Morgunblaðið - 01.05.1988, Blaðsíða 63

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. MAÍ 1988

gekk ekki heil til skógar. Ekki svo
að skilja að Rúna hafi kvartað sjálf,
það var af og frá. Aldrei heyrðist
æðruorð og ég man ekki eftir henni
öðruvísi en glaðri og kátri. í fljótu
bragði virtist sem hún væri hraust-
asta manneskjan á allri jarðar-
kringlunni. Rúna þreytti hvorki mig
né nokkum annan með veikindatali
eða áhyggjum sínum. Þeir sem voru
þess aðnjótandi (og þeir voru marg-
ir) að geta litið inn til Rúnu á
Hjallaveginn voru ævinlega hress-
ari þgar haldið var heim aftur. Hún
var höfðingi heim að sækja.
Ég ætla ekki að rekja ættir Sig-
rúnar, ég veit að það munu aðrir
gera sem eru betur til þess fallnir
en ég. En þar sem hún var ein stór-
brotnasta manneskja sem ég hefi
kynnst þá lét ég verða að þeirri
löngun minni að minnast hennar
með nokkrum orðum. Það er sjálf-
sagt mismunandi hvað hver og einn
leggur í orðið stórbrotin. Ég veit
hvað ég á við þegar ég lýsi Rúnu
sem stórbrotinni. Hún var vel gefin.
Hún var góð eiginkona og móðir
og frábær húsmóðir. Heimilið var
henni allt. Ung giftist hún Garðari
Jóhannssyni, 10. apríl 1943. Þau
bjuggu fyrst á Patreksfirði en flutt-
ust til Reykjavíkur 1960 og hafa
búið þar síðan. Þeim varð sjö barna
auðið, 6 drengja og einnar stúlku.
Drengimir komust allir til fullorð-
insára og lifa móður sína en litla
stúlkan dó í fmmbemsku. Það gef-
ur augaleið að oft var þröngt í búi
og erfitt að fæða og klæða átta
manna fjölskyldu. En ég er þess
fullviss að enginn drengjanna man
eftir að hafa liðið skort, hvorki fyrr
né síðar. Undir öllum kringumstæð-
um stóð bemskuheimilið opið og
þeir vissu að mamma var þar líka
þegar þeir vom orðnir fullorðnir,
Rúna og Garðar bámst ekki mikið
á. Þau áttu sitt litla vinalega hús,
sem þau stækkuðu og gerðu upp
eftir því sem efni leyfðu. Þau eyddu
ekki um efni fram. Það hefði aldrei
hvarflað að þeim að fara í siglingu
upp á krít eins og nú virðist vera
svo algengt. Utanlandsferðin var
aldrei farin, það varð aldrei afgang-
ur fyrir slíkt bmðl í sjálfan sig. Eg
veit að þau söknuðu þess ekki held-
ur, því þau vom svo rík af öðmm
verðmætum sem em margfalt
meira virði eins og það að eiga
yndislegt heimili og góð og heilbrigð
börn. Það er áreiðanlega stærsta
gjöf hverra hjóna.
Minnngar sækja á. Ég kynntist
Rúnu gegnum systur hennar, þær
Mörtu og Sólveigu. Þá var ég sjálf
nýbúin að stofna heimili og bjó í
Langholtinu eins og Rúna. Fyrst
var farið með bamavagn svo kerm,
eftir því sem bömin stækkuðu, upp
á Hjallaveg. Yfirleitt lagði ég það
ekki í vana minn að setjast upp hjá
fólki með börnin mín en til Rúnu
var farið til að hressa sig. Seinna
eftir að bömin uxu úr grasi til-
heyrði það eftir sem áður að líta inn
á Hjallaveginn öðm hvom. Ávallt
var Rúna söm við sig, elskuleg og
skemmtileg. Það lýsir henni vel að
alltaf undantekningalaust þegar
maðurinn minn kom að sækja mig
kom ekki annað til greina en að
Þ>ggja góðgeðir hjá húsfreyjunni,
hann fann eins og við öll hin hvað
það gat verið mikil heilsubót að
Minning:
Jens Guðbrands
son - kveðjuorð
Fæddur3.júní 1918
Dáinn 15. apríl 1988
Það var að morgni 16. þessa
mánaðar sem fregnin barst okkur:
Jens Guðbrandsson frá Höskulds-
stöðum í Laxárdal er látinn. Hann
hafði látist kvöldið áður, þá staddur
norður í landi vegna starfs síns,
fjarri öllum ættingjum, en hann
hefur starfað við Tilraunastöðina
að Keldum og var iðulega sendur
út á land vegna rannsókna á sauð-
fjársjúkdómum. Svo snögg um-
skipti koma öllum á óvart og er því
mikill harmur kveðinn að fjölskyldu
hans og vinum öllum. Það er erfitt
að sætta sig við orðinn hlut, en Guð
ræður.
Minningamar streyma fram í
hugann ein af annarri. Jens á Hös-
kuldsstöðum, eins og hann var allt-
af kallaður hér fyrir vestan, kom
fyrst til stundardvalar á heimili
okkar að Hrútsstöðum fyrir rúmum
tveimur áratugum. Hann stundaði
þá ýmsa vinnu hér og þar, aðallega
múrverk. En það er ekki ætlun mín
að rekja hér æviatriði Jens heitins,
það hafa aðrir gert. Þetta eiga að-
eins að vera fáein þakkarorð til
hans og fjölskyldu hans, sem réttu
okkur drengilega hjálparhönd á
mesta annatíma ársins í sveitinni,
um sauðburðinn. Á annan áratug
kom Jens á hveiju vori hingað vest-
ur með fjölskyldu sinni og var hjá
okkur í nokkra daga, meðan mest
var að gera. Það var sumarfríið
hans. Það var ákaflega gott að
vinna með Jens, hann var afbragðs
verkamaður að hveiju sem hann
gekk, glaðlyndur og ungur í anda.
Kannski verður því best lýst með
orðum sonar míns, þá sex ára
snáða, þegar hann kom og til-
kynnti mér, að hann ætlaði alltaf a
vera ungur eins og hann Jens, en
aldursmunurinn á þeim var 42 ár.
Nú er vorið komið og sá tími
nálgast sem hann var vanur að
koma. Það var alltaf viss tilhlökkun
þegar von var á honum og fjölskyld-
unni vestur. Minningar um slíkan
setjast aðeins niður á þessu heimili
sem var svo laust við allt stress og
tíminn var tekinn frá bara fyrir
þig. Því miður eru þessi heimili að
hverfa. Nú eru heimilin okkar
mannlaus yfir daginn, allir úti að
vinna, en á kvöldin dirfist enginn
að líta inn því heimilisfólkið situr
stjarft við sjónvarpið og eins gott
að trufla ekki. Þeir heimilum fækk-
ar sem eru eins og heimili Rúnu
og Garðars á Hjallaveginum. Von-
andi hætta þau ekki að vera til.
Síðasta samtal okkar Rúnu end-
aði eins og ævinlega: „Farðu nú að
koma, Susie mín, það er orðið langt
síðan ég hef séð þig.“ Og ég svara:
„Það er nú lengra síðan þú komst
í heimsókn til mín,“ og Rúna bætir
við: „Þú veist nú hvemig ég er, ég
fer aldrei neitt. Ég vil bara vera
heima, þannig er ég.“ Já, þannig
var Rúna, hún vildi vera heima,
heima þegar Garðar kæmi heim,
drengirnir eða einhver úr fjölskyld-
um þeirra og Rúna var líka heima
ef við hin vildum líta inn.
Ég þakka Guði mínum fyrir að
hafa fengið að kynnast þeim Rúnu
og Garðari. í dag er hún kvödd
með virðingu og þökk.
Við hjónin sendum samúðar-
kveðjur til ykkar allra sem drúpið
höfði í sorg og söknuði í dag. Af
eigin reynslu vitum við að enga
huggun betri er að fá en Guðs orð
og þá blessun er það gefur, því
sendum við ykkur Sálm 119.105:
Þitt orð er lampi fóta minna og ljós
á vegi mínum. Guð blessi minningu
Sigrúnar Jónsdóttur, Guð blessi
ykkur öll.
Susie Bachmann
mann sem Jens Guðbrandsson er
öllum gott að eiga og ég tek að
láni þau orð að ég muni minnast
hans er ég heyri góðs manns getið.
Og ég vona að bestu vinimir lesi á
milli línanna það sem ég vildi sagt
hafa. Það ríkir söknuður á okkar
heimili, en minningin lifir.
Að leiðarlokum eru honum inni-
lega þakkaðar ljúfar samverustund-
ir og vel unnin störf í okkar þágu.
Fjölskyldu hans sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur.
Elín Guðlaugsdóttir
t
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir og afi,
HALLUR KRISTJÁNSSON
fyrrverandi póstfulltrúi,
Úthli'ð 7, Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju, þriðjudaginn 3. maí, kl.
10.30. Blóm og kransar eru vinsamlegast afþökkuð en bent á
líknarstofnanir.
Ingeborg Kristjánsson,
Inger Hallsdóttir, Kristján Baldvinsson,
Rúnar Þór Hallsson, Sigfrið Guðlaugsdóttir,
Heba Hallsdóttir, Eyjólfur Eðvaldsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Alúðar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SÓLVEIGAR GUÐSTEINSDÓTTUR,
Álfaskeiði 28,
Hafnarfirði.
Haukur Marsveinsson,
Valgerður Marsveinsdóttir,
Bragi Marsveinsson,
Guðrún Marsveinsdóttir,
Bára Marsveinsdóttir,
Rúna Marsveinsdóttir,
Hulda Valdimarsdóttir,
Jón Stefánsson,
Unnur Maríasdóttir,
Gunnar Kr. Gunnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega öllum þeim er sýndu okkur hlýhug og samúð
við fráfall og útför
STEINÞÓRS STEFÁNSSONAR,
Vatnsendabletti 90,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir flytjum við öllum þeim sem þátt tóku i leit að
honum 27. og 28. mars sl.
Þurfður Þórðardóttir, ÁsþórTryggvi Stefánsson,
María Sigurbjörnsdóttir, Stefán Aðalsteinsson,
Stefán Þór Stefánsson,
Viðilundi 2b, Akureyri.
t
Kæru vinir! Þökkum auðsýnda samúð við fráfall og jarðarför okk-
ar ástkæra eiginmanns, föður,pg^ afa,
HALLDÓRS RUNÓLFSSONAR.
Sérstakar þakkir til Glitnisbræöra, Kvennadeildar S.L.F; JC fé-
laga, starfsfólks og lækna deildar 13a Landspítala.
Ykkar stuðningur er ómetanlegur og gleymist aldrei.
Guð blessi ykkur öll.
Björg Stefánsdóttir,
Stefán, Jóhanna og barnabörn.