Morgunblaðið - 06.07.1988, Síða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. JÚLÍ 1988
tíC&Mdíí
„Sinyr&u peesu. á<Allex hlutí /nnaa 15’metra
fjarlxgbar -FrcL Músi þ'tna."
Reynist þér erfitt að gera
grein fyrir sjálfum þér og
útliti þínu?
Með
morgunkaffinu
t
Nei, hann má ekki koma
út að leika fyrr en hann
hefur lokið heimalestri.
HÖGNI HREKKVÍSI
Handknattleikur og hollustuefni
Ágæti Velvakandi.
Ég hlustaði mánudaginn 4. júlí
á hádegisþátt Bjarna Dags Jónsson-
ar, fréttamanns á Stjörnunni sem
sendur var út frá veitingastaðnum
Sprengisandi.
í téðum þætti var rætt við lands-
liðsmenn okkar í handknattleik og
var það hin besta skemmtun og
fróðleikur.
Eitt kom mér þó á óvart, en það
voru orð Páls Ólafssonar landsliðs-
manns að landsliðsmenn tækju ekki
bætiefni og það væri einstaklings-
bundið hvort menn tækju lýsi.
Nú er vitað að íþróttamenn um
allan heim nota bætiefnabelgi eða
pillur sem fæðuuppbót við sitt
venjulega fæði til að tryggja líkama
sínum gnægð hollustuefna meðan
á erflðu æfíngar- og keppnis„pró-
grammi" stendur. Marteinn heitinn
Skaftfells, einn af frumkvöðlum
hollustustefnu hér á landi skrifaði
talsvert um rannsóknir vísinda-
manna erlendis á þessum þætti
þjálfunar. I ljós kom að íþróttamenn
{ Svíþjóð sem neyttu Pollitabs (of-
næmisprófað frjóduft sem fæst hér
í flestum matvöru- og heilsubúðum)
ásamt Stark próteini juku þol sitt
verulega fram yfir viðmiðunarhóp
íþróttamanna sem æfðu eftir sama
æfínga„prógrammi“ en tóku ekki
inn nefnd efni. Mismunur var veru-
legur, 23% ef ég man rétt. Einnig
hafa erlendar rannsóknir leitt það
í ljós að E-vítamín eykur verulega
þol íþróttamanna.
Leitt er til þess að hugsa að
menn eins og okkar ágætu hand-
knattleiksmenn og reyndar aðrir
íslenskir íþróttamenn sem leggja
nær nótt við dag við að æfa íþrótt
sína skuli ekki vera tryggð þessi
sjálfsögðu hollustuefni.
Sá aukakostnaður myndi skila
sér í auknu þreki og þoli, sem síðan
skilaði sér í bættum árangri.
Með von um bjarta framtíð íþrótta
á íslandi,
handknattleiksunnandi.
Þakkir til F élagsmála-
stofnunar Hafnarfjarðar
Til Velvakanda.
Þakkir sendum við Félagsmála-
stofnun Hafnarfjarðar fyrir að gefa
okkur tækifæri á íjögra daga ferða-
lagi og dvöl í Skagafjarðarhéraði.
Ferðalagið tókst einstaklega vel og
á farastjórinn, Húnbjörg Einars-
dóttir eflaust stærstan þátt í því.
Hún stjórnaði með röggsemi og
festu en þó með hlýju viðmóti. Þá
var aðbúnaðurinn og móttökumar
á Hótel Áningu á Sauðárkróki frá-
bærar.
Síst má gleyma að þakka leið-
sögumanninum fyrir norðan er fór
með okkur um héraðið og sýndi
okkur marga sögulega staði. Hann
fór með okkur í ferðalag aftur í
aldir, útskýrði fyrir okkur atburði
úr Sturlungasögu og Grettissögu.
Þetta ferðalag verður okkur
minnisstætt um ókomna daga.
Ifyrir hönd ferðafélaganna,
Einn úr hópnum.
Víkverji skrifar
A
IVíkveija á fimmtudaginn í
síðustu viku var gert að umtals-
efni, að í frétt, sem kom frá ívari
Guðmundssyni, fréttaritara Morg-
unblaðsins í Washington, væri þess
getið að stofnun, er kannaði hag
kvenna, hefði ekki fengið upplýs-
ingar um hvernig stöðu þeirra væri
háttað á íslandi. í frétt Ivars (nafn
hans sem heimildarmanns féll því
miður niður) er meðal annars kom-
ist þannig að orði: „Það mun vekja
athygli og ef til vill undrun margra,
að Island kemst ekki á blað í þess-
ari rannsókn.“ ívar (en hann var
fyrstur manna til að skrifa dálka
hér í blaðinu undir heitinu Víkverji)
sneri sér til Sharon L. Camp, sem
var í forystu fyrir þeim, er fyrir
könnuninni stóðu, og spurði hvers
vegna Island hefði ekki verið með.
Sagði hún, að ekki hefði tekist að
fá nægjanlegar og ábyggilegar upp-
lýsingar frá Islandi.
Víkveiji kynnti sér málið enn
frekar. í Ijós kom, að engin opinber
stofnun hér kannaðist við að hafa
fengið fyrirspurn um jafnréttismál
frá stofnuninni „Population Crisis
Council“ í Bandaríkjaríkjunum, þar
sem Sharon L. Camp er varafor-
seti. Ivar Guðmundsson ræddi nán-
ar við hana og kom í ljós, að hún
eða stofnun hennar hafði aldrei
snúið sér beint til íslenskra stjórn-
valda heldur látið sér nægja að rýna
5 opinber, alþjóðleg gögn svo sem
frá ILO þ.e. Alþjóðavinnumála-
stofnuninni í Genf og Sameinuðu
þjóðunum. Þar hefðu aðeins verið
ófullburða upplýsingar um ísland.
XXX
Itilefni af kosningabaráttu þeirra
Vigdísar Finnbogadóttur og
Sigrúnar Þorsteinsdóttur um for-
setaembættið lagði franska blaðið
Liberation forsíðuna undir kynn-
ingu á því, sem það kallaði
„Kvennalýðveldið" ísland. Segjum
nú, að einhver Frakki hafi viljað
kynna sér hagtölur um stöðu
kvenna í okkar ágæta landi eftir
lestur Liberation, sem er vinstri-
sinnað uppgangsblað í París. Vænt-
anlega hefði hinn áhugasami les-
andi leitað á sömu mið og viðmæl-
endur Ivars Guðmundssonar í Was-
hington og líklega með þeim ár-
angri, að engar haldbærar upplýs-
ingar um stöðu íslenskra kvenna
væri að finna ! alþjóðlegum hagtíð-
indum. Þetta er óviðunandi ástand.
Rétt íslensk stjórnvöld þurfa að sjá
til þess, að þeim alþjóðlegu stofnun-
um, sem birta hagtölur um stöðu
kvenna eða hvaðeina annað, séu
sendar nauðsynlegar upplýsingar,
þannig að ekki séu eyður í dálkun-
um um ísland.
XXX
Löngum hefur verið sagt, að það
sé þjóðarlöstur okkar íslend-
inga að svara ekki bréfum eða skrif-
legum fyrirspumum. Áhugi okkar
á fjarskiptatækni hvers konar,
farsímum, fjarritum, póstfaxi og
tölvum bendir eindregið til þess að
okkur sé mikið í mun að hafa að
minnsta kosti tæki til að vera í
sambandi hvert við annað og aðrar
þjóðir. Öll þessi tækni og sá mann-
afli sem við hana starfar er þó til
lítils ef kraftamir em ekki nýttir
til að sinna viðfangsefnum sem
krefjast úrlausnar hveiju sinni.
Sagt er að við lifum nú á bylting-
artímum upplýsingaaldarinnar, þar
sem skjótur aðgangur að haldgóðri
vitneskju og upplýsingum sé lykill-
inn að réttum ákvörðunum og vel-
gengni. Við þurfum að koma slíkum
upplýsingum um land okkar og þjóð
á framfæri á réttum stöðum í hinu
alþjóðlega samstarfskerfi.