.
Bamabömin em 17 og ég hef
ekki tölu á bamabamabömunum en
áður en Ragnar lést hafði hann hand-
leikið tvo einstaklinga af fímmta lið.
Ragnar Konráðsson var einstak-
lega jákvæður maður og glaðsinna.
Raunar held ég að það sé ekki of-
sagt þótt hann væri kallaður grall-
ari. Margar sögur hef ég heyrt af
glettni hans og gamansemi og flest-
ir, sem eitthvað hafa dvalið á utan-
verðu Snæfellsnesi, kannast við
slíkar sögur.
Það hefur vissulega hent að menn
áttuðu sig ekki strax á Ragnari
Konráðssyni, en væri hann nefndur
Raggi Koddi þá brást ekki að allir
höfðu eitthvað um hann heyrt og
aldrei neitt illt.
Við Ragnar kynntumst fyrst fyrir
liðlega aldarfjórðungi þegar ég
kvæntist nöfnu hans og elsta barna-
bami. Þau kynni vom frá fyrstu tíð
ánægjuleg og gefandi fyrir mig. All-
margar urðu þær ferðimar vestur á
Sand og ætíð vom móttökur þeirra
hjóna hlýjar og innilegar. Þótt húsið
væri lítið var þar aldrei þröngt.
Lengi verða mér minnisstæðar
ferðimar um nesið þegar Ragnar var
leiðsögumaður og fór með okkur á
þær slóðir sem hann var kunnugast-
ur. í Dritvík leiddi hann okkur frá
einu fískbirginu til annars og sagði
frá þeirri lífsbaráttu og þeim lífshátt-
um sem nú heyra sem betur fer sög-
unni til. Frá Dritvík reri hann löng-
um, ofast einn á bát, með nesti að
heiman til jafnvel margra vikna úti-
legu.
Við leiðarlok hrannast að minning-
ar. Allt er það um góðar stundir og
ljúfa samferð. Gangur lífsins er
óstöðvandi og ekkert er eðlilegra en
að háaldraður maður kveðji. En þó
að þau séu horfín af vettvangi, Ragn-
ar og Fríða, þá hverfa þau okkur
aldrei sem þekktum þau. Minningin
lifir.
Afi og amma á Sandi em komin
heim aftur. Saman em þau á ný eins
og alltáf áður, undir jöklinum, sem
svo tignarlega gnæfir yfir byggð og
búendum.
Ingjaldshóll er smár við hlið jök-
ulsins en samt geymir hann þann
sjóð, sem merkastur er, sjóð minn-
inganna, gengnar kynslóðir alþýðu-
fólks og fyrirmanna, jarðneskar leif-
ar þeirra sem byggðu þetta land og
breyttu því í það menningarsam-
félag, sem við eigum í dag. Ragnar
Konráðsson og Hólmfríður Ásbjöms-
dóttir eiga óskiptan hlut að því verki.
Því er hólnum sæmd af vem
þeirra.
Siguijón Pétursson
Nú þegar leiðir skiljast um sinn,
langar mig að minnast vinar míns
og tengdaföður, Ragnars Konráðs-
sonar, sem lést á sjúkradeild Hrafn-
istu 29. febrúar síðastliðinn, eftir
langvinn veikindi sem hann bar af
æðmleysi og kjarki. Ber að þakka
þá miklu umhyggju sem hann naut
af hálfu alls starfsfólks þar.
Kynni okkar Ragnars hófust þegar
ég flutti til Hellissands 1958. Með
okkur tókst vinátta sem aldrei bar
skugga á. Á Hellissandi byijaði ég
búskap í húsi hans og bjó þar fyrstu
búskaparárin, eða þangað til ég og
fjölskylda mín fluttum í okkar eigið
hús. Varla leið sá dagur að Ragnar
kæmi ekki í heimsókn, enda var hans
beðið með eftirvæntingu því að glað-
lyndari og betri tengdaföður var ekki
hægt að eignast.
Það vom mörg kvöldin á Staðar-
hól sem liðu fljótt í návist hans, því
að sögumar hans vom einstakar. Á
þessum ámm dvaldi unglingur oft í
húsi mínu og var hann ekki síður
spenntur fyrir því sem Ragnar hafði
að segja, því þó að Ragnar væri alda-
mótabam var ekki hægt að greina á
milli hvor skemmti sér betur, sá ungi
eða sá eldri. Kynslóðabil var nokkuð
sem engum datt í hug í návist hans.
Ragnar var ákaflega félagslyndur
og sótti skemmtanir meðan heilsa
hans leyfði. Hann hafði unun af dansi
og fjörugri dansherra var vandfund-
inn, og höfðu margar, bæði ungar
og aldnar, gaman af að taka sporið
með honum.
Ragnars er gott að minnast því
við að hugsa til hans kviknar bros á
vömm vina hans og þeim hlýnar um
hjartarætur.
Að lokum vil ég þakka allt það
sem hann var mér og mínum bömum.
Fari hann í friði. Minningin lifir
um góðan mann.
Þórný Axelsdóttir