Morgunblaðið - 21.03.1989, Side 24

24 MORGUNBLÁÐÍÐ ÞRIÐJUDAGUR 21. MARZ 1989
SNYRTJ VORUR
SEM FAGFOLKIÐ VELUR
fást í
apótekum
snyrtivörudeildum
stórmarkaöa
snyrtivöruverslunum
snyrtistofum
DUGGUVOGI 2
sími 91-686334
cfí
o o o
ítjji
ernun^armo
RITSAFN H.C. ANDERSENS er þrjár
innbundnar bækur í vandaðri öskju.
RITSAFN H.C. ANDERSENS er sígild eign
sem fylgir eigandanum alla ævi.
<
ÆSKAN
Hvalveiðar og
heilsuhælisparadís
eftir Einar
Steinþórsson
Þegar fólk flyst af landi brott
og fær tækifæri til að skoða hlutina
frá öðrum sjónarhóli, þá breytast
oft skoðanir.
Maður áttar sig á því að Islend-
ingar eru ekki fleiri en það, að við
erum eins og meðalstór bær á evr-
ópskan mælikvarða. Nú er enginn
að segja að við eigum að hafa
minnimáttarkennd sökum fólks-
fæðar, nei, við megum vera stolt
af okkar þjóð. Við eigum fallegustu
konu(r) heims, sterkasta mann í
heimi, skáklandslið sem er í fremstu
röð, handboltalandslið sem líka er
í fremstu röð, fyrir utan að eiga
margt annað afreksfólk og ótal
heimsmet miðað við höfðatöluna
frægu.
Þessir hlutir gera sitt til þess að
íslendingum mörgum hveijum
finnst þeir vera stór þjóð sem geti
boðið hverjum sem er birginn hvað
sem það kostar.
I næstum hvert skipti sem ég
kaupi Morgunblaðið eða DV, er eitt-
hvað skrifað um hvalamál okkar.
Það getur verið einhver ráðherrann
og þá sérstaklega sjávarútvegsráð-
herra, að hreykja sér af að nú höf-
um við unnið enn eina samningalot-
una við Bandaríkjamenn, eða á hinn
bóginn fréttir um að verslunarkeðj-
ur hafa látið undan þrýstingi fá
Grænfriðungum eða öðrum nátt-
úruvemdunarsamtökum og hætt að
kaupa af okkur sjávarafurðir. Nú
hafa að auki dönsk fyrirtæki bæst
í hóp þýskra og amerískra og neit-
að að kaupa af okkur fisk, nema
hann verði seldur undir öðru vöru-
merki en íslensku. Að hugsa sér,
nú verðum við að selja fiskinn okk-
ar undir öðru en íslensku vöru-
merki, því merki sem við erum svo
stolt af og stendur fyrir hreint loft,
hreinan sjó, hreint vatn og að öðru
leyti mikil gæði.
Á sama tíma og við neyðumst
til að hætta að nota vörumerki okk-
ar ISL., les maður í blöðunum grein
eftir forsætisráðherra, Steingrím
Hermannsson, að hann hafi skipað
nefnd til að kanna möguleika á að
gera ísland að alþjóða fundarstað,
með sérstaka áherslu á friðarvið-
ræður allskonar, og möguleika á
að laða til landsins fólk sem sækir
eftir hreinni og fallegri náttúru og
rólegu umhverfi. Fleiri hafa skrifað
og bent á möguleika okkar að gera
ísland að „heilsuparadís“.
Þá yrði reynt að fá hingað til
lands fólk sem gjaman sækir heilsu-
hæli allskonar og fær bót meina
sinna (flestra ímyndaðra). Hug-
myndin er í sjálfu sér góð, en ég
held að hún sé alls ekki tímabær,
meðal annars sökum fastheldni for-
sætisráðherra, flokksbróður hans
Halldórs Ásgrímssonar og annarra
á hvalveiðar Islendinga.
Það fólk sem styrkir og heldur
uppi náttúruvemdarsamtökum
ýmiss konar m.a. Grænfriðungum
er einmitt þetta ríka fólk sem for-
sætisráðherra vill fá sem ferðamenn
til Islands. Flestir þeir ferðamenn
sem sækja ísland heim, hvort sem
það er til að ferðast eða slappa af
á heilsuhæli, em miklir náttúmunn-
endur. Fólk sem kemur til að njóta
hreinleikans og náttúmnnar. Það
er ótrúlegt að láta sér detta það í
hug að reyna að auglýsa ísland sem
heilsuhælisparadís fyrir náttúm-
unnendur, á sama tíma og við höld-
um hvalveiðum áfram í óþökk alls
þorra almennings erlendis.
Það væri gaman að sjá tölur um
það hversu miklu það skiptir fyrir
þjóðarbúið ef hvalveiðum yrði hætt.
Eg hef ekki trú á að það séu háar
tölur, a.m.k. ekki í samanburði við
þá hagsmuni sem em í hættu ef
veiðunum er haldið áfram.
Þegar fólk reynir að bera í bæti-
fláka fyrir hvalveiðamar, þá heyrist
gjaman sú afsökun að „við íslend-
ingar látum ekki aðrar þjóðir segja
okkur fyrir verkum". Fólk virðist
halda að Grænfriðungar séu fá-
mennur hópur sérvitringa sem
einskis má sín. Nei það er öðm
nær. Félagsmenn Grænfriðunga
em sjálfsagt töluvert fleiri en Is-
lendingar og reka sterkan áróður
sem mikið mark er tekið á. Þeir
vekja athygli á losun eiturefna á
sjó og landi, illri meðferð á dýmm
og veiðum á dýrategundum sem em
í útrýmingarhættu ásamt mörgu
fleim.
Þó sjávarútvegsráðherra hafi
getað talið erlendar ríkisstjómir á
að setja ekki viðskiptahömlur á
okkur, þá er það bara lítill frestur.
Hægt og sígandi verða fleiri og
fleiri til að fordæma veiðamar, og
fólk vill gleyma því að íslendingar
„Hægi; og sígandi verða
fleiri og fleiri til að
fordæma veiðarnar, og
fólk vill gleyma því að
Islendingar eru ekki
milljónaþjóð sem getur
leyit sér að hunsa al-
menningsálit í við-
skiptalöndunum“
em ekki milljónaþjóð sem getur
leyft sér að hunsa almenningsálit í
viðskiptalöndunum.
Nú er ég heldur ekki viss um að
meirihluti Islendinga sé fylgjandi
hvalveiðum, reyndar trúi ég því
ekki að óreyndu.
Margir hafa hneykslast á nauta-
ati sem tíðkast á Spáni. Á hvem
hátt em hvalveiðar frábmgðnar
nautaati? Það er erfitt að segja,
nema ef vera að nú er dýrið hvalur
upp á mörg tonn og drápið skeður
á hafí úti. Það er furðulegum mór-
all að hneykslast á nautaati og sam-
þykkja hvalveiðar og kallast að sjá
flísina í auga náungans en ekki
bjálkann í eigin auga.
Þeir sem em fylgjandi veiðunum
benda gjaman á að þetta séu nauð-
synlegar rannsóknarveiðar. Það er
náttúmlega bara yfirskin sem allir
vita, því veiðunum yrði strax hætt
þegar ekki væri lengur til markaður
fyrir hvalkjötið.
Að halda þessum veiðum áfram
á meðan almenningsálit umheims-
ins snýst hægt og sígandi á móti
okkur er algjör fásinna. Þjóðin þarf
að gera það upp við sig hvort hún
vill ríghalda í þetta fáránlega stolt,
„láta ekki aðra segja okkur fyrir
verkum", halda þessum veiðum
áfram og fá almenningsálit um-
heimsins á móti sér með tilheyrandi
afleiðingum fyrir okkar útflutnings-
markaði, eða fá lof frá sömu fyrir
að hætta þessum svokölluðu rann-
sóknarveiðum.
Höfundur er nemi í rekstrar-
tæknifræði í Kaupmannahöfh.
Umbúðir og innræti
Gamall starfsfélagi frá fyrri
árum Ríkisútvarps, Haukur Egg-
ertsson iðnrekandi, gulldrengur
útvarpsvirkja, sem segist hafa lent
í soranum, sendir mér kalda kveðju
í Morgunblaðinu sl. fimmtudag.
Heila lúku af bankabyggi skammt-
ar hann og mylur nú ekki fugla-
fóðrð fremur en fyrri daginn.
Haukur er herskár, og fer mikinn,
enda djarfur og kann illa hálf-
velgju, en kýs hamfarir og stór-
merki. Um það bera m.a. vott
nöfn fyrirtækja hans, Katla og
Etna. Það er sprengikraftur í karli
og gaman að svona guðspjöllum,
þar er þó einhver bardaginn. Svo
sem vænta mátti af slíkum full-
huga er hann kominn veg allrar
veraldar, slær undir nára og stöðv-
ar ekki fór fyrr en austur á Volgu-
bökkum. Þar brýst hann um af
slíkri herstjómarlist að banda-
riskir stríðshaukar mættu teljast
fullsæmdir af viðlíka prýði. Skort-
ir nú bara hæfílega drykkfelldan
og hóflega kvensaman banda-
rískan vamarmálaráðherra til þess
að ná Póllandi aftur úr greipum
Sovétrílqanna. Svo sem kunnugt
Pétur Pétursson
er var seinasta heimsstyrjöld háð,
að sögn Breta og bandamanna
þeirra, til þess að standa við skuld-
bindingar Vesturveldanna við Pól-
land. Hvers vegna Haukur Eg-
gertsson lét hjá líða að minna
Churchill og Truman á þennan
samning við undirritun friðar-
samninga í stríðslok er mál, sem
ekki er alveg ljóst, en hann gæti
e.t.v. gert grein fyrir því. Milljónir
féllu á vígvöllum Evrópu er þeir
hlýddu kalli þeirra, sem þóttust
m.a. ætla að tryggja landamæri
Póllands. Þar er enn eitt dæmi
þess hve valt er að treysta loforð-
um þeirra, er ausa fé úr mann-
virkjasjóði hemaðarbandalaga og
fara með ófriði um kálgarða og
engi. Má ég þá heldur biðja um
Sólskríkjusjóðinn og taka snjótittl-
inga Þorsteins Erlingssonar fram
yfir orrustuþotur stríðshaukanna
bandarísku, sem ætla að flæma
rjúpú Guðmundar Friðjónssonar
burt úr griðlandi því, sem hún
átti „á vetuma og vorin“.
Haukur Eggertsson starfrækir
umbúðaverksmiðju. Innræti hans
kom fram í greininni. Hann segist
hafa lent „í soranum", en „réttu
megin“. Vonandi hlotnast honum
betra hlutskifpi áður en lýkur.
Pétur Pétursson þulur.