Morgunblaðið - 15.04.1988, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. APRÍL 1988
Minning:
Kristinn R. Frið-
finnsson, Hafnarfirði
Fæddur 29. maf 1929
Dáinn 7. apríl 1988
Kristinn Rúnar Friðfínnsson, sem
lést 7. apríl sl. í Landspítalanum,
58 ára að aldri, var lengi búinn að
þola erfíð veikindi. Því má segja,
að dauðinn hafí verið honum ákjós-
anleg lausn frá þrautum og þjáning-
um og kallið tímabært.
Vissulega hefði ég átt að heim-
sækja minn kæra frænda og vin
oftar en raunin varð hin síðari ár,
en nú er það of seint. Þó vil ég
ekki láta hjá líða að kveðja hann
með nokkrum orðum, því að bjartar
og fagrar eru minningar mínar um
þann góða dreng. Þær geymast í
þakklátum huga.
Kristinn var fæddur í Hafnarfírði
29. maí 1929. Foreldrar hans voru
hjónin Elín M. Ámadóttir og Frið-
fínnur V. Stefánsson, múrarameist-
ari og bóndi. Var Kristinn annar í
röðinni af sex bömum þeirra. Á lífí
eru: Ámi, Sigurður Jóel, Helga Sig-
urlaug, Sólveig og Líney.
Friðfínnur var mikill dugnaðar-
og mannkostamaður, sem við upp-
eldi bama sinna lagði ríka áherslu
á vinnusemi og trúmennsku. En
hann var þeim einnig hin góða fyrir-
mynd í reglusemi og öðrum lífshátt-
um.
Elín var einstök gæðakona,
grandvör og heilsteypt, ljúf og mild.
Um hana sagði Kristinn eftirfarandi
f ljóði, sem hann samdi til móður
sinnar:
„Hún elskaði, fómaði, götuna greiddi,
gætti mín, fræddi og bað fyrir mér.
Osk hennar heitust, að Frelsarinn leiddi,
á hamingjubrautum soninn með sér.“
Á Húsafelli í Hafnarfírði (nú
Hringbraut 27) var lengst af heim-
ili þeirra Elínar og Friðfínns. Þar
mótuðust bömin af traustu uppeldi
og hlutu gott veganesti fyrir lífsbar-
áttuna. — Og við hliðina á Húsa-
felli reistu þeir bræðumir Kristinn
og Sigurður síðar veglegt hús. Var
heimili Kristins því nánast bundið
við sama blettinn svo lengi sem
hann gat starfað og þar dvalist.
Hann fetaði í fótspor föður síns
og gerðist múrari. Lauk sveinsprófí
í múraraiðn 1951 og starfaði síðan
við þá iðn um 20 ára skeið, bæði í
Haftiarfirði og víðar. Var hann góð-
ur verkmaður og sanngjam í við-
skiptum. En um 1972 varð hann
að hætta störfum við múrverkið
vegna vanheilsu.
Kristinn var bjartur yfírlitum og
fíngerður. Hann var góðviljaður,
ræktarsamur og trygglyndur. Það
fengum við systkinin og foreldrar
mínir oft að reyna, en þeim þótti
mjög vænt um Kristin og mátu
mikils hreinskilni hans og vináttu.
Hann var dulur og viðkvæmur í
lund, en gat haft næmt auga fyrir
skoplegum atvikum og sagt
skemmtilega frá. Var oft gaman
og hressandi hér áður fyrr að hlusta
á hann og hlæja með honum. —
Kristinn var hrifnæmur og mót-
tækilegur fyrir fegurð lífsins. Hann
unni dásemdum náttúrunnar og
töfrum tónlistar.
Einkum hafði hann yndi af æðri
tónlist og byijaði snemma að safna
plötum með sígildum perlum úr
heimi tónanna. Eg minnist þess, að
hann var t.d. mjög hrifínn af Bach,
Beethoven og Vivaldi og naut þess
ríkulega að hlusta á verk þessara
snillinga og annarra þekktra tón-
skálda. — Tónlistin var honum
sannur gleðigjafí. Og svo sterk voru
áhrif hennar á huga hans, að í einu
kvæða sinna, þegar hann talar um
„dýrðarljóma eftir dauðann" kemst
hann svo að orði: Tónsnillinga hörp-
ur hljóma, þá héðan ég í burtu svíf.
Kristinn var einlægur dýravinur.
Einkum var það hesturinn, sem
hann batt vináttu við. Meðan heils-
an leyfði hafði hann af því mikla
ánægju að vera á hestbaki og hugs-
aði vel um sína gæðinga. En hann
vildi Iíka leyfa öðrum að njóta þess
að fara í reiðtúr. Það fékk ég einu
sinni að reyna á hinn eftirminnileg-
asta hátt.
Það var fyrir rúmum 30 árum,
að hann bauð mér -að koma með
sér á hestbak í tveggja daga ferð
austur í Selvog. Var það fyrsti og
t
Eiginkona mín. móftir okkar, tengdamóðir og amma,
HULDA HAFBERG,
Hörðaiandi,
Reykjavík,
andaðist 10. apríl kl. 12.55 á Brompton-sjúkrahúsinu í London.
Útför hennar fer fram frá Langholtskirkju þriðjudaginn 19. apríl
kl. 15.00. Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeir sem
vildu minnast hennar láti Hjartavernd eða önnur líknarfélög njóta
þess.
Guðmundur Sigmundsson,
Gunnar E. Hafberg Guðmundsson, Arnheiður Jónsdóttir,
Sigmundur Hafberg Guðmundsson,
Halldór Ingi Hafberg Guðmundsson
og barnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
LIUA VIKAR FINNBOGADÓTTIR
frá Galtalæk,
Starmýri 8,
Reykjavík,
lést í Landspítalanum 12. apríl.
Finnbogi Vikar Guðmundsson, Þrúður Guðmundsdóttir,
Margrét Vikar Guðmundsdóttir,
Edda Vikar Guðmundsdóttir, Sigurgisli Sigurðsson,
Sólveig Vikar Guðmundsdóttir, Þorkell P. Pálsson.
t
Eiginkonan mín og móðir okkar,
GERÐUR BJÖRGMUNDSDÓTTIR,
Túngötu 8,
Stöðvarfirði,
sem lést 7. apríl sl., verður jarðsungin frá Kirkjubóli í Valþjófs-
dal, Önundarfirði, laugardaginn 16. apríl kl. 14.00.
Grétar Jónsson og börn.
eini útreiðartúrinn, sem ég hefi far-
ið. Án þeirrar lífsreynslu og ánægju,
sem ég þá upplifði, vildi ég nú ekki
vera.
Við fórum frá Hafnarfírði á tveim
góðhestum, gömlu Selvogsleiðina
um Grindarskörðin, sem geyma
hófaförin eftir hesta Selvogsbænda
frá löngu liðnum tímum og Kristinn
sýndi mér sérstaklega og sagði frá.
— Eftir gistingu í hlöðunni í Vogs-
ósum var seinni daginn riðið um
Selvoginn og húsvitjað, en Kristinn
var þar mörgum kunnugur. Feng-
um við þar bestu móttökur og hið
dýrlegasta veður báða dagana. Og
þótt ég hafi dottið af baki, verð ég
frænda mínum ævinlega þakklátur
fyrir þessa ógleymanlegu ferð og
þann fróðleik, sem hann miðlaði
mér.
Kristinn átti létt með að semja
vísur og ljóð, en flíkaði því lítt.
Hann gaf mér fyrir um 20 árum
ljóð eftir sig, sem hann nefndi
„Hvatning" og ég held mikið upp
á. Þar endurspeglast sum af hans
lífsviðhorfum. Hann segir t.d. að
„menn skyggnist of mikið um ver-
aldarskart" og að „ekki eigi að
gráta yfír hérvistar-þrautum", en
kappkosta að „bæta úr böli manna“.
— Þá vitna ljóðin hans um lifandi
trú á Frelsarann, sem hann sagði
vera sitt „skjól og hlíf".
Síðast hittumst við Kristinn fyrir
rúmum mánuði á heimili Elínar og
Áma, bróður hans. Þá fylgdi honum
sama hlýjan og áður með brosi og
glampa í augum, þótt þjáður væri.
Það var táknrænt, að siðasta heim-
sókn hans skyldi einmitt vera til
þeirra hjóna, Elínar og Áma, sem
alltaf vom honum mjög hjálpsöm
og velviljuð. Veit ég, að Kristinn
var þeim innilega þakklátur fyrir
kærleiksríka umönnun og ræktar-
semi.
Útför hans fer fram í dag frá
Hafnarfjarðarkirkju. Þar verður
hann kvaddur af systkinum, frænd-
fólki og öðmm samferðamönnum,
sem þakka honum samfylgdina og
allt það, sem hann gaf öðmm með
ljúfmennsku sinni, hógværð og
trygglyndi.
Guð blessi minningu hans.
Ami Gunnlaugsson
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúist við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Einar Benediktsson
Það var stundum djúpt á brosinu
hans Kristins, þessa viðkvæma
manns sem þoldi svo illa hretviðri
lífsins. Örlítið meiri aðgát sam-
ferðamanna hefði oft getað létt
honum róðurinn. En nú er hann
allur, minn góði bróðir, og þetta
verður hinsta kveðjan mín.
Hann var stóri bróðir minn,
hestamaðurinn snjalli sem þeysti
löngum á Létti sínum, tónlistamnn-
andinn og fagurkerinn. Það var
hann sem kenndi mér að meta
sígilda tónlist. Reyndar var litla
systir treg í taumi framan af en
Kristinn kunni ráð við því. Ef ég
vildi hlusta með honum á Beethov-
en, Bach og Mozart þá skyldi ég
fá kók og súkkulaði. Þetta freist-
andi boð stóðst ekki mitt eigin-
gjama hjarta og ég settist hæg og
hljóð við hlið hans í stóra sófann.
Brandenborgarkonsertinn, Tungl-
skinssónatan, aría Næturdrottning-
arinnar; þau vom ekki af verri end-
anum tónverkin sem litlu stelpueyr-
un meðtóku, en það leið ekki á löngu
áður en hún fór að koma óbeðin inn
til stóra bróður til að fá að hlusta.
Það var líka hann sem kenndi
mér að meta stórskáldin okkar
löngu áður en ég var farin að lesa
þau skipulega í skóla. Eftirlætis-
höfundur hans var Einar Benedikts-
son og á góðum stundum hafði
hann yfír heilu kvæðin eftir hann
+
Eiginmaöur minn,
BIRGIR BERGMANN GUÐBJARTSSON,
Kóngsbakka11,
lést í Landakotsspítala 14. apríl. Jaröarförin ákveðin síöar.
Fyrir hönd vandamanna,
Þóra Guðrún Valtýsdóttir.
t
Systir okkar,
HALLFRÍÐUR ÞORVARÐARDÓTTIR,
Stóragerði 12,
Reykjavík,
lést í Landakotsspítala 12. apríl sl.
Systkinin frá Brekku, Kjalarnesi.
t
Þökkum öllum þeim sem sýndu okkur samúð og hlýhug viö and-
lát og útför móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR ÖNNU SIGURJÓNSDÓTTUR,
Ytri-Á, Ólafsfirði,
er lést 28. mars sl.
Ármann Antonsson,
Konráð Antonsson,
Helgi Antonsson,
Kristin Antonsdóttir,
Gísli Antonsson,
Sigurjón Antonsson,
Matthildur Antonsdóttir,
Ingibjörg Antonsdóttir,
Hilmar Antonsson,
barnabörn
Anna Jónsdóttir,
Brynhildur Einarsdóttir,
Júlía Hannesdóttir,
Jóhann Alexandersson,
Guðrún Hannesdóttir,
Sesselja Friðriksdóttir,
Jón Sigurðsson,
Ingimar Númason,
Helga Guðnadóttir,
og barnabarnabörn.
+
Þakka innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
JÓNÍNU GEIRLAUGAR JÓNSDÓTTUR.
Halla Hjálmarsdóttir.
og marga aðra. Hann bar líka við
að yrkja sjálfur og mér þykir svo
vænt um ljóðin sem hann orti eftir
móður okkar sem dó frá okkur allt-
of ung. Síðasta erindið er svona:
Hún elskaði, fómaði, götuna greiddi,
gætti nún, fræddi og bað fyrir mér.
Osk hennar heitust að frelsarinn færði,
á farsældarbrautina soninn með sér.
Kristinn var líka söngvinn í besta
lagi og tók gjaman lagið í góðra
vina hópi. Ég gleymi seint konsert-
inum sem hann æfði og undirbjó
mér til heiðurs á 35 ára afmælinu
mínu. Þá var hann allt í senn, orgel-
leikari, einsöngvari og ljóðasmiður.
Eða þegar hann söng Hamraborg-
ina í sumarbústaðnum góða svo að
undir tók í klettunum. Þá var gam-
an að lifa.
En svo fór heilsu bróður míns
að hnigna. Við systkinin reyndum
að létta honum lífsgönguna og
glöddumst með honum á gleði-
stundum og syrgðum með honum
á sorgarstundum.
Hvort sem það var vegna tónlist-
arinnar og kvæðanna eða af ein-
hveijum öðrum sökum þá tengd-
umst við tvö óvenju sterkum bönd-
um. Ég reyndi að gefa honum hlut-
deild í fjölskyldu minni og ég veit
að mér tókst það vegna þess hversu
gott samband myndaðist með hon-
um og maka mínum og bömum.
Kannski leit það þannig út að hann
væri þiggjandinn en því fór fjarri.
Hann var líka gefandinn sem gaf
okkur þær gjafír sem hvorki mölur
né ryð fá grandað.
Auðvitað fannst krökkunum
hann stundum nöldursamur og einu
sinni þegar Elín mín var lítil kom
hún til mín og klagaði: „Hann Krist-
inn er alltaf að nöldra í mér.“ Þá
tókum við tal saman, hún litla dótt-
ir mín og ég og töluðum lengi. Ég
sagði henni að Kristinn ætti enga
konu og engin böm og hún og hann
bróðir hennar gætu ef til vill komið
„svolítið" í staðinn fyrir bömin sem
hann átti ekki. Þetta samtal átti
sér stað í sveitinni, í bústaðnum
okkar, og næsta dag varð mér litið
út um gluggann. Sú litla hafði
smeygt höndinni sinni í lófa Kristins
og saman fóm þau í langa göngu-
ferð. Við heimkomuna sagði telpan:
„Hann Kristinn frændi sagði mér
svo margt skemmtilegt og var voða
skemmtilegur." Eftir þetta kvartaði
hvomgt undan hinu. Vinátta og
skilningur hafði myndast þeirra í
milli.
Besti félaginn var þó Friðfínnur
litli sem ævinlega vildi vera svo
undurgóður við Kristin frænda og
saman skemmtu þeir sér oft kon-
unglega. Ég sé þá enn fyrir mér
þar sem þeir fara í hjólreiðatúr sam-
an. Sá litli á tvíhjóli, nýbúinn að
losna við hjálpardekkin, og sá stóri
á hjóli bamfóstrunnar. Ætlunin var
að skoða leikskólann þar sem sá
litli dvaldist á morgnana. Hann
langaði svo mikið til að sýna frænda
leikskólann sinn. Og mikið létti mér
þegar þeir komu aftur heilir á húfí.
Eg sagði í byijun þessarar grein-
ar að oft hefði verið djúpt á brosinu
hans Kristins og stundum hélt ég
að ég sæi það aldrei framar þegar
þunglyndið hvolfdist yfír hann eins
og „hyldjúpur næturhiminn". Þá
var Hreinn mágur betri en enginn.
Og innan tíðar hafði hann laðað
fram fallegt bros, veikt kannski í
fyrstu, en það styrktist og loks
heyrðist skellihlátur. Svo sannar-
lega reyndist maðurinn minn hon-
um alla tíð sem besti bróðir.
Og nú er það okkar að þakka.
Við þökkum fyrir þá gjöf sem Krist-
inn gaf okkur. Hann gaf okkur
þolinmæði og umburðarlyndi. Böm-
in okkar lærðu það ung að kreíjast
þess ekki að allt væri ævinlega eft-
ir þeirra höfði. Þau lærðu líka að
taka tillit til annarra og þau Iærðu
það sem mest er um vert; að gefa
og þiggja einlæga vináttu. Við urð-
um rík af vináttunni við „minnsta
bróðurinn", bróðurinn sem leiddi
mig unga inn í unaðsheima skáld-
skapar og lista.
Ég vil muna hann eins og hann
var meðan allt lék í lyndi; syngj-
andi og glaðan, hraustan og táp-
mikinn. Og í eilífðarlandinu mun
söngur hans fá að njóta sín til fulls.
Helga Friðfinnsdóttir